Daily Saints
Tuesday 15th of October
ആവിലായിലെ വി. ത്രേസ്യ (1515-1582)
ഏഴു വയസു മാത്രം പ്രായമുള്ളപ്പോള്‍ യേശുവിന്റെ നാമത്തില്‍ മരണം വരിക്കുന്നതിനു വേണ്ടി വീടുവിട്ടിറങ്ങിയ വിശുദ്ധയാണ് വി. തെരേസ. ആവിലായിലെ അമ്മത്രേസ്യ എന്ന് ഈ വിശുദ്ധ കേരളത്തില്‍ അറിയപ്പെടുന്നു. നവീകൃത കര്‍മലീത്ത സഭയുടെ സ്ഥാപക കൂടിയാണ് അവര്‍. സ്‌പെയിനിലെ ആവിലാ എന്ന നഗരത്തില്‍ ഒരു കുലീന കുടുംബത്തില്‍ അല്‍ഫോണ്‍സു സാഞ്ചസ് എന്നൊരാളുടെ മകളായാണ് ത്രേസ്യ ജനിച്ചത്. അമ്മ അഹൂദാ ഭക്തയായ ഒരു സ്ത്രീയായിരുന്നു. യേശുവിനു വേണ്ടി രക്തസാക്ഷിത്വം വരിച്ച വിശുദ്ധരുടെ കഥകള്‍ അവര്‍ മകള്‍ക്കു പറഞ്ഞുകൊടുക്കുമായിരുന്നു. വീടിനോടു ചേര്‍ന്നുള്ള ഉദ്യാനത്തില്‍ ത്രേസ്യ സഹോദരനൊപ്പം ഒരു ആശ്രമത്തിന്റെ മാതൃക ഉണ്ടാക്കി. ബാല്യകാല കളികളില്‍ സന്യാസിനിയായി മാത്രമാണ് അവള്‍ വേഷമിട്ടത്. ഏഴു വയസുള്ളപ്പോള്‍ സഹോദരനെയും വിളിച്ചുകൊണ്ട് അവള്‍ വീടുവിട്ടിറങ്ങി. പക്ഷേ, വഴിയില്‍ വച്ച് ഇളയച്ഛന്‍ പിടികൂടി. താന്‍ ആഫ്രിക്കയിലേക്ക് യേശുവിനു വേണ്ടി രക്തസാക്ഷിത്വം വരിക്കാന്‍ പോകുകയാണെന്നാണ് അവള്‍ പറഞ്ഞത്. 'എനിക്ക് എത്രയും വേഗം ദൈവത്തെ കാണണം. അതിനു ഞാന്‍ ആദ്യം മരിക്കണം.' ഇതായിരുന്നു ത്രേസ്യയുടെ വാക്കുകള്‍. ബാല്യകാലത്ത് നിര വധി രോഗങ്ങള്‍ അവളെ അലട്ടിയിരുന്നു. യൗസേപ്പ് പിതാവിനോടുള്ള പ്രാര്‍ഥനയും നേര്‍ച്ചകളും രോഗം സൗഖ്യമാക്കി. ത്രേസ്യയ്ക്കു പന്ത്രണ്ടു വയസുള്ളപ്പോള്‍ അവളുടെ അമ്മ മരിച്ചു. അമ്മ യുടെ മരണം അവളുടെ വിശ്വാസത്തെ ബാധിക്കുവാന്‍ തുടങ്ങി. അയല്‍ക്കാരിയായ ഒരു സ്ത്രീയു ടെ പ്രേരണയാല്‍ നിരവധി കാല്പനിക കഥകള്‍ അവള്‍ വായിച്ചു. മോടിയായി വസ്ത്രമണിയു വാനും സൗന്ദര്യം വര്‍ധിപ്പിക്കാനുമുള്ള മോഹങ്ങള്‍ അവള്‍ക്കുണ്ടായി. എന്നാല്‍ അധികം വൈകാ തെ താന്‍ തെറ്റായ വഴിയിലേക്കാണ് പോകുന്നതെന്ന് അവള്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. പശ്ചാത്തപിച്ച് ദൈവത്തിലേക്ക് തിരികെവന്നു. പതിനേഴ് വയസുള്ളപ്പോള്‍ പിതാവിന്റെ ഇഷ്ടം വകവയ്ക്കാതെ കന്യാസ്ത്രീയാകാന്‍ തീരുമാനി ച്ച് വീടുവിട്ടിറങ്ങി. കര്‍മലീത്ത സഭയില്‍ ചേര്‍ന്നു. ദൈവവിളിയോടുള്ള ത്രേസ്യയുടെ അഭിനിവേ ശം തിരിച്ചറിഞ്ഞ അല്‍ഫോണ്‍സു സാഞ്ചസ് വൈകാതെ മകളുടെ ഇഷ്ടം അനുവദിച്ചു. വ്രത വാഗ്ദാനം നടത്തിയ ശേഷവും രോഗങ്ങള്‍ ത്രേസ്യയെ നിരന്തരം വേട്ടയാടി. വേദനകള്‍ യേശുവിനെപ്രതി അവള്‍ സഹിച്ചു. പ്രാര്‍ഥനകള്‍ ത്രേസ്യയ്ക്കു ശക്തിപകര്‍ന്നു. ഈ സമയത്ത് നിരവധി ദൈവദര്‍ശനങ്ങള്‍ ത്രേസ്യയ്ക്ക് ഉണ്ടാകുമായിരുന്നു. വി. ഫ്രാന്‍സീസ് ബോര്‍ജിയോ (ഒക്‌ടോബര്‍ 10 ലെ വിശുദ്ധന്‍) ആയിരുന്നു അവളുടെ ആത്മീയ പിതാവ്. കര്‍മലീത്ത സഭയെ നവീകരിക്കുവാനുള്ള നിര്‍ദേശം ദര്‍ശനത്തിലൂടെ ലഭിച്ചതിനെ തുടര്‍ന്ന് ഫ്രാന്‍സീസ് ബോര്‍ജിയോയുടെ ഉപദേശപ്രകാരം പല നവീകരണങ്ങളും വരുത്തി. 17 കന്യാ സ്ത്രീ മഠങ്ങളും പുരോഹിതര്‍ക്കുള്ള 15 ആശ്രമവും സ്ഥാപിക്കപ്പെട്ടു. ത്രേസ്യയുടെ സന്തത സഹചാരിയായിരുന്നു വാഴ്ത്തപ്പെട്ട ആനി ഗാര്‍സിയ (ജൂണ്‍ ഏഴിലെ വിശുദ്ധ). അമ്മ ത്രേസ്യക്കു ആനിയോട് പ്രത്യേക താത്പര്യമുണ്ടായിരുന്നു. ത്രേസ്യയുടെ ഒരു സെക്രട്ടറിയെ പോലെയാണ് ആനി ജോലി ചെയ്തിരുന്നത്. അമ്മ ത്രേസ്യയുടെ യാത്രകളിലെല്ലാം ആനി കൂടെയുണ്ടാവും. 1582ല്‍ ആനി ഗാര്‍സിയയുടെ മടിയില്‍കിടന്ന് വി. ത്രേസ്യ മരിച്ചു. 'തിരുസഭയുടെ ഒരു കുഞ്ഞായി മരിക്കുന്നതില്‍ ഞാന്‍ സന്തോഷിക്കുന്നു' എന്നായിരുന്നു ത്രേസ്യയുടെ അവസാന വാക്കുകള്‍. 1622 ല്‍ പോപ് ഗ്രിഗറി പതിനഞ്ചാമന്‍ അവരെ വിശുദ്ധയായി പ്രഖ്യാപിച്ചു.
Tuesday 15th of October
St. Teresa of Avila
Teresa of Ávila was born Teresa Ali Fatim Corella Sanchez de Capeda y Ahumada in Ávila, Spain. Less than twenty years before Teresa was born in 1515, Columbus opened up the Western Hemisphere to European colonization. Two years after she was born, Luther started the Protestant Reformation. Out of all of this change came Teresa pointing the way from outer turmoil to inner peace.
Teresa's father was rigidly honest and pious, but he may have carried his strictness to extremes. Teresa's mother loved romance novels but because her husband objected to these fanciful books, she hid the books from him. This put Teresa in the middle -- especially since she liked the romances too. Her father told her never to lie but her mother told her not to tell her father. Later she said she was always afraid that no matter what she did she was going to do everything wrong.
When she was seven-years-old, she convinced her older brother that they should "go off to the land of the Moors and beg them, out of love of God, to cut off our heads there." They got as far as the road from the city before an uncle found them and brought them back. Some people have used this story as an early example of sanctity, but this author think it's better used as an early example of her ability to stir up trouble.
After this incident she led a fairly ordinary life, though she was convinced that she was a horrible sinner. As a teenager, she cared only about boys, clothes, flirting, and rebelling. When she was 16, her father decided she was out of control and sent her to a convent. At first she hated it but eventually she began to enjoy it -- partly because of her growing love for God, and partly because the convent was a lot less strict than her father.
Still, when the time came for her to choose between marriage and religious life, she had a tough time making the decision. She'd watched a difficult marriage ruin her mother. On the other hand being a nun didn't seem like much fun. When she finally chose religious life, she did so because she though that it was the only safe place for someone as prone to sin as she was.
Once installed at the Carmelite convent permanently, she started to learn and practice mental prayer, in which she "tried as hard as I could to keep Jesus Christ present within me....My imagination is so dull that I had no talent for imagining or coming up with great theological thoughts." Teresa prayed this way off and on for eighteen years without feeling that she was getting results. Part of the reason for her trouble was that the convent was not the safe place she assumed it would be.
Many women who had no place else to go wound up at the convent, whether they had vocations or not. They were encouraged to stay away from the convents for long period of time to cut down on expenses. Nuns would arrange their veils attractively and wear jewelry. Prestige depended not on piety but on money. There was a steady stream of visitors in the parlor and parties that included young men. What spiritual life there was involved hysteria, weeping, exaggerated penance, nosebleeds, and self- induced visions.
Teresa suffered the same problem that Francis of Assisi did -- she was too charming. Everyone liked her and she liked to be liked. She found it too easy to slip into a worldly life and ignore God. The convent encouraged her to have visitors to whom she would teach mental prayer because their gifts helped the community economy. But Teresa got more involved in flattery, vanity and gossip than spiritual guidance. These weren't great sins perhaps but they kept her from God.
Then Teresa fell ill with malaria. When she had a seizure, people were so sure she was dead that after she woke up four days later she learned they had dug a grave for her. Afterwards she was paralyzed for three years and was never completely well. Yet instead of helping her spiritually, her sickness became an excuse to stop her prayer completely: she couldn't be alone enough, she wasn't healthy enough, and so forth. Later she would say, "Prayer is an act of love, words are not needed. Even if sickness distracts from thoughts, all that is needed is the will to love."
For years she hardly prayed at all "under the guise of humility." She thought as a wicked sinner she didn't deserve to get favors from God. But turning away from prayer was like "a baby turning from its mother's breasts, what can be expected but death?"
When she was 41, a priest convinced her to go back to her prayer, but she still found it difficult. "I was more anxious for the hour of prayer to be over than I was to remain there. I don't know what heavy penance I would not have gladly undertaken rather than practice prayer." She was distracted often: "This intellect is so wild that it doesn't seem to be anything else than a frantic madman no one can tie down." Teresa sympathizes with those who have a difficult time in prayer: "All the trials we endure cannot be compared to these interior battles."
Yet her experience gives us wonderful descriptions of mental prayer: "For mental prayer in my opinion is nothing else than an intimate sharing between friends; it means taking time frequently to be alone with him who we know loves us. The important thing is not to think much but to love much and so do that which best stirs you to love. Love is not great delight but desire to please God in everything."
As she started to pray again, God gave her spiritual delights: the prayer of quiet where God's presence overwhelmed her senses, raptures where God overcame her with glorious foolishness, prayer of union where she felt the sun of God melt her soul away. Sometimes her whole body was raised from the ground. If she felt God was going to levitate her body, she stretched out on the floor and called the nuns to sit on her and hold her down. Far from being excited about these events, she "begged God very much not to give me any more favors in public."
In her books, she analyzed and dissects mystical experiences the way a scientist would. She never saw these gifts as rewards from God but the way he "chastised" her. The more love she felt the harder it was to offend God. She says, "The memory of the favor God has granted does more to bring such a person back to God than all the infernal punishments imaginable."
Her biggest fault was her friendships. Though she wasn't sinning, she was very attached to her friends until God told her "No longer do I want you to converse with human beings but with angels." In an instant he gave her the freedom that she had been unable to achieve through years of effort. After that God always came first in her life.
Some friends, however, did not like what was happening to her and got together to discuss some "remedy" for her. Concluding that she had been deluded by the devil, they sent a Jesuit to analyze her. The Jesuit reassured her that her experiences were from God but soon everyone knew about her and was making fun of her.
One confessor was so sure that the visions were from the devil that he told her to make an obscene gesture called the fig every time she had a vision of Jesus. She cringed but did as she was ordered, all the time apologizing to Jesus. Fortunately, Jesus didn't seem upset but told her that she was right to obey her confessor. In her autobiography she would say, "I am more afraid of those who are terrified of the devil than I am of the devil himself." The devil was not to be feared but fought by talking more about God.
Teresa felt that the best evidence that her delights came from God was that the experiences gave her peace, inspiration, and encouragement. "If these effects are not present I would greatly doubt that the raptures come from God; on the contrary I would fear lest they be caused by rabies."
Sometimes, however, she couldn't avoid complaining to her closest Friend about the hostility and gossip that surrounded her. When Jesus told her, "Teresa, that's how I treat my friends" Teresa responded, "No wonder you have so few friends." But since Christ has so few friends, she felt they should be good ones. And that's why she decided to reform her Carmelite order.
At the age of 43, she became determined to found a new convent that went back to the basics of a contemplative order: a simple life of poverty devoted to prayer. This doesn't sound like a big deal, right? Wrong.
When plans leaked out about her first convent, St. Joseph's, she was denounced from the pulpit, told by her sisters she should raise money for the convent she was already in, and threatened with the Inquisition. The town started legal proceedings against her. All because she wanted to try a simple life of prayer. In the face of this open war, she went ahead calmly, as if nothing was wrong, trusting in God.
"May God protect me from gloomy saints," Teresa said, and that's how she ran her convent. To her, spiritual life was an attitude of love, not a rule. Although she proclaimed poverty, she believed in work, not in begging. She believed in obedience to God more than penance. If you do something wrong, don't punish yourself -- change. When someone felt depressed, her advice was that she go some place where she could see the sky and take a walk. When someone was shocked that she was going to eat well, she answered, "There's a time for partridge and a time for penance." To her brother's wish to meditate on hell, she answered, "Don't."
Once she had her own convent, she could lead a life of peace, right? Wrong again. Teresa believed that the most powerful and acceptable prayer was that prayer that leads to action. Good effects were better than pious sensations that only make the person praying feel good.
At St. Joseph's, she spent much of her time writing her Life. She wrote this book not for fun but because she was ordered to. Many people questioned her experiences and this book would clear her or condemn her. Because of this, she used a lotof camouflage in the book, following a profound thought with the statement, "But what do I know. I'm just a wretched woman." The Inquisition liked what they read and cleared her.
At 51, she felt it was time to spread her reform movement. She braved burning sun, ice and snow, thieves, and rat-infested inns to found more convents. But those obstacles were easy compared to what she face from her brothers and sisters in religious life. She was called "a restless disobedient gadabout who has gone about teaching as though she were a professor" by the papal nuncio. When her former convent voted her in as prioress, the leader of the Carmelite order excommunicated the nuns. A vicar general stationed an officer of the law outside the door to keep her out. The other religious orders opposed her wherever she went. She often had to enter a town secretly in the middle of the night to avoid causing a riot.
And the help they received was sometimes worse than the hostility. A princess ordered Teresa to found a convent and then showed up at the door with luggage and maids. When Teresa refused to order her nuns to wait on the princess on their knees, the princess denounced Teresa to the Inquisition.
In another town, they arrived at their new house in the middle of the night, only to wake up the next morning to find that one wall of the building was missing.
Why was everyone so upset? Teresa said, "Truly it seems that now there are no more of those considered mad for being true lovers of Christ." No one in religious orders or in the world wanted Teresa reminding them of the way God said they should live.
Teresa looked on these difficulties as good publicity. Soon she had postulants clamoring to get into her reform convents. Many people thought about what she said and wanted to learn about prayer from her. Soon her ideas about prayer swept not only through Spain but all of Europe.
In 1582, she was invited to found a convent by an Archbishop but when she arrived in the middle of the pouring rain, he ordered her to leave. "And the weather so delightful too" was Teresa's comment. Though very ill, she was commanded to attend a noblewoman giving birth. By the time they got there, the baby had already arrived so, as Teresa said, "The saint won't be needed after all." Too ill to leave, she died on October 4 at the age of 67.
She is the founder of the Discalced Carmelites. In 1970 she was declared a Doctor of the Church for her writing and teaching on prayer, one of two women to be honored in this way.
St. Teresa is the patron saint of Headache sufferers. Her symbol is a heart, an arrow, and a book. She was canonized in 1622.
Wednesday 16th of October
വി. ജെറാഡ് മജെല്ല (1725-1755)
ഇറ്റലിയിലെ മുറോയില്‍ ജനിച്ച ജെറാഡ് ഒരു തയ്യല്‍ക്കാരന്റെ മകനായിരുന്നു. ജെറാഡിനു പന്ത്രണ്ടു വയസു പ്രായമുള്ളപ്പോള്‍ അച്ഛന്‍ മരിച്ചു. ദരിദ്രരായ ആ കുടുംബത്തിന്റെ ഏക ആശ്രയം ആ തയ്യല്‍ക്കാരന്റെ വരുമാനമായിരുന്നു. പിന്നീട് വളരെ കഷ്ടപ്പെട്ടാണ് ജെറാഡിന്റെ കുടുംബം ഒരോ ദിവസവും തള്ളിനീക്കിയത്. ദരിദ്ര രായിരുന്നുവെങ്കിലും ദൈവത്തിന്റെ പ്രത്യേക കാരുണ്യം ആ കുടുബത്തിന്റെ മേലുണ്ടായിരുന്നു. അച്ഛന്റെ സഹായിയായി നിന്ന് തയ്യല്‍ പഠിച്ചിരുന്നതിനാല്‍ പട്ടിണി കിടന്നു മരിക്കാതെ കുടുംബം പോറ്റാന്‍ ജെറാഡിനു കഴിഞ്ഞു. പുരോഹിതനാകണമെന്ന ആഗ്രഹവുമായി കപ്യൂച്ചിയന്‍ സഭയെ സമീപിച്ചുവെങ്കിലും പ്രായം തികഞ്ഞില്ലെന്ന പേരില്‍ അവര്‍ തിരിച്ചയച്ചു. പിന്നീട് ലാസിഡോണിയയിലെ ബിഷപ്പിന്റെ വീട്ടില്‍ വേലക്കാരനായി ജെറാഡ് ജോലിനോക്കി. ബിഷപ്പ് മരിച്ചപ്പോള്‍ തിരികെ വന്ന് തയ്യല്‍ജോലികള്‍ പുന:രാരംഭിച്ചു. ജെറാഡ് ദൈവത്തിന്റെ പ്രിയപ്പെട്ടവനായിരുന്നു. സമൃദ്ധമായി വരങ്ങള്‍ നല്കി ദൈവം അദ്ദേഹ ത്തെ അനുഗ്രഹിച്ചു. ജെറാഡിന്റെ സ്പര്‍ശനത്താല്‍ രോഗങ്ങള്‍ സുഖപ്പെട്ടു. സംഭവിക്കാനിരി ക്കുന്ന കാര്യങ്ങള്‍ അദ്ദേഹം മുന്‍കൂട്ടി പ്രവചിച്ചു. ഒരു പുരോഹിതനല്ലാതിരുന്നിട്ടും അദ്ദേഹ ത്തിന്റെ ഉപദേശങ്ങള്‍ തേടുവാന്‍ വൈദികരും കന്യാസ്ത്രീകളും എത്തുമായിരുന്നു. 1752 ല്‍ ജെറാഡ് വി. അല്‍ഫോന്‍സസ് ലിഗോരിയുടെ (ഓഗസ്റ്റ് ഒന്നിലെ വിശുദ്ധന്‍) ശിഷ്യത്വം സീകരിച്ചു. നിരവധി പേരെ യേശുവിന്റെ വഴിയിലേക്ക് കൊണ്ടുവരാനും പാപത്തില്‍ മുഴുകി ജീവിച്ചവരെ നേര്‍വഴിക്കു കൊണ്ടുവരാനും ജെറാഡിനു സാധിച്ചു. ജീവിതത്തില്‍ അഭിമൂഖീ കരിക്കേണ്ടി വരുന്ന പരീക്ഷണങ്ങളെയെല്ലാം നേരിടേണ്ടത് എങ്ങനെയെന്ന് സ്വന്തം ജീവിതത്തി ലൂടെ അദ്ദേഹം കാണിച്ചുതന്നു. ഒരിക്കല്‍ അവിവാഹിതയായ നെറിയ കാജിയാനോ എന്ന സ്ത്രീ ഗര്‍ഭിണിയായി. തന്റെ വയറ്റില്‍ വളരുന്ന കുഞ്ഞിന്റെ അച്ഛന്‍ ജെറാഡാണെന്ന് ആ സ്ത്രീ പറഞ്ഞു. ആരോപണങ്ങളുമായി വന്നവരോട് ജെറാഡ് ഒരക്ഷരം പോലും പറഞ്ഞില്ല. അദ്ദേഹം നിശ്ശബ്ദനായി ഇരുന്നതേയുള്ളു. എന്നാല്‍, ദിവസങ്ങള്‍ക്കുള്ളില്‍ ഈ സ്ത്രീ താന്‍ കളവാണു പറഞ്ഞതെന്ന് വെളിപ്പെടുത്തി. ജെറാഡിനോട് അവര്‍ മാപ്പിരന്നു. ജെറാഡിനെ സംശയിച്ചവരൊക്കെ അദ്ദേഹത്തോട് ക്ഷമ ചോദിച്ചു. ആരോപണങ്ങള്‍ നേരിട്ടപ്പോള്‍ എന്തുകൊണ്ട് അവ നിക്ഷേധിച്ചില്ലെന്ന് ജെറാഡിനോട് വി. അല്‍ഫോന്‍സസ് ചോദിച്ചു. നിശ്ശബ്ദനായി സഹിക്കുന്നതാണ് ദൈവഹിതം എന്നായിരുന്നു ജെറാഡിന്റെ മറുപടി. ജെറാഡ് ജോലി ചെയ്ത സ്ഥലങ്ങളിലെല്ലാം വിശ്വാസികള്‍ അദ്ദേഹത്തെ തേടിയെത്തുമായിരുന്നു. അവര്‍ക്ക് ആശ്വാസമേകാന്‍ അദ്ദേഹത്തിനു കഴിഞ്ഞു. 29 വയസു മാത്രമായിരുന്നു ആ വിശുദ്ധന്റെ ആയുസ്. ക്ഷയരോഗം ബാധിച്ച് അദ്ദേഹം മരിച്ചു. 1904 ല്‍ പോപ് പയസ് പത്താമന്‍ അദ്ദേഹത്തെ വിശുദ്ധനായി പ്രഖ്യാപിച്ചു.
Wednesday 16th of October
St. Gerard Majella
St. Gerard Majella is the patron of expectant mothers. He was born in 1726 in Muro, Italy to a family of seven. Majella grew up in a poverty with a great respect for the poor. As he was just 12 when his father passed away, he was forced to grow up fast. Shortly after his father's death, his mother sent him away to live with his uncle and learn to become a tailor, like his father. After a few years of working as a sewing apprentice, Majella took on a job with the local Bishop of Lacedonia as a servant.
Once Majella began earning money as a journeyman at the age of 21, he split his earnings with his mother, the poor of Muro and the rest in offerings for the poor souls. As the days passed, Majella began to grow pale and thin, often fasting and in prayer at a nearby Cathedral.
He applied to the Capuchin monastery at Muro twice, but was turned down both times. Majella was told his health was not well enough for such a strenuous life. However, Majella did not give up. In 1749, at the age of 23, he joined the Congregation of the Most Holy Redeemer and just three years later became a professed lay brother.
Majella lived with the three vows of Poverty, Chasity and Obedience. He stayed close with the poor and worked very many different jobs. He served as sacristan, gardener, porter, infirmarian, and tailor. However, because of his great piety, extraordinary wisdom, and his gift of reading consciences, he was permitted to counsel communities of religious women. Majella was often called on by the poor and the sick. Wherever his presence was demanded he graciously presented himself. He was there to "do the Will of God."
This humble servant of God also had faculties associated with certain mystics including, levitation, bi-location and the ability to read souls. His charity, obedience, and selfless service as well as his ceaseless mortificationfor Christ, made him the perfect model of lay brothers.
Throughout his years of life, several reported miracles are tied to Majella including, restoring a boy's life after he fell from a high cliff; blessing a poor farmer's crops, ridding it of mice; blessing a poor family's supply of wheat, causing it to last until the next harvest; and he multiplied bread for the poor on several occasions.
Along with his miracles effected through prayers for woman in labor, Majella's last recorded miracle is one that many credit toward his becoming the patron of expectant mothers. Shortly before his death, Majella encountered a young girl. He had dropped his handkerchief and she set out to return it, only to be told to keep it. Majella told her she "may need it someday." Years after Majella's passing, the young girl became married and with child. She unexpectedly went into labor and was on the verge of losing her baby. She called for Majella's handkerchief to be applied to her. Almost immediately, her pain abated and she proceeded to give birth to a healthy child, something very rare during that time.
His prayers are sought for the children, unborn children, women in childbirth, mothers, expectant mothers, motherhood, falsely accused people, good confessions, lay brothers and Muro Lucano, Italy.
Even as Majella became ill with tuberculosis, he only desired to live in God's will. His one last request was that a small placard be placed on his door stating, "Here the will of God is done, as God wills, and as long as God wills." Majella was told the Will of God wanted him to get better, and almost at once he became well. However, this only lasted for a month and quickly he became very ill once again. St. Gerard Majella died of disease on October 16, 1755 at the age of 29, living in the religious life for six years.
Due to the numerous miracles performed through Majella's prayers, proceedings for his canonization began shortly after his death. In 1893, Majella was beatified by Pope Leo XIII and on December 11, 1904, Pope Pius X canonized the man of God.
Prayer: O Great Saint Gerard, beloved servant of Jesus Christ, perfect imitator of your meek and humble Savior, and devoted Child of the Mother of God: enkindle within my heart one spark of that heavenly fire of charity which glowed in your heart and made you an angel of love. O glorious Saint Gerard, because when falsely accused of crime, you did bear, like your Divine master, without murmur or complaint, the calumnies of wicked men, you have been raised up by God as the Patron and Protector of expectant mothers. Preserve me from danger and from the excessive pains accompanying childbirth, and shield the child which I now carry, that it may see the light of day and receive the lustral waters of baptism through Jesus Christ our Lord. Amen.
Thursday 17th of October
St. Ignatius of Antioch
"I prefer death in Christ Jesus to power over the farthest limits of the earth. He who died in place of us is the one object of my quest. He who rose for our sakes is my one desire." CHESAPEAKE, Va. (Catholic Online) - The second Bishop of Antioch, Syria, this disciple of the beloved Disciple John was consecrated Bishop around the year 69 by the Apostle Peter, the first Pope. A holy man who was deeply loved by the Christian faithful, he always made it his special care to defend "orthodoxy" (right teaching) and "orthopraxy" (right practice) among the early Christians.
In 107, during the reign of the brutal Emperor Trajan, this holy Bishop was wrongfully sentenced to death because he refused to renounce the Christian faith. He was taken under guard to Rome where he was to be brutally devoured by wild beasts in a public spectacle. During his journey, his travels took him through Asia Minor and Greece. He made good use of the time by writing seven letters of encouragement, instruction and inspiration to the Christians in those communities. We still have these letters as a great treasure of the Church today.
The content of the letters addressed the hierarchy and structure of the Church as well as the content of the orthodox Christian faith. It was Bishop Ignatius who first used the term "catholic" to describe the whole Church. These letters connect us to the early Church and the unbroken, clear teaching of the Apostles which was given to them directly by Jesus Christ. They also reveal the holiness of a man of God who became himself a living letter of Christ. The shedding his blood in the witness of holy martyrdom was the culmination of a life lived conformed to Jesus Christ. Ignatius sought to offer himself, in Christ, for the sake of the Church which he loved. His holy martyrdom occurred in the year 107.
In his pastoral letters he regularly thanked his brother and sister Christians for their concern for his well being but insisted on following through in his final witness of fidelity: "I know what is to my advantage. At last I am becomŹing his disciple. May nothing entice me till I happily make my way to Jesus Christ! Fire, cross, struggles with wild beasts, wrenching of bones, mangling of limbs-let them come to me, provided only I make my way to Jesus Christ. I would rather die and come to Jesus Christ than be king over the entire earth. Him I seek who died for us; him I love who rose again because of us."
Bishop Ignatius was not afraid of death. He knew that it had been defeated by the Master. He followed the Lord Jesus into his Passion, knowing that he would rise with Him in his Resurrection. He wrote to the disciples in Rome: "Permit me to imitate my suffering God ... I am God's wheat and I shall be ground by the teeth of beasts, that I may become the pure bread of Christ." The beauty of this Eucharistic symbolism in these words reflects the deep theology of a mystic. He was dedicated to defending the true teaching handed down by the Apostles so that the brothers and sisters in the early Christian communities, and we who stand on their shoulders, would never be led astray by false teaching. He urged them to always listen to their Bishops because they were the successors of the Apostles. He died a Martyrs death in Rome, devoured by two lions in one of the cruel demonstrations of Roman excess and animosity toward the true faith. Anticipating this event he wrote these inspired words: A letter to the Romans by St Ignatius of Antioch
"I am God's wheat and shall be ground by the teeth of wild animals. I am writing to all the churches to let it be known that I will gladly die for God if only you do not stand in my way. I plead with you: show me no untimely kindness. Let me be food for the wild beasts, for they are my way to God. I am God's wheat and shall be ground by their teeth so that I may become Christ's pure bread. Pray to Christ for me that the animals will be the means of making me a sacrificial victim for God. No earthly pleasures, no kingdoms of this world can benefit me in any way. I prefer death in Christ Jesus to power over the farthest limits of the earth. He who died in place of us is the one object of my quest. He who rose for our sakes is my one desire.
The time for my birth is close at hand. Forgive me, my brothers. Do not stand in the way of my birth to real life; do not wish me stillborn. My desire is to belong to God. Do not, then, hand me back to the world. Do not try to tempt me with material things. Let me attain pure light. Only on my arrival there can I be fully a human being. Give me the privilege of imitating the passion of my God. If you have him in your heart, you will understand what I wish. You will sympathize with me because you will know what urges me on.
The prince of this world is determined to lay hold of me and to undermine my will which is intent on God. Let none of you here help him; instead show yourselves on my side, which is also God's side. Do not talk about Jesus Christ as long as you love this world. Do not harbor envious thoughts. And supposing I should see you, if then I should beg you to intervene on my behalf, do not believe what I say. Believe instead what I am now writing to you. For though I am alive as I write to you - still - my real desire is to die. My love of this life has been crucified, and there is no yearning in me for any earthly thing. Rather within me is the living water which says deep inside me: "Come to the Father." I no longer take pleasure in perishable food or in the delights of this world. I want only God's bread, which is the flesh of Jesus Christ, formed of the seed of David, and for drink I crave his blood, which is love that cannot perish.
I am no longer willing to live a merely human life, and you can bring about my wish if you will. Please, then, do me this favour, so that you in turn may meet with equal kindness. Put briefly, this is my request: believe what I am saying to you. Jesus Christ himself will make it clear to you that I am saying the truth. Only truth can come from that mouth by which the Father has truly spoken. Pray for me that I may obtain my desire. I have not written to you as a mere man would, but as one who knows the mind of God. If I am condemned to suffer, I will take it that you wish me well. If my case is postponed, I can only think that you wish me harm."
Thursday 17th of October
വി. മാര്‍ഗരറ്റ് മേരി അലകോക് ( 1647-1690)
പരിശുദ്ധ കന്യമറിയത്തിന്റെ അനുഗ്രഹത്താല്‍ ബാല്യകാലത്തു തന്നെ ഗുരുതരമായ രോഗത്തില്‍ നിന്നു മോചനം നേടിയവളായി രുന്നു മാര്‍ഗരറ്റ്. ഫ്രാന്‍സിലെ ലാന്റക്കൂര്‍ എന്ന ഗ്രാമത്തില്‍ ജനിച്ച മാര്‍ഗരറ്റിന്റെ മാതാപിതാക്കള്‍ ഉത്തമക്രൈസ്തവ വിശ്വാസികളാ യിരുന്നു. അച്ഛന്റെ മരണം മാര്‍ഗരറ്റിന്റെ ബാല്യകാല ജീവിതത്തെ വല്ലാതെ ബാധിച്ചു. അതുവരെ ഭക്ഷണത്തിനോ വസ്ത്രങ്ങള്‍ക്കോ മുട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല ആ കുടുംബത്തിന്. വളരെ വേഗം ആ കുടുംബം ദരിദ്രരുടെ പട്ടികയിലേക്ക് വീണു. ഒരു നേരത്തെ ആഹാരം കുടുംബാംഗങ്ങള്‍ക്കെല്ലാംകൂടി തികച്ചു കിട്ടാത്ത അവസ്ഥ. ഈ സമയങ്ങളിലെല്ലാം ഒരോദിവസവും യേശുവിന്റെ കരുണയാല്‍ ജീവിതം മുന്നോട്ടു നീങ്ങി. അതീവസുന്ദരിയായിരുന്നു മാര്‍ഗരറ്റ്. നര്‍ത്തകിയായി ജോലി നോക്കിയാല്‍ പണം കിട്ടുമെന്നറി ഞ്ഞതോടെ അവള്‍ ആ വഴിക്കു കുറെ മുന്നോട്ടുനീങ്ങി. ആ സമയത്തു രോഗങ്ങള്‍ പിന്നെയും മാര്‍ഗരറ്റിനെ അലട്ടുവാന്‍ തുടങ്ങി. മാതാവിനോടുള്ള പ്രാര്‍ഥന മാത്രമായിരുന്നു ഏക ആശ്വാസം. തന്റെ രോഗങ്ങളെല്ലാം മറിയത്തിന്റെ അദ്ഭുതശക്തിയാല്‍ നീങ്ങിയതോടെ അവള്‍ പ്രതിജ്ഞയെ ടുത്തു: 'എന്റെ ജീവിതം ഇനി യേശുവിനായി പൂര്‍ണമായി മാറ്റിവയ്ക്കും.'പാരലെമോണിയായിലെ വിസിറ്റേഷന്‍ മഠത്തില്‍ചേര്‍ന്നു കന്യാസ്ത്രീയാകുവാന്‍ അവള്‍ തീരുമാനിച്ചു. അവള്‍ക്കൊപ്പം മഠത്തിലുണ്ടായിരുന്ന ചില കന്യാസ്ത്രീകള്‍ ചില അപവാദങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു പരത്തി. നര്‍ത്തകി യായി ജീവിച്ച കാലം അവര്‍ ആരോപണങ്ങള്‍ക്കു കാരണമാക്കി. മാര്‍ഗരറ്റിന്റെ മറുപടി ഇങ്ങനെയായിരുന്നു. '' യേശുവിനെ ക്രൂശിച്ച റോമന്‍പടയാളികളെക്കാള്‍ എത്രയോ വിശുദ്ധരാണ് എന്നെ പീഡിപ്പിക്കുന്നവര്‍'' യേശുവിന്റെ ഹൃദയത്തെ ധ്യാനിച്ചു പ്രാര്‍ഥിക്കുകയായിരുന്നു മാര്‍ഗരറ്റ് എപ്പോഴും ചെയ്തിരുന്നത്. അങ്ങനെയിരിക്കെ ഒരു ദിവസം അവള്‍ക്ക് യേശുവിന്റെ ദര്‍ശനമുണ്ടായി. ''മനുഷ്യവംശത്തോടുള്ള എന്റെ സ്‌നേഹം എന്റെ ഹൃദയത്തില്‍ കാണുക. ആ ഹൃദയത്തിന്റെ സ്‌നേഹം നീ ലോകമെങ്ങും പ്രചരിപ്പിക്കുക.'' പിന്നീട് പലപ്പോഴും അവളോട് യേശു സംസാരിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു. എന്നാല്‍, യേശുവിനെ കാണുക എന്നത് എഫല്ലാവരുടെയും ജീവിതത്തില്‍ സംഭവിക്കുന്നതാണെന്ന് കരുതിയ മാര്‍ഗറീത്ത ആദ്യമൊന്നും ഇക്കാര്യം മറ്റാരോടും പറഞ്ഞിരുന്നിഫല്ല. പിന്നീട്, യേശു തന്നെ ആവശ്യപ്പെട്ടതനുസരിച്ച് തിരുഹൃദയത്തിന്റെ വണങ്ങുവാനായി ഒരു തിരുനാള്‍ ഉണ്ടാവണമെന്ന് മാര്‍ഗരറ്റ് വാദിച്ചു. സഭ ഒടുവില്‍ ഇത് അംഗീകരിച്ചു. ദര്‍ശനത്തിലൂടെ വി. മാര്‍ഗരറ്റിനോട് യേശു 12 വാഗ്ദാനങ്ങള്‍ നല്കി. അവ ഇതാണ്: 1. തിരുഹൃദയത്തെ ആരാധിക്കുന്നവരുടെ ജീവിതത്തിന് ആവശ്യമായ അനുഗ്രഹങ്ങള്‍ ഞാന്‍ നല്‍കും 2. തിരുഹൃദയത്തെ ആരാധിക്കുന്നവരുടെ കുടുംബങ്ങളില്‍ സമാധാനം നല്‍കും 3. തിരുഹൃദയത്തെ ആരാധിക്കുന്നവരുടെ ക്ലേശങ്ങളിലും വേദനകളില്‍ അവരെ ഞാന്‍ ആശ്വസിപ്പിക്കും 4. തിരുഹൃദയത്തെ ആരാധിക്കുന്നവരുടെ മരണസമയത്ത് ഞാന്‍ അവര്‍ക്കു തുണയേകും 5. തിരുഹൃദയത്തെ ആരാധിക്കുന്നവരുടെ എഫല്ലാ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളിലും ഞാന്‍ കൂടെയുണ്ടാകും 6. അവര്‍ ചെയ്തുപോയ പാപങ്ങള്‍ കടലുപോലെ അതിരുകളിഫല്ലാത്ത എന്റെ കാരുണ്യത്തില്‍ മോചിക്കപ്പെടും 7. അവരുടെ വിശ്വാസവും ഭക്തിയും ശക്തമാക്കപ്പെടും 8. ശക്തമായ വിശ്വാസമുള്ളവര്‍ പരിപൂര്‍ണതയിലേക്ക് എത്തും 9. തിരുഹൃദയ ചിത്രം സ്ഥാപിച്ച് പ്രാര്‍ഥിക്കുന്ന ഭവനങ്ങളെ ഞാന്‍ ആശീര്‍വദിക്കും 10. പുരോഹിതര്‍ക്ക് ഏതു കഠിനഹൃദയനെയും സ്പര്‍ശിക്കുവാനുള്ള ശക്തി ഞാന്‍ നല്‍കും 11. തിരുഹൃദയ ഭക്തി പ്രചരിപ്പിക്കുന്നവരുടെ നാമം എന്റെ ഹൃദയത്തില്‍ എഴുതപ്പെടും. അത് ഒരു കാലത്തും മായുകിഫല്ല. 12. തിരുഹൃദയ സ്തുതിക്കായി ഒന്‍പതു മാസാദ്യ വെള്ളിയാഴ്ച വി. കുര്‍ബാന കാണുന്നവരുടെ മരണസമയത്ത് ഞാന്‍ കൂടെയുണ്ടാവും. വി. മാര്‍ഗരറ്റിന്റെ വിവരണം അനുസരിച്ചാണ് യേശുവിന്റെ തിരുഹൃദയം ചിത്രീകരിക്കപ്പെട്ടത്. ഈശോയ്ക്ക് നമ്മോടുള്ള സ്‌നേഹത്തിന്റെ പ്രതീകമായി മാംസളമായ തിരുഹൃദയമാണ് ചിത്രകാരന്‍മാര്‍ അവതരിപ്പിക്കുന്നത്. കുരിശുമരണത്തിനു മുന്‍പ് യേശുവിന്റെ തലയില്‍ അണിയിച്ച മുള്‍മുടി ഹൃദയത്തില്‍ വരിഞ്ഞുമുറിക്കിയിരിക്കുന്നതായും ഹൃദയത്തിനു മുകളില്‍ അഗ്നിനാളങ്ങള്‍ ഉയരുന്നതായും ചിത്രീകരിക്കപ്പെട്ടു. ഹൃദയത്തിനു മുകളില്‍ ഒരു കുരിശും. 1690 ഒക്‌ടോബര്‍ 17ന് മാര്‍ഗരറ്റ് മരിച്ചു. 1920ല്‍ പോപ് ബെനഡിക്ട് പതിനഞ്ചാമന്‍ മാര്‍ഗരറ്റിനെ വിശുദ്ധയായി പ്രഖ്യാപിച്ചു.
Friday 18th of October
വി. ലൂക്കാ സുവിശേഷകന്‍ (ആദ്യ നൂറ്റാണ്ട്)
പരിശുദ്ധ കന്യാമറിയത്തിന്റെ ചിത്രം ആദ്യമായി വരച്ച ചിത്രകാരന്‍ സുവിശേഷകനായ ലൂക്കായാണെന്നാണ് വിശ്വാസം. ചിത്രകാരന്‍, വൈദ്യന്‍, ഗ്രന്ഥരചയിതാവ്, സുവിശേഷപ്രവര്‍ത്തകന്‍ അങ്ങനെ പലതലങ്ങളില്‍ ലൂക്കാ ആദിമക്രൈസ്തവ സഭയുടെ കാലത്ത് തന്റെ സാന്നിധ്യം അറിയിച്ചു. ഗ്രീക്ക് ദൈവങ്ങളില്‍ വിശ്വസിച്ചിരുന്ന മാതാപിതാക്കളുടെ മകനായി അന്ത്യോക്യയിലാണു ലൂക്കാ ജനി ച്ചത്. ലൂക്കായുടെ മാതാപിതാക്കള്‍ അടിമകളായിരുന്നുവെന്ന് കരുതപ്പെടുന്നു. ക്രിസ്തുമതത്തി ലേക്ക് പരിവര്‍ത്തനം ചെയ്യപ്പെട്ട ആദ്യ വിജാതീയരില്‍ ഒരാളായിരുന്നു ലൂക്കാ. ലൂക്കായ്ക്ക് മികച്ച വിദ്യാഭ്യാസം ലഭിച്ചു. അന്ത്യോക്യയിലായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ വിദ്യാഭ്യാസം. വൈദ്യനായി കുറെനാള്‍ കപ്പലില്‍ ജോലി നോക്കി. യാത്രകള്‍ക്കിടയില്‍ ഗ്രീസിലും ഈജിപ്തിലും മറ്റും സന്ദര്‍ശനം നടത്തി. പുതിയ അറിവ് നേടാനുള്ള മാര്‍ഗമായാണ് അദ്ദേഹം യാത്രകളെ കണ്ട ത്. അവിടെനിന്നെല്ലാം കിട്ടാവുന്ന വിദ്യാഭ്യാസം അദ്ദേഹം നേടി. ട്രോവാസില്‍ നിന്നു ഫിലിപ്പിയാ യിലേക്ക് പോകും വഴിയാണ് വി. പൗലോസ് ശ്ലീഹാ ലൂക്കായെ പരിചയപ്പെടുന്നത്. പൗലോസിന്റെ വാക്കുകള്‍ ലൂക്കായെ യേശുവിലേക്ക് അടുപ്പിച്ചു. പിന്നീട് പൗലോസ് ശ്ലീഹായ്‌ക്കൊപ്പം ലൂക്കാ പ്രേഷിത യാത്രകള്‍ നടത്തി. കൊളോസോസിനുള്ള ലേഖനത്തില്‍ 'നമ്മുടെ പ്രിയങ്കരനായ ഭിഷ്വഗരന്‍ ലൂക്കാ' എന്നാണ് പൗലോസ് ശ്ലീഹാ അദ്ദേഹത്തെ വിളിക്കുന്നത്. (കൊളോ 4:14) പൗലോസ് ശ്ലീഹാ കാരാഗൃഹത്തില്‍ അടയ്ക്കപ്പെടുമ്പോഴും പിന്നീട് അദ്ദേഹത്തിന്റെ മരണ സമയത്തും ലൂക്കാ കൂടെയുണ്ടായിരുന്നു. മൂന്നാമത്തെ സുവിശേഷത്തിന്റെയും നടപടി പുസ്തകത്തിന്റെയും രചയിതാവാണ് ലൂക്കാ. തെയോഫിലോസ് എന്ന സുഹൃത്തിന് എഴുതുന്ന പോലെയാണ് ഈ രണ്ടു പുസ്തകങ്ങളും അദ്ദേഹം എഴുതിയത്. മര്‍ക്കോസിന്റെ സുവിശേഷമാണ് അടിസ്ഥാനമാക്കിയതെങ്കിലും മര്‍ക്കോ സിന്റെ സുവിശേഷത്തിലില്ലാത്ത പല കാര്യങ്ങളും ലൂക്കാ എഴുതുന്നുണ്ട്. യേശുവിന്റെ മാതാവായ മറിയത്തെ സന്ദര്‍ശിച്ച് സംസാരിച്ച ശേഷമാണ് ലൂക്കാ സുവിശേഷം എഴുതിയതെന്ന് കരുതപ്പെടുന്നു. മറിയത്തിന്റെ ചിത്രം ആദ്യമായി വരച്ചത് ലൂക്കായാണെന്നതും മാതാവിന്റെ സങ്കീര്‍ത്തനം സുവിശേഷത്തിലുണ്ട് എന്നതും ഈ വിശ്വാസത്തിനു ശക്തിപകരുന്നു. യേശുവിന്റെയും സ്‌നാപകയോഹന്നാന്റെയും ബാല്യകാലവും ലൂക്കാ അവതരിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. പൗലോസ് ശ്ലീഹാ യേശുവിനെ കുറിച്ചു പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങവും മര്‍ക്കോസിന്റെ സുവിശേഷവും അടിസ്ഥാനമാക്കിയാവും അദ്ദേഹം സുവിശേഷമെഴുതിയത്. എ.ഡി. 60 ല്‍ അക്കയായില്‍ വച്ചാണ് സുവിശേഷം എഴുതപ്പെട്ടതെന്നാണ് ചരിത്രപണ്ഡിതന്‍മാര്‍ കരുതുന്നത്. യഹൂദനല്ലായിരുന്നു എന്നതിനാല്‍ വിജാതീയരെ മനസില്‍ കണ്ടാണ് അദ്ദേഹം രചന നിര്‍വഹിച്ചത്. ഇറ്റലിയിലും ഫ്രാന്‍സിലും മാസിഡോണിയായിലും ലൂക്കാ സുവിശേഷം പ്രസംഗിച്ചു. കോണ്‍സ്റ്റാന്റിനോപ്പിള്‍ കേന്ദ്രീകരിച്ചായിരുന്നു പ്രവര്‍ത്തനമെന്നും ചില വാദങ്ങളുണ്ട്. എ.ഡി. 74 ല്‍ ഗ്രീസില്‍ വച്ച് അദ്ദേഹം രക്തസാക്ഷിത്വം വരിച്ചു എന്നും അതല്ല, സാധാരണ മരണമായിരുന്നുവെന്നും രണ്ടു പക്ഷമുണ്ട്.
Friday 18th of October
St. Luke
Luke, the writer of the Gospel and the Acts of the Apostles, has been identified with St. Paul's "Luke, the beloved physician" (Colossians 4:14). We know few other facts about Luke's life from Scripture and from early Church historians.
It is believed that Luke was born a Greek and a Gentile. In Colossians 10-14 speaks of those friends who are with him. He first mentions all those "of the circumcision" -- in other words, Jews -- and he does not include Luke in this group. Luke's gospel shows special sensitivity to evangelizing Gentiles. It is only in his gospel that we hear the parable of the GoodSamaritan, that we hear Jesus praising the faith of Gentiles such as the widow of Zarephath and Naaman the Syrian (Lk.4:25-27), and that we hear the story of the one grateful leper who is a Samaritan (Lk.17:11-19). According to the early Church historian Eusebius Luke was born at Antioch in Syria.
In our day, it would be easy to assume that someone who was a doctor was rich, but scholars have argued that Luke might have been born a slave. It was not uncommon for families to educate slaves in medicine so that they would have a resident family physician. Not only do we have Paul's word, but Eusebius, Saint Jerome, Saint Irenaeus and Caius, a second-century writer, all refer to Luke as a physician.
We have to go to Acts to follow the trail of Luke's Christian ministry. We know nothing about his conversion but looking at the language of Acts we can see where he joined Saint Paul. The story of the Acts is written in the third person, as an historian recording facts, up until the sixteenth chapter. In Acts 16:8-9 we hear of Paul's company "So, passing by Mysia, they went down to Troas. During the night Paul had a vision: there stood a man of Macedonia pleading with him and saying, 'Come over to Macedonia and help us.' " Then suddenly in 16:10 "they" becomes "we": "When he had seen the vision, we immediately tried to cross over to Macedonia, being convinced that God had called us to proclaim the good news to them."
So Luke first joined Paul's company at Troas at about the year 51 and accompanied him into Macedonia where they traveled first to Samothrace, Neapolis, and finally Philippi. Luke then switches back to the third person which seems to indicate he was not thrown into prison with Paul and that when Paul left Philippi Luke stayed behind to encourage the Church there. Seven years passed before Paul returned to the area on his third missionary journey. In Acts 20:5, the switch to "we" tells us that Luke has left Philippi to rejoin Paul in Troas in 58 where they first met up. They traveled together through Miletus, Tyre, Caesarea, to Jerusalem.
Luke is the loyal comrade who stays with Paul when he is imprisoned in Rome about the year 61: "Epaphras, my fellow prisoner in Christ Jesus, sends greetings to you, and so do Mark, Aristarchus, Demas, and Luke, my fellow workers" (Philemon 24). And after everyone else deserts Paul in his final imprisonment and sufferings, it is Luke who remains with Paul to the end: "Only Luke is with me" (2 Timothy 4:11).
Luke's inspiration and information for his Gospel and Acts came from his close association with Paul and his companions as he explains in his introduction to the Gospel: "Since many have undertaken to set down an orderly account of the events that have been fulfilled among us, just as they were handed on to us by those who from the beginning were eyewitnesses and servants of the word, I too decided, after investigating everything carefully from the very first, to write an orderly account for you, most excellent Theophilus" (Luke 1:1-3).
Luke's unique perspective on Jesus can be seen in the six miracles and eighteen parables not found in the other gospels. Luke's is the gospel of the poor and of social justice. He is the one who tells the story of Lazarus and the Rich Man who ignored him. Luke is the one who uses "Blessed are the poor" instead of "Blessed are the poor in spirit" in the beatitudes. Only in Luke's gospel do we hear Mary 's Magnificat where she proclaims that God "has brought down the powerful from their thrones, and lifted up the lowly; he has filled the hungry with good things, and sent the rich away empty" (Luke 1:52-53).
Luke also has a special connection with the women in Jesus' life, especially Mary. It is only in Luke's gospel that we hear the story of the Annunciation, Mary's visit to Elizabeth including the Magnificat, the Presentation, and the story of Jesus' disappearance in Jerusalem. It is Luke that we have to thank for the Scriptural parts of the Hail Mary: "Hail Mary full of grace" spoken at the Annunciation and "Blessed are you and blessed is the fruit of your womb Jesus" spoken by her cousin Elizabeth.
Forgiveness and God's mercy to sinners is also of first importance to Luke. Only in Luke do we hear the story of the Prodigal Son welcomed back by the overjoyed father. Only in Luke do we hear the story of the forgiven woman disrupting the feast by washing Jesus' feet with her tears. Throughout Luke's gospel, Jesus takes the side of the sinner who wants to return to God's mercy.
Reading Luke's gospel gives a good idea of his character as one who loved the poor, who wanted the door to God's kingdom opened to all, who respected women, and who saw hope in God's mercy for everyone.
The reports of Luke's life after Paul's death are conflicting. Some early writers claim he was martyred, others say he lived a long life. Some say he preached in Greece, others in Gaul. The earliest tradition we have says that he died at 84 Boeotia after settling in Greece to write his Gospel.
A tradition that Luke was a painter seems to have no basis in fact. Several images of Mary appeared in later centuries claiming him as a painter but these claims were proved false. Because of this tradition, however, he is considered a patron of painters of pictures and is often portrayed as painting pictures of Mary.
Saturday 19th of October
Sts. Isaac Jogues and Rene Goupil
In 1642 the Huron country was in great distress. Harvests were poor, sickness abounded, and clothing was scarce. Quebec was the only source of supplies, and Isaac Jogues was chosen to lead an expedition. It reached its objective safely and started back well supplied with goods for the mission, but the Iroquois, the bitter enemies of the Hurons, and fiercest of all Indian tribes, were on the war-path and ambushed the returning expedition. The story of the ill-treatment and torture of the captives cannot be told here. Suffice it to say that Jogues and his assistant, Rene Goupil, besides being beaten to the ground and assailed several times with knotted sticks and fists, had their hair, beards and nails torn off and their forefingers bitten through. What grieved them far more, was the cruelty practiced on their Christian converts. The first of all the martyrs to suffer death was Rene Goupil, who was tomahawked on September 29, 1642, for having made the Sign of the Cross on the brow of some children. This Rene Goupil was a remarkable man. He had tried hard to be a Jesuit and had even entered the Novitiate, but his health forced him to give up the attempt. He then studied surgery and found his way to Canada, where he offered his services to the missionaries, whose fortitude he emulated. Rene Goupil is one of the North American martyrs who died at the hands of the Indians between the years 1642-1649. Their feast day is October 19.
Saturday 19th of October
വി. ആഗ്നസ് (1602-1634)
ഏഴു വയസുള്ളപ്പോള്‍ യേശുവിന്റെ നാമത്തില്‍ തന്റെ ജീവിതം പൂര്‍ണമായി സമര്‍പ്പിച്ച വിശുദ്ധയാണ് ആഗ്നസ്. ഫ്രാന്‍സിലെ ലെ പുയില്‍ 1602 നവംബര്‍ 17 നാണ് ആഗ്നസ് ജനിച്ചത്. മാതാപിതാക്ക ള്‍ സ്‌നേഹസമ്പന്നരായിരുന്നു. ഒരു കാര്യത്തിലും കുറവു വരുത്താ തെ അവര്‍ ആഗ്നസിനെ വളര്‍ത്തി. പക്ഷേ, ആഗ്നസ് അസ്വസ്ഥയാ യിരുന്നു. പ്രാര്‍ഥിക്കുവാനും തനിച്ചിരിക്കാനും അവള്‍ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു. ഏഴു വയസു മാത്രം പ്രായമുള്ളപ്പോള്‍ ആഗ്നസ് കടുത്ത വിഷാദ രോഗത്തിന്റെ അടിമയായതു പോലെ പെരുമാറി. ദൈവസ്‌നേഹത്തിനു വേണ്ടിയുള്ള അടങ്ങാത്ത ആഗ്രഹം അവളെ അലട്ടിയിരുന്നു. മാതാപിതാക്കള്‍ക്ക് അവളുടെ പ്രശ്‌നത്തിനു പരിഹാരം കണ്ടെത്താനായില്ല. ഒരിക്കല്‍ ഏകാന്തതമായി ഇരുന്നു പ്രാര്‍ഥിക്കവേ അവള്‍ക്ക് ഒരു ദര്‍ശനമു ണ്ടായി. യേശുവിന് പൂര്‍ണമായി സമര്‍പ്പിച്ചു കൊണ്ട് ജീവിച്ചാല്‍ എല്ലാ ദുഃഖങ്ങളും അകലുമെന്ന് ഒരു ശബ്ദം അവള്‍ കേട്ടു. യേശുവിന്റെയും മറിയത്തിന്റെയും അടിമയായി ജീവിക്കാന്‍ അവള്‍ തീരുമാനിച്ചു. വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങിയെത്തിയ ആഗ്നസിനെ കണ്ട് മാതാപിതാക്കള്‍ അദ്ഭുതപ്പെട്ടു. അവള്‍ വളരെ സന്തോഷവതിയായിരുന്നു. എല്ലാ ദുഃഖങ്ങളും അവളില്‍ നിന്ന് അകന്നുപോയി. വിശുദ്ധനായ ലൂയിസ് മാരി എഴുതിയ 'മറിയത്തോടുള്ള യഥാര്‍ഥ ഭക്തി' എന്ന പുസ്തകത്തില്‍ ആഗ്നസിന്റെ മറ്റൊരു ത്യാഗത്തിന്റെ കഥ പറയുന്നുണ്ട്. മനുഷ്യവംശത്തിനു വേണ്ടി പീഡനങ്ങളേറ്റു വാങ്ങി കുരിശില്‍ മരിച്ച യേശുവിനെ പോലെ ആകാന്‍ ആഗ്നസ് കൊതിച്ചിരുന്നു. സ്വയം പീഡിപ്പിക്കുന്നതിനു വേണ്ടി വലിയൊരു ചങ്ങല എടുത്ത് അവള്‍ അരയില്‍ കെട്ടിയിരുന്നു. അതിന്റെ ഭാരം വഹിച്ചുകൊണ്ടും നടക്കുമ്പോള്‍ അതു മുറുകി ഉണ്ടാകുന്ന വേദന സഹിച്ചു കൊണ്ടുമാണ് പിന്നീട് മരണം വരെ ആഗ്നസ് ജീവിച്ചതെന്ന് വി. ലൂയിസ് എഴുതുന്നു. ഇരുപത്തി യൊന്നാം വയസില്‍ ഡൊമിനിഷ്യന്‍ സഭയില്‍ ചേര്‍ന്ന ആഗ്നസ് മാതൃകാപരമായ സന്യാസ ജീവിതമാണ് നയിച്ചത്. നാലു വര്‍ഷം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ആഗ്നസ് ആ കന്യാസ്ത്രീ മഠത്തിന്റെ സുപ്പീരിയര്‍ പദവിയിലെത്തി. മൂന്നു വര്‍ഷത്തോളം ബാഹ്യലോകവുമായി ഒരു ബന്ധവുമില്ലാതെ പൂര്‍ണമായി പ്രാര്‍ഥനയുമായി ആഗ്നസ് കഴിഞ്ഞു. 1634 ല്‍ മുപ്പത്തിരണ്ടാം വയസില്‍ അവള്‍ മരിച്ചു. 1994 ല്‍ പോപ് ജോണ്‍ പോള്‍ രണ്ടാമന്‍ ആഗ്നസിനെ വാഴ്ത്തപ്പെട്ടവളായി പ്രഖ്യാപിച്ചു.
Sunday 20th of October
വി. ബെര്‍ട്ടില്ല (1888-1922)
അന്ന ഫ്രാന്‍സീസ് ബെസ്‌കാര്‍ഡിന്‍ എന്നായിരുന്നു സിസ്റ്റര്‍ ബെര്‍ട്ടില്ലയുടെ ആദ്യ പേര്. ഇറ്റലിയിലെ ബ്രെന്റോളാ എന്ന സ്ഥല ത്ത് വളരെ ദരിദ്രമായ ഒരു കുടുംബത്തിലായിരുന്നു അന്ന ജനിച്ചത്. അവളുടെ മാതാപിതാക്കള്‍ കര്‍ഷകരായിരുന്നു. അച്ഛന്‍ ആഞ്ജ ലോ ബെസ്‌കാര്‍ഡിന്‍ ഒരു കടുത്ത മദ്യപാനിയായിരുന്നു. വേണ്ടത്ര വിദ്യാഭ്യാസം മകള്‍ക്കു നല്‍കാന്‍ അയാള്‍ക്കു കഴിഞ്ഞില്ല. ഇടയ്ക്കി ടെ അടുത്തുള്ള ഒരു ഗ്രാമീണ വിദ്യാലയത്തില്‍ അവള്‍ പഠിക്കുവാന്‍ പോകുമായിരുന്നു. അടുത്തുള്ള വീടുകളില്‍ വീട്ടുജോലി ചെയ്താണ് അവള്‍ പഠിക്കുവാന്‍ മാര്‍ഗം കണ്ടെത്തിയിരുന്നത്. പിന്നീട് പഠനം മുടങ്ങി. വേലക്കാരിയായി ജോലി ചെയ്തു പോന്നു. യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ നാമത്തില്‍ ഒരു കന്യാസ്ത്രീയാകണമെന്ന് അവള്‍ അതിയായി മോഹിച്ചിരുന്നു. അടുത്തുള്ള ഒരു മഠത്തില്‍ എത്തി അവള്‍ അവിടെ ചേരാനുള്ള താത്പര്യം പ്രകടിപ്പിച്ചുവെങ്കിലും അവര്‍ അവളെ ചേര്‍ത്തില്ല. പിന്നീട് വികാരിയച്ചന്റെ നിര്‍ദേശപ്രകാരം തിരുഹൃദയത്തിന്റെ പുത്രിമാര്‍ എന്ന സന്യാസസഭയില്‍ ചേര്‍ന്നു. ബെര്‍ട്ടില്ല എന്ന പേര് സ്വീകരിച്ചു. നാലു വര്‍ഷത്തോളം മഠത്തിലെ പാചകവും തുണി അലക്കും അടക്കമുള്ള ജോലികള്‍ മാത്രമാണ് അവള്‍ ചെയ്തിരുന്നത്. മഠത്തിന്റെ വകയായുള്ള ഒരു ആശുപത്രിയില്‍ നഴ്‌സിങ്ങിനു പഠിച്ചു. പഠനശേഷം അവിടെ തന്നെ ജോലി ചെയ്യാന്‍ ആരംഭിച്ചു. ബെര്‍ട്ടില്ലയുടെ ജീവിതം മാറിമറിയുന്നത് നഴ്‌സായുള്ള ജീവിത്തിലൂടെയാണ്. കുട്ടികളുടെ വാര്‍ഡിലായിരുന്നു അവള്‍ സേവനം ചെയ്തിരുന്നത്. രോഗികളോടുള്ള അവളുടെ സ്‌നേഹവും പരിചരണവും ഏവരിലും മതിപ്പുളവാക്കി. അവരുടെ വേദനകളില്‍ ബെര്‍ട്ടില്ലയുടെ സാന്നിധ്യം തന്നെ ആശ്വാസം പകരുന്നതായിരുന്നു. മറ്റുള്ളവരുടെ വേദനകള്‍ ശമിപ്പിക്കുന്ന മാലാഖയാണ് ബെര്‍ട്ടില്ലയെന്ന് രോഗികള്‍ പറയുമായിരുന്നു. ഈ സമയത്തു തന്നെ ബെര്‍ട്ടില്ലയെയും രോഗം ബാധിച്ചു. തീവ്രമായ വേദന സഹിച്ചുകൊണ്ടാണ് അവള്‍ മറ്റുള്ളവരെ ആശ്വസിപ്പിച്ചിരുന്നത്. ഒന്നാം ലോകമഹായുദ്ധത്തിന്റെ കാലത്ത് പരുക്കേറ്റ ഇറ്റാലിയന്‍ സൈനികരെയും അവള്‍ ഒരു മാലാഖയെ പോലെ ശുശ്രൂഷിച്ചു. യുദ്ധത്തിനിടയ്ക്ക് ആശുപത്രിക്കു സമീപം ബോംബാക്രമണമുണ്ടായി. പലരും ഓടിരക്ഷപ്പെട്ടു. പക്ഷേ, ബെര്‍ട്ടില്ല രോഗികള്‍ക്കൊപ്പം തന്നെ നിന്നു. അവര്‍ക്കു ധൈര്യം പകര്‍ന്നുകൊടുത്തു. ബെര്‍ട്ടില്ലായുടെ ജനപ്രീതിയില്‍ അസ്വസ്ഥയായിരുന്ന ഒരു മേലധികാരി അവളെ ആശുപത്രിയിലെ തുണികള്‍ അലക്കുന്ന ജോലിയിലേക്ക് മാറ്റി. ആരോടും പരാതി പറയാതെ നിശബ്ദയായി അവള്‍ അതു നിര്‍വഹിച്ചു. പിന്നീട് രോഗികളുടെ നിരന്തരമായ അഭ്യര്‍ഥനയെ തുടര്‍ന്ന് അവളെ കുട്ടികളുടെ വാര്‍ഡിലേക്ക് തിരികെ കൊണ്ടുവന്നു. 1922 ന് ബെര്‍ട്ടില്ല മരിച്ചു. 1961 ല്‍ പോപ് ജോണ്‍ ഇരുപത്തിമൂന്നാമന്‍ ബെര്‍ട്ടില്ലയെ വിശുദ്ധയായി പ്രഖ്യാപിച്ചു.
Sunday 20th of October
St. Paul of the Cross
St. Paul of the Cross was born at Ovada in the Republic of Genoa, January 3, 1694. His infancy and youth were spent in great innocence and piety. He was inspired from on high to found a congregation; in an ecstacy he beheld the habit which he and his companions were to wear. After consulting his director, Bishop Gastinara of Alexandria in Piedmont, he reached the conclusion that God wished him to establish a congregation in honor of the Passion of Jesus Christ. On November 22, 1720, the bishop vested him with the habit that had been shown to him in a vision, the same that the Passionists wear at the present time. From that moment the saint applied himself to repair the Rules of his institute; and in 1721 he went to Rome to obtain the approbation of the Holy See. At first he failed, but finally succeeded when Benedict XIV approved the Rules in 1741 and 1746. Meanwhile St. Paul built his first monastery near Obitello. Sometime later he established a larger community at the Church of St. John and Paul in Rome. For fifty years St. Paul remained the indefatigable missionary of Italy. God lavished upon him the greatest gifts in the supernatural order, but he treated himself with the greatest rigor, and believed that he was a useless servant and a great sinner. His saintly death occurred at Rome in the year 1775, at the age of eighty-one. He was canonized by Pope Pius IX in 1867. His feast day is October 20.
Monday 21st of October
St. Hilarion
Abbot and disciple of St. Anthony the Great, companion of St. Hesychius. He was born in Tabatha, Palestine, and was educated in Alexandria, Egypt. He stayed with St. Anthony in the desert there before becoming a hermit at Majuma, near Gaza, Israel. In 356, Hilarion returned to St. Anthony in the Egyptian desert and found that his fame had Spread there too. He fled to Sicily to escape notice, but Hesychius traced him there. The two went to Dalmatia, Croatia, and then to Cyprus. Hilarion performed so many miracles that crowds flocked to him when it was discovered he was in any region. He died on Cyprus, and St. Hesychius secretly took his remains back to Palestine. His cult is now confined to local calendars.
Monday 21st of October
രക്തസാക്ഷികളായ വി. ഉര്‍സുളയും 11000 കന്യകമാരും (നാലാം നൂറ്റാണ്ട്)
ഉര്‍സുള എന്ന വിശുദ്ധയുടെയും അവളുടെ കൂടെ രക്തസാക്ഷിത്വം വരിച്ച 11000 കന്യകമാരുടെയും കഥ അവിശ്വസനീയമായി തോന്നാം. ഏതോ ഒരു നാടോടിക്കഥ എന്നു പറഞ്ഞു തള്ളിക്കളയുകയുമാവാം. പക്ഷേ, ഈ നാടോടിക്കഥയിലും സത്യമുണ്ടെന്ന് വിശ്വസിക്കുന്നവര്‍ ഏറെയുണ്ട്. ഇംഗ്ലണ്ടിലെ കോര്‍ണവേയിലെ ക്രൈസ്തവ വിശ്വാസിയായ രാജാവ് ഡിംനോക്കിന്റെ മകളായിരുന്നു ഉര്‍സുള. സുന്ദരിയായ രാജകുമാരിക്ക് ഉത്തമവിദ്യാഭ്യാസം തന്നെ രാജാവ് നല്കി. യേശുവില്‍ നിറഞ്ഞ ഭക്തിയോടെ അവള്‍ വളര്‍ന്നു വന്നു. പ്രായത്തില്‍ കവിഞ്ഞ പക്വത ഉര്‍സുളയ്ക്കുണ്ടായിരുന്നു. തന്റെ ജീവിതം യേശുവിന്റെ മണവാട്ടിയായി ജീവിക്കുവാനുള്ളതാണെന്ന് അവള്‍ ശപഥം ചെയ്തു. എന്നാല്‍, മകളെ അര്‍മോറികയിലെ വിജാതീയനായ രാജാവിനു വിവാഹം ചെയ്തു കൊടുക്കാ മെന്ന് ഡിംനോക്ക് രാജാവ് വാക്കു കൊടുത്തിരുന്നു. അദ്ദേഹം ഉര്‍സുളയെ വിവാഹത്തിനു നിര്‍ബന്ധിച്ചു. ഉര്‍സുള തന്റെ തീരുമാനത്തില്‍ ഉറച്ചുനിന്നു. ഒടുവില്‍ മകളുടെ നിര്‍ബന്ധത്തിനു വഴങ്ങി അദ്ദേഹം മൂന്നു മാസത്തെ സമയം കൊടുത്തു. വിശുദ്ധ നാടുകള്‍ സന്ദര്‍ശിച്ചശേഷം മൂന്നു മാസം കൊണ്ട് തിരികെയെത്തി തീരുമാനം അറിയിക്കാമെന്ന് ഉര്‍സുളയും സമ്മതിച്ചു. ഉര്‍സുള യുടെ യാത്രയ്ക്ക് എല്ലാ സൗകര്യങ്ങളും രാജാവ് ഒരുക്കി. പതിനൊന്നു കപ്പലുകള്‍. ഒരു കപ്പലില്‍ ഉര്‍സുളയും ആയിരം തോഴിമാരും. മറ്റ് 10 കപ്പലുകളിലായി 10000 കന്യകകളായ തോഴിമാര്‍. രാജ്യം ഒത്തുചേര്‍ന്ന് അവര്‍ക്ക് യാത്രയയപ്പു നല്കി. കപ്പല്‍സംഘം ജര്‍മന്‍ തീരത്ത് എത്താറായപ്പോള്‍ വന്‍കൊടുങ്കാറ്റ് ആരംഭിച്ചു. കപ്പലുകള്‍ നിയന്ത്രണം വിട്ട് ഒഴുകിനടന്നു. ഉര്‍സുളയുടെ ഭക്തിയും പ്രാര്‍ഥനയുമാണ് എല്ലാവര്‍ക്കും ധൈര്യം പകര്‍ന്നുകൊടുത്തത്. ഒട്ടും ഭയപ്പെടാതെ യേശുവില്‍ ഉറച്ച് വിശ്വസിച്ച് അവള്‍ മറ്റുള്ളവരെ സംരക്ഷിച്ചു. തന്റെ കൂടെ യാത്ര ചെയ്തിരുന്ന എല്ലാവരെയും യേശുവിന്റെ നാമത്തിന്റെ ശക്തി അവള്‍ ബോധ്യപ്പെടുത്തിക്കൊടുത്തു. ഒടുവില്‍ റെയിന്‍ നദിക്കു സമീപമുള്ള തുറമുഖത്ത് കപ്പല്‍ എത്തിച്ചേര്‍ന്നു. കാട്ടുജാതിക്കാരായ ഒരു വിഭാഗത്തിന്റെ അധീനതയിലുള്ള പ്രദേശമായിരുന്നു അത്. അവരുടെ രാജകുമാരന്‍ ഉര്‍സുളയുടെ സൗന്ദര്യത്തില്‍ ഭ്രമിച്ച് അവളെ സ്വന്തമാക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു. ഉര്‍സുള അയാളുടെ മോഹനവാഗ്ദാനങ്ങളില്‍ പതിച്ചില്ല. തന്റെ ജീവിതം യേശുവിനു വേണ്ടി നീക്കിവച്ചിരിക്കുന്നതാണെന്നും ഒരു ശക്തിക്കും തന്നെ പിന്തിരിപ്പിക്കാനാവില്ലെന്നും അവള്‍ പറഞ്ഞു. ക്ഷുഭിതരമായ കാട്ടുവര്‍ഗക്കാര്‍ ഉര്‍സുളയെ കൊലപ്പെടുത്തി. അവള്‍ക്കൊപ്പ മുണ്ടായിരുന്ന പതിനായിരത്തോളം കന്യകമാരും വിശ്വാസത്തില്‍ അടിയുറച്ച് നിന്ന് മരണം ഏറ്റുവാങ്ങി. ഉര്‍സുളയുടെ കഥയ്ക്ക് പല വകഭേദങ്ങളുമുണ്ട്. ഉര്‍സുളയുടെയും കൂട്ടരുടെയും കപ്പല്‍ യാത്രയുടെ ലക്ഷ്യം സംബന്ധിച്ചാണ് കഥകളേറെയും. മകളുടെ നിത്യകന്യത്വ ശപഥം മാറ്റിയെടുക്കുന്നതിനുവേണ്ടി രാജാവ് തന്നെ ഉര്‍സുളയെ സര്‍വ ആര്‍ഭാടങ്ങളും ആഡംബരങ്ങളും ഒരുക്കിയ കപ്പലില്‍ ഉല്ലാസയാത്രയ്ക്ക് വിടുകയായിരുന്നുവെന്നതാണ് അതിിലൊന്ന്. ഉര്‍സുളയെ വിവാഹം ചെയ്യാനിരിക്കുന്ന രാജാവിന്റെ കൊട്ടാരത്തിലേക്ക് അവളെ യാത്രയാക്കുകയായി രുന്നുവെന്നും റോമന്‍ ചക്രവര്‍ത്തിയുടെ ആക്രമണം ഭയന്ന് ഉര്‍സുളയെയും രാജ്യത്തിലെ മറ്റു കന്യകമാരെയും സുരക്ഷിത സ്ഥാനത്തേക്ക് അയയ്ക്കുകയായിരുന്നുവെന്നും രണ്ടു കഥകള്‍കൂടിയുണ്ട്. ഉര്‍സുളയ്‌ക്കൊപ്പം മരിച്ചത് 11000 കന്യകമാരല്ല, 11 പേര് മാത്രമാണെന്നും വാദമുണ്ട്. മരണം സംബന്ധിച്ച് കഥകള്‍ പലതുണ്ട്. എന്നു ജനിച്ചെന്നോ എന്നു മരിച്ചെന്നോ കൃത്യമായ വിവരങ്ങളില്ല. ഇങ്ങനെ പലവിധ കാരണങ്ങളാല്‍ കത്തോലിക്ക സഭ വിശുദ്ധരുടെ ഔദ്യോഗിക പട്ടികയില്‍ നിന്ന് ഉര്‍സുളയെ നീക്കുക പോലും ചെയ്തു. പക്ഷേ, ഉര്‍സുളയുടെ മാധ്യസ്ഥത യാചിച്ച് പ്രാര്‍ഥിക്കുന്നതിനോ അവരുടെ നാമത്തിലുള്ള ദേവാലയങ്ങള്‍ സന്ദര്‍ശിക്കുന്നതിനോ വിലക്കില്ല. ഇംഗ്ലണ്ടില്‍ ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ ആരാധിക്കപ്പെടുന്ന വിശുദ്ധരിലൊരാളാണ് ഉര്‍സുള. ഉര്‍സുലീന്‍ സന്യാസസഭ ഈ വിശുദ്ധയുടെ ജീവിതത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയിരിക്കുന്നു.
Tuesday 22nd of October
വി. മേരി ശലോമി (ഒന്നാം നൂറ്റാണ്ട്)
സെബദിയുടെ ഭാര്യയായ മേരി ശലോമിയെപ്പറ്റി പുതിയ നിയമത്തില്‍ പരാമര്‍ശമുണ്ട്. സെബദീപുത്രന്‍മാര്‍ എന്നറിയപ്പെടുന്ന ശ്ലീഹന്‍മാരായ യോഹന്നാന്റെയും യാക്കോബിന്റെയും അമ്മയാണ് ശലോമി. പരിശുദ്ധ കന്യാമറിയത്തിന്റെ ബന്ധുവാണ് ശലോമി എന്നും വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു. യേശുവിന്റെ കുരിശുമരണത്തിനും ഉത്ഥാനത്തിനും ശലോമി സാക്ഷിയായിരുന്നുവെന്ന് ബൈബിള്‍ സൂചന തരുന്നുണ്ട്. യേശുവിന്റെ മരണം വിവരിച്ച ശേഷം മത്തായി ഇങ്ങനെ എഴുതുന്നു. ''ഗലീലിയാ മുതല്‍ യേശുവിനെ പിന്തുടര്‍ന്നു ശുശ്രൂഷിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന ഒട്ടേറെ സ്ത്രീകള്‍ ഇവയെല്ലാം നോക്കികൊണ്ട് അകലെ മാറി നിന്നിരുന്നു. അവരില്‍ മഗ്ദലന മറിയവും യാക്കോബിന്റെയും യൗസേപ്പിന്റെയും അമ്മയായ മറിയവും സെബദീപുത്രന്‍മാരുടെ അമ്മയും ഉണ്ടായിരുന്നു.'' യേശു ഉയിര്‍ത്തെഴുന്നേറ്റപ്പോഴും മഗ്ദലന മറിയം അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നു. മര്‍ക്കോസിന്റെ സുവിശേഷത്തില്‍ ഇതു വിവരിക്കുന്നുണ്ട്. ''ശാബത്തുകഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ മഗ്ദലന മറിയവും യാക്കോബിന്റെ അമ്മയായ മറിയവും ശലോമിയും അവിടുത്തെ മൃതശരീരം പൂശുന്നതിനു സുഗന്ധദ്രവ്യങ്ങള്‍ വാങ്ങി. ആഴ്ചയുടെ ഒന്നാം ദിവസം സൂര്യനുദിച്ചപ്പോള്‍ തന്നെ അവര്‍ ശവകുടീരത്തിലേക്ക് പോയി. 'ആരാണ് നമുക്കു വേണ്ടി ശവകുടീരത്തിന്റെ വാതില്‍ക്കല്‍ നിന്ന് കല്ലുരുട്ടി മാറ്റിത്തരിക?' എന്നവര്‍ പരസ്പരം പറഞ്ഞു. എന്നാല്‍, അവര്‍ നോക്കിയപ്പോള്‍ ആ കല്ല് ഉരുട്ടിമാറ്റിയിരിക്കുന്നതായി കണ്ടു; അതാകട്ടെ വളരെ വലുതായിരുന്നു.'' (മര്‍ക്കോസ് 16:1-4) മത്തായി, മര്‍ക്കോസ് സുവിശേഷകര്‍ ശലോമി യേശുവിനോട് തന്റെ മക്കളെ സ്വര്‍ഗരാജ്യത്തില്‍ ഉന്നതസ്ഥാനത്ത് ഇരുത്തണമെന്ന് അഭ്യര്‍ഥിക്കുന്ന സംഭവവും വിവരിക്കുന്നു. ''അങ്ങയുടെ രാജ്യത്തില്‍ എന്റെ ഈ രണ്ടു പുത്രന്‍മാരില്‍ ഒരുവന്‍ അങ്ങയുടെ വലതുഭാഗത്തും മറ്റവന്‍ ഇടതുഭാഗത്തും ഇരിക്കുന്നതിന് അങ്ങ് കല്‍പിച്ചാലും.'' എന്നാണ് ശലോമി യേശുവിനെ സാഷ്ടാംഗം പ്രണമിച്ചശേഷം അപേക്ഷിക്കുന്നത്. എന്നാല്‍ യേശുവിന്റെ മറുപടി ഇങ്ങനെ യായിരുന്നു: ''എന്റെ വലത്തും ഇടത്തും ഇരിക്കാനുള്ള വരം കൊടുക്കുക എന്റെ അധികാരത്തില്‍ പ്പെട്ടതല്ല. അത് എന്റെ പിതാവ് ആര്‍ക്കായി ഒരുക്കിയിരിക്കുന്നുവോ അവര്‍ക്കുള്ളതാണ്. യേശുവിന്റെ മരണശേഷം ശലോമി ഇറ്റലിയിലേക്ക് പോയെന്നും അവിടെ ലോകരക്ഷകനായ യേശുവിന്റെ സദ്‌വാര്‍ത്ത ജനത്തെ അറിയിച്ചും സുവിശേഷം പ്രസംഗിച്ചും മരണം വരെ കഴിഞ്ഞുവെന്നും വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു.
Tuesday 22nd of October
St. Pope John Paul II
Karol J. Wojtyla, known as John Paul II since his October 1978 election to the papacy, was born in Wadowice, a small city 50 kilometres from Cracow, on May 18, 1920. He was the second of two sons born to Karol Wojtyla and Emilia Kaczorowska. His mother died in 1929. His eldest brother Edmund, a doctor, died in 1932 and his father, a non-commissioned army officer died in 1941.
He made his First Holy Communion at age 9 and was confirmed at 18. Upon graduation from Marcin Wadowita high school in Wadowice, he enrolled in Cracow's Jagiellonian University in 1938 and in a school for drama.
The Nazi occupation forces closed the university in 1939 and young Karol had to work in a quarry (1940-1944) and then in the Solvay chemical factory to earn his living and to avoid being deported to Germany.
In 1942, aware of his call to the priesthood, he began courses in the clandestine seminary of Cracow, run by Cardinal Adam Stefan Sapieha, archbishop of Cracow. At the same time, Karol Wojtyla was one of the pioneers of the "Rhapsodic Theatre," also clandestine.
After the Second World War, he continued his studies in the major seminary of Cracow, once it had re-opened, and in the faculty of theology of the Jagiellonian University, until his priestly ordination in Cracow on November 1, 1946.
Soon after, Cardinal Sapieha sent him to Rome where he worked under the guidance of the French Dominican, Garrigou-Lagrange. He finished his doctorate in theology in 1948 with a thesis on the topic of faith in the works of St. John of the Cross. At that time, during his vacations, he exercised his pastoral ministry among the Polish immigrants of France, Belgium and Holland.
Wednesday 23rd of October
St. John of Capistrano
St. John was born at Capistrano, Italy in 1385, the son of a former German knight in that city. He studied law at the University of Perugia and practiced as a lawyer in the courts of Naples. King Ladislas of Naples appointed him governor of Perugia. During a war with a neighboring town he was betrayed and imprisoned. Upon his release he entered the Franciscan community at Perugia in 1416. He and St. James of the March were fellow students under St. Bernardine of Siena, who inspired him to institute the devotion to the holy Name of Jesus and His Mother. John began his brilliant preaching apostolate with a deacon in 1420. After his ordination he traveled throughout Italy, Germany, Bohemia, Austria, Hungary, Poland, and Russia preaching penance and establishing numerous communities of Franciscan renewal. When Mohammed II was threatening Vienna and Rome, St. John, at the age of seventy, was commissioned by Pope Callistus IIIto preach and lead a crusade against the invading Turks. Marching at the head of seventy thousand Christians, he gained victory in the great battle of Belgrade against the Turks in 1456. Three months later he died at Illok, Hungary. His feast dayis October 23. He is the patron of jurists.
Wednesday 23rd of October
വി. ജോണ്‍ കപ്പിസ്ട്രാനോ ( 1386-1456)
ജര്‍മനിയില്‍ ഉയര്‍ന്ന സൈനികപദവി വഹിച്ചിരുന്ന ഉദ്യോഗസ്ഥന്റെ മകനായാണ് ജോണ്‍ ജനിച്ചത്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ബാല്യകാലത്തു തന്നെ പിതാവ് മരിച്ചു. എങ്കിലും മികച്ച വിദ്യാഭ്യാസം നേടാന്‍ ജോണിനു കഴിഞ്ഞു. നിയമപഠനം പൂര്‍ത്തിയാക്കിയ ശേഷം ഇറ്റലി യിലെ നേപ്പിള്‍സിലെ അഭിഭാഷകജോലി ചെയ്തു. നേപ്പിള്‍സിലെ ലാന്‍ഡിസ്ലാസ് രാജാവിന്റെ കാലത്ത് പെറുഗിയയിലെ ഗവര്‍ണറായി ജോണ്‍ നിയമിതനായി. അക്കാലത്ത് ഒരു യുദ്ധം പൊട്ടിപ്പുറപ്പെട്ടു. ജോണ്‍ തടവുകാരനായി പിടിക്കപ്പെട്ടു. അതുവരെയും യേശുവിന്റെ യഥാര്‍ഥ സ്‌നേഹം അനുഭവിക്കാതെ ജീവിച്ച ജോണിന് ജയില്‍ജീവിതം പുതിയൊരു തുടക്കമായി. തന്റെ ജീവിതം യേശുവിനു വേണ്ടി പൂര്‍ണമായി സമര്‍പ്പിക്കുവാന്‍ അദ്ദേഹം തീരുമാനമെടുത്തു. ജോണ്‍ യുദ്ധത്തിനു പുറപ്പെടുന്നതിനു തൊട്ടു മുന്‍പായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തി ന്റെ വിവാഹം. അതിനാല്‍, ഭാര്യയോടൊത്ത് സഹവസിക്കുന്നതിന് ജോണിനു കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല. ജയില്‍മോചിതനായി തിരികെയെത്തിയപ്പോള്‍ അദ്ദേഹം ഭാര്യയോട് യേശുവിനു വേണ്ടി ജീവിക്കുവാനുള്ള തന്റെ പുതിയ തീരുമാനം അറിയിച്ചു. ഭാര്യയുടെ അനുമതിയോടെ അദ്ദേഹം വിവാഹബന്ധം വേര്‍പ്പെടുത്തി, ഫ്രാന്‍സിസ്‌ക്കന്‍ സഭയില്‍ ചേര്‍ന്നു. നാലാം വര്‍ഷം അദ്ദേഹം പുരോഹിതനായി. വിശുദ്ധരായ സിയന്നയിലെ ബെര്‍ണമാഡീന്‍ (മേയ് 20 ലെ വിശുദ്ധന്‍) മാര്‍ച്ചസിലെ ജയിംസ് എന്നിവരുടെ സഹപ്രവര്‍ത്തകനായിരുന്നു. ജോണിന്റെ പ്രസംഗപാടവം അതുല്യമായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രസംഗം കേള്‍ക്കാനെത്തുന്ന വര്‍ക്ക് ദൈവികമായ അനുഭൂതി പകര്‍ന്നുകിട്ടുമായിരുന്നു. ധാരാളം പേര് അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രസംഗം ശ്രവിച്ച് യേശുവിനെ നാഥനും ദൈവവുമായി സ്വീകരിച്ചു. ജോണിന്റെ പ്രസംഗം കേള്‍ക്കാന്‍ ഒരു യോഗത്തിനു തന്നെ അരലക്ഷത്തിലേറെ ആളുകള്‍ എത്തുമായിരുന്നു. നിരവധി പേര്‍ക്ക് രോഗസൗഖ്യം പകര്‍ന്നുകൊടുക്കാന്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാക്കുകള്‍ക്കു കഴിഞ്ഞു. സഭാപരമായ പ്രശ്‌നങ്ങള്‍ പരിഹരിക്കുന്നതിനു വേണ്ടിയും വിശ്വാസം സംബന്ധിച്ച തര്‍ക്കങ്ങള്‍ ഇല്ലാതാക്കുന്നതിനു വേണ്ടിയും നിരവധി തവണ മാര്‍പാപ്പമാര്‍ ജോണിനെ ദൂതനായി പല സ്ഥലങ്ങളിലേക്കും അയച്ചിരുന്നു. തുര്‍ക്കികള്‍ക്കെതിരെയുള്ള കുരിശുയുദ്ധത്തിനു നേതൃത്വം കൊടുക്കാനും ജോണ്‍ ചുമതലപ്പെട്ടു. എഴുപതിനായിരത്തോളം ക്രൈസ്തവ ഭടന്‍മാര്‍ക്ക് നേതൃത്വം കൊടുത്ത് യുദ്ധത്തിനിറങ്ങിയ ജോണ്‍ ബെല്‍ഗ്രേഡിലെ യുദ്ധം വിജയിക്കുകയും ചെയ്തു. യുദ്ധത്തിനിടയ്ക്കായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ മരണവും. 1690 ല്‍ പോപ് അലക്‌സാണ്ടര്‍ എട്ടാമന്‍ അദ്ദേഹത്തെ വിശുദ്ധനായി പ്രഖ്യാപിച്ചു.
Thursday 24th of October
St. Anthony Mary Claret
Claretian archbishop and founder. Anthony was born in Salient in Catalonia, Spain, in 1807, the son of a weaver. He took up weaving but then studied for the priesthood, desiring to be a Jesuit. Ill health prevented his entering the Order, and he served as a secular priest. In 1849, he founded the Missionary Sons of the Immaculate Heart of Mary, known today as the Claretians, and the Apostolic Training Institute of the Immaculate Conception, Claretian nuns. From 1850 to 1857, Anthony served as the archbishop of Santiago de Cuba, Cuba. He returned to the court of Queen Isabella II as confessor, and went into exile with her in 1868. In 1869 and 1870, Anthony participated in the First Vatican Council. He died in the Cistercian monastery of Fontfroide in southern France on October 24, 1870. Anthony Mary Claret had the gift of prophecy and performed many miracles. He was opposed by the liberal forces of Spain and Cuba and endured many trials.
Friday 25th of October
St. Daria
There is very little known about them. Chrysanthus was an Egyptian, son of a Patrician, Polemius. He was brought to Romefrom Alexandria during the reign of Numerian, and despite the objections of his father, who had brought him to Rome, was baptized by a priest named Carpophorus. Chrysanthus refused is father's attempts to get him married, finally married Daria, a Greek and a priestess of Minerva, converted her, and convinced her to live with him in chastity. When they converted a number of Romans, Chrysanthus was denounced as a Christian to Claudius, the tribune. Chrysanthus' attitude under torture so impressed Claudius that he and his wife, Hilaria, two sons, and seventy of his soldiers became Christians, whereupon the Emperor had them all killed. Daria was sent to a brothel, where she was defended by a lion, brought before Numerian, who ordered her execution, and was stoned and then buried alive. When several followers of Daria and Chrysanthus were found praying at their crypt, among them Diodorus, a priest, and Marianus, a deacon, they were all entombed alive. Their feast day is October 25.
Friday 25th of October
വി. ക്രിസന്തിയൂസും ഭാര്യ ദരിയയും (മൂന്നാം നൂറ്റാണ്ട്)
വിവാഹം സ്വര്‍ഗത്തില്‍ നടക്കുന്നു എന്നാണ് പറയുക. എന്നാല്‍ വിവാഹം സ്വര്‍ഗത്തിനു വേണ്ടി നടന്നു എന്നു പറയാമെങ്കില്‍ അത് വിശുദ്ധ ദമ്പതികളായി ക്രിസന്തിയൂസിനെയും ഭാര്യ ദരിയയെയും കുറിച്ചായിരിക്കും. അവര്‍ ജീവിച്ചതും വിവാഹം കഴിച്ചതും ഒടുവില്‍ കല്ലേറു കൊണ്ട് രക്തസാക്ഷിത്വം വരിച്ചതും യേശുവിനു വേണ്ടി യായിരുന്നു. ആദിമ സഭയുടെ കാലത്ത്, യേശുവിന്റെ നാമത്തില്‍ രക്തസാക്ഷിത്വം വരിച്ച ആയിരക്കണക്കിനാളുകളില്‍ ഇവരും ഉള്‍പ്പെടുന്നു. ഗ്രീക്കുകാരായിരുന്നു ഈ ദമ്പതികള്‍. ക്രിസന്തിയൂസ് അലക്‌സാണ്ട്രിയയിലെ ഒരു കുലീനകുടുംബത്തിലാണ് ജനിച്ചത്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ബാല്യകാലത്തു തന്നെ മാതാപിതാക്കള്‍ക്കൊപ്പം അലക്‌സാണ്ട്രിയയില്‍ നിന്ന് റോമിലേക്ക് ഇവര്‍ താമസം മാറ്റി. സാമ്പത്തികമായി വളരെ ഉയര്‍ന്ന നിലയിലായിരുന്നു ക്രിസന്തിയൂസിന്റെ കുടുംബം. അതുകൊണ്ടുതന്നെ മികച്ച രീതിയില്‍ വിദ്യാഭ്യാസം നടത്തുവാന്‍ അദ്ദേഹത്തിനു കഴിഞ്ഞു. അക്കാലത്തെ അറിയപ്പെടുന്ന ചിന്തകരും തത്വജ്ഞാനികളുമായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ അധ്യാപകര്‍. ഭൗതിക കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള അറിവ് നേടിയെങ്കിലും ആത്മീയ കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ചും ദൈവത്തെക്കുറിച്ചും ഒന്നുമറിയാതെ അദ്ദേഹം ആശയക്കുഴപ്പത്തിലായിരുന്നു. അങ്ങനെയെരിക്കെ ഒരു ദിവസം, ദൈവം ഇടപെട്ടാലെന്നതുപോലെ ക്രിസന്തിയൂസിന് യേശുവിനെക്കുറിച്ച് എഴുതപ്പെട്ട ചില ലേഖനങ്ങളും സുവിശേഷങ്ങളും എവിടെനിന്നോ ലഭിച്ചു. ഇതുവായിച്ചതോടെ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ അജ്ഞത നീങ്ങി. അദ്ദേഹം ഒരു ക്രൈസ്തവ പുരോഹി തനെ സന്ദര്‍ശിച്ച് തന്നെ ജ്ഞാനസ്‌നാനം ചെയ്യണമെന്ന് ആവശ്യപ്പെട്ടു. തന്റെ മകന്‍ യേശുവിന്റെ വിശ്വാസിയായത് ക്രിസന്തിയൂസിന്റെ പിതാവിന് ഇഷ്ടമായില്ല. എങ്ങനെയെങ്കിലും മകനെ തിരികെ കൊണ്ടുവരുന്നതിനു വേണ്ടി അദ്ദേഹം പല മാര്‍ഗങ്ങളും പരീക്ഷിച്ചു. ഒരിക്കല്‍ വേശ്യകളായ ചില സ്ത്രീകളെ ഏര്‍പ്പാട് ചെയ്ത് ക്രിസന്തിയൂസിന്റെ മുറിയില്‍ കയറ്റി ഒരു രാത്രി മുറി പുറത്തുനിന്ന് പൂട്ടിയിട്ടു. അവര്‍ പലതരത്തിലും ക്രിസന്തിയൂ സിനെ വശീകരിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു. പക്ഷേ, ഒന്നും വിജയിച്ചില്ല. പിന്നീട് മകനെ എങ്ങനെയെങ്കിലും വിവാഹം കഴിപ്പിക്കാന്‍ അദ്ദേഹം തീരുമാനിച്ചു. ഗ്രീക്ക് ദൈവങ്ങളില്‍ വിശ്വസിച്ചിരുന്ന സുന്ദരിയായ ദരിയ അങ്ങനെ ക്രിസന്തിയൂസിന്റെ ഭാര്യയായി. എന്നാല്‍, ആദ്യരാത്രി തന്നെ ക്രിസന്തിയൂസ് ഭാര്യയെ യേശുവിന്റെ വഴിയിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്നു. അവള്‍ മാനസാന്തരപ്പെട്ടു. മേലില്‍ സഹോദരീസഹോദര ബന്ധം മാത്രം പുലര്‍ത്തി ഒന്നിച്ചുജീവിക്കാന്‍ അവര്‍ തീരുമാനിച്ചു. പിതാവിന്റെ മരണത്തോടെ ക്രിസന്തിയൂസ് പരസ്യമായി സുവിശേഷം പ്രസംഗിക്കുവാന്‍ ഇറങ്ങിത്തിരിച്ചു. നിരവധി പേരെ അദ്ദേഹവും ദരിയയും ചേര്‍ന്ന് യേശുവിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്നു. അന്ന് റോം ഭരിച്ചിരുന്ന നുമേറിയന്‍ ചക്രവര്‍ത്തി ക്രൈസ്തവ വിരോധിയായിരുന്നു. അദ്ദേഹം ക്രിസന്തിയൂസിനെയും ദരിയയെയും തടവിലാക്കി. യേശുവിനെ തള്ളിപ്പറയാന്‍ തയാറാകാതിരു ന്നതിനെ തുടര്‍ന്ന് ഇരുവരെയും കൊല്ലാന്‍ തീരുമാനിച്ചു. എന്നാല്‍ കൊലനടത്തുവാനായി ചുമതലപ്പെട്ടിരുന്ന ക്ലോഡിയസ് എന്ന ഗവര്‍ണര്‍ ക്രിസന്തിയൂസിന്റെ ദൈവഭക്തി തിരിച്ചറിഞ്ഞ് മാനസാന്തരപ്പെട്ടു. ക്ഷുഭിതനായ ചക്രവര്‍ത്തി ക്ലോഡിയസിനെയും അദ്ദേഹത്തിന്റെ പുത്രന്‍ മാരെയും ഭാര്യയെയും കൊലപ്പെടുത്തി. ക്രിസന്തിയൂസിനെയും ദരിയയെയും കല്ലെറിഞ്ഞാണ് കൊന്നത്. ഇരുവരെയും കൊല്ലുന്നതുകൊണാന്‍ നിരവധി പേര് തടിച്ചുകൂടിയിരുന്നു. കൈകള്‍ കൂപ്പി നിന്ന് ഒരു ഭാവമാറ്റവുമില്ലാതെ ദരിയ മരണം ഏറ്റുവാങ്ങുന്നത് കണ്ടുനിന്നവര്‍ ഉറക്കെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. 'ദരിയ ഒരു ദേവതയാകുന്നു'
Saturday 26th of October
വി. എവറിസ്തൂസ് പാപ്പ (മരണം എ.ഡി. 107)
അഞ്ചാമത്തെ പോപ്പായിരുന്നു വി. എവറിസ്തൂസ്. വി. പത്രോസ് ശ്ലീഹായ്ക്കു ശേഷമുള്ള നാലാമത്തെ മാര്‍പാപ്പ. വി. ക്ലെമന്റ് ഒന്നാ മന്റെ പിന്‍ഗാമിയായി എ.ഡി. 99 ലാണ് എവറിസ്തൂസ് മാര്‍പാപ്പയാ കുന്നത്. യേശുവിന്റെ തലമുറയ്ക്കു ശേഷമുള്ള പുതിയ നൂറ്റാണ്ട് പിറന്നത് എവറിസ്തൂസ് മാര്‍പാപ്പയായിരിക്കുമ്പോഴാണ്. അപ്പ സ്‌തോലനായ വി. യോഹന്നാന്‍ കൊല്ലപ്പെടുന്നതും എവറിസ്തൂ സിന്റെ കാലത്താണെന്നു കരുതപ്പെടുന്നു. ബേത്‌ലഹേമിില്‍ ജനിച്ച എവറിസ്തൂസ് ഒരു യഹൂദനായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ കുടുംബം ബേത്‌ലഹേമില്‍ നിന്ന് അന്ത്യോക്യയിലേക്ക് കുടിയേറി താമസിക്കുകയായിരുന്നു. എവറിസ്തൂസ് എങ്ങനെയാണ് യേശുവിന്റെ വിശ്വാസിയായതെന്ന് ഇന്ന് വ്യക്തമായി അറിയില്ല. എ.ഡി. 99 മുതല്‍ എട്ടുവര്‍ഷത്തോളം അദ്ദേഹം മാര്‍പാപ്പയായിരുന്ന കാലത്തെ കുറിച്ചുമാത്രമാണ് ഇന്ന് നമുക്ക് അറിയാവുന്നത്. ആദിമസഭയുടെ പിതാവായ ഐറേനിയൂസ് എഴുതിയ ലേഖനങ്ങളില്‍ എവറിസ്തൂസ് പാപ്പയുടെ ഭരണകാലം പറയുന്നുണ്ട്. റോമാനഗരത്തെ പല ഇടവകകളായി തിരിച്ചത് എവറിസ്തൂസ് പാപ്പയുടെ കാലത്തായിരുന്നു. ഒരോ ഇടവകയുടെയും ചുമതല ഒരോ വൈദികര്‍ക്ക് അദ്ദേഹം കൊടുത്തു. ഏഴു ഡീക്കന്‍മാരെ നിയമിച്ച് ഈ ഇടവകകള്‍ അവരുടെ ചുമതലയിലാക്കി. നോമ്പുകാലത്ത് അദ്ദേഹം മെത്രാന്‍മാരെ നിയമിച്ചു. വി. കുര്‍ബാന കൂദാശകളില്‍ ഉള്‍പ്പെടുത്തിയത് എവറിസ്തൂസ് പാപ്പയായിരുന്നു. എവറിസ്തൂസ് പാപ്പ രക്തസാക്ഷിത്വം വരിക്കുകയായിരുന്നു എന്ന് പല പുരാതന ഗ്രന്ഥങ്ങളിലും കാണാം. പക്ഷേ, എങ്ങനെയായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ മരണമെന്ന് കൃത്യമായി അറിവില്ല.
Saturday 26th of October
St. Bean
On December 16, there is named in the Roman Martyrology and in certain Irish calendars a Saint Bean in Ireland, who had been confused with the St. Bean whose feast is still observed in the Scottish diocese of Aberdeen, but on October 26, as founder of the bishopric of Mortlach in Banff which was the forerunner of that of Aberdeen. Nothing else is known about him. The fourteenth century chronicler Fordun, states that he was made bishop by Pope Benedict VIII, at the request of Malcolm Canmore, who is said to have founded an episcopal monastery at Mortlach. If true, this would be between 1012 and 1024; but the See of Mortlach is generally said to date from 1063. St. Bean's dwelling place is supposed to have been at Balvanie, near Mortlach (Bal-beni-mor, "the dwelling of Bean the Great"). His feast day is October 26th.
Sunday 27th of October
St. Frumentius
Called "Abuna" or "the father' of Ethiopia, sent to that land by St. Athanasius. Frumentius was born in Tyre, Lebanon. While on a voyage in the Red Sea with St. Aedesius, possibly his brother, only Frumentius and Aedesius survived the shipwreck. Taken to the Ethiopian royal court at Aksum, they soon attained high positions. Aedesius was royal cup bearer, and Fruementius was a secretary. They introduced Christianity to that land. When Abreha and Asbeha inherited the Ethiopian throne from their father, Frumentius went to Alexandria, Egypt, to ask St. Athanasius to send a missionary to Ethiopia. He was consecrated a bishop and converted many more upon his return to Aksum. Frumentius and Aedesius are considered the apostles of Ethiopia.
Sunday 27th of October
വി. ഫ്രൂമെന്‍സിയസ് ( 308-380)
എത്യോപ്യയുടെ അപ്പസ്‌തോലനായി അറിയപ്പെടുന്ന ഫ്രൂമെന്‍ സിയസ് ടയറിലെ ഒരു രത്‌നവ്യാപാരിയുടെ മകനായാണ് ജനിച്ചത്. സഹോദരനായ എദേസിയൂസും ഫ്രൂമെന്‍സിയസും കൂടെ ഒരിക്കല്‍ പിതൃസഹോദരനൊപ്പം വ്യാപാര ആവശ്യത്തിനായി എത്യോപ്യ യിലേക്ക് കപ്പലില്‍ യാത്ര ചെയ്തു. അവരുടെ കപ്പല്‍ ഒരു തുറമുഖ ത്തിനു സമീപത്തുവച്ച് കൊടുങ്കാറ്റില്‍ തകര്‍ന്നു. എദേസിയൂസും ഫ്രൂമെന്‍സിയസും ഒഴിച്ച് ബാക്കിയെല്ലാവരും മരണമടഞ്ഞു. അനാഥരായ ഈ രണ്ടു ബാലന്‍മാരെ ചില കാട്ടുവര്‍ഗക്കാര്‍ ചേര്‍ന്ന് അക്‌സമിലെ രാജാവിന്റെ പക്കല്‍ എത്തിച്ചു. രാജാവിന് രണ്ടു കൂട്ടികളോടും കരുണ തോന്നി. എദേസിയൂസിനെ തന്റെ വീട്ടില്‍ സഹായിയായും ഫ്രൂമെന്‍സിയസിനെ തന്റെ രാജ്യസഭയിലെ സെക്രട്ടറിയായും നിയമിച്ചു. രണ്ടുപേരും യേശുവില്‍ അടിയുറച്ച് വിശ്വസിച്ചിരുന്നു. പ്രാകൃത മതങ്ങളില്‍ വിശ്വസിച്ചിരുന്നവരായിരുന്നു ആ രാജ്യത്തിലുള്ള സകലരും. രാജാവ് മരിച്ചതോടെ രാജ്യഭരണം രാജ്ഞി ഏറ്റെടുത്തു. അവരെ സഹായിക്കുവാന്‍ ഫ്രൂമെന്‍സിയസ് സദാ തയാറായിരുന്നു. സഹോദരങ്ങളുടെ വിശ്വാസ തീഷ്ണത തിരിച്ചറിഞ്ഞ രാജ്ഞി ആ രാജ്യത്ത് ക്രിസ്തുമതം പ്രചരിപ്പിക്കാന്‍ ഫ്രൂമെന്‍സിയസിനെ അനുവദിച്ചു. ഫ്രൂമെന്‍സിയസ് അലക്‌സാണ്ട്രിയയില്‍ പോയി ബിഷപ്പ് അത്തനേഷ്യസിനെ കണ്ടു. എത്യോപ്യയില്‍ സഭയെ നയിക്കുന്നതിനു വേണ്ട അധികാരം അദ്ദേഹം ഫ്രൂമെന്‍സിയസിനു നല്കി. ഒരു ബിഷപ്പായി അദ്ദേഹത്തെ വാഴിച്ചു. തിരിച്ചെത്തിയ ഫ്രൂമെന്‍സിയസ് ആ രാജ്യം മുഴുവനുമുള്ള ജനങ്ങളെ യേശുവിലേക്ക് ആനയിച്ചു. എത്യോപ്യ യില്‍ യേശുവിന്റെ നാമം എത്തിയത് ഫ്രൂമെന്‍സിയസ് വഴിയായിരുന്നു. ആ രാജ്യം മുഴുവനും ഇന്നും ഫ്രൂമെന്‍സിയസിനെ തങ്ങളുടെ അപ്പസ്‌തോലനായി കണ്ട് ആരാധിക്കുന്നു.
Monday 28th of October
ശ്ലീഹന്‍മാരായ ശിമയോനും യൂദാസ് തദേവൂസും (ഒന്നാം നൂറ്റാണ്ട്)
യേശുവിന്റെ പന്ത്രണ്ട് ശിഷ്യന്‍മാരില്‍ ഉള്‍പ്പെട്ടിരുന്ന ശിമയോ ന്റെയും യൂദാസ് തദേവൂസിന്റെയും ഓര്‍മദിവസമാണിന്ന്. ഇരുവരും ശിഷ്യന്‍മാരുടെ പട്ടികയിലെ അവസാന പേരുകാരാണെങ്കിലും വളരെ പ്രധാനപ്പെട്ടവര്‍ തന്നെ. സുവിശേഷം പ്രസംഗിക്കവേ ഒന്നിച്ച് രക്തസാക്ഷിത്വം വരിച്ചു എന്ന വിശ്വാസമുള്ളതിനാലാണ് ഇരുവ രുടെയും ഓര്‍മദിവസം ഒന്നിച്ച് ആചരിക്കുന്നത്. ചെറിയ ശിമയോന് എന്നറിയപ്പെടുന്ന ശിമയോന്, 'തീവ്രവാദിയായ ശിമയോന്' എന്നാണ് വിളിക്കപ്പെടുന്നത്. പത്രോസ് ശ്ലീഹായുടെ പേരും ശിമയോന് എന്നായതിനാല്‍ ഇരുവരെയും തിരിച്ചറിയുന്നതിനുവേണ്ടിയാവും ഈ വിശേഷങ്ങള്‍ പേരിനൊപ്പം ചേര്‍ത്തുവിളിച്ചിരുന്നത്. വി. ഗ്രന്ഥത്തില്‍ 13 'ശിമയോന്'മാരെപ്പറ്റി പരാമര്‍ശമുണ്ട്. 'തീവ്രവാദി'യായ ശിമയോന് ശ്ലീഹായെപ്പറ്റി ബൈബിളില്‍ ശിഷ്യന്‍മാരുടെ പട്ടികയില്‍ മാത്രമേ പരാമര്‍ശമുള്ളൂ. ആദിമസഭാ പിതാക്കന്‍മാരുടെ ലേഖനങ്ങളിലോ അപ്രാമാണിക ഗ്രന്ഥങ്ങളിലോ ഈ ശ്ലീഹായെപ്പറ്റി അധികമൊന്നും പറയുന്നില്ല. മത്തായി, മര്‍ക്കോസ് സുവിശേഷകര്‍ യേശുവിന്റെ ശിഷ്യന്‍മാരുടെ പട്ടിക എഴുതുമ്പോള്‍ 'കാനാന്‍കാരനായ ശിമയോന്' എന്നും ലൂക്കാ 'തീവ്രവാദിയായ ശിമ യോന്‍' എന്നും എഴുതുന്നു. റോമാക്കാരുടെ ഭരണത്തിനെതിരെ വിപ്ലവം നയിച്ചിരുന്ന വിഭാഗത്തില്‍പെടുന്നവനായിരുന്നു ശിമയോന്. അതുകൊണ്ടാണ് ഇങ്ങനെയൊരു വിളിപ്പേര് അദ്ദേഹത്തിനു കിട്ടിയത്. 'ശ്ലീഹന്‍മാരുടെ സഹനസമരങ്ങള്‍' എന്ന അപ്രാമാണിക ഗ്രന്ഥത്തില്‍ ശിമയോന് ശ്ലീഹായുടെ സുവിശേഷപ്രവര്‍ത്തനത്തെ കുറിച്ചു പറയുന്നുണ്ട്. സമരിയായിലും ജറുസലേമിലും അദ്ദേഹം ദൈവവചനം പ്രസംഗിച്ചു. പിന്നീട് ആഫ്രിക്ക, ലിബിയാ, മൗറിത്താനിയ, ഈജിപ്ത് തുടങ്ങിയ സ്ഥലങ്ങളിലും സുവിശേഷം പ്രസംഗിച്ചതായി ചില പുരാതന രേഖകളില്‍ കാണാം. ക്രിസ്തീയ വിശ്വാസം ആദ്യമായി ബ്രിട്ടനിലെത്തിച്ചതും ശിമയോന്‍ശ്ലീഹായാണെന്ന് കരുതപ്പെടുന്നു. ശിമ യോന്റെ രക്തസാക്ഷിത്വം നടന്നത് എവിടെയാണെന്ന് കൃത്യമായി പറയുക വയ്യ. പല പുരാതനരേഖകളിലും വ്യത്യസ്ത സ്ഥലങ്ങളാണ് കാണുന്നത്. യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ ബന്ധുവായിരുന്നു യൂദാസ് തദേവൂസ്. പരിശുദ്ധ മറിയത്തിന്റെ സഹോദരിയായ മേരിയുടെയും ക്ലെയോഫാസിന്റെയും മകനായിരുന്നു യൂദാസ്. സഹോദരനായ കൊച്ചുയാക്കോബും യേശുവിന്റെ ശിഷ്യനായിരുന്നു. യേശു മരിച്ചപ്പോള്‍ അവിടുത്തെ കുരിശിന്റെ ചുവട്ടില്‍ യൂദാസിന്റെ അമ്മയായ മറിയവുമുണ്ടായിരുന്നുവെന്ന് ബൈബിളില്‍ കാണാം. പാലസ്തീന, എദ്ദേസാ, ലിബായ, അര്‍മീനിയ തുടങ്ങിയ സ്ഥലങ്ങളില്‍ യൂദാസ് തദേവൂസ് സുവിശേഷം പ്രസംഗിച്ചുവെന്നു കാണാം. അബ്ദിയാസിന്റെ ശ്ലൈഹികചരിത്രം എന്ന ഗ്രന്ഥത്തിലാണ് യൂദാസ് തദേവൂസുമൊപ്പം ശിമയോന് മരിക്കുന്ന വിവരമുള്ളത്. എ.ഡി. 66 ല്‍ ഇരുവരും ചേര്‍ന്ന് പേര്‍ഷ്യയിലേക്ക് പോയി. അവിടെ സുവിശേഷം പ്രസംഗിച്ചു. എന്നാല്‍ ജനങ്ങളില്‍ നല്ലൊരു വിഭാഗവും പ്രാകൃത മതങ്ങളില്‍ വിശ്വസിച്ചിരുന്നവരായിരുന്നു. അവര്‍ ശിഷ്യന്‍മാരെ പിടികൂടി വിഗ്രഹാരാധനയ്ക്ക് പ്രേരിപ്പിച്ചു. തയാറാകാതെ വന്നതോടെ ഇരുവരെയും കൊല്ലാന്‍ അവര്‍ തീരുമാനിച്ചു. അപ്പോള്‍ കര്‍ത്താവിന്റെ ദൂതന്‍ ശിമയോന് പ്രത്യക്ഷനായി. ജനത്തെ പൂര്‍ണമായി നശിപ്പിച്ചിട്ട് രക്ഷപ്പെടാന്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടു. ജനങ്ങള്‍ ഒന്നാകെ മരിച്ചിട്ടു തങ്ങള്‍ രക്ഷപ്പെടുന്നില്ലെന്ന് ശിമയോന് ദൂതനോട് പറഞ്ഞു. അങ്ങനെ ഇരുവരും മരണം ഏറ്റുവാങ്ങി, രക്തസാക്ഷികളായി. യാക്കോബ് വാളിനിരയായെങ്കില്‍ യൂദാസ് തദേവൂസിനെ കുരിശില്‍ കെട്ടിയിട്ട ശേഷം അസ്ത്രമയച്ച് കൊല്ലുകയായിരുന്നുവെന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു.
Monday 28th of October
St. Jude Thaddaeus
St. Jude, known as Thaddaeus, was a brother of St. James the Less, and a relative of Our Saviour. He was one of the 12 Apostles of Jesus and his attribute is a club. Images of St. Jude often include a flame around his head, which represent his presence at Pentecost, when he accepted the Holy Spirit alongside the other apostles. Another attribute is St. Jude holding an image of Christ, in the Image of Edessa.
Sometimes he can also be seen holding a carpenter's ruler or is depicted with a scroll or book, the Epistle of Jude.
Biblical scholars agree St. Jude was a son of Clopas and his mother Mary was the Virgin Mary's cousin. Ancient writers tell us that he preached the Gospel in Judea, Samaria, Idumaea, Syria, Mesopotamia, and Lybia. According to Eusebius, he returned to Jerusalem in the year 62, and assisted at the election of his brother, St. Simeon, as Bishop of Jerusalem.
Saint Jude is not the same person as Judas Iscariot, who betrayed Our Lord and despaired because of his great sin and lack of trust in God's mercy.
Jude was the one who asked Jesus at the Last Supper why He would not manifest Himself to the whole world after His resurrection. Little else is known of his life. Legend claims that he visited Beirut and Edessa and could have been martyred with St. Simon in Persia.
He is an author of an epistle (letter) to the Churches of the East, particularly the Jewish converts, directed against the heresies of the Simonians, Nicolaites, and Gnostics. Though Saint Gregory the Illuminator has been credited as the "Apostle to the Armenians," the Apostles Jude and Bartholomew are believed to have brought Christianity to Armenia, where Jude was rumored to have later been martyred.
There is some debate about where Jude died, though most Biblical scholars agree he was martyred. He is believed to have been martyred either in Armenia or Beirut.
Following his death, St. Jude's body was brought to Rome and left in a crypt in St. Peter's Basilica. Today his bones can be found in the left transept of St. Peter's Basilica under the main altar of St. Joseph in a tomb he shares with the remains of the apostle Simon the Zealot.
Pilgrims came to St. Jude's grave to pray and many reported a powerful intercession, leading to the title, "The Saint for the Hopeless and the Despaired." Two Saints, St. Bridget of Sweden and St. Bernard, had visions from God asking them to accept St. Jude as "The Patron Saint of the Impossible."
Roman Catholics invoke St. Jude when in desperate situations because his New Testament letter stresses that the faithful should persevere in the environment of harsh, difficult circumstances -just as their forefathers had done before them; therefore, he is the patron saint of desperate cases.
The Chicago Police Department and Clube de Regatas do Flamengo - the Rio de Janeiro soccer team - have made Saint Jude their patron saint and there are several hospitals who have also accepted him as their patron saint, including the well-known children's hospital St. Jude Children's Research Hospital in Memphis, Tennessee.
There have also been several sites across the world dedicated to the Apostle Jude, including shrines and churches. The National Shrine of Saint Jude was founded in 1955 and can be found in England.
There are two mentions of Jude in the New Testament: Luke 6:16 and Acts 1:13.
When Jude was mentioned in the Bible, it was often in relation to James (Jude of James) which is traditionally interpreted to mean "Jude, brother of James" as in the King James version of Luke 6:16; however, "Jude, son of James" appears in Protestant translations such as the NIV, NIRV, and the New King James Version. The same discrepancy occurs in Acts 1:13.
In John 14:22, a disciple called "Judas not Iscariot" is assumed to be the apostle Jude, though critics believe it is too ambiguous to believe it is a certainty.
When the apostles are listed in Matthew 10:3 and Mark 3:18, Jude's name does not appear but "Thaddeus" does. This occurrence led early Christians to believe Jude was known as both "Jude" and "Thaddeus," the latter of which could have been a sort of nickname.
"Thaddeus" may have become a popular nickname for Jude following Judas Iscariot's betrayal. To add further confusion to Jude's second name, the name Thaddeus is often indistinguishable from Thaddeus of Edessa, one of the Seventy Disciples.
A popular Roman Catholic prayer to Saint Jude is:
"O most holy apostle, Saint Jude, faithful servant and friend of Jesus, the Church honoureth and invoketh thee universally, as the patron of hopeless cases, and of things almost despaired of. Pray for me, who am so miserable.
"Make use, I implore thee, of that particular privilege accorded to thee, to bring visible and speedy help where help was almost despaired of. Come to mine assistance in this great need, that I may receive the consolation and succor of Heaven in all my necessities, tribulations, and sufferings, particularly (here make your request) and that I may praise God with thee and all the elect throughout eternity.
"I promise thee, O blessed Jude, to be ever mindful of this great favour, to always honour thee as my special and powerful patron, and to gratefully encourage devotion to thee. Amen."
The Novena - a prayer said nine days in a row - to Saint Jude is:
"Apostle and Martyr, great in virtue and rich in miracles, near kinsman of Jesus Christ, faithful intercessor for all who invoke thee, special patron in time of need; to thee I have recourse from the depth of my heart, and humbly beg thee, to whom God hath given such great power, to come to my assistance; help me now in my urgent need and grant my earnest petition. I will never forget thy graces and the favors thou dost obtain for me and I will do my utmost to spread devotion to thee. Amen."
Tuesday 29th of October
St. Narcissus
St. Narcissus Bishop of Jerusalem October 29 Second Century St. Narcissus was born towards the close of the first century, and was almost fourscore years old when he was placed at the head of the church of Jerusalem, being the thirtieth bishop of that see. In 195, he and Theophilus, bishop of Caesarea in Palestine, presided in a council of the bishops of Palestine held at Caesarea, about the time of celebrating Easter; in which it was decreed that this feast is to be kept always on a Sunday, and not with the Jewish passover. Eusebius assures us, that the Christians of Jerusalem preserved in his timethe remembrance of several miracles which God had wrought by this holy bishop; one of which he relates as follows. One year on Easter-eve the deacons were unprovided with oil for the lamps in the church, necessary at the solemn divine officethat day. Narcissus ordered those who had care of the lamps to bring him some water from the neighboring wells. This being done, he pronounced a devout prayer over the water; then bade them pour it into the lamps; which they did, and it was immediately converted into oil, to the great surprise of the faithful. Some of this miraculous oil was kept there as a memorial at the time when Eusebius wrote his history. The veneration of all good men for this holy bishop could not shelter him from the malice of the wicked. Three incorrigible sinners, fearing his inflexible severity in the observance of ecclesiastical discipline, laid to his charge a detestable crime, which Eusebius does not specify. They confirmed their atrocious calumny by dreadful oaths and imprecations; one wishing he might perish by fire, another, that he might be struck with a leprosy, and the third, that he might lose his sight, if what they alleged was not the truth. Notwithstanding these protestations, their accusation did not find credit; and, some time after, the divine vengeance pursued the calumniators. The first was burnt in his house, with his whole family, by an accidental fire in the night; the second was struck with a universal leprosy; and the third, terrified by these examples, confessed the conspiracy and slander, and by the abundance of tears which he continually shed for his sins, lost his sight before his death. Narcissus, notwithstanding the slander had made no impression on the people to his disadvantage, could not stand the shock of the bold calumny, or rather made it an excuse for leaving Jerusalem, and spending some time in solitude, which had long been his wish. He spent several years undiscovered in his retreat, where he enjoyed all the happiness and advantage which a close conversation with God can bestow. That his church might not remain destitute of a pastor, the neighboring bishops of the province, after some time, placed in it Pius, and after him Germanion, who, dying in a short time, was succeeded by Gordius. While this last held the see, Narcissus appeared again like one from the dead. The whole body of the faithful, transported at the recovery of their holy pastor, whose innocence had been most authentically vindicated, conjured him to reassume the administration of the diocese. He acquiesced; but afterwards, bending under the weight of extreme old age, made St. Alexander his coadjutor. This primitive example authorizes the practice of coadjutorships; which, nevertheless, are not allowable by the canons except in cases of the perpetual inability of a bishop through age, incurable infirmity, or other impediment as Marianus Victorius observes in his notes upon St. Jerome. St. Narcissus continued to serve his flock, and even other churches, by his assiduous prayers and his earnest exhortations to unity and concord, as St. Alexander testifies in his letter to the Arsinoites in Egypt, where he says that Narcisus was at that time about one hundred and sixteen years old. The Roman Martyrologyhonors his memory on the 29th of October. The pastors of the primitive church, animated with the spirit of the apostleswere faithful imitators of their heroic virtues, discovering the same fervent zeal. the same contempt of the world, the same love of Christ. If we truly respect the church as the immaculate spouse of our Lord, we will incessantly pray for its exaltation and increase, and beseech the Almighty to give it pastors according to his own heart, like those who appeared in the infancy of Christianity. And, that no obstacle on our part may prevent the happy effects of their zeal, we should study to regulate our conduct by the holy maxims which they inculcate, we should regard them as the ministers of Christ; we should listen to them with docility and attention; we should make their faith the rule of ours, and shut our ears against the language of profane novelty. O! that we could once more see a return of those happy days when the pastor and the people had but one heart and one soul; when there was no diversity in our belief; when the faithful seemed only to vie with each other in their submission to the church, and in their desire of sanctification.
Tuesday 29th of October
ശ്ലീഹന്‍മാരായ ശിമയോനും യൂദാസ് തദേവൂസും (ഒന്നാം നൂറ്റാണ്ട്)
യേശുവിന്റെ പന്ത്രണ്ട് ശിഷ്യന്‍മാരില്‍ ഉള്‍പ്പെട്ടിരുന്ന ശിമയോ ന്റെയും യൂദാസ് തദേവൂസിന്റെയും ഓര്‍മദിവസമാണിന്ന്. ഇരുവരും ശിഷ്യന്‍മാരുടെ പട്ടികയിലെ അവസാന പേരുകാരാണെങ്കിലും വളരെ പ്രധാനപ്പെട്ടവര്‍ തന്നെ. സുവിശേഷം പ്രസംഗിക്കവേ ഒന്നിച്ച് രക്തസാക്ഷിത്വം വരിച്ചു എന്ന വിശ്വാസമുള്ളതിനാലാണ് ഇരുവ രുടെയും ഓര്‍മദിവസം ഒന്നിച്ച് ആചരിക്കുന്നത്. ചെറിയ ശിമയോന് എന്നറിയപ്പെടുന്ന ശിമയോന്, 'തീവ്രവാദിയായ ശിമയോന്' എന്നാണ് വിളിക്കപ്പെടുന്നത്. പത്രോസ് ശ്ലീഹായുടെ പേരും ശിമയോന് എന്നായതിനാല്‍ ഇരുവരെയും തിരിച്ചറിയുന്നതിനുവേണ്ടിയാവും ഈ വിശേഷങ്ങള്‍ പേരിനൊപ്പം ചേര്‍ത്തുവിളിച്ചിരുന്നത്. വി. ഗ്രന്ഥത്തില്‍ 13 'ശിമയോന്'മാരെപ്പറ്റി പരാമര്‍ശമുണ്ട്. 'തീവ്രവാദി'യായ ശിമയോന് ശ്ലീഹായെപ്പറ്റി ബൈബിളില്‍ ശിഷ്യന്‍മാരുടെ പട്ടികയില്‍ മാത്രമേ പരാമര്‍ശമുള്ളൂ. ആദിമസഭാ പിതാക്കന്‍മാരുടെ ലേഖനങ്ങളിലോ അപ്രാമാണിക ഗ്രന്ഥങ്ങളിലോ ഈ ശ്ലീഹായെപ്പറ്റി അധികമൊന്നും പറയുന്നില്ല. മത്തായി, മര്‍ക്കോസ് സുവിശേഷകര്‍ യേശുവിന്റെ ശിഷ്യന്‍മാരുടെ പട്ടിക എഴുതുമ്പോള്‍ 'കാനാന്‍കാരനായ ശിമയോന്' എന്നും ലൂക്കാ 'തീവ്രവാദിയായ ശിമ യോന്‍' എന്നും എഴുതുന്നു. റോമാക്കാരുടെ ഭരണത്തിനെതിരെ വിപ്ലവം നയിച്ചിരുന്ന വിഭാഗത്തില്‍പെടുന്നവനായിരുന്നു ശിമയോന്. അതുകൊണ്ടാണ് ഇങ്ങനെയൊരു വിളിപ്പേര് അദ്ദേഹത്തിനു കിട്ടിയത്. 'ശ്ലീഹന്‍മാരുടെ സഹനസമരങ്ങള്‍' എന്ന അപ്രാമാണിക ഗ്രന്ഥത്തില്‍ ശിമയോന് ശ്ലീഹായുടെ സുവിശേഷപ്രവര്‍ത്തനത്തെ കുറിച്ചു പറയുന്നുണ്ട്. സമരിയായിലും ജറുസലേമിലും അദ്ദേഹം ദൈവവചനം പ്രസംഗിച്ചു. പിന്നീട് ആഫ്രിക്ക, ലിബിയാ, മൗറിത്താനിയ, ഈജിപ്ത് തുടങ്ങിയ സ്ഥലങ്ങളിലും സുവിശേഷം പ്രസംഗിച്ചതായി ചില പുരാതന രേഖകളില്‍ കാണാം. ക്രിസ്തീയ വിശ്വാസം ആദ്യമായി ബ്രിട്ടനിലെത്തിച്ചതും ശിമയോന്‍ശ്ലീഹായാണെന്ന് കരുതപ്പെടുന്നു. ശിമ യോന്റെ രക്തസാക്ഷിത്വം നടന്നത് എവിടെയാണെന്ന് കൃത്യമായി പറയുക വയ്യ. പല പുരാതനരേഖകളിലും വ്യത്യസ്ത സ്ഥലങ്ങളാണ് കാണുന്നത്. യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ ബന്ധുവായിരുന്നു യൂദാസ് തദേവൂസ്. പരിശുദ്ധ മറിയത്തിന്റെ സഹോദരിയായ മേരിയുടെയും ക്ലെയോഫാസിന്റെയും മകനായിരുന്നു യൂദാസ്. സഹോദരനായ കൊച്ചുയാക്കോബും യേശുവിന്റെ ശിഷ്യനായിരുന്നു. യേശു മരിച്ചപ്പോള്‍ അവിടുത്തെ കുരിശിന്റെ ചുവട്ടില്‍ യൂദാസിന്റെ അമ്മയായ മറിയവുമുണ്ടായിരുന്നുവെന്ന് ബൈബിളില്‍ കാണാം. പാലസ്തീന, എദ്ദേസാ, ലിബായ, അര്‍മീനിയ തുടങ്ങിയ സ്ഥലങ്ങളില്‍ യൂദാസ് തദേവൂസ് സുവിശേഷം പ്രസംഗിച്ചുവെന്നു കാണാം. അബ്ദിയാസിന്റെ ശ്ലൈഹികചരിത്രം എന്ന ഗ്രന്ഥത്തിലാണ് യൂദാസ് തദേവൂസുമൊപ്പം ശിമയോന് മരിക്കുന്ന വിവരമുള്ളത്. എ.ഡി. 66 ല്‍ ഇരുവരും ചേര്‍ന്ന് പേര്‍ഷ്യയിലേക്ക് പോയി. അവിടെ സുവിശേഷം പ്രസംഗിച്ചു. എന്നാല്‍ ജനങ്ങളില്‍ നല്ലൊരു വിഭാഗവും പ്രാകൃത മതങ്ങളില്‍ വിശ്വസിച്ചിരുന്നവരായിരുന്നു. അവര്‍ ശിഷ്യന്‍മാരെ പിടികൂടി വിഗ്രഹാരാധനയ്ക്ക് പ്രേരിപ്പിച്ചു. തയാറാകാതെ വന്നതോടെ ഇരുവരെയും കൊല്ലാന്‍ അവര്‍ തീരുമാനിച്ചു. അപ്പോള്‍ കര്‍ത്താവിന്റെ ദൂതന്‍ ശിമയോന് പ്രത്യക്ഷനായി. ജനത്തെ പൂര്‍ണമായി നശിപ്പിച്ചിട്ട് രക്ഷപ്പെടാന്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടു. ജനങ്ങള്‍ ഒന്നാകെ മരിച്ചിട്ടു തങ്ങള്‍ രക്ഷപ്പെടുന്നില്ലെന്ന് ശിമയോന് ദൂതനോട് പറഞ്ഞു. അങ്ങനെ ഇരുവരും മരണം ഏറ്റുവാങ്ങി, രക്തസാക്ഷികളായി. യാക്കോബ് വാളിനിരയായെങ്കില്‍ യൂദാസ് തദേവൂസിനെ കുരിശില്‍ കെട്ടിയിട്ട ശേഷം അസ്ത്രമയച്ച് കൊല്ലുകയായിരുന്നുവെന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു.
Wednesday 30th of October
അല്‍ഫോന്‍സസ് റോഡ്രിഗസ് (1531-1617)
സ്‌പെയിനിലെ ഒരു വസ്ത്രവ്യാപാരിയുടെ പതിനൊന്നു മക്കളില്‍ മൂന്നാമനായാണ് അല്‍ഫോന്‍സസ് പിറന്നത്. മാതാപിതാക്കള്‍ സമ്പന്നരായിരുന്നെങ്കിലും ഭക്തരായിരുന്നു. ബാലനായിരിക്കു മ്പോള്‍ തന്നെ അല്‍ഫോന്‍സസ് കന്യാമറിയത്തെ ആരാധിച്ചിരുന്നു. എന്നും മാതാവിന്റെ ചിത്രത്തില്‍ ചുംബിക്കും. ജപമാല മുടക്കം കൂടാതെ ചെല്ലും. ജെസ്യൂട്ട് സഭയുടെ കീഴിലുള്ള വിദ്യാഭ്യാസം അദ്ദേഹത്തിന്റെ വിശ്വാസത്തെ കൂടുതല്‍ തീഷ്ണമാക്കി. എന്നാല്‍ നിര്‍ഭാഗ്യവശാല്‍ അല്‍ഫോന്‍സസിനു വിദ്യാഭ്യാസം പാതിവഴിയില്‍ നിറുത്തേണ്ടിവന്നു. പിതാവിന്റെ മരണം ബിസിനസ് കാര്യങ്ങള്‍ ഏറ്റെടുക്കാന്‍ അദ്ദേഹത്തെ നിര്‍ബന്ധിതനാക്കി. വീട്ടില്‍ മടങ്ങിയെത്തി കുടുംബകാര്യങ്ങളിലും കച്ചവടത്തിലും മാത്രം ശ്രദ്ധപതിപ്പിച്ചു മുന്നോട്ടു നീങ്ങി. എല്ലാ ദിവസവും വി. കുര്‍ബാനയില്‍ പങ്കുകൊള്ളുവാന്‍ തിരക്കുകള്‍ക്കിടയിലും അദ്ദേഹം സമയം കണ്ടെത്തുമായിരുന്നു. വൈകാതെ അദ്ദേഹം വിവാഹിതനുമായി. മേരി സുരേസ എന്നായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭാര്യയുടെ പേര്. അവര്‍ യേശുവില്‍ ഒന്നായി ജീവിച്ചുപോന്നു. എന്നാല്‍ പരീക്ഷണങ്ങള്‍ ആരംഭിക്കുന്നതേയുണ്ടായിരുന്നുള്ളു. മേരി മൂന്നു തവണ പ്രസവിച്ചു. ആദ്യരണ്ടു തവണയും കുട്ടികള്‍ ജനിച്ചപ്പോഴെ മരിച്ചുപോയി. ഒരു മകന്‍ മാത്രം ജീവിച്ചു. നാലാം വര്‍ഷം മേരിയും മരിച്ചു. അല്‍ഫോന്‍സസിന്റെ സഹോദരിമാരാണ് പിന്നീട് അദ്ദേഹത്തിന്റെ മകനെ വളര്‍ത്തിയത്. ജീവിതം എത്ര അര്‍ഥമില്ലാത്തതാണെന്ന് അദ്ദേഹം ചിന്തിച്ചുതുടങ്ങി. ദുരന്തങ്ങള്‍ ഒരോന്നായി അദ്ദേഹത്തെ പിടികൂടി. കച്ചവടം പൊളിഞ്ഞു. വൈകാതെ, സര്‍വതും വിറ്റ് തന്റെ സഹോദരിമാര്‍ക്കും മകനുമൊപ്പം മറ്റൊരു ദേശത്തേക്ക് പോയി. മാസങ്ങള്‍ക്കുള്ളില്‍ താന്‍ ആര്‍ക്കുവേണ്ടി ജീവിക്കുന്നുവോ ആ മകനും മരിച്ചു. അതോടെ ദൈവം തന്നെ വിളിക്കുന്നത് അവിടത്തെ സേവകനാകുന്നതിനാണെന്ന് അല്‍ഫോന്‍സസിനു തോന്നി. ജെസ്യൂട്ട് സഭയില്‍ ചേരുന്നതിനു വേണ്ടി അദ്ദേഹം അവരെ സമീപിച്ചു. എന്നാല്‍ വിദ്യാഭ്യാസം കമ്മിയായതിനാല്‍ അവിടെ അവര്‍ പ്രവേശനം കൊടുത്തില്ല. വഴിയരികിലും വിജനപ്രദേശത്തും കിടന്നാണ് അദ്ദേഹം ഉറങ്ങിയിരുന്നത്. എന്തെങ്കിലും ജോലികള്‍ ചെയ്തു കിട്ടുന്ന തുച്ഛമായ പണം കൊണ്ട് ജീവിച്ചു. വല്ലപ്പോഴും മാത്രം ഭക്ഷണം കഴിക്കും. ബാക്കി പണം സാധുക്കള്‍ക്കു നല്‍കും. ഇത്രയും പരീക്ഷണങ്ങള്‍ ജീവിതത്തില്‍ സംഭവിച്ചിട്ടും അദ്ദേഹം യേശുവിനെ കൈവിട്ടില്ല. എപ്പോഴും പ്രാര്‍ഥനയിലും ഉപവാസത്തിലുമാണ് അദ്ദേഹം കഴിഞ്ഞിരുന്നത്. ജപമാലയും സുകൃതജപങ്ങള്‍ ചൊല്ലിക്കൊണ്ടുമാണ് ജോലികള്‍ ചെയ്തിരുന്നത്. മജോര്‍ക്ക എന്ന സ്ഥലത്തുള്ള ജെസ്യൂട്ട് സഭയുടെ കോളജില്‍ പോര്‍ട്ടറായും കാവല്‍ക്കാരനായും 46 വര്‍ഷം അദ്ദേഹം ജോലി ചെയ്തു. വിശുദ്ധനായ പീറ്റര്‍ ക്ലാവര്‍ (സെപ്റ്റംബര്‍ 9 ലെ വിശുദ്ധന്‍) അവിടെ യായിരുന്നു വിദ്യാഭ്യാസം നിര്‍വഹിച്ചത്. അദ്ദേഹം അല്‍ഫോന്‍സസിനെ ഏറെ സ്‌നേഹിച്ചിരുന്നു. അല്‍ഫോന്‍സസിന്റെ ഉപദേശം മാനിച്ചാണ് ക്ലാവര്‍ മിഷനറി പ്രവര്‍ത്തനത്തിനായി അമേരിക്ക യിലേക്ക് പോയതും അവിടെ അടിമത്തത്തിനെതിരെ പൊരുതിയതും. വിദ്യാഭ്യാസം അധികം ഇല്ലായിരുന്നുവെങ്കിലും അല്‍ഫോന്‍സസിന്റെ ഉപദേശങ്ങള്‍ തേടുവാന്‍ പുരോഹിതരും ദൈവശാസ്ത്രജ്ഞരും വരെ എത്തുമായിരുന്നു. ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോള്‍ തന്നെ അല്‍ഫോന്‍സസി നെ ജനങ്ങളെ ഒരു വിശുദ്ധനെപ്പോലെയാണ് കണക്കാക്കിയിരുന്നത്. അവസാനകാലത്ത് രോഗങ്ങള്‍ അദ്ദേഹത്തെ ഏറെ വേട്ടയാടി. എങ്കിലും അദ്ദേഹം തന്റെ സേവനങ്ങള്‍ തുടര്‍ന്നു കൊണ്ടിരുന്നു. നിരവധി പേര്‍ക്ക് രോഗസൗഖ്യം പകര്‍ന്നുകൊടുത്തു. മരിക്കുന്നതിന്റെ തൊട്ടു തലേന്ന് രാത്രി അദ്ദേഹത്തിന് സ്വര്‍ഗത്തിന്റെ ദര്‍ശനമുണ്ടായെന്നു കരുതപ്പെടുന്നു. അദ്ദേഹം എഴുതിയ ആധ്യാത്മിക കുറിപ്പുകള്‍ ചേര്‍ത്ത് നിരവധി പുസ്തകങ്ങള്‍ ഇറങ്ങിയിട്ടുണ്ട്.
Wednesday 30th of October
St. Alphonsus Rodriguez
Confessor and Jay brother, also called Alonso. He was born in Segovia, Spain, on July 25, 1532, the son of a wealthy merchant, and was prepared for First Communion by Blessed Peter Favre, a friend of Alphonsus' father. While studying with the Jesuits at Alcala, Alphonsus had to return home when his father died. In Segovia he took over the family business, was married, and had a son. That son died, as did two other children and then his wife. Alphonsus sold his business and applied to the Jesuits. His lack of education and his poor health, undermined by his austerities, made him less than desirable as a candidate for the religious life, but he was accepted as a lay brother by the Jesuits on January 31, 1571. He underwent novitiate training and was sent to Montesion College on the island of Majorca. There he labored as a hall porterfor twenty-four years. Overlooked by some of the Jesuits in the house, Alphonsus exerted a wondrous influence on many. Not only the young students, such as St. Peter Claver, but local civic tad and social leaders came to his porter's lodge for advice tad and direction. Obedience and penance were the hallmarks of his life, as well as his devotion to the Immaculate Conception. He experienced many spiritual consolations, and he wrote religious treatises, very simple in style but sound in doctrine. Alphonsus died after a long illness on October 31, 1617, and his funeral was attended by Church and government leaders. He was declared Venerable in 1626, and was named a patron of Majorca in 1633. Alphonsus was beatified in 1825 and canonized in September 1888 with St. Peter Claver.
Thursday 31st of October
St. Wolfgang
Wolfgang (d. 994) + Bishop and reformer. Born in Swabia, Germany, he studied at Reichenau under the Benedictines and at Wurzburg before serving as a teacher in the cathedral school of Trier. He soon entered the Benedictines at Einsiedeln (964) and was appointed head of the monastery school, receiving ordination in 971. He then set out with a group of monks to preach among the Magyars of Hungary, but the following year (972) was named bishop of Regensburg by Emperor Otto II (r. 973-983). As bishop, he distinguished himself brilliantly for his reforming zeal and his skills as a statesman. He brought the clergy of the diocese into his reforms, restored monasteries, promoted education, preached enthusiastically, and was renowned for his charity and aid to the poor, receiving the title Eleemosynarius Major (Grand Almoner). He also served as tutor to Emperor Henry II (r. 1014-1024) while he was still king. Wolfgang died at Puppingen near Linz, Austria. He was canonized in 1052 by Pope St. Leo IX (r. 1049-1054). Feast day: October 31.
Thursday 31st of October
വി. ക്യൂന്‍ടിന്‍ (മൂന്നാം നൂറ്റാണ്ട്)
ആദിമസഭയുടെ കാലത്ത് രക്തസാക്ഷിത്വം വരിച്ച അനേക വിശുദ്ധരില്‍ ഒരാളാണ് ക്യൂന്‍ടിന്‍. ഒരു റോമന്‍ സെനറ്ററുടെ മക നായിരുന്നു അദ്ദേഹം. യുവാവായിരിക്കെ ക്രൈസ്തവ വിശ്വാസം സ്വീകരിച്ച ക്യൂന്‍ടിന്‍ യേശുവിനു വേണ്ടി തന്റെ ജീവിതം സമര്‍പ്പി ക്കുമെന്ന് തീരുമാനിച്ചു. സുവിശേഷ പ്രവര്‍ത്തനം നടത്തിയിരുന്ന പതിനൊന്ന് പേര്‍ക്കൊപ്പം അദ്ദേഹം ഗാളിലേക്ക് പോയി. അവിടെ യേശുവിന്റെ നാമം നിരവധിപേരിലേക്ക് എത്തിക്കാന്‍ ഈ സംഘത്തിനു കഴിഞ്ഞു. സുവിശേഷപ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ ഫ്രാന്‍സിലേക്ക് വ്യാപിപ്പിക്കുന്നതിനാല്‍ മറ്റു പതിനൊന്നു പേരും അങ്ങോട്ട് പോയപ്പോള്‍ ക്യുന്‍ടിന്‍ അവര്‍ക്കൊപ്പം പോയില്ല. അദ്ദേഹം ആ നാട്ടില്‍ തന്നെ തുടര്‍ന്നു. അവിടെ വളരെ വേഗം ക്രൈസ്തവ വിശ്വാസം പ്രചരിക്കപ്പെട്ടു. ക്യുന്‍ടിനായിരുന്നു അതിന്റെ പ്രധാന കാരണക്കാരന്‍. അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രസംഗം കേള്‍ക്കാന്‍ വന്‍ജനക്കൂട്ടമെത്തു മായിരുന്നു. അനേകര്‍ക്ക് അദ്ദേഹം രോഗശാന്തി നല്കി. തളര്‍വാതരോഗികളെ സുഖപ്പെടുത്തി. അന്ധര്‍ക്കു കാഴ്ചകൊടുത്തു. ഇതെല്ലാം അദ്ദേഹം നിര്‍വഹിച്ചത് കുരിശടയാളത്തിലുള്ള ഒരു ആശീര്‍വാദം കൊണ്ടുമാത്രമായിരുന്നു.റോമന്‍ ചക്രവര്‍ത്തിയായ മാക്‌സിമിയാന്റെ പ്രോസിക്യൂട്ടറായിരുന്ന റിക്ടിവാറസ് ക്രൈസ്തവപീഡനത്തിനു പേരുകേട്ടയാളായിരുന്നു. ക്യുന്‍ടിന്റെ അദ്ഭുതപ്രവര്‍ത്തികള്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചെവിയിലെത്തി. അദ്ദേഹം തടവിലാക്കപ്പെട്ടു. ചങ്ങലയിലിട്ട് ദിവസങ്ങളോളം അദ്ദേഹത്തെ മര്‍ദ്ദിച്ചു. റിക്ടിവാറസ് ക്യുന്‍ടിനോട് ചോദിച്ചു: ''കുലീനമായൊരു കുടുംബത്തില്‍ അറിയപ്പെടുന്ന ഒരു പിതാവിന്റെ മകനായി ജനിച്ചിട്ടും കുരിശില്‍ മരിച്ച ഒരുവന്റെ പിന്നാലെ ഇറങ്ങിത്തിരിക്കാന്‍ നിനക്ക് എങ്ങനെ തോന്നി? നീ ഇത്ര മഠയനാണോ?''ക്യുന്‍ടിന്‍ മറുപടി പറഞ്ഞു: ''ഈ ലോകത്തിന്റെയും സ്വര്‍ഗത്തിന്റെയും അധിപനായ ദൈവത്തിന്റെ പുത്രനാകുന്നതിലും വലിയ ഭാഗ്യമെന്താണുള്ളത്?. അവിടത്തെ വാക്കുകള്‍ അനുസരിക്കുകയാണ് ഞാന്‍ ചെയ്തത്.'' നിരന്തരമായ പീഡനങ്ങളുടെ ആരംഭ മായിരുന്നു അത്. പീഡനങ്ങള്‍ക്കൊടുവില്‍ അദ്ദേഹത്തെ തലയറുത്ത് കൊന്നു. മൃതശരീരം പുഴയിലേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞു. പക്ഷേ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശരീരം പുഴയില്‍ നിന്ന് കണ്ടെടുക്കുകയും യഥാവിധം സംസ്‌കരിക്കുകയും ചെയ്തു.
Friday 1st of November
വി. റൂത്ത് (ക്രിസ്തുവിനു മുന്‍പ്)
ദാവീദ് രാജാവിന്റെ പിതാമഹിയായിരുന്നു റൂത്ത്. അതായത്, യേശുവിന്റെ വംശാവലിയില്‍ ദാവീദിനും മുന്‍പേയുള്ളവര്‍. പക്ഷേ, അവള്‍ യഹൂദയായിരുന്നില്ല. മോവാബ് വംശത്തില്‍പ്പെട്ട റൂത്ത് സുകൃതിനിയും സുന്ദരിയുമായിരുന്നു. പഴയനിയമത്തില്‍ ന്യായാ ധിപന്‍മാരുടെ പുസ്തകത്തിനുശേഷം റൂത്തിന്റെ പുസ്തകം വായി ക്കാം. യഹൂദവംശജ പോലുമല്ലാത്ത ഒരു സ്ത്രീയെ വിശുദ്ധയായി അംഗീകരിക്കുവാനും അവരുടെ പേരിലുള്ള പുസ്തകം പഴയ നിയമത്തില്‍ ഉള്‍പ്പെടുത്തുവാനും കാരണം ഇസ്രയേലിന്റെ ദൈവമായ കര്‍ത്താവിനോടുള്ള അവരുടെ വിശ്വസ്തതയും ജീവിതവിശുദ്ധിയും തന്നെയായിരുന്നു. മോവാബ് വംശത്തില്‍പ്പെട്ട റൂത്ത് പ്രാകൃതമതങ്ങളിലൊന്നില്‍ വിശ്വസിച്ചിരുന്ന സ്ത്രീയായിരുന്നു. ഇസ്രയേല്‍ക്കാരനും യഹൂദനുമായ കിലിയോന്‍ എന്നയാളെയാണ് റൂത്ത് വിവാഹം കഴിച്ചത്. ഭര്‍ത്താവിന്റെയും അമ്മായിയമ്മയായ നവോമിയുടെയും ഒപ്പം മോവാബില്‍ത്തന്നെയാണ് അവര്‍ ജീവിച്ചു. എന്നാല്‍ റൂത്തിന്റെ ദാമ്പത്യജീവിതം അധികം നീണ്ടുനിന്നില്ല. കിലിയോന്‍ അകാല ത്തില്‍ മരണമടഞ്ഞു. ഭര്‍ത്താവ് മാത്രമല്ല, ഭര്‍തൃപിതാവും ഭര്‍തൃസഹോദരനും മരിച്ചതോടെ റൂത്തും അമ്മായിയമ്മയും ഭര്‍തൃസഹോദരന്റെ ഭാര്യയും മാത്രം ശേഷിച്ചു. നവോമി തന്റെ നാടായ ബേത്‌ലഹേമിലേക്ക് തിരികെപോകാന്‍ തീരുമാനിച്ചു. അവള്‍ റൂത്തിനോടും മറ്റൊരു മകന്റെ ഭാര്യയായ ഓര്‍ഫയോടും തങ്ങളുടെ നാട്ടിലേക്ക് പൊയ്‌ക്കോളാന്‍ പറഞ്ഞു. ഓര്‍ഫ അപ്രകാരം ചെയ്തു. എന്നാല്‍, റൂത്ത് അമ്മായിയമ്മയെ വിട്ടുപോകാന്‍ തയാറായില്ല. വിവാഹജീവിത ത്തിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്ന എല്ലാ സ്ത്രീകള്‍ക്കു മാതൃകയാക്കാവുന്ന ജീവിതമായിരുന്നു അവളുടെത്. സ്വന്തം ഭര്‍ത്താവ് മരിച്ചുപോയിട്ടും അവള്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ അമ്മയെ സ്വന്തം അമ്മയെക്കാള്‍ അധികമായി സ്‌നേഹിച്ചു. റൂത്ത് നവോമിയോടു പറഞ്ഞ വാക്കുകള്‍ അതിന് ഉദാഹരണമാണ്. ''അമ്മയെ ഉപേക്ഷിക്കു വാനോ കൂടെപ്പോരാതിരിക്കാനോ എന്നോടു പറയരുത്. അമ്മ പോകുന്നിടത്തേക്ക് ഞാനും വരും. അമ്മ വസിക്കുന്നിടത്തു ഞാനും വസിക്കും. അമ്മയുടെ ചാര്‍ച്ചക്കാര്‍ എന്റെ ചാര്‍ച്ചക്കാരും അമ്മയുടെ ദൈവം എന്റെ ദൈവവുമായിരിക്കും. അമ്മ മരിക്കുന്നിടത്ത് ഞാനും മരിച്ച് അടക്ക പ്പെടും. മരണം തന്നെ എന്നെ അമ്മയില്‍ നിന്നു വേര്‍പ്പെടുത്തിയാല്‍ കര്‍ത്താവ് എന്തു ശിക്ഷയും എനിക്കു നല്കിക്കൊള്ളട്ടെ.'' റൂത്ത് അമ്മായിമ്മയ്‌ക്കൊപ്പം പോയി ബേത്‌ലഹേമില്‍ താമസമാക്കി. ഇതിനിടയില്‍ നവോമിയുടെ ഭര്‍തൃകുടുംബത്തില്‍പ്പെട്ട ബോവാസ് എന്ന ധനികനായ മനുഷ്യന്റെ വയലില്‍ റൂത്ത് പണിയെടുക്കുവാന്‍ പോയി. നവോമിയുടെ നിര്‍ബന്ധപ്രകാരം റൂത്ത് ബോവാ സിനെ പിന്നീട് വിവാഹം കഴിക്കുകയും ചെയ്തു. റൂത്തില്‍ ബോവാസിന് ഓബദ് എന്ന പുത്രന്‍ ജനിച്ചു. ഓബദിന്റെ പുത്രനായിരുന്നു ജസ്സെ. ജസ്സെയാണ് ദാവീദിന്റെ പിതാവ്. അങ്ങനെ ദാവീദിന്റെ പിതാമഹിയാകാനും യേശുവിന്റെ വംശാവലിയില്‍ ഉള്‍പ്പെടുവാനും റൂത്തിനു ഭാഗ്യം ലഭിച്ചു. നാല് അധ്യായങ്ങളും 85 വാക്യങ്ങളുമുള്ള റൂത്തിന്റെ പുസ്തകം ബൈബിളിലെ ചെറിയ ഗ്രന്ഥങ്ങളിലൊന്നാണ്.
Friday 1st of November
St. Valentine Berrio-Ochoa
Bishop and martyr of Vietnam. A native of Ellorio, Spain, he entered the Dominican Order and was sent to the Philippines. From there he went to Vietnam in 1858, serving as a vicar apostolic and titular bishop until betrayed by an apostate. He was martyred by beheading with St. Jerome Hermosilla and Blessed Peter Amato, by enemies of the Church. He was canonized in 1988 by Pope John Paul II.
Saturday 2nd of November
St. Victorinus of Pettau
Bishop and martyr. Originally a Greek, he became bishop of Pettau, in Pannonia (later Styria, Austria). He was martyred during the persecutions of Emperor Diocletian (r. 284-305). Victorinus was also the author of several biblical cornrnentaries, although he may have been an adherent of Millenarianism, a heresy of that time.
Saturday 2nd of November
വി. എസ്താഷ്യസ് (രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ട്)
നാല്പതു വിശുദ്ധ സേവകരുടെ പട്ടികയില്‍ ഉള്‍പ്പെട്ടിട്ടുള്ള വിശുദ്ധനാണ് എസ്താഷ്യസ്. പ്ലാസിഡസ് എന്നായിരുന്നു ആദ്യപേര്. ട്രാജന്‍ ചക്രവര്‍ത്തിയുടെ സൈന്യത്തില്‍ റോമന്‍ ജനറ ലായി ജോലി നോക്കിയിരുന്ന പ്ലാസിഡസ് വിജാതീയനായിരുന്നു. ക്രൈസ്തവ മതം സ്വീകരിക്കുന്നവരെ പീഡിപ്പിക്കുന്ന കാലമായി രുന്നു അത്. പ്ലാസിഡസ് പീഡനങ്ങള്‍ക്കു നേതൃത്വം കൊടുത്തു. യേശുവിന്റെ നാമം സ്വീകരിക്കുന്നവരെ പരിഹസരിച്ചു. അങ്ങനെയിരിക്കെ ഒരു ദിവസം വനത്തില്‍ നായാട്ടിലേര്‍പ്പെട്ടിരിക്കവേ, ഒരു കലമാന്‍ മുന്നില്‍ പ്പെട്ടു. അതിന്റെ കൊമ്പുകള്‍ക്കിടയില്‍ ഒരു കുരിശുരൂപം തിളങ്ങുന്നതായി പ്ലാസിഡസിന് അനുഭവപ്പെട്ടു. താന്‍ ചെയ്തുകൂട്ടിയ തെറ്റുകളെപ്പറ്റി അദ്ദേഹത്തിന് ബോധ്യംവന്നു. ക്രിസ്ത്യാ നികളെ പീഡിപ്പിച്ചതിനുള്ള പ്രായശ്ചിത്തമായി യേശുവിനു വേണ്ടി പീഡനങ്ങള്‍ ഏറ്റുവാങ്ങു വാന്‍ അദ്ദേഹം തീരുമാനിച്ചു. പ്ലാസിഡസ് ഭാര്യയും രണ്ടും മക്കളുമൊപ്പം ക്രിസ്തുമതം സ്വീകരിച്ചു. എസ്താഷ്യസ് എന്ന പേര് സ്വീകരിച്ചു. ക്രിസ്തുമതം സ്വീകരിച്ചതോടെ അദ്ദേഹ ത്തിന് തന്റെ ജോലി നഷ്ടമായി. സകലസ്വത്തുക്കളും പിടിച്ചെടുക്കപ്പെട്ടു. പരിപൂര്‍ണ ദാരിദ്ര്യത്തിലേക്ക് അദ്ദേഹം വലിച്ചെറിയപ്പെട്ടു. ഭാര്യയെയും മക്കളെയും റോമന്‍ അധികാരികള്‍ അദ്ദേഹത്തില്‍ നിന്നു വേര്‍പ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു. എസ്താഷ്യസിനെ ജനറല്‍ സ്ഥാനത്തു നിന്നു നീക്കിയത് റോമന്‍ സൈന്യത്തിനു തിരിച്ചടിയായി. അദ്ദേഹം കഴിവുറ്റ സൈനികമേധാവിയായിരുന്നു. ബാര്‍ബേറിയന്‍ ആക്രമണത്തെ നേരിടുന്നതിനു വേണ്ടി അദ്ദേഹത്തെ ചക്രവര്‍ത്തി തിരിച്ചുവിളിച്ചു. അങ്ങനെ ഭാര്യയും മക്കളുമായി അദ്ദേഹം വീണ്ടും ഒത്തുചേര്‍ന്നു. എസ്താഷ്യസ് സൈന്യത്തിന്റെ മേധാവിയായി തിരികെയെത്തിയതോടെ റോം യുദ്ധം ജയിച്ചു. യേശുവിനെ തള്ളിപ്പറഞ്ഞ് റോമന്‍ ദൈവങ്ങളില്‍ വിശ്വസിച്ചാല്‍ ഉയര്‍ന്ന പദവിയും സമ്പത്തും ചക്രവര്‍ത്തി വാഗ്ദാനം ചെയ്തു. എന്നാല്‍ എസ്താഷ്യസ് അതിനു തയാറായില്ല. ക്ഷുഭിതനായ ചക്രവര്‍ത്തി എസ്താഷ്യസിനെയും കുടുംബത്തെയും സിംഹങ്ങള്‍ക്കു ഭക്ഷണമായി നല്‍കുവാന്‍ വിധിച്ചു. എന്നാല്‍ സിംഹങ്ങള്‍ ആ കുടുംബത്തെ ഒന്നും ചെയ്തില്ല. ചിരപരിചിതനായ യജമാനനോടെന്ന പോലെ അവര്‍ എസ്താഷ്യസിനോടു പെരുമാറി. പിന്നീട്, വലിയൊരു വെങ്കലപാത്രത്തില്‍ വെള്ളം തിളപ്പിച്ച് അതിനുള്ളിലേക്ക് ആ കുടുംബം എറിയപ്പെട്ടു. യേശുവിന്റെ നാമത്തില്‍ പീഡനമേറ്റുവാങ്ങി മരിക്കുവാനുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ മോഹം അങ്ങനെ സഫലമായി. എ.ഡി. 188 ലായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ രക്തസാക്ഷിത്വം.
Sunday 3rd of November
വി. മാര്ട്ടിന് ( 1579-1639)
പെറുവിലെ ലിമ എന്ന കൊച്ചുപട്ടണത്തില്‍ ജീവിച്ച നീഗ്രോക്കാ രിയായ ഒരു അടിമസ്ത്രീ പിഴച്ചുപെറ്റ സന്താനമായിരുന്നു വി. മാര്ട്ടിന്. അമ്മയുടെ പേര് അന്ന എന്നായിരുന്നു. 'അജ്ഞാതനായ അച്ഛന്റെ മകന്‍' എന്നെഴുതിയാണ് മാര്‍ട്ടിനെ ദേവാലയത്തില്‍ മാമോദീസ മുക്കിയത്. യഥാര്‍ഥത്തില്‍ മാര്‍ട്ടിന്റെ പിതാവ് ജുവാന്‍ എന്നു പേരുള്ള സ്‌പെയിന്‍കാരനായ ഒരു പ്രഭുവായിരുന്നു. ഈ സത്യം നാട്ടുകാര്‍ക്കെല്ലാം അറിയാമായിരുന്നു. മാര്ട്ടിന് ഒരു സഹോദരി കൂടിയുണ്ടായിരുന്നു. അവള്‍ അച്ഛനെ പോലെ യൂറോപ്യന്‍ വര്‍ണമുള്ളവളും മാര്ട്ടിന് അമ്മയെ പോലെ നീഗ്രോയുമായിരുന്നു. പൂര്‍ണ ദാരിദ്ര്യത്തില്‍ വളര്‍ന്നുവന്ന ഈ കുട്ടികള്‍ ആത്മീയതയില്‍ സമ്പന്നരായിരുന്നു. മാര്ട്ടിന് ചെറിയ പ്രായത്തില്‍ത്തന്നെ നിത്യവും ദേവാലയത്തില്‍ പോവുകയും പ്രാര്‍ഥനകളില്‍ സജീവ മായി പങ്കെടുക്കുകയും ചെയ്യുമായിരുന്നു. വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടിയാണ് മക്കളെ ആ നീഗ്രോ സ്ത്രീ വളര്‍ത്തിയിരുന്നത്. അമ്മ കഠിനമായി ജോലി ചെയ്ത് മാര്‍ട്ടിനു കൊണ്ടുകൊടുത്തിരുന്ന ഭക്ഷണവും വസ്ത്രങ്ങളും മാര്ട്ടിന് സാധുക്കള്‍ക്ക് ദാനം ചെയ്യുമായിരുന്നു. മകന്റെ ദാനശീലവും മഹത്വവും കേട്ടറിഞ്ഞ പിതാവ് രണ്ടു മക്കളെയും തന്റെ നാട്ടിലേക്ക് കൊണ്ടു പോയി. അവരെ വിദ്യാഭ്യാസം ചെയ്യിപ്പിച്ചു. ഈ കാലത്ത് ഒരു ഡോക്ടറുടെ സഹായിയായി മാര്ട്ടിന് കുറച്ചുനാള്‍ നിന്നു. പതിനൊന്നാം വയസില്‍ മാര്ട്ടിന് തിരികെ നാട്ടിലേക്ക് പോന്നു. ലിമയിലെ ഡൊമിനിക്കന്‍ സഭയുടെ ആശ്രമത്തില്‍ വേലക്കാരനായി ജോലി നോക്കി. പകല്‍ ജോലി. രാത്രിയില്‍ പ്രാര്‍ഥനയും വേദപുസ്തക വായനയും. ഒന്‍പതു വര്‍ഷം മാര്ട്ടിന് അങ്ങനെ ജീവിച്ചു. പാവപ്പെട്ടവരെ സഹായിക്കുവാന്‍ സദാതത്പരനായിരുന്നു മാര്ട്ടിന്. സമ്പന്നരുടെ അടുത്ത് ചെന്ന് സംഭാവന സ്വീകരിച്ച് അതുകൊണ്ട് സാധുക്കളെ സഹായിക്കുമായിരുന്നു. ആഴ്ചയില്‍ 2000 ഡോളര്‍ വരെ മാര്ട്ടിന് സംഭാവനയായി ലഭിക്കുമായിരുന്നു. ആ കാലത്ത് 2000 ഡോളര്‍ എന്നത് എത്ര വലിയ തുകയാണെന്ന് ഓര്‍ത്തുനോക്കുക. മാര്‍ട്ടിന്റെ സേവനതത്പരതയും എളിമയും കണ്ടറിഞ്ഞ സഭാധികാരികള്‍ അദ്ദേഹത്തെ ഡൊമിനി ക്കന്‍ സഭയിലെ സഹോദരനായി വ്രതവാഗ്ദാനം ചെയ്യാന്‍ അനുവദിച്ചു. കറുത്ത വര്‍ഗക്കാരെ പുരോഹിതനായി എടുക്കുവാന്‍ അന്ന് അധികാരികള്‍ തയാറായിരുന്നില്ല. പകല്‍ സമയം മുഴുവന്‍ രോഗികളെ ശുശ്രൂഷിക്കുന്നതിനായി മാര്ട്ടിന് മാറ്റിവച്ചു. രോഗികള്‍ക്ക് പുതപ്പ്, ഭക്ഷണം, മരുന്ന്, വസ്ത്രങ്ങള്‍ എന്നിവയൊക്കെ കൃത്യമായി എത്തിച്ചുകൊടുക്കുവാന്‍ അദ്ദേഹത്തിനു കഴിഞ്ഞു. നിരവധി പേര്‍ക്ക് മാര്‍ട്ടിനിലൂടെ അദ്ഭുതകരമായ രോഗശാന്തി ലഭിച്ചു. മാര്‍ട്ടിന്റെ പ്രാര്‍ഥനയും ആശീര്‍വാദവും കൊണ്ടുമാത്രം മാറാരോഗങ്ങള്‍ സുഖപ്പെട്ടു. അടിമകള്‍ക്കു വേണ്ടിയും തെരുവില്‍ ജീവിക്കുന്ന കുട്ടികള്‍ക്കുവേണ്ടിയും രണ്ട് സ്ഥാപനങ്ങള്‍ മാര്ട്ടിന് സ്ഥാപിച്ചു. തെരുവിലൂടെ അലയുന്ന പൂച്ചകളെയും നായ്ക്കളെയും പോലും അദ്ദേഹം സംരക്ഷിക്കുമായിരുന്നു. ഉപവാസം, പ്രാര്‍ഥന എന്നിവയില്‍ ഒരു വീഴ്ചയും മാര്ട്ടിന് വരുത്തിയിരുന്നില്ല. പ്രാര്‍ഥനാ സമയത്ത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ പാദങ്ങള്‍ വായുവില്‍ ഉയര്‍ന്നുപൊങ്ങുമായിരുന്നു. ഒരേ സമയത്ത് തന്നെ പല സ്ഥലത്ത് പ്രത്യക്ഷപ്പെടുവാനുള്ള വരവും മാര്‍ട്ടിനുണ്ടായിരുന്നതായി വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു. അറുപതാം വയസില്‍ അദ്ദേഹം മരിച്ചു. വെറുമൊരു അടിമസ്ത്രീയുടെ മകനായി ജനിച്ച്, ലോകം മുഴുവന്‍ അറിയപ്പെടുന്നവനായി അദ്ദേഹം മാറി. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശവമഞ്ചം ചുമന്നത് പെറുവിലെ വൈസ്‌റോയിയും പ്രഭുവും രണ്ടു മെത്രാക്കന്‍മാരും ചേര്‍ന്നായിരുന്നു.
Sunday 3rd of November
St. Martin de Porres
St. Martin de Porres was born in Lima, Peru on December 9, 1579. Martin was the illegitimate son to a Spanish gentlemen and a freed slave from Panama, of African or possibly Native American descent. At a young age, Martin's father abandoned him, his mother and his younger sister, leaving Martin to grow up in deep poverty. After spending just two years in primary school, Martin was placed with a barber/surgeon where he would learn to cut hair and the medical arts.
As Martin grew older, he experienced a great deal of ridicule for being of mixed-race. In Peru, by law, all descendants of African or Indians were not allowed to become full members of religious orders. Martin, who spent long hours in prayer, found his only way into the community he longed for was to ask the Dominicans of Holy Rosary Priory in Lima to accept him as a volunteer who performed the most menial tasks in the monastery. In return, he would be allowed to wear the habit and live within the religious community. When Martin was 15, he asked for admission into the Dominican Convent of the Rosary in Lima and was received as a servant boy and eventually was moved up to the church officer in charge of distributing money to deserving poor.
During his time in the Convent, Martin took on his old trades of barbering and healing. He also worked in the kitchen, did laundry and cleaned. After eight more years with the Holy Rosary, Martin was granted the privilege to take his vows as a member of the Third Order of Saint Dominic by the prior Juan de Lorenzana who decided to disregard the law restricting Martin based on race.
However, not all of the members in the Holy Rosary were as open-minded as Lorenzana; Martin was called horrible names and mocked for being illegitimate and descending from slaves.
Martin grew to become a Dominican lay brother in 1603 at the age of 24. Ten years later, after he had been presented with the religious habit of a lay brother, Martin was assigned to the infirmary where he would remain in charge until his death. He became known for encompassing the virtues need to carefully and patiently care for the sick, even in the most difficult situations.
Martin was praised for his unconditional care of all people, regardless of race or wealth. He took care of everyone from the Spanish nobles to the African slaves. Martin didn't care if the person was diseased or dirty, he would welcome them into his own home.
Martin's life reflected his great love for God and all of God's gifts. It is said he had many extraordinary abilities, including aerial flights, bilocation, instant cures, miraculous knowledge, spiritual knowledge and an excellent relationship with animals. Martin also founded an orphanage for abandoned children and slaves and is known for raising dowry for young girls in short amounts of time.
During an epidemic in Lima, many of the friars in the Convent of the Rosary became very ill. Locked away in a distant section of the convent, they were kept away from the professed. However, on more than one occasion, Martin passed through the locked doors to care for the sick. However, he became disciplined for not following the rules of the Convent, but after replying, "Forgive my error, and please instruct me, for I did not know that the precept of obedience took precedence over that of charity," he was given full liberty to follow his heart in mercy.
Martin was great friends with both St. Juan Macías, a fellow Dominican lay brother, and St. Rose of Lima, a lay Dominican.
In January of 1639, when Martin was 60-years-old, he became very ill with chills, fevers and tremors causing him agonizing pain. He would experience almost a year full of illness until he passed away on November 3, 1639.
By the time he died, he was widely known and accepted. Talks of his miracles in medicine and caring for the sick were everywhere. After his death, the miracles received when he was invoked in such greatness that when he was exhumed 25 years later, his body exhaled a splendid fragrance and he was still intact.
St. Martin de Porres was beatified by Pope Gregory XVI on October 29, 1837 and canonized by Pope John XXIII on May 6, 1962.
He has become the patron saint of people of mixed race, innkeepers, barbers, public health workers and more. His feast day is November 3.
Monday 4th of November
St. Charles Borromeo
Saint Charles Borromeo was born on October 2, 1538 at the castle of Arona on Lake Maggiore near Milan. His father was the Count of Arona and his mother a member of the House of Medici. He was the third of six children born to the couple.
At the age of 12, the young Count Charles Borromeo dedicated himself to a life of service to the Church. His uncle gave to him the family income from the Benedictine abbey of Saints Gratinian and Felinus. Even as a youth, his integrity was obvious. He was explicit in telling his father that he could only keep the money required for his education and to prepare him for service to the Church. All other funds belonged to the poor of the Church and were to be passed along to them.
The young count suffered from a speech impediment that made him appear slow to those who did not know him. Despite this challenge, he performed well and impressed his teachers. He attended the University of Pavia and learned Latin. He was praised because he was hardworking and thorough.
In 1554 his father passed away and although Charles was a teenager, responsibility for his household fell to him. Charles continued in his studies and earned a doctorate in canon and civil law.
His responsibility for his household resulted in financial difficulties, and Charles earned a reputation for being short of funds.
Life sped up for the young count after his uncle, Cardinal Giovanni Angelo Medici became Pope Pius IV on December 25, 1559. The new pope asked his nephew to come to Rome and appointed him as a cardinal-deacon. With the rank came the job of assisting and advising his uncle full-time. A month later, Pope Pius IV made his nephew a cardinal.
With the new rank came even more duties including the government of the Papal States, the supervision of the Knights of Malta, the Franciscans, and the Carmelites. He was only 23 years old.
The young Borromeo used his leadership role in the Vatican to promote learning and he established a literary academy. He wrote of some of the lessons and lectures in the book, Noctes Vaticanae.
Borromeo was appointed administrator of the Archdiocese of Milan in 1560. Since he would become the ecclesiastical administrator of Milan, he decided that the Lord was calling him to the priesthood.
In 1561, he founded a college at Pavia dedicated to St. Justina of Padua.
In 1562 his brother died and his family urged him to leave the service of the church to preserve the family name. However, Borromeo refused. He became more insistent upon becoming a good bishop and in compelling others to lead exemplary lives of clerical service.
Borromeo was ordained first to the order of deacon. Then, he was ordained to the holy priesthood on September 4, 1563. Then, he was ordained as a bishop on December 7, 1563. He became Archbishop of Milan in May 12, 1564.
In 1566, Archbishop Borromeo's benefactor and uncle, Pope Pius IV died. Borromeo had already developed a reputation as a young, idealistic reformer in Rome, and he continued that mission in Milan. Milan was the largest diocese in the Catholic Church at the time and corruption was rampant.
The driving out of corruption was a critical matter during Borromeo's time. The Protestant Reformation was spreading throughout northern Europe and constantly threatened to move south. The greatest defense against Protestant doctrinal errors and claims against the hierarchy of the Catholic Church was reform and the restoration of integrity to the Catholic Church. Archbishop Borromeo saw this clearly and he made this his mission.
His strategy was to provide education to many clergy he saw as ignorant. He founded schools and seminaries and colleges for clergy.
He also ended the selling of indulgences, a form of simony (Catholic Catechism #2120, and ordered monasteries to reform themselves. He made a lot of visits to various locations to inspect for himself. He ordered the simplification of church interiors, which was a major point of contention between some Catholics and Protestants. The complex and busy interiors were claimed to be a distraction from the worship of God. This danger was acknowledged during the Council of Trent which Archbishop Borromeo enforced. Even tombs belonging to his own relatives were cleared of inappropriate ornaments and embellishments.
His work of cleaning up the Church also made him enemies. On one occasion a member of a small, decrepit order known as the "Humiliati" attempted to assassinate him with a pistol, but missed.
Many of his subordinates and secular officials complained about the Archbishop throughout his career. However, the existence of these enemies only emboldened Borromeo and served as confirmation that his efforts to eradicate corruption were working.
In 1576 a famine struck Milan followed by the plague, and many of the wealthy and powerful fled the city. Archbishop Borromeo remained. He used his own fortune to feed the starving people. When that money was spent, he took loans and went deep into debt. He may have fed 70,000 people per day. Eventually, the Archbishop convinced the local governor to return to his post and care for the people.
In 1583, Archbishop Borromeo traveled to Switzerland and began work suppressing heresy there. Protestant heresies, along with witchcraft and sorcery had been widely reported. He founded the Collegium Helveticum to serve and educate Swiss Catholics.
Eventually, the Archbishop's life of work and toil began to take its toll. In 1584, he became ill with a fever. He returned to Milan where his conditioned worsened. When it became obvious he would die, he was given his last Sacraments. He died on November 3, at the age of 46.
He was beatified on May 12, 1602 by Pope Paul V. He was subsequently canonized by Pope Paul V on November 1, 1610.
St. Charles Borromeo's feast day is celebrated on November 4. He is the patron of bishops, catechists, Lombardy, Italy, Monterey, California, cardinals, seminarians, spiritual leaders, and Sao Carlos in Brazil.
St. Charles Borromeo has a beautiful shrine in the Milan Cathedral and is often depicted in art wearing his robes, barefoot, carrying the cross with a rope around his neck and his arm raised in blessing.
Tuesday 5th of November
St. Elizabeth
What we know of St. Elizabeth comes from the Gospel, the book of Luke, in particular. In Luke, Elizabeth, a daughter of the line of Aaron, and the wife of Zacharias, was "righteous before God" and was "blameless" but childless. Elizabeth is also a cousin to the Virgin Mary.
Zachariah, desiring a child, went to pray in the temple and was told by the angel Gabriel, "Do not be afraid, Zechariah; your prayer has been heard. Your wife Elizabeth will bear you a son, and you are to call him John. He will be a joy and delight to you, and many will rejoice because of his birth, for he will be great in the sight of the Lord. He is never to take wine or other fermented drink, and he will be filled with the Holy Spirit even before he is born." (Luke 1:13-15).
Zachariah was skeptical because both himself and his wife were elderly. For his skepticism, Zachariah was rendered mute until the prophecy had been fulfilled.
Elizabeth became pregnant shortly thereafter and she rejoiced.
Gabriel then visited the Virgin Mary at Nazareth, telling her that she would conceive of the Holy Spirit and become the mother of Jesus.
Mary then visited Elizabeth, and her baby leapt in her womb. Filled with the Holy Spirit, Elizabeth proclaimed to Mary, Blessed are you among women, and blessed is the child you will bear! But why am I so favored, that the mother of my Lord should come to me? As soon as the sound of your greeting reached my ears, the baby in my womb leaped for joy. Blessed is she who has believed that the Lord would fulfill his promises to her!" (Luke 1:41-45).
Mary visited with Elizabeth for three months, both women pregnant with child. After Mary returned home, Elizabeth gave birth to a son and named him John. This child was chosen by God to be John the Baptist. John would baptize Christ as an example to all, that all must be reborn of water and spirit.
Although Elizabeth's neighbors assumed the child would be named Zachariah, her husband insisted that John be his name. This astonished the neighbors for there were no men named John in Elizabeth's family, but Zachariah's insistence ended the debate. At the moment Zachariah insisted that they obey the will of God, and name him John, his speech returned.
After this, there is no more mention in the Bible about Elizabeth.
There are mentions of Elizabeth in the apocryphal works, but these are not within the cannon of the Bible. In the Apocrypha, it mentions that her husband, Zachariah, was murdered in the temple.
St. Elizabeth's feast day is celebrated on November 5.
Wednesday 6th of November
St. Leonard
According to unreliable sources, he was a Frank courtier who was converted by St. Remigius, refused the offer of a See from his godfather, King Clovis I, and became a monk at Micy. He lived as a hermit at Limoges and was rewarded by the king with all the land he could ride around on a donkey in a day for his prayers, which were believed to have brought the Queen through a difficult delivery safely. He founded Noblac monastery on the land so granted him, and it grew into the town of Saint-Leonard. He remained there evangelizing the surrounding area until his death. He is invoked by women in labor and by prisoners of war because of the legend that Clovis promised to release every captive Leonard visited. His feast day is November 6.
Wednesday 6th of November
നോബ്ലാക്കിലെ വി. ലിയൊനാര്‍ഡ് (ആറാം നൂറ്റാണ്ട്)
ഫ്രാന്‍കിഷ് സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ചക്രവര്‍ത്തിയായിരുന്ന ക്ലോവിസ് ഒന്നാമന്റെ കൊട്ടാരത്തിലെ ഉദ്യോഗസ്ഥനായിരുന്നു ലിയൊനാര്‍ഡ്. ഇന്നത്തെ ഫ്രാന്‍സും ജര്‍മനിയും ചേരുന്നതായിരുന്നു പഴയ ഫ്രാന്‍ കിഷ് സാമ്രാജ്യം. ആര്‍ച്ച്ബിഷപ്പ് റെമിജിയസാണ് ലിയൊനാര്‍ഡിനെ ക്രിസ്തുമതത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുവരുന്നത്. ഒരിക്കല്‍ ഒരു യുദ്ധത്തില്‍ ക്ലോവിസ് രാജാവ് പരാജയത്തിലേക്ക് നീങ്ങിയപ്പോള്‍ രാജ്ഞി ലിയൊനാര്‍ഡിനെ വിളിച്ച് ആര്‍ച്ച്ബിഷപ്പിന്റെ സഹായം അഭ്യര്‍ഥിക്കുവാന്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടു. രാജ്ഞി യേശുവിന്റെ ശക്തിയാല്‍ യുദ്ധം ജയിക്കാനാവും എന്നു വിശ്വസിച്ചിരുന്നു. റെമിജിയസിന്റെ പ്രാര്‍ഥനയാല്‍ യുദ്ധത്തിന്റെ ഗതി മാറുകയും ശത്രുക്കള്‍ പരാജയപ്പെട്ട് പിന്മാറുകയും ചെയ്തു. ഈ സംഭവത്തോടെ രാജാവും ലിയൊനാര്‍ഡുമടക്കം ആയിരക്കണക്കിന് ആളുകള്‍ ക്രിസ്തുമതം സ്വീകരിച്ചു. കൊട്ടാരത്തിലെ ജോലി തന്റെ വിശ്വാസജീവിതത്തെ ശക്തിപ്പെടുത്തുകയില്ലെന്നു തിരിച്ചറിഞ്ഞ ലിയൊനാര്‍ഡ് വൈകാതെ ജോലി രാജിവച്ചു. സകലതും ദൈവത്തിനു സമര്‍പ്പിച്ച് അദ്ദേഹം സന്യാസജീവിതത്തിന് തുടക്കമിട്ടു. സുവിശേഷം പ്രസംഗിച്ച് നിരവധിയാളുകളെ ക്രിസ്തുവിന്റെ അനുയായികളാക്കി മാറ്റി. ലിയൊനാര്‍ഡിന്റെ സഹോദരനായ ലിവിയാര്‍ഡും ഇതേമാതൃക പിന്തു ടര്‍ന്ന് കൊട്ടാരത്തിലെ ജോലി ഉപേക്ഷിച്ച് ഒരു ആശ്രമം പണിത് അവിടെ താമസം തുടങ്ങി. ആര്‍ച്ച് ബിഷപ്പ് റെമിജിയസിന്റെ ശിഷ്യനായി കുറച്ചുകാലം ജീവിച്ച ലിയൊനാര്‍ഡിന് കൂടുതല്‍ ഏകാന്തത തന്റെ പ്രാര്‍ഥനകള്‍ക്ക് ആവശ്യമുണ്ടെന്നു തോന്നി. മാത്രമല്ല, തന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട ഉദ്യോ ഗസ്ഥനെ തിരികെ കൊട്ടാരത്തിലേക്ക് വിളിച്ചുകൊണ്ടുവരാന്‍ രാജാവ് ഏറെ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു. നിരവധി ദൂതന്‍മാരെ രാജാവ് ലിയൊനാര്‍ഡിന്റെ പക്കലേക്ക് അയച്ചു. എന്നാല്‍, തന്റെ ജീവിതം ഇനി പൂര്‍ണമായും യേശുവിനുള്ളതാണെന്ന് ലിയൊനാര്‍ഡ് തീരുമാനിച്ചുറപ്പിച്ചിരുന്നു. ഏകാന്തത തേടി അദ്ദേഹം വനത്തിലേക്ക് പോയി. അവിടെ ഒരു ആശ്രമം പണിത് പ്രാര്‍ഥനയിലും ഉപവാസത്തിലും ജീവിക്കുവാന്‍ തുടങ്ങി. നോബ്ലാക്ക് എന്നായിരുന്നു ആ വനത്തിന്റെ പേര്. കാട്ടുപഴങ്ങള്‍ മാത്രമായിരുന്നു പിന്നീട് വര്‍ഷങ്ങളോളം അദ്ദേഹം ഭക്ഷിച്ചിരുന്നത്. ആകെയുള്ള ബന്ധം ദൈവവുമായിട്ടായിരുന്നു. വളരെ അപൂര്‍വമായി മാത്രം അദ്ദേഹം നാട്ടിലേക്ക് പോയിരു ന്നുള്ളു. അതും ദേവാലയങ്ങള്‍ സന്ദര്‍ശിക്കുന്നതിനോ ആശുപത്രികളും ജയിലുകളും സന്ദര്‍ശിച്ച് നിരാലംബരെ ആശ്വസിപ്പിക്കുന്നതിനോ മാത്രം. ജയിലില്‍ കഴിഞ്ഞിരുന്ന നിരവധി പേരെ മാനസാ ന്തരപ്പെടുത്തുവാനും അവരെയൊക്കെ ക്രിസ്തുമതത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുവരുവാനും ലിയൊനാര്‍ ഡിനു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. എ.ഡി. 559 ലായിരുന്നു ലിയൊനാര്‍ഡിന്റെ മരണം. ലിയൊനാര്‍ഡിന്റെ മരണശേഷം നിരവധി അനുഗ്രഹങ്ങള്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മാധ്യസ്ഥതയില്‍ ലഭിച്ചു. ബാവരിയയിലെ ഒരു കൊച്ചുഗ്രാമത്തില്‍ മാത്രം 4000 പേര്‍ക്കാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ അനുഗ്രഹങ്ങള്‍ ചുരുങ്ങിയ കാലം കൊണ്ടു ലഭിച്ചത്.
Thursday 7th of November
വി. പീറ്റര്‍ യൂ (1768-1814)
ചൈനയില്‍ ജീവിച്ച് യേശുവിനായി രക്തസാക്ഷിത്വം വരിച്ച നിര വധി വിശുദ്ധരില്‍ പ്രമുഖനാണ് പീറ്റര്‍ യൂ. ക്രിസ്തീയ വിശ്വാസികള ല്ലാത്ത മാതാപിതാക്കള്‍ക്കു ജനിച്ച യൂ ബാല്യകാലം മുതല്‍ തന്നെ സദ്ഗുണങ്ങളാല്‍ പൂരിതനായിരുന്നു. എല്ലാകാര്യത്തിലും നീതി ബോധം പ്രകടിപ്പിച്ചിരുന്ന യൂ പാവപ്പെട്ടവരെ സഹായിക്കുവാനും നിരാലംബര്‍ക്കു തുണയേകുവാനും എപ്പോഴും ശ്രമിച്ചിരുന്നു. യുവാ വായിരിക്കെ യൂ ഒരു വലിയ ഹോട്ടല്‍ തുടങ്ങി. കച്ചവടം അഭിവൃദ്ധി പ്രാപിച്ച സമയത്ത് അദ്ദേഹം വിവാഹിതനുമായി. വളരെ ഉല്‍സാഹിയും സംസാരപ്രിയനുമായി രുന്നു യൂ. അക്കാലത്ത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ നാട്ടില്‍ ഒരു സംഘം ക്രൈസ്തവ മിഷനറിമാരെത്തി. അവരുടെ സംസാരവും പെരുമാറ്റവും യൂവിനെ ആകര്‍ഷിച്ചു. തന്റെ ദൈവവിശ്വാസം തെറ്റായ വഴിയിലായിരുന്നുവെന്ന് അദ്ദേഹം തിരിച്ചറിഞ്ഞു. വീട്ടിലെത്തി തന്റെ ദേവന്‍മാരുടെ ചിത്രങ്ങളെല്ലാം അദ്ദേഹം നശിപ്പിച്ചശേഷം അദ്ദേഹം മാമോദീസ മുങ്ങി ക്രൈസ്തവ വിശ്വാസിയായി. പീറ്റര്‍ എന്ന പേര് സ്വീകരിച്ചു. താന്‍ കണ്ടുമുട്ടിയിരുന്നവ രോടെല്ലാം ക്രിസ്തുവിനെപ്പറ്റി അദ്ദേഹം സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. പലരെയും യേശുവിലേക്ക് ആകര്‍ഷിക്കാന്‍ യൂവിന്റെ സംസാരത്തിനു കഴിഞ്ഞു. ആ നാട്ടിലെ ക്രൈസ്തവര്‍ക്ക് നേതൃത്വം കൊടുത്തത് യൂ ആയിരുന്നു. പിന്നീട് ചൈനയുടെ പലഭാഗങ്ങളിലും സന്ദര്‍ശിച്ച് അദ്ദേഹം സുവിശേഷ പ്രവര്‍ത്തനം നടത്തി. ക്രൈസ്തവ മതത്തെ അടിച്ചമര്‍ത്താന്‍ അധികാരികള്‍ ശ്രമം ആരംഭിച്ചപ്പോള്‍ യൂ അറസ്റ്റിലായി. തടവില്‍ കൊടുംപീഡനങ്ങളായിരുന്നു. എങ്കിലും യേശുവിനെ തള്ളിപ്പറയാന്‍ അദ്ദേഹം തയാറായില്ല. ജയിലില്‍ തന്റെ കൂടെയുണ്ടായിരുന്നവരെയും അദ്ദേഹം മാനസാന്തരപ്പെടുത്തി യേശുവിന്റെ അനുയായിയാക്കി. ഒരു കുരിശുരൂപം നിലത്തിട്ടശേഷം അതില്‍ ചവിട്ടാന്‍ പീറ്റര്‍ യൂവിനോട് അധികാരികള്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടു. അതിനു തയാറാകുന്നില്ലെന്നു കണ്ടതോടെ അദ്ദേഹത്തെ വധിച്ചു. പോപ് ജോണ്‍ പോള്‍ രണ്ടാമന്‍ 2000 ഒക്‌ടോബര്‍ ഒന്നിന് പീറ്റര്‍ യൂവിനെ വിശുദ്ധനായി പ്രഖ്യാപിച്ചു.
Thursday 7th of November
St. Achillas
Bishop and theologian who lived in an era of dispute in the Church. Achillas was the bishop of Alexandria, Egypt, one of the most powerful cities in the world at the time. Succeeding as bishop a man named St. Peter the Martyr, Achillas ordained Arius, who was to begin the influential heresy of Arianism. When Achillas recognized the untruths in Arius' preaching, he took steps to defend the faith and was attacked by Arius and another heretical group called the Meletians. Achillas remained firm in the faith. A council held in Alexandria condemned Arius and forced him to flee to Palestine. Achillas, however, did not live to see this condemnation.
Thursday 7th of November
വി. റിച്ചാര്‍ഡ്
വിശുദ്ധരായ വന്ദിക്കപ്പെടുന്ന മൂന്നു മക്കളുടെ പിതാവാണ് രാജാവാ യ റിച്ചാര്‍ഡ്. വില്ലിബാള്‍ഡ് (ജൂലൈ ഏഴിലെ വിശുദ്ധന്‍), വിനിബാ ള്‍ഡ് (ഡിസംബര്‍ 18ലെ വിശുദ്ധന്‍), വാള്‍ബുര്‍ഗ എന്നിവരായിരുന്നു റിച്ചാര്‍ഡ് രാജാവിന്റെ മക്കള്‍. വി. ബോനിഫസിന്റെ (ജൂണ്‍ അഞ്ചി ലെ വിശുദ്ധന്‍) ബന്ധു കൂടിയായിരുന്നു ഇദ്ദേഹം. റിച്ചാര്‍ഡ് രാജാവി നെപ്പറ്റി പല ഗ്രന്ഥങ്ങള്‍ എഴുതപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ, അവയെല്ലാം പലതരത്തില്‍ വ്യത്യാസങ്ങളുണ്ട്. വെസെക്‌സിലെ രാജാവായിരുന്നു റിച്ചാര്‍ഡ് എന്നും, രാജകുമാരന്‍ മാത്രമായിരുന്നുവെന്നും രണ്ടുതരത്തില്‍ എഴുതപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ഭക്തനായിരുന്നു റിച്ചാര്‍ഡ്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രാര്‍ഥനകളുടെ ശക്തി എത്രയധികമായിരുന്നു വെ ന്ന് വ്യക്തമാക്കുന്ന ഒരു സംഭവം പറയാം. മകനായ വില്ലിബാള്‍ഡ് ജനിച്ച് അധികം ദിവസങ്ങള്‍ കഴിയും മുന്‍പ് രോഗബാധിതനായി മരിച്ചു. റിച്ചാര്‍ഡിന് അതു താങ്ങാവുന്നതിലും അപ്പുറമായിരു ന്നു. അദ്ദേഹം ദൈവത്തോടു കരഞ്ഞുപ്രാര്‍ഥിച്ചു. വില്ലിബാള്‍ഡിനെ തിരികെ നല്‍കിയാല്‍ യേശുവിനു വേണ്ടി തന്റെയും മക്കളുടെയുംജീവിതം സമര്‍പ്പിക്കുമെന്ന് അദ്ദേഹം പ്രതിജ്ഞ ചെയ്യുകയും ചെയ്തു. അദ്ഭുതം പോലെ വില്ലിബാള്‍ഡിന് ജീവന്‍ തിരികെ കിട്ടി. (ചില പുസ്തകങ്ങളില്‍ വില്ലിബാള്‍ഡ് മരിച്ചിരുന്നില്ലെന്നും രോഗം മൂര്‍ച്ഛിച്ച് മരണത്തെ മുന്നില്‍ കാണുന്ന അവസ്ഥയിലെത്തിയതേയുള്ളുവെന്നും കാണുന്നു.) പിന്നീട് തന്റെ മക്കളായ വില്ലിബാള്‍ഡിനെയും വിനിബാള്‍ഡിനെയും കൂട്ടി റിച്ചാര്‍ഡ് റോമിലേക്ക് തീര്‍ഥയാത്ര പോയി. യാത്രാമധ്യേ ഇറ്റലിയിലെ ലൂക്കയില്‍ വച്ച് അദ്ദേഹത്തിനു മലേറിയ ബാധിച്ചു മരിച്ചു. റിച്ചാര്‍ഡിന്റെ ശവകുടീരത്തില്‍ നിന്ന് വിശ്വാസികള്‍ക്ക് നിരവധി അനുഗ്രഹങ്ങള്‍ ലഭിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നു വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു.
Friday 8th of November
St. Castorius
St. Castorius is the patron saint of sculptors and his feast day is November 8th. Castorius, Claudius, Nicostratus, and Symphorian are called "the four crowned martyrs" who were tortured and executed in Pannonia, Hungary during the reign of Diocletian. According to legend, they were employed as carvers at Sirmium (Mitrovica, Yugoslavia) and impressed Diocletian with their art, as did another carver, Simplicius. Diocletian commissioned them to do several carvings, which they did to his satisfaction, but they then refused to carve a statue of Aesculapius, as they were Christians. The emperor accepted their beliefs, but when they refused to sacrifice to the gods, they were imprisoned. When Diocletian's officer Lampadius, who was trying to convince them to sacrifice to the gods, suddenly died, his relatives accused the five of his death; to placate the relatives, the emperor had them executed. Another story has four unnamed Corniculari beaten to death in Rome with leaden whips when they refused to offer sacrifice to Aesculapius. They were buried on the Via Lavicana and were later given their names by Pope Militiades. Probably they were the four Pannonian martyrs (not counting Simplicius) whose remains were translated to Rome and buried in the Four Crowned Ones basilica there. A further complication is the confusion of their story with that of the group of martyrs associated with St. Carpophorus in the Roman Martyrology under November 8th.
Friday 8th of November
മകുടം ചൂടിയ നാലു രക്തസാക്ഷികള്‍ (-305)
ക്രൈസ്തവവിരോധിയും മതപീഡകനുമായ റോമിലെ ഡൈക്ലീഷന്‍ ചക്രവര്‍ത്തിയുടെ കാലത്ത് രക്തസാക്ഷിത്വം വരിച്ച നാലു വിശുദ്ധ രുടെ ഓര്‍മദിവസമാണ് ഇന്ന്. അഭിഷിക്തരായ നാലു സഹോദരന്‍ മാര്‍ എന്നും ഈ രക്തസാക്ഷികള്‍ വിളിക്കപ്പെടുന്നു. റോമില്‍ ഉദ്യോഗസ്ഥരായിരുന്നു ഇവര്‍. സെവേരസ്, സെവേരിയാനസ്, കാര്‍പോഫോറസ്, വിക്‌ടോറിനസ് എന്നായിരുന്നു ഇവരുടെ പേരുക ള്‍. എന്നാല്‍ ഈ പേരുകളെ സംബന്ധിച്ചും ഇവരുടെ ജോലിയെ സംബന്ധിച്ചും ആശയക്കുഴപ്പം ഇന്നും നിലനില്ക്കുന്നുണ്ട്. ഇവര്‍ അഞ്ചു പേരുണ്ടായിരുന്നുവെന്നും ശില്പങ്ങളുണ്ടാക്കുക യായിരുന്നു ഇവരുടെ തൊഴിലെന്നും ഒരു വാദമുണ്ട്. ഡൈക്ലീഷന്‍ ചക്രവര്‍ത്തിക്കു വേണ്ടി റോമന്‍ ദൈവങ്ങളുടെ വിഗ്രഹങ്ങള്‍ ഇവര്‍ ഉണ്ടാക്കി കൊടുത്തിരുന്നു. എന്നാല്‍ ക്രിസ്തുമതം സ്വീകരിച്ചശേഷം ചക്രവര്‍ത്തിക്കുവേണ്ടി റോമന്‍ ദൈവങ്ങളെ ഉണ്ടാക്കുവാന്‍ ഇവര്‍ തയാറായില്ല. ഇതോടെ ചക്രവര്‍ത്തി ക്ഷുഭിതനായി അഞ്ചു പേരെയും കൊല്ലുകയായിരുന്നുവെന്നാണ് ഒരു വിശ്വാസം. മറ്റൊന്ന്, റോമന്‍ ഉദ്യോഗസ്ഥരായ ഇവര്‍ പരസ്യമായി ചക്രവര്‍ത്തിയുടെ വിഗ്രഹാരാധനയെ എതിര്‍ത്തുവെന്നും ആ കുറ്റത്തിന് ചക്രവര്‍ത്തി അവരെ തടവിലാക്കി പീഡിപ്പിച്ച ശേഷം മരിക്കുന്നതുവരെ ഈയക്കട്ടിയുള്ള ചമ്മട്ടി കൊണ്ട് അടിക്കുകയായിരുന്നുവെന്നുമാണ്. ഏതാണ് ശരിയെന്ന് ഉറപ്പിച്ചുപറയുക സാധ്യമല്ല. പക്ഷേ, ഇവരെ ലാവിക്കന്‍ വേയില്‍ സംസ്‌ക രിച്ചുവെന്നതും പോപ് ഗ്രിഗ്രറി ഇവരുടെ നാമത്തില്‍ റോമില്‍ ഒരു ദേവാലയം പണികഴിപ്പിച്ചുവെ ന്നതിനും സംശയത്തിന് അടിസ്ഥാനമില്ല. എ.ഡി. 841 ല്‍ പോപ് ലിയോ നാലാമന്‍ ഇവരുടെ ഭൗതികാവശിഷ്ടങ്ങള്‍ റോമിലെ ദേവാലയത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്നു. ശില്‍പികളുടെയും ചിത്ര കാരന്മാരുടെയും കല്ലുവെട്ടുകാരുടെയും മാധ്യസ്ഥരായി ഇവര്‍ അറിയപ്പെടുന്നു.
Saturday 9th of November
വി. തിയോഡോര്‍ ടീറോ (-304)
യേശുവിനു വേണ്ടി രക്തസാക്ഷിത്വം വരിച്ച മറ്റൊരു വിശുദ്ധനാണ് തിയോഡോര്‍. രക്തസാക്ഷികളില്‍ ഏറെ ജനപ്രിയനാണ് ഈ വിശുദ്ധന്‍. കുലീനമായ ഒരു കുടുംബത്തില്‍ ജനിച്ച തിയോഡോര്‍ യുവാവായിരിക്കെ സൈന്യത്തില്‍ ചേര്‍ന്നു. സമര്‍ഥനായ ഒരു പോരാളിയായിരുന്നു അദ്ദേഹം. സൈന്യാധിപന് തിയോഡോറിനെ ഏറെ ഇഷ്ടമായിരുന്നു. ക്രൈസ്തവ വിശ്വാസം സ്വീകരിച്ചവര്‍ കൊല്ലപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരുന്ന സമയമായിരുന്നു അത്. യേശുവില്‍ വിശ്വ സിച്ചിരുന്നവര്‍ പോലും തങ്ങളുടെ വിശ്വാസം പരസ്യമായി പറയാന്‍ തയാറായിരുന്നില്ല. പോന്തൂസിലേക്ക് സൈന്യത്തിനൊപ്പം തിയോഡോര്‍ പോകാന്‍ ഒരുങ്ങുന്ന സമയത്ത്, റോമന്‍ ചക്രവര്‍ത്തി ഒരു വിളംബരം പുറപ്പെടുവിച്ചു. ക്രൈസ്തവ മതം സ്വീകരിച്ചിട്ടുള്ളവര്‍ വിശ്വാസത്തെ തള്ളിപ്പറഞ്ഞ് റോമന്‍ ദൈവങ്ങളുടെ വിഗ്രഹങ്ങളെ പരസ്യമായി വണങ്ങണമെന്നായിരുന്നു അത്. അങ്ങനെ ചെയ്യാത്തവര്‍ വധിക്കപ്പെടും. ശിക്ഷ നടപ്പിലാക്കേണ്ടത് സൈനികരായിരുന്നുതാനും. എന്നാല്‍ തിയോഡോര്‍ തന്റെ സൈന്യാധിപന്റെ അടുത്ത് ചെന്നിട്ടു പറഞ്ഞു: ''എന്റെ ശരീരത്തെ ഒരോ അവയവവും മുറിച്ചുമാറ്റിയാലും ഞാന്‍ എന്റെ ദൈവത്തെ തള്ളിപ്പറയില്ല.'' തിയോഡോ റിനെ ഏറെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്ന സൈന്യാധിപന് അദ്ദേഹത്തിനെതിരെ ശിക്ഷാനടപടിയൊന്നും എടുത്തില്ല. തിയോഡോറിനെ ഉപദേശിച്ച് തന്റെ വഴിയേ കൊണ്ടുവരാമെന്നായിരുന്നു അദ്ദേഹം കരുതിയത്. എന്നാല്‍ തിയോഡോര്‍ റോമന്‍ ദൈവത്തിന്റെ വിഗ്രഹം വച്ചിരുന്ന ദേവാലയം തീവച്ചു നശിപ്പിച്ചു കളഞ്ഞപ്പോള്‍ ന്യായാധിപന്‍ ക്ഷുഭിതനായി അദ്ദേഹത്തെ തടവിലാക്കി. ഭക്ഷണമോ വെള്ളമോ പോലും കൊടുക്കാതെ ദിവസങ്ങളോളം അദ്ദേഹത്തെ തടവറയില്‍ പാര്‍പ്പിച്ചു. അദ്ദേഹം പ്രാര്‍ഥന യില്‍ മുഴുകി. യേശുവിന്റെ ദര്‍ശനങ്ങള്‍ അദ്ദേഹത്തിനുണ്ടായി. വിചാരണയ്ക്കായി കൊണ്ടു ചെന്നപ്പോള്‍ ന്യായാധിപന്‍ തിയോഡോറിനോട് ചോദിച്ചു: ''നിന്റെ ദൈവത്തെ തള്ളിപ്പറയാന്‍ നീ തയാറാണോ?''. ''ഒരിക്കലുമല്ല. എന്റെ അവസാന ശ്വാസം വരെ ഞാന്‍ യേശുവിന്റെ നാമം ഉച്ച രിക്കും'' എന്നായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ മറുപടി. ക്രൂരമായ മര്‍ദനങ്ങളായിരുന്നു പിന്നീട്. ഇരുമ്പു ചങ്ങല ചമ്മട്ടിയാക്കി അദ്ദേഹത്തെ മര്‍ദിച്ചു. തീപ്പൊള്ളലേല്പിച്ചു. ''നിന്നെ രക്ഷിക്കുവാനുള്ള ശക്തി നിന്റെ യേശുവിനില്ല'' എന്ന് ന്യായാധിപന്‍ പരിഹസിച്ചു. ''വേണ്ട, എനിക്ക് ഈ പീഡന ങ്ങളില്‍ നിന്നു രക്ഷവേണ്ട. ഞാന്‍ ഇവയെ സ്വാഗതം ചെയ്യുന്നു. യഥാര്‍ഥ രക്ഷ എന്റെ യേശുവില്‍ ക്കൂടി തന്നെ'' എന്ന് തിയോഡോര്‍ മറുപടി പറഞ്ഞു. അഗ്നിയിലേക്കെറിഞ്ഞാണ് തിയോഡോറി നെ വധിച്ചത്. ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ കൈ കൊണ്ട് കുരിശടയാളം വരച്ച് അദ്ദേഹം മരണം ഏറ്റുവാങ്ങി.
Saturday 9th of November
St. Benignus
Bishop of Ireland, the son of Sechnaa, the psalm singer of St, Patrick. Sechnan was a chief in Meath, Ireland, converted by St. Patrick. Benignus became a disciple of St. Patrick and succeeded him as the chief bishop of Ireland. He converted the Irish in Clare, Kerry, and Connaught. Benignus served as the superior of an abbey at Drumlease, erected by St. Patrick.
Sunday 10th of November
St. Leo the Great
Saint Leo the Great, also known as Pope Saint Leo I, was born into a Roman aristocratic family. His response to the call of the Lord transformed him into one of the greatest popes of Christian history. In fact, he was the first pope to be given the title "the Great." Details pertaining to Leo's place of birth are not known, but it is believed his ancestors come from Tuscany.
St. Leo the Great became a very well-known deacon of the Church by 431, serving the church under the pontificate of Pope Celestine I. Leo was widely respected for his love for the Lord, intelligence and persuasive nature. He was also gifted in bringing reconciliation between disputing groups of Christians.
That is why he was often sent out to settle disputes, both secular and theological. Following the pontificate of Pope Celestine, the next Pope was Pope Sixtus III.
Pope Sixtus III passed away while Leo was visiting Gaul at the request of Emperor Valentinian III. His task was to bring peace between one of Gaul's chief military commanders and the chief magistrate. Leo was then unanimously elected as the next pope to succeed Pope Sixtus III in 440. His swift election reflected the respect he had garnered among the people from his service to the Lord and the affection the faithful had this pastoral and wise servant of the Lord.
Pope Leo was deeply dedicated to his service as pope. He saw himself as privileged to sit in the Chair of St Peter, as the servant of the servants of God. He worked diligently as "Peter's successor." Over time, Leo became known as one of the best administrative popes of the ancient Church. But, he was so much more.
During his reign, he tirelessly fought to preserve the unity of the Church and its faith; and to ensure the safety of his people against invasions from armies which sought to destroy the Church and the Christian influence on culture which she brought to bear.
Pope Leo I focused his pontificate on four main areas. He continuously worked to oppose and root out numerous heresies which were threatening the Western Church. Among them were Pelagianism, which involved denying Original Sin and failing to understand the necessity of God's grace for salvation.
At the foundation of the Pelagian error was the mistaken notion that we can perfect ourselves without God's grace and assistance.
The other major heresy threatening the Church was Manichaeism.
This heresy denied the goodness of the human body, creation, and even matter itself. It failed to understand the full implications of the Incarnation of Jesus Christ. In fact, it denigrated the human body. In short, it viewed everything material as evil. That denies the very teaching of the Hebrew Scriptures and the New Testament. It also rejects the very heart of the Gospel message.
Pope Leo I was a great defender of the orthodox teaching of the Catholic Christian Church and protected the full deposit of faith. The whole Church is still indebted to him for this.
During this same period, some Eastern Christians began questioning the teaching of the Church concerning the relationship between Jesus' humanity and his divinity, and how to articulate this mystery of the Christian faith.
In response, Leo resolved the doctrinal controversy with a letter setting down the Church's official teaching on Jesus Christ as One Person with a human and a divine nature which could not be separated. This profound and theologically astute letter reconciled the disputing parties. It preserved the core teaching concerning Jesus Christ. Finally, it affirmed the fullness of what occurred in the Incarnation, as well as its implications for all men and women who are baptized into Jesus Christ.
To this day, Leo's letter is heralded and praised, not only for bringing peace, but for preserving the fullness of Christian truth and doctrine. It helped the whole Church enter more fully into the heart of the Gospel message of who Jesus is - and who we can become in Him, as we cooperate with grace.
Along with his dynamic faith and outstanding theological wisdom, Pope Leo I was also courageous. He led Rome's defense against Attila the Hun's barbarian invasion on Italy in 452, by taking on the role of peacemaker.
Pope St Leo focused heavily on the pastoral care of his people. He inspired and helped to foster charitable work in areas of Rome affected heavily by famine, refugees and poverty. To him, being a Christian was not only about embracing the fullness of the Gospel theologically but living it out in a world filled with hurt, suffering and needs.
Pope Leo I was renowned for his profoundly spiritual sermons. With his words, Leo could reach the everyday needs and interests of his people. It was his reputation as an "instrument of the call to holiness, well-versed in Scripture and ecclesiastical awareness" that helped him become one of the greatest popes in the history of the Church.
Leo died on November 10, 461. He wished to be buried as close as possible to St. Peter's tomb. His body was first laid in the entrance of St. Peter's basilica but was later moved inside the basilica in 688.
Pope Leo I's papacy has been described as one of the most important in the Church's history. Nearly 100 sermons and 150 letters of Leo I have been preserved; one of them is still, to this day, used in the Office of Readings on Christmas.
In 1754, Pope Benedict XIV proclaimed Leo I a Doctor of the Church. Pope Leo I faithfully and unequivocally held to the belief that everything he did and said as pope represented Jesus Christ, and St. Peter. He discharged his office, and vocation, with dynamic faith, great pastoral care and excellence. His feast day is celebrated on November 10.
Sunday 10th of November
ആന്‍ഡ്രൂ അവെല്ലിനോ (1521-1608)
ഇറ്റലിയിലെ സിസിലിയില്‍ ജനിച്ച ആന്‍ഡ്രുവിന്റെ ആദ്യ പേര് ലൊറെന്‍സോ എന്നായിരുന്നു. വെനീസിലായിരുന്നു വിദ്യാഭ്യാസം. ചരിത്രം, തത്വശാസ്ത്രം എന്നിവയില്‍ ബിരുദം സമ്പാദിച്ചശേഷം അദ്ദേഹം പൗരോഹിത്യത്തിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു. ഇരുപത്തിയാറാം വയസില്‍ പട്ടം സ്വീകരിച്ചു. തുടര്‍ന്ന് സിവല്‍ കാനന്‍ നിയമങ്ങള്‍ പഠിച്ച് നേപ്പിള്‍സിലെ സഭാനിയമങ്ങളുടെ കോടതിയില്‍ ജോലി നോക്കി. ഒരിക്കല്‍ കോടതിയിലെ വാദപ്രതിവാദങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ തന്റെ ഒരു സുഹൃത്തിനെ രക്ഷിക്കാന്‍ ആന്‍ഡ്രൂവിന് ഒരു കള്ളം പറയേണ്ടി വന്നു. കള്ളസാക്ഷ്യം പറഞ്ഞ് കേസ് ജയിച്ചുവെങ്കിലും ആ സംഭവം അദ്ദേഹത്തെ മാറ്റിമറിച്ചു. താന്‍ ചെയ്തത് ദൈവ കല്പനയുടെ ലംഘനമാണെന്ന തിരിച്ചറിവ് അദ്ദേഹത്തെ മാനസികമായി തളര്‍ത്തി. അഭിഭാഷക നായുള്ള ജോലി തന്നെ ഉപേക്ഷിച്ച് പശ്ചാത്താപത്തിന്റെ വഴി തിരഞ്ഞെടുത്തു. നേപ്പിള്‍സിലെ ഒരു കോണ്‍വന്റ് അക്കാലത്ത് പരക്കെ സംസാരവിഷയമായിരുന്നു. അച്ചടക്കരാ ഹിത്യവും സദാചാരപരമല്ലാത്ത പ്രവൃത്തികളും മൂലം ചീത്തപ്പേര് കേള്‍പ്പിച്ച ആ കോണ്‍വന്റിനെ ശരിയായ രൂപത്തിലേക്ക് തിരികെ കൊണ്ടുവരാന്‍ ആര്‍ച്ചബിഷപ്പ്, ബിഷപ്പ് ആന്‍ഡ്രുവിനെ ചുമത ലപ്പെടുത്തി. അദ്ദേഹം മികച്ച ഒരു മാതൃകയായി പ്രവര്‍ത്തിച്ചു. നിരന്തരമായ പരിശ്രമത്തിലൂടെ നഷ്ടപ്പെട്ടു പോയ സല്‍പ്പേരു വീണ്ടെടുത്ത് കോണ്‍വന്റില്‍ ഈശ്വരചൈതന്യം മടക്കികൊണ്ടു വന്നു. എന്നാല്‍, ഈ പ്രവൃത്തി ചിലരുടെ ശത്രുതയ്ക്കു കാരണമായി. കോണ്‍വന്റില്‍ നിന്ന് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞുവിട്ട ചില ആളുകള്‍ ചേര്‍ന്ന് ആന്‍ഡ്രുവിനെ ആക്രമിച്ചു. മാരകമായി പരുക്കേറ്റ് മരണത്തെ മുന്നില്‍കണ്ടുവെങ്കിലും ആന്‍ഡ്രു അദ്ഭുതകരമായി രക്ഷപ്പെട്ടു. ഒരു മാതൃകാപുരോഹിതനായിരുന്നു അദ്ദേഹം. വി. കുര്‍ബാന ഭക്തിപൂര്‍വം അദ്ദേഹം അര്‍പ്പി ക്കുന്നതു കാണാന്‍ നിരവധി ആളുകള്‍ എത്തുമായിരുന്നു. നിരവധി പേരെ അദ്ദേഹം യേശുവി ലേക്ക് അടുപ്പിച്ചു. പാപത്തില്‍ മുഴുകി ജീവിച്ചവരെ നേര്‍വഴിയിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്നു. വി. കുര്‍ബാന അര്‍പ്പിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കെ ഹൃദയാഘാതം വന്നാണ് അദ്ദേഹം മരിച്ചത്. നേപ്പിള്‍സിലെ സെന്റ് പോള്‍സ് ദേവാലയത്തില്‍ മൃതദേഹം അടക്കം ചെയ്തു. 1712 ല്‍ പോപ് ക്ലെമന്റ് പതിനൊ ന്നാമന്‍ അദ്ദേഹത്തെ വിശുദ്ധനായി പ്രഖ്യാപിച്ചു.
Monday 11th of November
ടൂര്‍സിലെ വി. മാര്ട്ടിന് (316-397)
വിശുദ്ധരിലെല്ലാം പൊതുവായി കാണുന്ന സ്വഭാവഗുണങ്ങളിലൊ ന്നാണ് അനുകമ്പ. എല്ലാവരും ദൈവത്തിന്റെ മക്കളും സ്വര്‍ഗരാജ്യ ത്തിനു തുല്യ അവകാശികളുമാണെന്നു തിരിച്ചറിവ് നേടുമ്പോള്‍ മാത്രമേ ഒരാള്‍ വിശുദ്ധിയിലേക്ക് അടുക്കുകയുള്ളു. സഹജീവികളെ സ്‌നേഹിക്കുകയും അവര്‍ക്കു വേണ്ടി ജീവിക്കുകയും ചെയ്ത ടൂര്‍സിലെ വി. മാര്ട്ടിന് അനുകമ്പ, ഉപവി എന്നീ സ്വര്‍ഗീയ പുണ്യ ങ്ങളുടെ ഉടമയായിരുന്നു. ഇറ്റലിയിലെ പാവിയായിലാണ് വളര്‍ന്നതെങ്കിലും മാര്ട്ടിന് ജനിച്ചത് പന്നോണിയായിലായിരുന്നു (ഇന്നത്തെ ഹംഗറിയിലുള്ള ഒരു സ്ഥലം). അദ്ദേഹത്തിന്റെ മാതാപിതാക്കള്‍ വിജാതീയരും യേശു വിന്റെ നാമം കേട്ടിട്ടില്ലാത്തവരുമായിരുന്നു. റോമന്‍ സൈന്യത്തിലെ ഒരു ഉദ്യോഗസ്ഥനായിരുന്നു പിതാവ്. മകനെയും ഒരു സൈനിക ഉദ്യോഗസ്ഥനാക്കണമെന്നായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആഗ്രഹം. എന്നാല്‍, മാര്ട്ടിന് വ്യത്യസ്തനായിരുന്നു. ബാലനായിരിക്കെ യേശുവിനെ കുറിച്ചു കേട്ടറിഞ്ഞ നാള്‍ മുതല്‍ അവന്‍ തന്റെ വീടിനു സമീപത്തുള്ള ദേവാലയത്തില്‍ പോകുമായി രുന്നു. ക്രിസ്തുമതത്തെക്കുറിച്ചും യേശുവിനെക്കുറിച്ചും കൂടുതല്‍ മനസിലാക്കുവാന്‍ മാര്ട്ടിന് ശ്രമിച്ചു. പതിനഞ്ചാമത്തെ വയസില്‍ മാര്ട്ടിന് പിതാവിന്റെ നിര്‍ബന്ധത്തിനു വഴങ്ങി സൈന്യത്തി ല്‍ ചേര്‍ന്നു. റോമന്‍ ചക്രവര്‍ത്തിയുടെ അംഗരക്ഷകനായാണ് അദ്ദേഹം ജോലി നോക്കിയത്. സൈനികജോലിക്കിടയിലും ക്രൈസ്തവ മൂല്യങ്ങള്‍ മാര്ട്ടിന് കാത്തുപരിപാലിച്ചിരുന്നു. സാധുക്ക ളോടുള്ള സ്‌നേഹം മറ്റൊരു സൈനികനിലും ഇല്ലാത്ത വിധം തീവ്രമായിരുന്നു. ഒരിക്കല്‍ തന്റെ ഔദ്യോഗിക വേഷമണിഞ്ഞ് കുതിരപ്പുറത്ത് വരികയായിരുന്ന മാര്ട്ടിന് വഴിയരികില്‍ ഉടുതുണി പോലുമില്ലാതെ തണുത്തുവിറച്ചു കിടന്നിരുന്ന ഒരു ഭിക്ഷക്കാരനെ കാണാനിടയായി. മാര്‍ട്ടിന്റെ കൈയില്‍ അയാള്‍ക്കു നല്‍കാന്‍ പണമോ വസ്ത്രമോ അപ്പോള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. തന്റെ ഔദ്യോഗിക മേലങ്കി അദ്ദേഹം രണ്ടായി കീറിയെടുത്ത് ഒരു ഭാഗം ആ സാധുവിനു നല്കി. അന്നു രാത്രി മാര്ട്ടിന് ഒരു സ്വപ്നം കണ്ടു. താന്‍ ഭിക്ഷക്കാരനു നല്‍കിയ മേലങ്കിയണിഞ്ഞ് യേശു ക്രിസ്തു നില്‍ക്കുന്നു.! ഈ സംഭവത്തെ തുടര്‍ന്ന് മാര്ട്ടിന് മാമോദീസ മുങ്ങി ക്രിസ്ത്യാനിയായി. ആ സമയത്ത് ഒരു യുദ്ധത്തിനുള്ള ഒരുക്കങ്ങള്‍ നടക്കുകയായിരുന്നു. ആരെയും കൊല്ലുവാന്‍ ക്രൈസ്തവനായ തനിക്കു കഴിയുകയില്ലെന്നു മാര്ട്ടിന് പ്രഖ്യാപിച്ചു. ഉത്തരവാദിത്വലംഘനത്തിന്റെ പേരില്‍ അദ്ദേഹത്തെ ജയിലിലടച്ചു. യുദ്ധരംഗത്തേക്ക് മാര്‍ട്ടിനെ ഇറക്കിവിടാനായിരുന്നു അധികാരികളുടെ പദ്ധതി. എന്നാല്‍, ശത്രുരാജ്യം പിന്മാറിയതോടെ യുദ്ധം ഉണ്ടായില്ല. മാര്‍ട്ടിനെ സൈന്യത്തില്‍ നിന്ന് പറഞ്ഞുവിടുകയും ചെയ്തു. പോയിറ്റിയേഴ്‌സിലെ വി. ഹിലാരിയുടെ ആത്മീയ ശിഷ്യനായാണ് മാര്ട്ടിന് പിന്നീട് ജീവിച്ചത്. ഒരിക്കല്‍ തന്റെ മാതാപിതാക്കളെ സന്ദര്‍ശിക്കുന്നതിനു വേണ്ടി ദൂരയാത്ര ചെയ്യവേ കൊള്ളക്കാര്‍ മാര്‍ട്ടിനെ ആക്രമിച്ചു. പണവും വസ്ത്രങ്ങളും തട്ടിയെടുത്തു. എന്നാല്‍ അവരിലൊരാളെ മാര്ട്ടിന് മാനസാന്തരപ്പെടുത്തി. മാര്‍ട്ടിന്റെ വാക്കുകള്‍ ആരെയും യേശുവിലേക്ക് അടുപ്പിക്കുമായിരുന്നു. എ.ഡി. 371 ല്‍ മാര്ട്ടിന് ടൂര്‍സിലെ ബിഷപ്പായി നിയമിക്കപ്പെട്ടു. അവിടെ തന്റെയൊപ്പം നിന്ന ഒരു പറ്റം സന്യാസിമാരുമായി ചേര്‍ന്ന വിജാതീയ വിഗ്രഹാരാധനക്കാരെ മാനസാന്തരപ്പെടുത്തി. വിഗ്രഹങ്ങളും ക്ഷേത്രങ്ങളും നശിപ്പിച്ചു. തന്റെ ആശ്രമത്തില്‍ നിന്നു പുറത്തിറങ്ങാതെ പ്രാര്‍ഥനയും ഉപവാസവുമായി കഴിയുകയാണ് പിന്നീട് മാര്ട്ടിന് ചെയ്തത്. തന്റെ കാണാനെത്തുന്നവരോട് അദ്ദേഹം സുവിശേഷം പ്രസംഗിച്ചു. നിരവധി അദ്ഭുതപ്രവൃത്തികള്‍ മാര്ട്ടിന് വഴി ദൈവം നടത്തിയതായി വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു. ഒരിക്കല്‍ നിരപരാധിയായ ഒരു തടവുകാരനെ മോചിപ്പിക്കണമെന്ന് അഭ്യര്‍ഥിക്കാന്‍ മാര്ട്ടിന് രാജാവിന്റെ അടുത്തെത്തി. ആ സമയത്ത് ഉറക്കമായിരുന്ന രാജാവിന് സ്വപ്നത്തില്‍ ഒരു മാലാഖ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുകയും ബിഷപ്പ് മാര്ട്ടിന് കാണാനെത്തിയ വിവരം അറിയിക്കുകയും ചെയ്തു. ഉടന്‍ തന്നെ ഉണര്‍ന്ന രാജാവ് മാര്‍ട്ടിന്റെ അടുത്തെത്തുകയും തടവുകാരനെ മോചിപ്പിക്കാന്‍ സമ്മതി ക്കുകയും ചെയ്തു. പനി ബാധിച്ചാണ് മാര്ട്ടിന് മരിച്ചത്. മരണത്തിനു മാസങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പു തന്നെ തന്റെ മരണദിവസം അദ്ദേഹം സഹായികളോടു പറഞ്ഞിരുന്നു. എ.ഡി. 397ലാണ് വി. മാര്ട്ടിന് മരിച്ചത്.
Monday 11th of November
St. Martin of Tours
Saint Martin of Tours was born in in Savaria, Pannonia in either the year 316 or 336 AD. That region is what is today the nation of Hungary. His father was a tribune, which is a high-ranking officer in the Imperial Horse Guard. Martin and his family went with his father when he was assigned to a post at Ticinum, in Northern Italy. It is here that Martin would grow up.
Just before Martin was born, Christianity was legalized in the Roman Empire and the bloody persecution of Christians soon came to an end. It was not the official religion of the State, but it could be practiced and proclaimed openly. The Gospel message soon flourished in ancient Rome, transforming the empire. Martin's parents were pagans, but at the age of 10, Martin chose to respond to the call of the Gospel and become a Christian.
At the age of fifteen, Martin was required to follow his father into the cavalry corps of the Roman military. By the time he was 18, Martin is believed to have served in Gaul, and also eventually Milan and Treves. Scholars think he served as part of the emperor's guard.
As a young soldier, Martin encountered a beggar in Amiens. The beggar was unclothed and it was very cold. Martin removed his cloak and with his sword, he cut it in half. He gave this half to the beggar and dressed himself in the remnant. That night, Martin had a vision in which Christ appeared to him. The vision spoke to him, "Martin, a mere catechumen has clothed me." A catechumen is one who is being instructed in the Christian faith. In the early centuries of Christianity, that was a long process of instruction - and Martin was deeply dedicated to it.
About the age of 20, Martin made clear to his superiors that he would no longer fight, following his formed Christian conscience. He refused his pay prior to a battle and announced he would not join in the combat. He became the first recognized conscientious objector in recorded history. His proclamation occurred before a battle near the modern German city of Worms. His superiors accused him of cowardice and ordered that he be imprisoned. Martin offered to demonstrate his sincerity by going into battle unarmed. This was seen as an acceptable alternative to jailing him, but before the battle could occur, the opposing army agreed to a truce and no conflict took place. Martin was subsequently released from military service.
Now out of the military service, Martin could fully dedicate himself to service of Jesus Christ and the Church. He traveled to Tours where he began studying under Hilary of Poitiers, who is now recognized as a doctor of the Church. Martin's studies lasted until Hilary was forced into temporary exile, likely because of his refusal to participate in a political dispute.
Martin then traveled to Italy. According to one account, Martin was confronted by a highwayman and led him to faith in Jesus Christ. Another account tells of Martin confronting the Devil. While on this journey, Martin had a vision which compelled him to return to his mother in Pannonia. He did so and led his own mother to faith in Jesus Christ. Martin attempted to persuade his father to embrace faith in Jesus Christ, but as far as we know, his father refused.
After bringing his mother to the Church, Martin then turned to confronting a growing heresy which was afflicting the faithful and sowing confusion. He became involved in countering the Arian heresy, which denied the divinity of Jesus Christ. The reaction against him was so violent from the Arian leaders that he was compelled to flee. Martin took up residence on an island in the Adriatic where he lived as a hermit for a time.
Martin's teacher Hilary returned to Tours from temporary exile in 361 so Martin traveled there to work and study. Hilary gave Martin a small grant of land where he and his disciples lived.
Martin established a monastery which would be inhabited by the Benedictines. Established in 361, the Liguge Abbey was destroyed during the French Revolution, then reestablished in 1853. The abbey remains to this day. From the site of his abbey, Martin worked to bring people to faith in Jesus Christ and Baptism into His Church in the surrounding areas. He was an extraordinary evangelist.
In 371, the city of Tours needed a new bishop and the people decided to call Martin to the office. Martin did not want the job so the people decided to trick him into the office. The people insisted he was needed to administer to someone sick, so he came out as quickly as he could. He did not even bother to improve his appearance. When he learned it was a trick to make him a bishop, Martin actually tried to hide. He was quickly discovered and the people called him forward to be ordained to the office of Bishop. Even though he did not really want the office, he was ordained - and he became a holy and hardworking Bishop.
As a Bishop Martin established a system of parishes to manage his diocese. He made a point to visit each parish at least once per year. In addition to his appointed rounds, Martin combated paganism, particularly the Druid religion which was still prevalent at the time. He passionately and faithfully proclaimed the Gospel of Jesus Christ and won many to the Christian faith.
Yet, he longed for more prayer and wanted to pursue a monastic life. In the year 372 Martin established an abbey at Marmoutier so he could retreat there and live as a monk with the many disciples he had attracted.
In the following years, a heresy broke out in the church. An aesthetic sect called the Priscillianists after their leader, Priscillian, had developed in Spain and Gaul. The First Council of Saragossa condemned the heresy, but the Priscillians did not change they practices. This prompted one bishop, Ithacius of Ossonoba to petition the Roman Emperor Magnus Maximus to put him to death. Martin was opposed to the sentence of death, and was joined by Bishop Ambrose of Milan in his opposition. Martin traveled to Trier where the Emperor held court. Martin was able to persuade the Emperor to refrain from putting Priscillian and his followers to death. However, after Martin left, Ithacius persuaded the Emperor to change his mind again and Priscillian and his followers were executed in 385.
Martin was so upset by Ithacius, he refused to communicate with his fellow bishop until the Emperor pressured him to resume communicating with his colleague.
Martin died in Candes-Saint-Martin, Gaul in 397.
The Hagiographer Sulpicius Severus, knew Martin personally and wrote about his life. Many miracles and the casting out of demons were attributed to Martin during his lifetime. According to one account, Martin, while trying to win Druids to follow Jesus Christ and renounce their pagan beliefs, was dared to stand in the path of a sacred tree that was being felled. Martin agreed and was missed by the falling pine, although standing right in its path. This was widely seen as miraculous and a symbol that the message he proclaimed about Jesus Christ was true. Many were converted to the Christian faith.
Veneration of St. Martin became popular in the Middle Ages, and was popular with the Frankish kings.
Saint Martin is the patron of the poor, soldiers, conscientious objectors, tailors, and winemakers. Many locations across Europe have also been placed under his patronage. His feast is on November 11. He commonly appears on horseback and is shown cutting his cloak in half with a sword.
Tuesday 12th of November
St. Josaphat of Polotsk
Josaphat, an Eastern Rite bishop, is held up as a martyr to church unity because he died trying to bring part of the Orthodox Church into union with Rome.
In 1054, a formal split called a schism took place between the Eastern Church centered in Constantinople and the Western Church centered in Rome. Trouble between the two had been brewing for centuries because of cultural, political, and theological differences. In 1054 Cardinal Humbert was sent to Constantinople to try and reconcile the latest flare up and wound up excommunicating the patriarch. The immediate problems included an insistence on the Byzantine rite, married clergy, and the disagreement on whether the Holy Spirit proceeded from the Father and the Son. The split only grew worse from there, centering mostly on whether to except the authority of the Pope and Rome.
More than five centuries later, in what is now known as Byelorussia and the Ukraine but what was then part of Poland-Lithuania, an Orthodox metropolitan of Kiev and five Orthodox bishops decided to commit the millions of Christians under their pastoral care to reunion with Rome. Josaphat Kunsevich who was born in 1580 or 1584 was still a young boy when the Synod of Brest Litovsk took place in 1595-96, but he was witness to the results both positive and negative.
Many of the millions of Christians did not agree with the bishops decision to return to communion with the Catholic Church and both sides tried to resolve this disagreement unfortunately not only with words but with violence. Martyrs died on both sides. Josaphat was a voice of Christian peace in this dissent.
After an apprenticeship to a merchant, Josaphat turned down a partnership in the business and a marriage to enter the monastery of the Holy Trinity at Vilna in 1604. As a teenager he had found encouragement in his vocation from two Jesuits and a rector who understood his heart. And in the monastery he found another soulmate in Joseph Benjamin Rutsky. Rutsky who had joined the Byzantine Rite under orders of Pope Clement VIII after converting from Calvinism shared the young Josaphat's passion to work for reunion with Rome. The two friends spent long hours making plans on how they could bring about that communion and reform monastic life.
The careers of the two friends parted physically when Josaphat was sent to found new houses in Rome and Rutsky was first made abbot at Vilna. Josaphat replaced Rutsky as abbot when Rutsky became metropolitan of Kiev. Josaphatimmediately put into practice his early plans of reform. Because his plans tended to reflect his own extremely austere ascetic tendencies, he was not always met with joy. One community threatened to throw him into the river until his general compassion and his convincing words won them over to a few changes.
Josaphat faced even more problems when he became first bishop of Vitebsk and then Polotsk in 1617. The church there was literally and figuratively in ruins with buildings falling apart, clergy marrying two or three times, and monks and clergy everywhere not really interested in pastoral care or model Christian living. Within three years, Josaphat had rebuilt the church by holding synods, publishing a catechism to be used all over, and enforcing rules of conduct for clergy. But his most compelling argument was his own life which he spent preaching, instructing others in the faith, visiting the needy of the towns.
But despite all his work and the respect he had, the Orthodox separatists found fertile ground with they set up their own bishops in the exact same area. Meletius Smotritsky was named his rival archbishop of Polotsk. It must have hurt Josaphatto see the people he had served so faithfully break into riots when the King of Poland declared Josaphat the only legitimate archbishop. His former diocese of Vitebsk turned completely against the reunion and him along with two other cities.
But what probably hurt even more was that the very Catholics he looked to for communion opposed him as well. Catholics who should have been his support didn't like the way he insisted on the use of the Byzantine rite instead of the Roman rite. Out of fear or ignorance, Leo Sapiah, chancellor of Lithuania, chose to believe stories that Josaphat was inciting the people to violence and instead of coming to his aid, condemned him. Actually his only act of force was when the separatists took over the church at Mogilev and he asked the civil power to help him return it to his authority.
In October 1623, Josaphat decided to return to Vitebsk to try to calm the troubles himself. He was completely aware of the danger but said, "If I am counted worthy of martyrdom, then I am not afraid to die."
The separatists saw their chance to get rid of Josaphat and discredit him if they could only stir Josaphat's party to strike the first blow. Then they would have an excuse to strike back. Their threats were so public that Josaphat preached on the gospel verse John 16:2, "Indeed, an hour is coming when those who kill you will think that by doing so they are offering worship to God." He told the people, "You people want to kill me. You wait in ambush for me in the streets, on the bridges, on the highways, in the marketplace, everywhere. Here I am; I came to you as a shepherd. You know I would be happy to give my life for you. I am ready to die for union of the Church under St. Peter and his successor the Pope."
But aside from words, Josaphat insisted that his party not react in anyway that did not show patience and forbearance. When the separatists saw that they were not getting the violent response they had hoped for they decided to wear Josaphatand the others down as they plotted more direct action. A priest named Elias went to the house where everyone was staying and shouted insults and threats to everyone he saw, focusing on calumniating Josaphat and the Church of Rome.
Josaphat knew of the plot against him and spent his day in prayer. In the evening he had a long conversation with a beggar he had invited in off the streets.
When Elias was back the next morning of November 12, the servants were at their wits' ends and begged Josaphat's permission to do something. Before he went off to say his office he told them they could lock Elias away if he caused trouble again. When he returned to the house he found that the servants had done just that and Josaphat let Elias out of the room.
But it was too late. The mistake had been made. Elias had not been hurt in anyway but as soon as the mob saw that Eliashad been locked up they rejoiced in the excuse they had been waiting for. Bells were rung and mobs descended on the house. By the time they reached the house, Elias had been released but the mob didn't care; they wanted the blood they had been denied for so long.
Josaphat came out in the courtyard to see the mob beating and trampling his friends and servants. He cried out, "My children what are you doing with my servants? If you have anything against me, here I am, but leave them alone!" With shouts of "Kill the papist" Josaphat was hit with a stick, then an axe, and finally shot through the head. His bloody body was dragged to the river and thrown in, along with the body of a dog who had tried to protect him.
The unsung heroes of this horrible terrorism were the Jewish people of Vitebsk. Some of the Jewish people risked their own lives to rush into the courtyard and rescue Josaphat's friends and servants from the bloodthirsty mobs. Through their courage, lives were saved. These same Jewish people were the only ones to publicly accuse the killers and mourn the death of Josaphat while the Catholics of the city hid in fear of their lives.
As usual violence had the opposite affect from that intended. Regret and horror at how far the violence had gone and the loss of their archbishop swung public opinion over toward the Catholics and unity. Eventually even Archbishop Meletius Smotritsky, Josaphat's rival, was reconciled with Rome. And in 1867 Josaphat became the first saint of the Eastern church to be formally canonized by Rome.
Tuesday 12th of November
വി. ലിവിനസ് (ഏഴാം നൂറ്റാണ്ട്)
സ്‌കോട്ട്‌ലന്‍ഡിലെ പ്രഭുകുടുംബത്തില്‍ ജനിച്ച ലിവിനസിന്റെ അമ്മ അയര്‍ലന്‍ഡിലെ രാജകുമാരിയായിരുന്നു. ലിവിനസ് പഠിച്ചതും വളര്‍ന്നതും അയര്‍ലന്‍ഡിലായിരുന്നു. ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസം ഇംഗ്ലണ്ടിലും. കാന്റര്‍ബറിയിലെ ആദ്യ ആര്‍ച്ച് ബിഷപ്പായി തീര്‍ന്ന വി. അഗസ്റ്റിന്റെ ശിഷ്യനായി തീര്‍ന്ന ലിവിനസ് അദ്ദേഹത്തില്‍ നിന്നാണ് പൗരോഹിത്യം സ്വീകരിച്ചത്. ബെല്‍ജിയത്തിലേക്ക് മറ്റു മുന്നു പേരുമൊത്ത് സുവിശേഷപ്രവര്‍ത്തനത്തിനു പോയ ലിവിനസ് അവിടെ നിരവധി പേരെ യേശുവിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്നു. പാവപ്പെട്ടവരെ സഹായിച്ചു. രോഗികളെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു. പിന്നീടു ഗെന്റിലെ ആര്‍ച്ച് ബിഷപ്പായി തീര്‍ന്ന ലിവിനസിന്റെ സുവിശേഷ പ്രസംഗങ്ങള്‍ നിരവധി പേരെ മാനസാന്തരപ്പെടുത്തി. വിജാതീയ മതങ്ങളില്‍ വിശ്വസിച്ചിരുന്ന വിഗ്രഹാരാധനക്കാര്‍ യേശുവിനെക്കുറിച്ച് ആദ്യമായി കേട്ടു. യഥാര്‍ഥ ദൈവത്തിന്റെ ശക്തിയും സ്‌നേഹവും സംരക്ഷ ണവും വി. ലിവിനസിലൂടെ അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞവരൊക്കെയും ക്രിസ്തുമതം സ്വീകരിച്ചു. വിഗ്രഹാ രാധനക്കാര്‍ സ്വാഭാവികമായും ലിവിനസിന്റെ ശത്രുക്കളായി മാറി. അദ്ദേഹത്തെ വധിക്കുവാന്‍ അവര്‍ തക്കം പാര്‍ത്തിരുന്നു. ഒടുവില്‍ അവര്‍ അദ്ദേഹത്തെ പിടികൂടി. ക്രൂരമായ മര്‍ദ്ദനങ്ങള്‍ ആരംഭിച്ചു. സുവിശേഷപ്രവര്‍ത്തനം അവസാനിപ്പിക്കാന്‍ തയാറായാല്‍ കൊല്ലാതെ വിടാമെന്ന് അവര്‍ പറഞ്ഞു. ആ നിര്‍ദേശം ലിവിനസ് പരിഹസിച്ചു തള്ളി. മര്‍ദ്ദനങ്ങളേറ്റുവാങ്ങി കൊണ്ടിരുന്നപ്പോള്‍ അദ്ദേഹം ഉറക്കെ പ്രസംഗിക്കുവാന്‍ തുടങ്ങി. മര്‍ദ്ദകര്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ നാക്ക് മുറിച്ചു കളഞ്ഞു. ഒടുവില്‍ അതിക്രൂരമായി ലിവിനസിനെ കൊല്ലപ്പെടുത്തി. മുറിച്ചുമാറ്റിയ ലിവിനസിന്റെ നാവ് നിലത്തുകിടന്നപ്പോള്‍ പ്രസംഗം തുടര്‍ന്നുകൊണ്ടിരുന്നു എന്നൊരു ഐതിഹ്യം ഇന്നും പ്രചാരത്തിലുണ്ട്.
Wednesday 13th of November
വി. സ്റ്റാനിസ്ലോസ് കോസ്റ്റകാ (1550-1568)
പോളണ്ടിലെ പ്രമുഖനായ ഒരു സെനറ്ററുടെ മകനായി ജനിച്ച സ്റ്റാ നിസ്ലോസ് അമ്മയുടെ ഉദരത്തില്‍ കിടന്നപ്പോള്‍ തന്നെ യേശുവിനെ സ്വീകരിച്ച വിശുദ്ധനായാണ് അറിയപ്പെടുന്നത്. സ്റ്റാനിസ്ലോസിനെ അമ്മ ഗര്‍ഭം ധരിച്ചിരിക്കുമ്പോള്‍ ഒരിക്കല്‍ അവരുടെ വയറിനു മുകളില്‍ യേശു എന്ന് എഴുതിയതു പോലെ ഒരു പ്രകാശലിഖിതം കാണപ്പെട്ടു. തനിക്കു പിറക്കാന്‍ പോകുന്ന മകന്‍ യേശുവിന്റെ പ്രിയപ്പെട്ടവനായി തീരുമെന്ന് മനസിലാക്കിയ ആ അമ്മ മകനെ ബാല്യകാലം മുതല്‍ തന്നെ യേശുവിനോടുള്ള ഭക്തിയാല്‍ നിറച്ച് വളര്‍ത്തി. പതിനാലാമത്തെ വയസില്‍ സ്റ്റാനിസ്ലോസ് ജെസ്യൂട്ട് സഭയുടെ (ഈശോ സഭ) കീഴിലുള്ള ഒരു കോളജില്‍ ചേര്‍ന്നു. സഹോദരന്‍ പോളും കൂടെയുണ്ടായിരുന്നു. എല്ലാവരും കളികളും മറ്റു വിനോദങ്ങളുമായി നടന്നപ്പോള്‍ സ്റ്റാനിസ്ലോസ് മാത്രം ഒതുങ്ങി എവിടെയെങ്കിലും മാറി ഇരുന്ന് പ്രാര്‍ഥിക്കുമായിരുന്നു. സഹോദരനായ പോളിനു തന്റെ കൂടെ കളിക്കാന്‍ വരാത്ത സഹോദരനോട് വിദ്വേഷം വളര്‍ന്നു. മറ്റുള്ളവരുടെ മുന്നില്‍ വച്ച് അവനെ പരിഹസിക്കുക, മര്‍ദ്ദിക്കുക എന്നിവയൊക്കെ പോള്‍ പതിവാക്കി. ഇതുമൂലം അനുഭവിച്ച മാന സിക ക്ലേശം രോഗങ്ങളാണു സ്റ്റാനിസ്ലോസിനു സമ്മാനിച്ചത്. മരണം മുന്നില്‍ കണ്ടപ്പോള്‍ ഒരു പുരോഹിതനെ വിളിച്ച് തനിക്ക് വി. കുര്‍ബാന നല്‍കുവാന്‍ അദ്ദേഹം അഭ്യര്‍ഥിച്ചു. എന്നാല്‍ കൂടെയുള്ള സഹോദരനടക്കമുള്ളവര്‍ അതിനും തയാറായില്ല. ആരും തുണയില്ലാതെ വന്നപ്പോള്‍ സ്റ്റാനിസ്ലോസിന് ഏക ആശ്രയം യേശുവായിരുന്നു. തന്റെ മധ്യസ്ഥനായ വി. ബാറബറായോട് അദ്ദേഹം കരഞ്ഞു പ്രാര്‍ഥിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ഒരു ദിവസം രാത്രിയില്‍ വി. ബാറബറ രണ്ടു മാലാ ഖമാര്‍ക്കൊപ്പം എത്തി തനിക്കു വി. കുര്‍ബാന നല്‍കുന്നതായി സ്റ്റാനിസ്ലോസ് സ്വപ്നം കണ്ടു. മറ്റൊരു ദിവസം പരിശുദ്ധ കന്യാമറിയത്തിന്റെ ദര്‍ശനമുണ്ടായി. രോഗങ്ങളില്‍ നിന്നു താത്കാലിക വിടുതല്‍ പ്രാപിച്ചിരിക്കുന്നതായി കന്യാമറിയം അദ്ദേഹത്തോടു പറഞ്ഞു. ഈശോ സഭയില്‍ ചേര്‍ന്ന് പ്രേഷിത പ്രവര്‍ത്തനം നടത്തുവാനും മാതാവ് ആവശ്യപ്പെട്ടു. മകന്‍ ഈശോ സഭയില്‍ ചേരുന്നതിനോട് സ്റ്റാനിസ്ലോസിന്റെ പിതാവിന് താത്പര്യമുണ്ടാ യിരുന്നില്ല. വീട്ടില്‍ നിന്ന് വേഷംമാറി ഒളിച്ചോടി അദ്ദേഹം ഓക്‌സബര്‍ഗില്‍ വി. പീറ്റര്‍ കനീഷ്യ സിന്റെ സമീപത്തെത്തി. അദ്ദേഹത്തിനൊപ്പം റോമിലേക്ക് പോയ സ്റ്റാനിസ്ലോസ് വി. ഫ്രാന്‍സീസ് ബോര്‍ജിയയുടെ(ഒക്‌ടോബര്‍ പത്തിലെ വിശുദ്ധന്‍) സഹായത്തോടെ ഈശോ സഭയില്‍ ചേര്‍ന്നു. സന്യാസിയായി പത്തുമാസം പിന്നിട്ടപ്പോള്‍ തന്നെ, സ്റ്റാനിസ്ലോസിന്റെ വിശുദ്ധിയും എളിമയും ഭക്തിയും സര്‍വരിലും മതിപ്പുണ്ടാക്കി. എന്നാല്‍, രോഗങ്ങള്‍ അപ്പോഴും അദ്ദേഹത്തെ അലട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. മരണം അടുത്തിരിക്കുന്നതായി ബോധ്യപ്പെട്ടപ്പോള്‍ വി. ലോറന്‍സിനോട് അദ്ദേഹം പ്രാര്‍ഥിച്ചു. മാതാവിന്റെ സ്വര്‍ഗാരോപണ ദിവസം തന്റെ മരണം സംഭവിക്കണം എന്നാ യിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രാര്‍ഥന. ആഗസ്റ്റ് 12-ാം തീയതി അദ്ദേഹത്തിനു പനി കൂടുതലായി. പിറ്റേന്ന് അന്ത്യകൂദാശ സ്വീകരിച്ചു. സ്വര്‍ഗാരോപണതിരുനാള്‍ ദിവസം പുലര്‍ച്ചെ മൂന്നു മണിക്ക് ആഘോഷകരമായ തിരുനാള്‍ കുര്‍ബാന നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കെ അദ്ദേഹം മരിച്ചു. പതിനെട്ടാം വയസുവരെയെ ജീവിച്ചുള്ളുവെങ്കിലും നിത്യതയിലേക്ക് കടന്നുചെല്ലാന്‍ അദ്ദേഹത്തിനു കഴിഞ്ഞു.
Wednesday 13th of November
St. Frances Xavier Cabrini
St. Frances Xavier Cabrini was born as Maria Francesca Cabrini on July 15, 1850 in Sant' Angelo Lodigiano, Lombardy, Italy. She was born two months premature and the youngest of thirteen children. Unfortunately, only three of her siblings survived past adolescence and Frances would live most of her life in a fragile and delicate state of health.
Frances became dedicated to living a life for religious work from a young age and received a convent education at a school ran by the Daughters of the Sacred Heart. She graduated with high honors and a teaching certificate.
When Frances was 18, she applied for admission to the religious congregation of the Daughters of the Sacred Heart, but was turned down because of her poor health. Instead, a priest asked her to teach at the House of Providence Orphanage in Cadagono, Italy. She taught at the girls' school for six years and drew a community of women in to live the religious way of life.
In 1877, she became Mother Cabrini after she finally made her vows and took the religious habit, also adding Xavier to her name in honor of St. Francis Xavier.
When the House of Providence Orphanage closed, her bishop asked her, along with six other women from her orphanage in Cadagono, to found the Missionary Sisters of the Sacred Heart to care for the poor children in both schools and hospitals. Frances composed the Rule and Constitution for the religious institute.
In its first five years, the institute established seven homes and a free school and nursery. Frances wanted to continue her mission in China, but Pope Leo XIII urged her to go to the United States, a nation that was becoming flooded with Italian immigrants who needed her help. "Not to the East, but the West," was his advice to her.
On March 31, 1889, Frances arrived in New York City along with six other sisters ready to begin her new journey. However, right from the beginning she encountered many disappointments and hardships. The house originally attended for her new orphanage was no longer available, but Frances did not gve up, even though the archbishop insisted she return to Italy.
After she refused, Archbishop Michael Corrigan found them housing with the convent of the Sisters of Charity. Frances then received permission to found an orphanage in what is now West Park, New York and now known as Saint Cabrini Home.
Filled with a deep trust in God and endowed with a wonderful administrative ability, Frances founded 67 institutions, including orphanages, schools, and hospitals, within 35 years dedicated to caring for the poor, uneducated, sick, abandoned, and especially for the Italian immigrants. Her institutions were spread out in places all over the United States, including New York, Colorado, and Illinois.
Frances was known for being as resourceful as she was prayerful. She was always able to find people to donate their money, time, and support for her institutions.
In 1909, Frances became a naturalized citizen of the United States.
Eight years later, on December 22, 1917, Frances passed at the age of 67, due to complications from dysentery at the Columbus Hospital, one of her own hospitals, in Chicago, Illinois.
Frances' body was originally placed at the Saint Cabrini Home, but was exhumed in 1931 as part of her canonization process. Her head is preserved in Rome at the chapel of the congregation's international motherhouse. One of her arms is at the national shrine in Chicago, and the rest of her body rests at a shrine in New York.
Frances has two miracles attributed to her. She restored sight to a child who was believed to have been blinded by excess silver nitrate, and she healed a terminally ill member of her congregation.
St. Frances Xavier Cabrini was beatified on November 13, 1938, by Pope Pius XI and canonized by Pope Pius XII on July 7, 1946, making her the first United States citizen to be canonized. Her feast day is celebrated on November 13 and she is the patron saint of immigrants.
Thursday 14th of November
St. Lawrence O'Toole
St. Lawrence, it appears, was born about the year 1125. When only ten years old, his father delivered him up as a hostage to Dermod Mac Murehad, King of Leinster, who treated the child with great inhumanity, until his father obliged the tyrant to put him in the hands of the Bishop of Glendalough, in the county of Wicklow. The holy youth, by his fidelity in corresponding with the divine grace, grew to be a model of virtues. On the death of the bishop, who was also abbot of the monastery, St. Lawrence was chosen abbot in 1150, though he was only twenty-five years old, and governed his numerous community with wonderful virtue and prudence. In 1161 St. Lawrence was unanimously chosen to fill the new metropolitan See of Dublin. About the year 1171 he was obliged, for the affairs of his diocese, to go over to England to see the king, Henry II, who was then at Canterbury. The Saint was received by the Benedictine monks of Christ Church with the greatest honor and respect. On the following day, as the holy archbishop was going to the altar to officiate, a maniac, who had heard much of his sanctity, and who was led on by the idea of making so holy a man another St. Thomas, struck him a violent blow on the head. All present concluded that he was mortally wounded; but the Saint came to himself, asked for some water, blessed it, and having his wound washed with it, the blood was immediately stopped, and the Archbishop celebrated Mass. In 1175 Henry II of England became offended with Roderic, the monarch of Ireland, and St.Lawrence undertook another journey to England to negotiate a reconciliation between them. Henry was so moved by his piety, charity, and prudence that he granted him everything he asked, and left the whole negotiation to his discretion. Our Saint ended his journey here below on the 14th of November, 1180, and was buried in the church of the abbey at Eu, on the confines of Normandy. His feast day is November 14th.
Thursday 14th of November
വി. ലൂസിയ (1476-1544)
ഇറ്റലിയിലെ ഉമ്പ്രിയായിലുള്ള നര്‍നിയെന്ന സ്ഥലത്ത് ജീവിച്ച ബര്‍ത്തൊലോമോ ബ്രൊക്കാഡെല്ലി- ജെന്റിലീന ദമ്പതികളുടെ പതിനൊന്നു മക്കളില്‍ മൂത്തവളായിരുന്നു ലൂസിയ. 'ലൂസി ബ്രൊ ക്കാഡെല്ലി' എന്ന പേരിലും ഈ വിശുദ്ധ അറിയപ്പെടുന്നു. ദൈവഭയ ത്താല്‍ മക്കളെ വളര്‍ത്തിയ ആ മാതാപിതാക്കള്‍ ലൂസിയയുടെ അസാധാരണമായ ഭക്തിയിലും ദൈവസ്‌നേഹത്തിലും സന്തു ഷ്ടരായിരുന്നു. തന്റെ അഞ്ചാം വയസില്‍ തന്നെ ലൂസിയയ്ക്കു പരിശുദ്ധ മറിയത്തിന്റെ ദര്‍ശനമുണ്ടായി. ഏഴാം വയസില്‍ രണ്ടാമതും ദര്‍ശനമുണ്ടാവുകയും പന്ത്രണ്ടാം വയസില്‍ ഡൊമിനിക്കന്‍ സഭയില്‍ ചേര്‍ന്ന് വ്രതവാഗ്ദാനം ചെയ്യുമെന്ന് അവള്‍ ശപഥം ചെയ്യുകയും ചെയ്തു. എന്നാല്‍, പിതാവിന്റെ അകാലത്തിലുള്ള നിര്യാണം അവളുടെ തീരുമാനങ്ങള്‍ക്കു തിരിച്ചടിയായി. അമ്മാവന്റെ സംരക്ഷണയിലാണ് പിന്നീട് അവള്‍ വളര്‍ന്നത്. അദ്ദേഹം ലൂസിയയെ വിവാഹം ചെയ്ത് അയയ്ക്കാന്‍ തീരുമാനിച്ചു. പതിനഞ്ചാം വയസില്‍ മിലാനിലെ പ്രഭുവായിരുന്ന പീറ്ററോ ഡി അലെസ്സിയോയുമായുള്ള അവളുടെ വിവാഹം നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ടു. പീറ്റെറോയോടുള്ള സ്‌നേഹവും കുടുംബത്തോടുള്ള കടപ്പാടും ഒരു വശത്തും സന്യാസജീവിതം സ്വീകരിക്കണ മെന്നുള്ള മോഹം മറുവശത്തും. കഠിനമായ മാനസിക സമ്മര്‍ദ്ദത്തിലായതോടെ അവള്‍ക്ക് രോഗങ്ങളും പിടിക്കപ്പെട്ടു. പരിശുദ്ധ കന്യാമറിയത്തിന്റെയും വി. ഡൊമനിക്കിന്റെയും (ഓഗസ്റ്റ് എട്ടിലെ വിശുദ്ധന്‍) വി. കാതറീന്റെയും (ഏപ്രില്‍ 29ലെ വിശുദ്ധ) വി. ആഗ്നസിന്റെയും (ഏപ്രില്‍ 20ലെ വിശുദ്ധ) ദര്‍ശനമുണ്ടവുന്നതു വരെ രോഗങ്ങള്‍ വിട്ടൊഴിഞ്ഞില്ല. രോഗങ്ങളില്‍ നിന്നു മോചനമായതോടെ അവള്‍ വിവാഹത്തിനു സമ്മതിച്ചു. പീറ്റെറോ നല്ലൊരു മനുഷ്യനായിരുന്നു. ലൂസിയയുടെ ജീവിതലക്ഷ്യങ്ങള്‍ മനസിലാക്കിയ അദ്ദേഹം അവളെ ലൈംഗികമോഹത്താല്‍ സ്പര്‍ശിച്ചുപോലുമില്ല. ഇരുവരും സഹോദരീ സഹോദരന്മാരെ പോലെ ജീവിച്ചു. പ്രഭുപത്‌നിയായതോടെ ആ കുടുംബത്തിന്റെ ഉത്തരവാദിത്തങ്ങള്‍ അവള്‍ ഏറ്റെടുത്തു. ഭൃത്യ ന്മാരെയും ദാസികളെയും സഹോദരരെ പോലെ സ്‌നേഹിച്ചു. അവര്‍ക്ക് മതപഠനം നടത്തി. ഭിക്ഷക്കാരെയും പാവപ്പെട്ടവരെയും സഹായിച്ചു. എന്നാല്‍ പെട്ടെന്നൊരു ദിവസം അവള്‍ ആ വീട്ടില്‍ നിന്ന് ഇറങ്ങിപ്പോയി. ഒരു സന്യാസിനിയാകുകയാണ് തന്റെ ലക്ഷ്യമെന്നും മറ്റു പല കാര്യങ്ങളും ചെയ്യുവാനുണ്ടെന്നുമായിരുന്നു അവളുടെ വാദം. എന്നാല്‍ ഭര്‍ത്താവ് അതിനു സമ്മതിച്ചില്ല. ഒറ്റയ്ക്ക് എങ്ങോട്ടെന്നില്ലാതെ ഇറങ്ങിത്തിരിച്ചാല്‍ അവള്‍ക്കുണ്ടാകാവുന്ന ആപത്തു കളെക്കുറിച്ച് അദ്ദേഹം ഉത്കണ്ഠപ്പെട്ടിരുന്നു. പീറ്റെറോ അവളെ വീട്ടില്‍ പൂട്ടിയിട്ടു. ഇത് അവര്‍ തമ്മിലുള്ള വിവാഹജീവിതത്തിന്റെ അവസാനം കുറിക്കാന്‍ കാരണമായി. ലൂസിയ അവളുടെ വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങി. പീറ്റെറോ ദുഃഖിതനായിരുന്നു. അദ്ദേഹവും ഫ്രാന്‍സിസ്‌കന്‍ സഭയില്‍ ചേര്‍ന്ന് സന്യാസ ജീവിതം തിരഞ്ഞെടുത്തു. സുവിശേഷപ്രസംഗകന്‍ എന്ന നിലയില്‍ പിന്നീട് അദ്ദേഹം പേരെടുക്കുകയും ചെയ്തു. വിറ്റെര്‍ബോ എന്ന സ്ഥലത്തേക്ക് പോയ ലൂസിയ അവിടെ ഡൊമിനിക്കന്‍ സഭയില്‍ ചേര്‍ന്നു. ദര്‍ശനങ്ങള്‍ മുടങ്ങാതെ അവള്‍ക്കു ലഭിച്ചിരുന്നു. ചിലപ്പോള്‍ പ്രാര്‍ഥനയ്ക്കിടെ അവള്‍ അബോ ധാവസ്ഥയിലേക്ക് വഴുതിവീണു. അവളുടെ ശരീരത്തില്‍ യേശുവിന്റെ തിരുമുറിവുകള്‍ പോലെ പഞ്ചക്ഷതങ്ങള്‍ ഉണ്ടാകുവാന്‍ തുടങ്ങി. നിരവധി വിശ്വാസികള്‍ അവളെ കാണുവാന്‍ എത്തു മായിരുന്നു. സഭാ അധികാരികള്‍ നേരിട്ട് അവളുടെ ശരീരത്തിലെ രൂപമാറ്റങ്ങള്‍ പഠിച്ചു. എന്നാല്‍ ഒരു തീരുമാനത്തിലെത്താന്‍ അവര്‍ക്കു കഴിഞ്ഞില്ല. ലൂസിയയുടെ രോഗാവസ്ഥകള്‍ വിശുദ്ധി യുടെ ലക്ഷണമാണോ എന്നറിയുന്നതിനുള്ള ചുമതല അവര്‍ പോപ്പിനു കൈമാറി. ലൂസിയയില്‍ കണ്ട മാറ്റങ്ങള്‍ ദൈവത്തിന്റെ പ്രത്യേക അനുഗ്രഹമാണെന്ന് വത്തിക്കാന്‍ വിധിയെഴുതി. മുടങ്ങാതെ പ്രാര്‍ഥിക്കുവാന്‍ പോപ് അവളോട് ആവശ്യപ്പെട്ടു. ഫെറാറയിലെ പ്രഭ്വ വി. കാതറീന്റെ നാമത്തില്‍ നാര്‍നിയില്‍ ഒരു കോണ്‍വന്റ് പണികഴിപ്പിച്ച പ്പോള്‍ ലൂസിയയെ അതിന്റെ ചുമതലക്കാരിയാക്കി. കര്‍ശനമായ നിഷ്ഠകളുള്ള ഒരു ആശ്രമമായി അവര്‍ അതിനെ മാറ്റിയെടുത്തു. എന്നാല്‍ ആശ്രമത്തിലുള്ള ചില സന്യാസിനികള്‍ക്കു ലൂസിയ യുടെ കഠിനമായ നിഷ്ഠകള്‍ക്കൊപ്പം മുന്നോട്ടുനീങ്ങുക സാധ്യമായിരുന്നില്ല. പ്രഭ്വി പലപ്പോഴും സൈനിക അകമ്പടിയോടെ കോണ്‍വന്റ് സന്ദര്‍ശിച്ചിരുന്നത് രണ്ടു നഗരങ്ങള്‍ തമ്മിലുള്ള സംഘര്‍ഷത്തിനും കാരണമായി. ലൂസിയയുടെ പഞ്ചക്ഷതങ്ങള്‍ മറ്റുള്ളവര്‍ക്ക് കാണിച്ചുകൊടു ക്കാന്‍ നിരവധി സന്ദര്‍ശകരെയും പ്രഭ്വി ആശ്രമത്തില്‍ കൊണ്ടുവരുമായിരുന്നു. അധികം വൈകാതെ ഡൊമിനിക്കന്‍ സഭാധികാരികള്‍ സുപ്പീരിയര്‍ സ്ഥാനത്തു നിന്ന് ലൂസിയയെ നീക്കി. പിന്നീടുള്ള 39 വര്‍ഷം അടച്ചിട്ട മുറിയില്‍ പരിപൂര്‍ണ ഏകാന്തതയിലാണ് ലൂസിയ ജീവിച്ചത്. തന്റെ കുമ്പസാരക്കാരനോട് മാത്രമേ അവര്‍ സംസാരിച്ചിരുന്നുള്ളു. 68-ാം വയസില്‍ ലൂസിയ മരിച്ചു. അവരുടെ ശവകുടീരത്തില്‍ നിന്ന് നിരവധി അദ്ഭുതങ്ങള്‍ വിശ്വാസികള്‍ക്ക് ലഭിച്ചുതുടങ്ങി. അതോടെ അവിടെ സന്ദര്‍ശകരെ കൊണ്ട് നിറഞ്ഞു. വിശ്വാസികള്‍ക്ക് കൂടുതല്‍ സൗകര്യപ്രദമായ സ്ഥലത്തേക്ക് രണ്ടുതവണ ലൂസിയയുടെ ശവകുടീരം മാറ്റി. ഫെറാറയിലെ കത്തീഡ്രല്‍ ദേവാ ലയത്തില്‍ സൂക്ഷിച്ചിരിക്കുന്ന ലൂസിയയുടെ മൃതദേഹം ഇപ്പോഴും മരണസമയത്തേതു പോലെ തന്നെ കാണപ്പേടുന്നു.
Friday 15th of November
മഹാനായ വി. ആല്‍ബര്‍ട്ട്
ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോള്‍ തന്നെ 'മഹാന്‍' എന്ന് ആളുകള്‍ വിളിച്ചു തുടങ്ങിയ വിശുദ്ധനാണ് വി. ആല്‍ബര്‍ട്ട്. വി. തോമസ് അക്വിനാസി ന്റെ ഗുരു കൂടിയാണ് ഇദ്ദേഹം. ഇന്നത്തെ ജര്‍മനിയുടെ ഭാഗമായി രുന്ന സ്വാബിയ എന്ന സ്ഥലത്താണ് ആല്‍ബര്‍ട്ട് ജനിച്ചത്. പിതാവ് ഉന്നതപദവിയിലിരുന്ന ഒരു സൈനിക ഉദ്യോഗസ്ഥനായിരുന്നു. പാദുവാ സര്‍വകലാശാലയിലായിരുന്നു വിദ്യാഭ്യാസം. ഡൊമിനിക്കന്‍ സഭയുടെ ആരംഭകാലത്ത് സുവിശേഷ പ്രവര്‍ത്തനത്തില്‍ ആകൃഷ്ടനായി ആല്‍ബര്‍ട്ട് പുരോഹിതനാകാന്‍ തീരുമാനമെടുത്തു. പുരോഹിതനായ ശേഷം ഡൊമിനിക്കന്‍ സഭയില്‍ ദൈവശാസ്ത്രം പഠിപ്പിച്ചുപോന്നു. കൊളോണ്‍, പാരീസ് തുടങ്ങിയ സ്ഥലങ്ങളിലായിരുന്നു അധ്യാപകവൃത്തി. ഇക്കാലത്താണ് പിന്നീട് ലോകം അറിയപ്പെടുന്ന വിശുദ്ധനായി മാറിയ തോമസ് അക്വിനാസിനെ പഠിപ്പിച്ചത്. പ്രകൃതിശാസ്ത്രവും തത്വശാസ്ത്രവും തമ്മില്‍ ഇടകലര്‍ത്തി നിരവധി പഠനങ്ങള്‍ നടത്തിയ ആല്‍ബര്‍ട്ട് നിരവധി പുസ്തകങ്ങളും രചിച്ചു. തത്വചിന്ത യൂറോപ്പിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്നതു ആല്‍ബര്‍ട്ടായിരുന്നുവെന്ന് വേണമെങ്കില്‍ പറയാം. ഗ്രീക്ക്, അറബിക് ശാസ്ത്രങ്ങളും അദ്ദേഹം യൂറോപ്പിനു പരിചയപ്പെടുത്തി. ഗ്രീക്ക് തത്വചിന്തകനായ അരിസ്‌ടോട്ടിലിന്റെ സ്ഥാനമാണ് ജനങ്ങള്‍ ആല്‍ബര്‍ട്ടിനു നല്‍കിയിരുന്നത്. വിശ്വാസത്തെ യുക്തിയുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തിയുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രസംഗങ്ങളും പഠനങ്ങളും ഏറെ ജനപിന്തുണ നേടിയെടുത്തിരുന്നു. തോമസ് അക്വിനാസ് പിന്നീട് പ്രവര്‍ത്തിച്ചതും ഇത്തരത്തിലായിരുന്നു. പരിശുദ്ധ മറിയത്തോടുള്ള ആല്‍ബര്‍ട്ടിന്റെ ഭക്തിയും തീവ്രമായിരുന്നു. വി. കുര്‍ബാനയ്ക്കു മുന്തിയ സ്ഥാനമാണ് വിശ്വാസജീവിതത്തിലുള്ളതെന്നും അദ്ദേഹം പഠിപ്പിച്ചു. ദാനധര്‍മങ്ങളിലൂടെ മാത്രമേ ദൈവത്തിലേക്ക് മനുഷ്യന് അടുക്കുവാനാവുകയുള്ളു എന്ന് എപ്പോഴും പറഞ്ഞിരുന്ന ആല്‍ബര്‍ട്ട് എളിമയും വിനീതഭാവവും കൈമുതലാക്കിയാണ് ജീവിച്ചത്. മെത്രാന്‍ പദവിവരെയെ ത്തിയെങ്കിലും ശിശുസഹജമായ വിശ്വാസവും ദൈവസ്‌നേഹവും അദ്ദേഹം കൈവിട്ടിരുന്നില്ല. യാത്രകളെല്ലാം കാല്‍നടയായി മാത്രമാണ് നടത്തിയത്. 1280 ല്‍ 74-ാം വയസില്‍ അദ്ദേഹം മരിച്ചു. 1931 ല്‍ പോപ് പയസ് പതിനൊന്നാമന്‍ അദ്ദേഹത്തെ വിശുദ്ധനായി പ്രഖ്യാപിച്ചു.
Friday 15th of November
St. Albert the Great
The saint and doctor of the Church who would be known as Albertus Magnus was born sometime before the year 1200. He was probably born in Bavaria, a fact we infer because he referred to himself as "Albert of Lauingen," a town which still stands today in southern Germany.
We do not know for sure all the details of his family origins, but we know he was well educated. He attended the University of Padua where he learned about Aristotle and his writings. This instruction in philosophy would become the foundation of his later work.
Sometime around the year 1223 or so, Albert experienced an encounter with the Blessed Virgin Mary. This encounter moved him so much that he chose to become a member of the Dominican Order. He thereafter studied theology.
He excelled in his studies and later became a lecturer for the Dominicans at Cologne. He also traveled around the region to lecture gaining regional, then international acclaim.
At the same time he started lecturing, Albert produced "Summa de Bono," after collaboration with Phillip the Chancellor, who was a renown theologian from France.
In 1245, Albert became a master of theology under Gueruc of Saint-Quentin. He was the first German Dominican to achieve the title. He later went on to teach theology at the University of Paris, and became the Chair of Theology at the College of St. James. One of his students was the famous Thomas Aquinas who would also become a doctor of the Church and a saint.
Albert was very interested in Aristotle, and he made commentary on nearly all of Aristotle's works. He also studied the teachings of several Muslim scholars. At this time, the Islamic world led Europe in terms of scholarship, science, and medicine.
In 1254, Albert became the provincial of the Dominican Order. By all accounts, he was a capable and efficient administrator.
Five years later, in 1259, Albert participated in the General Chapter of the Dominicans along with Thomas Aquinas and several other contemporary leaders of the Order. They created a program of study for the Dominican order and developed a curriculum for philosophy. From this course of study would later arise the Pontifical University of Saint Thomas Aquinas, in Rome. Today, the university which is known as the "Angelicum," is one of the foremost theological colleges in the world. It is still run by the Dominican order.
In 1260, impressed with his acumen, Pope Alexander IV appointed Albert as bishop of Regensburg. Although he was a bishop, Albert refused to ride a horse and went everywhere on foot. This seemingly unusual practice was consistent with the rules of his order. The life of a bishop did not agree with Albert and he resigned from his post in 1263.
In that same year, Pope Urban IV accepted his resignation and reassigned him to preach about the Eighth Crusade to German-speaking people. The crusade was intended to recapture the city of Tunis in North Africa for Christendom, and was a total failure.
In his later years, Albert became renowned as a mediator. He mediated disputes between individuals as well as resolving a dispute between the people of Colonge and their bishop. He also founded Germany's oldest university in that city.
Before his death, he mourned the early passing of his great student, Thomas Aquinas, who would later be recognized as a saint and doctor of the Church. Aquinas died in 1274. Albert spent his last years defending the work of Aquinas which is among the most important work in the Church.
Albert became ill in 1278 and he died on November 15, 1280.
During his life, Albert wrote thirty eight volumes covering topics ranging from philosophy to geography, astronomy, law, friendship and love.
Three years after his death, his grave was opened and his body found to be incorrupt. When his grave was again opened centuries later in 1483, they only found his skeleton. His relics are presently found in the St. Andreas church in Colonge.
Albert was beatified in 1622 by Pope Gregory XV. He was canonized and recognized as a doctor of the Church in 1931, by Pope Pius IX. He is the patron saint of scientists. His feast day is November 15.
Saturday 16th of November
St. Margaret of Scotland
St. Margaret of Scotland, or Margaret of Wessex, was an English princess born in Hungary to Princess Agatha of Hungary and English Prince Edward the Exile around 1045. Her siblings, Cristina and Edgar the Atheling were also born in Hungary around this time.
Margaret and her family returned to England when she was 10-years-old and her father was called back as a potential successor to the throne. However, Edward died immediately after the family arrived, but Margaret and Edgar continued to reside at the English court.
Margaret's family fled from William the Conqueror after his victory at the Battle of Hastings in 1066. Her widowed mother set out to take her children north to Northumbria.
Tradition says, Agatha decided to leave Northumbria and return to the continent, but her family's ship got caught in a storm. The storm drove their ship even more north to Scotland, where they were shipwrecked in 1068. The spot they landed on is now known as "St. Margaret's Hope."
Malcolm Canmore III, the king of Scotland, welcomed Margaret and her family and put them under his protection. He soon fell deeply in love with the beautiful and kind princess. Margaret and Malcolm became married in 1070 at the castle of Dunfermline.
Together, they had eight children, six sons and two daughters. All of whom were raised with deep Catholic Christian faith. They lived as a holy family, a domestic church.
Margaret's kind-nature and good heart was a strong influence on Malcolm's reign. She softened his temper and helped him become a virtuous King of Scotland. Together they prayed, fed the hungry, and offered a powerful example of living faith in action. Margaret was placed in charge of all domestic affairs and was often consulted with state matters, as well.
She promoted the arts and education in Scotland. She encouraged Church synods and was involved in efforts to correct the religious abuses involving Bishops, priests and laypeople.
Her impact in Scotland led her to being referred to as, "The Pearl of Scotland."
She constantly worked to aid the poor Scotland. She encouraged people to live a devout life, grow in prayer, and grow in holiness. She helped to build churches, including the Abbey of Dunfermline, where a relic of the true Cross is kept. She was well-known for her deep life of prayer and piety. She set aside specific times for prayer and to read Scripture. She didn't eat often and slept very little so she would have more time for her devotions. She lived holiness of life as a wife, mother and lay woman; truly in love with Jesus Christ.
Malcolm supported Margaret in all her endeavors and admired her religious devotion so much he had her books decorated in jewels, gold and silver. One of these decorated books, a gospel book with portraits of the four evangelists, is now kept in Oxford at the Bodleian Library after it was miraculously recovered from a river.
In 1093, Malcolm and their oldest son were killed during the Battle of Alnwick. Already ill and worn from a life full of austerity and fasting, Margaret passed away four days after her husband, on November 16, 1093.
Her body was buried before the high alter at Dunfermline.
In 1250, Pope Innocent IV canonized Margaret as a Saint, acknowlegeing her life of holiness and extraordinary virtue. She was honored for her work for reform of the Church and her personal holiness.
In 1259, Margaret's and Malcolm's bodies were transferred to a chapel in the eastern apse of Dunfermline Abbey. In 1560, Mary Queen of Scots came into possession of Margaret's head. It was kept as a relic. She insisted that it, and Margaret's prayers from heaven, helped assist her in childbirth. Her head later ended up with the Jesuits at the Scots' College, Douai, France, but was lost during the French Revolution.
St. Margaret is the patron saint of Scotland and her feast day is celebrated on November 16.
Saturday 16th of November
അസീസിയിലെ വി. ആഗ്നസ് (1197-1253)
വിശുദ്ധരായ സഹോദരിമാരില്‍ ഒരാളാണ് ആഗ്നസ്. സഹോദരി വിശുദ്ധ ക്ലാരയും (ഓഗസ്റ്റ് 12ലെ വിശുദ്ധ) ആഗ്നസും ചേര്‍ന്ന് രൂപം കൊടുത്ത ക്ലാരസഭ ഇന്ന് ലോകം മുഴുവന്‍ പടര്‍ന്നുകിടക്കുന്ന സ ന്യാസസമൂഹമാണ്. വി. ഫ്രാന്‍സീസ് അസീസിയാണ് (ഒക്‌ടോബര്‍ നാലിലെ വിശുദ്ധന്‍) ഇരുവര്‍ക്കും വഴികാട്ടിയായി പ്രവര്‍ത്തിച്ചത്. ഇറ്റലിയിലെ അസീസിയിലുള്ള ഒരു പ്രഭുവിന്റെ മൂന്നു പെണ്‍മക്കളാ യിരുന്നു ക്ലാര, ആഗ്നസ്, ബെയാട്രിസ് എന്നിവര്‍. ബാല്യകാലം മുതല്‍ തന്നെ ക്രൈസ്തവ വിശ്വാസത്തിലാണ് ഈ കുട്ടികള്‍ വളര്‍ന്നുവന്നത്. വിശുദ്ധ ഫ്രാന്‍സീസ് അസീസിയുടെ പ്രസംഗങ്ങളില്‍ ആകൃഷ്ടയായി ക്ലാരയാണ് ആദ്യം ദൈവ വഴി തിരഞ്ഞെടുത്തത്. മാതാപിതാക്കളുടെ എതിര്‍പ്പിനെ വകവയ്ക്കാതെ അവള്‍ സന്യാസ ജീവിതം തിരഞ്ഞെടുത്തു. ദിവസങ്ങള്‍ക്കുള്ളില്‍ ആഗ്നസും ക്ലാരയ്‌ക്കൊപ്പം ചേര്‍ന്നു. ഇതോടെ മാതാപിതാക്കള്‍ അസ്വസ്ഥരായി. അവര്‍ മഠത്തിലെത്തി ആഗ്നസിനെ പിടിച്ചു വലിച്ചു കൊണ്ട് തിരികെ കൊണ്ടുപോകാന്‍ ശ്രമിച്ചു. എന്നാല്‍, എല്ലാവരും ചേര്‍ന്ന് വലിച്ചിട്ടും അവളുടെ ശരീരം ഒരു അടി പോലും നീക്കാനാവാത്തവിധം ഭാരമേറിയതായി മാറി. അവളെ മര്‍ദ്ദിക്കുവാന്‍ ശ്രമിച്ച അമ്മാവന്‍ മൊണാള്‍ഡോയുടെ ശരീരത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗം തളര്‍ന്നു. അതോടെ, മക്കളുടെ ഇഷ്ടമാണ് ദൈവത്തിന്റെ ഇഷ്ടമെന്നു തിരിച്ചറിഞ്ഞ് മാതാപിതാക്കളും ബന്ധുക്കളും പിന്മാറി. ക്ലാരയും ആഗ്നസും ചേര്‍ന്ന് ക്‌ളാരസഭയ്ക്കു രൂപം കൊടുത്തു. പൂര്‍ണമായും ദൈവിക ചൈതന്യ ത്തില്‍ മുഴുകി ജീവിക്കുന്ന ഒരു പറ്റം സ്ത്രീകളുടെ സമൂഹമായിരുന്നു അത്. മല്‍സ്യമാംസാദികള്‍ പൂര്‍ണമായി വര്‍ജിച്ചു. ചെരുപ്പണിയാതെ നടന്നു. പ്രാര്‍ഥനകളും കഠിനമായി ഉപവാസ ങ്ങളും അനുഷ്ഠിച്ചു. ബെനഡിക്ടന്‍ സന്യാസസഭയിലുണ്ടായിരുന്ന ഒരു സംഘം കന്യാസ്ത്രീകള്‍ ക്ലാരസഭയില്‍ ചേരുവാന്‍ താത്പര്യം പ്രകടിപ്പിച്ചപ്പോള്‍ ഫ്രാന്‍സീസ് അസീസി ആഗ്നസിനെ അവര്‍ക്കു നേതൃത്വം കൊടുക്കുവാനായി ചുമതലപ്പെടുത്തി. ആ ജോലി അവള്‍ സന്തോഷപൂര്‍വം ഏറ്റെടു ത്തെങ്കിലും തന്റെ പ്രിയസഹോദരി ക്ലാരയെ വിട്ടുപിരിഞ്ഞത് ആഗ്നസിനെ വേദനിപ്പിച്ചിരുന്നു. വടക്കന്‍ ഇറ്റലിയുടെ പല ഭാഗങ്ങളിലും നിരവധി സന്യാസസമൂഹങ്ങള്‍ക്ക് തുടക്കമിടാന്‍ ആഗ്നസിനു കഴിഞ്ഞു. 1253ല്‍ വി. ക്ലാരയുടെ മരണസമയത്ത് ആഗ്നസിനെ തിരികെവിളിച്ചു. ക്ലാരയുടെ മരണശേഷം മൂന്നാം മാസം ആഗ്നസും സഹോദരിക്കൊപ്പം സ്വര്‍ഗരാജ്യത്തിലേക്ക് യാത്രയായി. ആഗ്നസിന്റെ ശവകുടീരത്തില്‍ നിന്ന് നിരവധി അദ്ഭുതങ്ങള്‍ വിശ്വാസികള്‍ക്ക് ലഭിച്ചു. 1753ല്‍ പോപ് ബെനഡിക് പതിനാലാമന്‍ ആഗ്നസിനെ വിശുദ്ധയായി പ്രഖ്യാപിച്ചു.
Sunday 17th of November
ഹംഗറിയിലെ വി. എലിസബത്ത് (1207-1231)
ഹംഗറിയിലെ രാജാവായിരുന്ന ആന്‍ഡ്രൂവിന്റെ മകളായിരുന്നു എലിസബത്ത്. വിശുദ്ധയായിരുന്ന പോര്‍ചുഗലിലെ വി. എലിസബ ത്തിന്റെ (ജൂലൈ നാലിലെ വിശുദ്ധ) ബന്ധു കൂടിയായിരുന്നു എലിസബത്ത് രാജകുമാരി. എല്ലാ കാര്യങ്ങളിലും തന്റെ വല്യമ്മായി യുടെ ജീവിതം മാതൃകയാക്കിയാണ് കൊച്ച് എലിസബത്തും വളര്‍ന്നത്. ദാനധര്‍മമാണ് ഏറ്റവും വലിയ പുണ്യമെന്നു ചെറുപ്രായം മുതല്‍ തന്നെ അവള്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. രാജകുമാരി എന്ന നിലയ്ക്ക് അവള്‍ക്കു ലഭിച്ചിരുന്ന സൗകര്യങ്ങളും പണവുമെല്ലാം സാധുക്കള്‍ക്ക് നല്‍കുവാന്‍ ദൈവം തന്നെ പ്രത്യേകമായി ഏല്പിക്കുന്നതാണെന്ന് അവള്‍ വിശ്വസിച്ചിരുന്നു. പതിമൂന്നു വയസുള്ളപ്പോള്‍ എലിസബത്ത് കുറിഞ്ചായിലെ ലൂയിസ് രാജാവിനെ വിവാഹം ചെയ്തു. പുതിയ കൊട്ടാരത്തിലും അവള്‍ ദാനധര്‍മം കൈവിട്ടില്ല. പാവപ്പെട്ടവരും ഭിക്ഷക്കാരു മായിരുന്നു അവളുടെ കൂട്ടുകാര്‍. വഴിയരികില്‍ രോഗബാധിതരായി ആരുടെയും സഹായം കിട്ടാതെ കിടക്കുന്ന പാവപ്പെട്ടവരെ സഹായിക്കുന്നതിനു വേണ്ടി തനിക്കുവേണ്ടി മാറ്റിവച്ചിരുന്ന ഒരു വലിയ കൊട്ടാരം അവള്‍ ആശുപത്രിയാക്കി മാറ്റി. രോഗികളെയും അനാഥരെയും അവിടെ കൊണ്ടുവന്നു പാര്‍പ്പിച്ചു. ദിവസവും രണ്ടു നേരം അവരെ സന്ദര്‍സിച്ചു. ചീഞ്ഞുപഴുത്ത മുറിവുകള്‍ പോലും സ്വന്തം കൈ കൊണ്ട് കഴുകി വൃത്തിയാക്കി മരുന്നുകള്‍ വച്ചു കൊടുത്തു. തന്റെ ഭര്‍ത്താവിന്റെ ഭരണത്തിനു കീഴിലുണ്ടായിരുന്ന പ്രദേശങ്ങളിലെല്ലാം അവര്‍ സഹായവു മായെത്തി. ഭര്‍ത്താവ് തനിക്ക് അനുവദിച്ചു തന്നിരുന്ന തുക മതിയാവാതെ വന്നപ്പോള്‍ വില പിടിപ്പുള്ള സ്വന്തം ആഭരണങ്ങളും വസ്ത്രങ്ങളും വിറ്റ് ആ പണം കൊണ്ട് അവര്‍ സാധുക്കളെ സഹായിച്ചുപോന്നു. രാജ്ഞിയുടെ ഈ ദാനധര്‍മം കൊട്ടാരത്തിനുള്ളില്‍ പരക്കെ വിമര്‍ശനത്തിനു കാരണമായി. ഭര്‍ത്താവിന്റെ പിന്തുണ അവള്‍ക്കുണ്ടായിരുന്നു. എന്നാല്‍ വിമര്‍ശനങ്ങള്‍ ശക്തമായപ്പോള്‍ അദ്ദേഹവും സംശയാലുവായി. ഒരിക്കല്‍ രാജ്ഞി രഹസ്യമായി ഒരു ഭാണ്ഡം ചുമന്നുകൊണ്ടു പോകുന്നത് രാജാവ് കണ്ടു. അതില്‍ നിറയെ പാവപ്പെട്ടവര്‍ക്കുള്ള ഭക്ഷണപ്പൊതികളായിരുന്നു. അദ്ദേഹം ഭാര്യയുടെ അടുത്തെത്തി ഭാണ്ഡം വാങ്ങി പരിശോധിച്ചു. എന്നാല്‍, അതില്‍ നിറയെ റോസാപുഷ്പങ്ങള്‍ മാത്രമാണ് അദ്ദേഹത്തിനു കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞത്. പ്ലേഗും വെള്ളപ്പൊക്കവും ക്ഷാമവും കൂടി ഒന്നിച്ചു ജനങ്ങളെ വലച്ചുതുടങ്ങിയ സമയത്ത്, ദിവസം ആയിരം പേര്‍ക്ക് രാജ്ഞി ഭക്ഷണം കൊടുക്കുമായിരുന്നു. കരിശുയുദ്ധത്തിനിടെ ലൂയിസ് രാജാവ് കൊല്ലപ്പെട്ടതോടെ ബന്ധുക്കള്‍ രാജ്ഞിയെ കൊട്ടാരത്തില്‍ നിന്ന് ഇറക്കിവിട്ടു. അവള്‍ പരാതി യൊന്നും കൂടാതെ സന്തുഷ്ടയായി പാവപ്പെട്ടവര്‍ക്കൊപ്പം തെരുവില്‍ ജീവിച്ചു. എന്നാല്‍, അധികം വൈകാതെ ലൂയിസ് രാജാവിന്റെ ഉറ്റസുഹൃത്തുക്കള്‍ ഇടപെടുകയും രാജ്ഞിയെ തിരികെ കൊട്ടാരത്തില്‍ പ്രവേശിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. എന്നാല്‍ മക്കളെ കൊട്ടാരത്തിലാക്കിയിട്ട് രാജ്ഞി ഫ്രാന്‍സിസ്‌കന്‍ സഭയില്‍ ചേര്‍ന്നു. ശേഷകാലം രാജ്ഞിതന്നെ സ്ഥാപിച്ച ഒരു ആശുപത്രിയില്‍ രോഗികള്‍ക്കൊപ്പം ജീവിച്ചു. ഇരുപത്തിനാലു വയസു മാത്രമുള്ളപ്പോള്‍ ഒരു നൂറ്റാണ്ടു കൊണ്ട് ചെയ്യാവുന്ന സല്‍പ്രവര്‍ത്തികള്‍ ചെയ്തശേഷം എലിസബത്ത് രാജ്ഞി മരിച്ചു.
Sunday 17th of November
St. Hugh of Lincoln
Hugh of Lincoln was the son of William, Lord of Avalon. He was born at Avalon Castle in Burgundy and was raised and educated at a convent at Villard-Benoit after his mother died when he was eight. He was professed at fifteen, ordained a deacon at nineteen, and was made prior of a monastery at Saint-Maxim. While visiting the Grande Chartreuse with his priorin 1160. It was then he decided to become a Carthusian there and was ordained. After ten years, he was named procuratorand in 1175 became Abbot of the first Carthusian monastery in England. This had been built by King Henry II as part of his penance for the murder of Thomas Becket.
His reputation for holiness and sanctity spread all over England and attracted many to the monastery. He admonished Henry for keeping Sees vacant to enrich the royal coffers. Income from the vacant Sees went to the royal treasury. He was then named bishop of the eighteen year old vacant See of Lincoln in 1186 - a post he accepted only when ordered to do so by the prior of the Grande Chartreuse. Hugh quickly restored clerical discipline, labored to restore religion to the diocese, and became known for his wisdom and justice.
He was one of the leaders in denouncing the persecution of the Jews that swept England, 1190-91, repeatedly facing down armed mobs and making them release their victims. He went on a diplomatic mission to France for King John in 1199, visiting the Grande Chartreuse, Cluny, and Citeaux, and returned from the trip in poor health. A few months later, while attending a national council in London, he was stricken and died two months later at the Old Temple in London on November 16. He was canonized twenty years later, in 1220, the first Carthusian to be so honored.
Monday 18th of November
St. Rose Philippine Duchesne
St. Rose Philippine Duchesne, Virgin (Feast day - November 18) Born in Grenoble, France, in 1769, Rose joined the Society of the Sacred Heart. In 1818, when she was forty-nine years old, Rose was sent to the United States. She founded a boarding school for daughters of pioneers near St. Louis and opened the first free school west of the Missouri. At the age of seventy-one, she began a school for Indians, who soon came to call her "the woman who is always praying". Her biographers have also stressed her courage in frontier conditions, her singlemindedness in pursuing her dream of serving Native Americans, and her self-acceptance. This holy servant of God was beatified by Pope Pius XII in 1940 and canonized by Pope John Paul II in 1988.
Monday 18th of November
വി. ഓഡോ (879-942)
ഫ്രാന്‍സിലെ ലെ മാന്‍സിലാണ് ഓഡോ ജനിച്ചത്. പിതാവ് അക്വിറ്റ യിലെ ഒരു പ്രഭുവായിരുന്നു. മക്കളില്ലാത്തതില്‍ ദുഃഖിതനായിരുന്ന ആ മനുഷ്യന് തനിക്കൊരു പുത്രനെ തരേണമെന്ന് കരഞ്ഞു പ്രാര്‍ഥിച്ചിരുന്നു. മകന്‍ ജനിച്ചാല്‍ അവനെ ദൈവത്തിനു സമര്‍പ്പിച്ചുകൊള്ളാമെന്ന് അദ്ദേഹം പ്രതിജ്ഞ ചെയ്യുകയുംചെയ്തു. ദൈവം പ്രാര്‍ഥന കേട്ടു. ഓഡോ ജനിച്ചു. വാഗ്ദാനം പോലെ മകനെ വി. മാര്‍ട്ടിന്റെ (നവംബര്‍ 11ലെ വിശുദ്ധന്‍) ദേവാലയത്തില്‍ അദ്ദേഹം സമര്‍പ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. ഓഡോ ദൈവഭയമുള്ള ഉത്തമഭക്തനായാണ് വളര്‍ന്നുവന്നത്. മകനെ രാജസഭയിലെ ഉദ്യോ ഗസ്ഥനാക്കണമെന്ന് പിതാവ് ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു. എന്നാല്‍, ദൈവശുശ്രൂഷ തിരഞ്ഞെടുക്കാനാണ് ഓഡോ ഇഷ്ടപ്പെട്ടത്. ഈ സമയത്ത് ഓഡോയെ ഗുരുതരമായ രോഗങ്ങള്‍ ബാധിച്ചു. വി. മാര്‍ട്ടിന്റെ മധ്യസ്ഥതയിലൂടെ ഓഡോ സുഖപ്പെട്ടു. വൈകാതെ അദ്ദേഹം ബെനഡിക്ടന്‍ സഭയില്‍ ചേര്‍ന്നു. ടൂര്‍സിലെ വി. മാര്‍ട്ടിന്റെ ദേവാലയത്തിലെ കാനോനായി പ്രവര്‍ത്തിച്ചു. പിന്നീട് സംഗീതം, ദൈവശാസ്ത്രം എന്നിവയില്‍ കൂടുതല്‍ പഠനം നടത്തുവാന്‍ അദ്ദേഹം പാരീസിലേക്ക് പോയി. പിന്നീട് ആറു വര്‍ഷം അടച്ചിട്ട മുറിയില്‍ പ്രാര്‍ഥനയും പഠനവുമായി ഏകാന്തവാസം നയിച്ചു. ഫ്രാന്‍സിലെ ബോമിലുള്ള ആശ്രമത്തിലായിരുന്നു പിന്നീട് അദ്ദേഹം ജീവിച്ചത്. നിരവധി പുസ്തകങ്ങള്‍ അദ്ദേഹത്തിനു സമ്പാദ്യമായുണ്ടായിരുന്നു. ക്ലൂണില്‍ ഒരു ആശ്രമം സ്ഥാപിക്കപ്പെട്ടപ്പോള്‍ അതിന്റെ ചുമതലക്കാരനായി ഓഡോ നിയമിതിനായി. അദ്ദേഹത്തിന്റെ വിനയവും എളിമയും ഏവരുടെയും പ്രിയം പിടിച്ചുപറ്റി. സഭകള്‍ തമ്മിലും രൂപതകള്‍ തമ്മിലുമുള്ള തര്‍ക്കം പരിഹരിക്കുവാന്‍ പോപ് ജോണ്‍ പതിനൊന്നാമന്‍ വി. ഓഡോയെയാണു പലപ്പോഴും ചുമതലപ്പെടുത്തിയിരുന്നത്. നിരവധി പുസ്തകങ്ങളും അദ്ദേഹം രചിച്ചു. റോമില്‍ വച്ച് രോഗബാധിതനായ ഓഡോയെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ നിര്‍ദേശപ്രകാരം ടൂര്‍സിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി. അവിടെ വി. മാര്‍ട്ടിന്റെ ദേവാലയത്തില്‍ വച്ച് അദ്ദേഹം മരിച്ചു.
Tuesday 19th of November
St. Nerses the Great
Bishop and martyr, the father of St. Isaac the Great. A native of Armenia, he studied in Cappadocia and wed a princess who gave birth to Isaac. After she died, he served as a chamber lain in the court of King Arshak of Armenia. In 353 he was made Catholicos of the Armenians. Nerses devoted much effort to reforming the Armenian Church, including convening a synodin 365 based on the principles he had studied under St. Basil at Caesarea. Though he established hospitals and monasteries, his reforms and denunciation of King Arshak's murder of the queen led to his exile. He returned after Arshak's death in battle, but relations were not much better with the new Armenian ruler, Pap, whose dissolute lifestyle caused Nerses to refuse him admission into church. Nerses was invited to a royal banquet at Khakh, on the Euphrates River, and was assassinated by poison.
Wednesday 20th of November
St. Edmund Rich
Archbishop of Canterbury England, who battled for discipline and justice, also called Edmund of Abingdon. Born in Abingdon, on November 30, 1180. he studied at Oxford, England, and in Paris, France. He taught art and mathematics at Oxford and was ordained. He spent eight years teaching theology and became Canon and treasurer of Salisbury Cathedral. An eloquent speaker, Edmund preached a crusade for Pope Gregory IX and was named archbishop of Canterbury. He became an advisor to King Henry III and presided in 1237 at Henry's ratification of the Great Charter. When Cardinal Olt became a papal legate with the patronage of King Henry, Edmund protested. A long-lasting feud between Edmund, the king, and his legate led him to resigning his see in 1240. He went to Pontigny, France, where he became a Cistercian. He died at Soissons, on November 16. Edmund was canonized in 1246 or 1247. A hall in Oxford bears his name.
Wednesday 20th of November
റഷ്യന്‍ പോളണ്ടിലെ വില്‌നയില്‍ (ഇന്നത്തെ ലിത്വാനിയ) പ്രശ സ്തനായ ഗണിതശാസ്ത്രജ്ഞന്‍ ആന്‍ഡ്രൂ കലിനോസ്‌കി
ഫ്രാന്‍സിലെ വലോയിസ് പ്രവശ്യയിലെ പ്രഭുവിന്റെ മകനായാണ് ഫെലിക്‌സ് ജനിച്ചത്. കുഞ്ഞുനാള്‍ മുതല്‍ ഭക്തിയില്‍ നിറഞ്ഞവനായി ജീവിച്ച ഫെലിക്‌സ് എപ്പോഴും ഏകാന്തതയില്‍ പ്രാര്‍ഥനാപൂര്‍വം ഇരിക്കുവാന്‍ താത്പര്യപ്പെട്ടിരുന്നു. സമപ്രായക്കാര്‍ കളിക്കുവാനും വിനോദങ്ങളില്‍ ഏര്‍പ്പെടാനും പോകുമ്പോള്‍ അദ്ദേഹം പ്രാര്‍ഥന തിരഞ്ഞെടുത്തു. ഫെലിക്‌സിന്റെ മാതാപിതാ ക്കളുടെ ദാമ്പത്യജീവിതം പരാജയമായിരുന്നു. എപ്പോഴും അവര്‍ തമ്മില്‍ കലഹിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. മാതാപിതാക്കളുടെ പ്രവൃത്തി ഫെലിക്‌സിനെ വേദനിപ്പി ച്ചിരുന്നു. അദ്ദേഹം ദൈവത്തോടു കരഞ്ഞുപ്രാര്‍ഥിക്കുമായിരുന്നു. ഫെലിക്‌സിന്റെ യൗവന കാലത്ത് മാതാപിതാക്കള്‍ തമ്മിലുള്ള ശണ്ഠ കൂടുകയും അവര്‍ വിവാഹമോചനം നടത്താന്‍ തീരുമാനിക്കുകയുംചെയതു. മാതാപിതാക്കള്‍ വേര്‍പിരിഞ്ഞതോടെ തന്റെ പേരില്‍ കിട്ടിയ സ്വത്ത് മുഴുവന്‍ പാവപ്പെട്ടവര്‍ക്കു ദാനമായി നല്‍കിയ ശേഷം അദ്ദേഹം സന്യാസജീവിതം തിരഞ്ഞെ ടുത്തു. ഒരു വനപ്രദേശത്ത് ആശ്രമം പണിത് അവിടെ ഏറെക്കാലം ജീവിച്ചു. കാട്ടുപഴങ്ങള്‍ മാത്രമായിരുന്നു പലപ്പോഴും ഭക്ഷണം. 71-ാം വയസില്‍ വി. ജോണ്‍ മാത്ത ഫെലിക്‌സിനെ സന്ദര്‍ശിച്ച് പരിശുദ്ധ ത്രിത്വത്തിന്റെ നാമത്തില്‍ ഒരു സന്യാസസമൂഹം സ്ഥാപിക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ച് ചര്‍ച്ച ചെയ്തു. സ്‌പെയിനില്‍ മുഹമ്മദീയരാല്‍ അടിമകളാക്കപ്പെട്ട ക്രിസ്ത്യാനികളെ മോചിപ്പിക്കുകയായിരുന്നു ലക്ഷ്യം. മറ്റു മതങ്ങളുടെയും തെറ്റായ വിശ്വാസരീതികളുടെയും സ്വാധീനത്തില്‍ ക്രൈസ്തവവിശ്വാസം ഉപേക്ഷിക്കേണ്ടിവന്നവരെ തിരികെകൊണ്ടുവരുന്നതിനു വേണ്ടി കൂടിയയായിരുന്നു അത്. ഇരുവരും ചേര്‍ന്ന് റോമിലെത്തി. മാര്‍പാപ്പയുടെ അനുവാദത്തോടെ പുതിയ സന്യാസസമൂഹത്തിനു തുടക്കമിട്ടു. അടിമകളുടെ മോചനത്തിനു വേണ്ടി ഫെലിക്‌സ് നിരന്തരം പോരാടി. നാല്പതു വര്‍ഷം കൊണ്ട് ലോകമെമ്പാടുമായി ഈ സമൂഹത്തിനു അറുന്നൂറിലേറെ ശാഖകള്‍ ഉണ്ടായി. 1212 ല്‍ വി. ഫെലിക്‌സ് മരിച്ചു. 1262 പോപ് ഉര്‍ബന്‍സ നാലാമന്‍ അദ്ദേഹത്തെ വിശുദ്ധനായി പഖ്യാപിച്ചു. 1998ല്‍ ഈ സമൂഹം അവരുടെ എണ്ണൂറാം വാര്‍ഷികം ആഘോഷിച്ചു.
Wednesday 20th of November
വി. സെബസ്ത്യാനോസ് (257-288)
\ പരിശുദ്ധ മറിയവും യൗസേപ്പ് പിതാവും കഴിഞ്ഞാല്‍ കേരളത്തില്‍ ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ വിശ്വാസികള്‍ വണങ്ങുന്ന വിശുദ്ധരില്‍ ഒരാളാണ് സെബാസ്റ്റിയന്‍ (സെബസ്ത്യാനോസ്). കേരളത്തിലെ നിരവധി ദേവാലയങ്ങള്‍ ഈ വിശുദ്ധന്റെ മധ്യസ്ഥതയിലുള്ളതാണ്. റോമന്‍ സേനയിലെ വെറുമൊരു പടയാളിയായിരുന്ന സെബാസ്റ്റിയന്‍ ലോകമെങ്ങും അറിയപ്പെടുന്ന വിശുദ്ധനായി മാറിയ കഥ ഏതൊരാളെയും വിശുദ്ധ ജീവിതം നയിക്കാന്‍ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നതാണ്. സെബാസ്റ്റിയന്‍ വളരെ സമ്പന്നമായ ഒരു റോമന്‍ കുടുംബത്തിലെ അംഗമായിരുന്നു. മിലാനി ലായിരുന്നു വിദ്യാഭ്യാസം. പഠനം പൂര്‍ത്തിയാക്കി റോമന്‍ സൈന്യത്തില്‍ ചേര്‍ന്നു. ചക്രവര്‍ത്തി യുടെ പ്രിയപ്പെട്ട സൈനികരില്‍ ഒരാളായി മാറാന്‍ സെബസ്ത്യാനോസിനു കഴിഞ്ഞു. ക്രൈസ്ത വപീഡന കാലം തുടങ്ങിയതോടെയാണ് സെബസ്ത്യാനോസ് ചക്രവര്‍ത്തിയുമായി അകന്നത്. സൈനിക ജീവിതം അവസാനിപ്പിക്കാന്‍ അദ്ദേഹം തയാറായില്ല. പീഡനങ്ങള്‍ അനുഭവിക്കുന്ന ക്രൈസ്തവരെ സഹായിക്കുവാന്‍ സൈനികന്‍ എന്ന നിലയിലുള്ള തന്റെ അധികാരങ്ങള്‍ സഹായിക്കുമെന്ന് അദ്ദേഹത്തിന് അറിയാമായിരുന്നു. ക്രിസ്തുവില്‍ വിശ്വസിച്ചതിന്റെ പേരില്‍ തടവിലാക്കപ്പെട്ടവരെ സെബസ്ത്യാനോസ് സന്ദര്‍ ശിക്കുകയും അവരെ ആശ്വസിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. അവര്‍ക്കു വേണ്ടി അദ്ദേഹം പ്രാര്‍ഥിച്ചു. രോഗികളെ സന്ദര്‍ശിക്കുവാനും ദരിദ്രരെ സാമ്പത്തികമായി സഹായിക്കുവാനും അദ്ദേഹം എപ്പോഴും ശ്രമിച്ചു. അങ്ങനെയിരിക്കെ, മാര്‍ക്കസ് എന്നും മര്‍സല്ലിനസ് എന്നും പേരുള്ള രണ്ട് ക്രൈസ്തവ യുവാക്കള്‍ തടവിലാക്കപ്പെട്ടു. ക്രൂരമായ പീഡനങ്ങള്‍ക്കൊടുവില്‍ യേശുവിനെ തള്ളിപ്പറയാനും അതുവഴി തടവറയില്‍ നിന്നും പീഡനങ്ങളില്‍ നിന്നും രക്ഷപ്പെടുവാനും അവര്‍ സമ്മതിച്ചു. എന്നാല്‍, ഇതറിഞ്ഞ സെബസ്ത്യാനോസ് തടവറയിലെത്തി ഇവരെ ഉപദേശിച്ചു. യേശുവിനെ തള്ളിപ്പറയുന്നതിനെപ്പറ്റി ചിന്തിച്ചുപോയതില്‍ അവര്‍ പശ്ചാത്തപിച്ചു. തടവറയില്‍ കാവല്‍ നിന്നിരുന്ന മറ്റൊരു സൈനികന്റെ ഭാര്യ ഊമയായിരുന്നു. സെബസ്ത്യാനോസ് ഈ സ്ത്രീയെ വിളിച്ച് അവളുടെ നെറ്റിയില്‍ കുരിശു വരച്ചു. ഇതോടെ, അവള്‍ക്ക് സംസാരശേഷി തിരിച്ചുകിട്ടി. ഈ അദ്ഭുതത്തിനു സാക്ഷിയായ ഇരുപതോളം സൈനികരും റോമന്‍ ഗവര്‍ണറും അപ്പോള്‍ തന്നെ യേശുവില്‍ വിശ്വസിച്ച് ക്രൈസ്തവമതം സ്വീകരിച്ചു. ക്രൈസ്തവ വിരോധികളായ ചിലര്‍ സെബസ്ത്യാനോസിന്റെ അദ്ഭുതപ്രവര്‍ത്തികള്‍ ചക്രവര്‍ത്തി യുടെ മുന്നിലെത്തിച്ചു. ക്രൈസ്തവനാകുക എന്നത് മരണം ഉറപ്പാകുന്ന ശിക്ഷയായിരുന്നു അന്ന്. ചക്രവര്‍ത്തി സെബസ്ത്യാനോസിനോട് ജൂപ്പിറ്റര്‍ ദേവനെ ആരാധിക്കുവാന്‍ കല്പിച്ചു. ക്രിസ്തുമതം ഉപേക്ഷിച്ചാല്‍ പല പദവികളും നല്‍കാമെന്നും ധാരാളം പണം സമ്പാദിക്കാനാകു മെന്നും പ്രലോഭനങ്ങളുണ്ടായി. സെബസ്ത്യാനോസ് വഴങ്ങിയില്ല. ഒടുവില്‍ ചക്രവര്‍ത്തി മരണ ശിക്ഷ വിധിച്ചു. സെബസ്ത്യാനോസിനെ ഒരു മരത്തില്‍ ബന്ധിച്ച ശേഷം പടയാളികള്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ നേരെ അമ്പുകളയച്ചു. ദേഹം മുഴുവന്‍ ശരങ്ങള്‍ കുത്തിക്കയറി. രക്തം വാര്‍ന്നൊഴുകി. അക്ഷമനായി ദൈവത്തെ സ്തുതിച്ചുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം ശരങ്ങളേറ്റുവാങ്ങി. ഒടുവില്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ കണ്ണുകള ടഞ്ഞു. സെബസ്ത്യാനോസ് മരിച്ചുവെന്നു കരുതി സൈനികള്‍ സ്ഥലം വിട്ടു. ക്രൈസ്തവ വിശ്വാസിയായ ഒരു സ്ത്രീ രഹസ്യമായി അദ്ദേഹത്തിന്റെ മൃതദേഹമെടുത്ത് അടക്കം ചെയ്യാനായി വന്നു. വിശുദ്ധന്‍ മരിച്ചിട്ടില്ലെന്നു കണ്ടെത്തി അവര്‍ അദ്ദേഹത്തെ ശുശ്രൂഷിച്ചു. എന്നാല്‍, ഈ സംഭവം ഉടന്‍തന്നെ ചക്രവര്‍ത്തിയുടെ ചെവിയിലെത്തി. അദ്ദേഹം ഇരുമ്പുവടി കൊണ്ട് അടിച്ച് വിശുദ്ധനെ കൊല്ലാന്‍ ഉത്തരവിട്ടു. അപ്രകാരം വലിയ ഇരുമ്പുലക്ക കൊണ്ടുള്ള അടിയേറ്റ് ആ വിശുദ്ധന്‍ മരണമേറ്റുവാങ്ങി.
Thursday 21st of November
St. Gelasius
St. Gelasius I, Pope (Feast day - November 21) Gelasius was born in Rome, in the fifth century, the son of an African named Valerius. Later, ordained a priest, he was elected Pope on March 1st, 492. Gelasius had a reputation for learning, justice, holiness, and charity. However, he was burdened with difficulties caused by a conflict with Euphemius, the Patriarchof Constantinople, over the Acacian heresy. He also protested the encroachments by Constantinople on Alexandria and Antioch. Gelasius was influential in setting aside Roman pagan festivals. Moreover, in opposition to the Manichaeans, he ordered reception of the Eucharist under both species. Gelasius is known to have composed liturgical Prefaces and Orations for Sacramentaries, which may be part of the Leonine Sacramentary. However, he had nothing to do with the Gelasian Sacramentary or the Gelasian Decree (listing the Canonical books of the Bible) - which have been erroneously attributed to him. He died at Rome on November 21, 496.
Thursday 21st of November
ലുവെയ്‌നിലെ വി. ആല്‍ബര്‍ട്ട് (1166-1202)
ഇന്നത്തെ ബെല്‍ജിയത്തിന്റെയും ഹോളണ്ടിന്റെയും ഭാഗങ്ങള്‍ ചേര്‍ന്ന ബ്രബന്റ് എന്ന പ്രവിശ്യയുടെ ഡ്യൂക്കായിരുന്ന ഗോഡ്ഫ്രി മൂന്നാമന്റെ മകനായിരുന്നു ആല്‍ബര്‍ട്ട്. പന്ത്രണ്ടാം വയസില്‍ ബെല്‍ജിയത്തിലെ ലിജെയുടെ കാനോനായി ആല്‍ബര്‍ട്ട് നിയമിതനായി. എന്നാല്‍ ആ നിയമനം മതപരമായിരുന്നുവെന്ന് പറയുക വയ്യ. കൃത്യമായ ശമ്പളം ലഭിക്കുന്ന ഒരു പദവിയായിരുന്നു അത് എന്നതിനാല്‍ രാഷ്ട്രീയ തീരുമാനത്തിന്റെ ഭാഗമായി ആല്‍ബര്‍ട്ട് നിയമിക്കപ്പെടുകയായിരുന്നു. 21-ാം വയസു വരെ ആല്‍ബര്‍ട്ട് ആ പദവിയില്‍ തുടര്‍ന്നു. പിന്നീട് അദ്ദേഹം ഹായ്‌നോള്‍ട്ടിലെ കൗണ്ടായിരുന്ന ബാള്‍ഡ്വിന്‍ അഞ്ചാമന്റെ കൊട്ടാരത്തില്‍ നൈറ്റ് സ്ഥാനത്ത് അവരോധിക്കപ്പെട്ടു. അക്കാലത്ത് യൂറോപ്പിലെ ദേശങ്ങളില്‍ കുലീനകുടുംബസ്ഥരായ ആളുകളായിരുന്നു നൈറ്റ് എന്ന സൈനിക പദവിയില്‍ നിയമിക്കപ്പെട്ടിരുന്നത്. ആല്‍ബര്‍ട്ടിന്റെ ജന്മനാടായിരുന്ന ബ്രബന്റിന്റെ ശത്രുരാജ്യമായിരുന്നു ഹായ്‌നോള്‍ട്ട്. ഇക്കാലത്ത് അദ്ദേഹത്തിനു യുദ്ധത്തിലും ഭൗതികനേട്ടങ്ങളിലുമുള്ള താത്പര്യം മെല്ലെ മെല്ലെ കുറയുകയും മാനസികമായി ദൈവത്തോട് അടുക്കുകയും ചെയ്തു. തന്റെ ജോലി രാജിവച്ച ശേഷം അദ്ദേഹം തിരികെ ലീജെയിലെത്തി കാനോനായി ചുമതലയേറ്റു. പന്ത്രണ്ടാം വയസില്‍ രാഷ്ട്രീയ സ്വാധീനത്താല്‍ കയറിപ്പറ്റിയ പദവിയില്‍ ദൈവപ്രേരണയാല്‍ അദ്ദേഹം മടങ്ങിയെത്തി. ബ്രബന്റിലെ ദേവാലയത്തിന്റെ ഭരണാധികാരിയായും പിന്നീട് ആര്‍ച്ച്ഡീക്കനായും അദ്ദേഹം സേവനമനുഷ്ഠിച്ചു. 1191 ല്‍ തന്റെ ഇരുപത്തിയഞ്ചാം വയസില്‍ അദ്ദേഹം ലീജെയുടെ ബിഷപ്പായി നിയമിക്കപ്പെട്ടു. എന്നാല്‍, റോമന്‍ ചക്രവര്‍ത്തിയായിരുന്ന ഹെന്റി ആറാമന്റെ രാജ്ഞിയുടെ ബന്ധുവായ മറ്റൊരാളും ലീജെയിലെ ബിഷപ്പാകാന്‍ അവകാശവാദം ഉന്നയിച്ചിരുന്നു. ഇതെത്തുടര്‍ന്ന് ചക്രവര്‍ത്തി ലൊതെയര്‍ എന്നൊരു മൂന്നാമനെ ബിഷപ്പായി നിയമിച്ചു. ആല്‍ബര്‍ട്ട് മാര്‍പാപ്പയുടെ സമീപം പരാതി പറഞ്ഞു. പോപ് ഇടപെട്ട് ആല്‍ബര്‍ട്ടിന് അധികാരം നല്‍കിയെങ്കിലും ചക്രവര്‍ത്തിയുടെ പിന്തുണയുണ്ടായിരുന്ന ലൊതെയര്‍ ബിഷപ്പ് സ്ഥാനത്ത് നിന്നു മാറാന്‍ തയാറായില്ല. കൊളോണിലെ ആര്‍ച്ച് ബിഷപ്പായിരുന്നു ബ്രൂണോയായിരുന്നു ആല്‍ബര്‍ട്ടിനു ബിഷപ്പ് പദവി നല്‍കേണ്ടിയിരുന്നത്. എന്നാല്‍ ചക്രവര്‍ത്തിയെ ഭയന്ന് അദ്ദേഹം അതിനു തയാറായില്ല. തുടര്‍ന്ന് റീംസിലെ ആര്‍ച്ച് ബിഷപ്പായ വില്യംസ് ആല്‍ബര്‍ട്ടിനു വൈദികപട്ടം നല്‍കുകയും ബിഷപ്പ് പദവിയില്‍ അവരോധിക്കുകയും ചെയ്തു. ആല്‍ബര്‍ട്ട് ഈ പ്രശ്‌നങ്ങളിലൊക്കെയും ശത്രുതാമനോഭാവമോ പിണക്കമോ കാണിച്ചില്ല. പക്ഷേ, പോപ്പിന്റെ തീരുമാനങ്ങളാണ് പ്രാവര്‍ത്തികമാകേണ്ടത് എന്ന് അദ്ദേഹത്തിനു നിര്‍ബന്ധമുണ്ടായിരുന്നു. പ്രശ്‌നത്തിനു പരിഹാരം കാണുവാന്‍ അനുരഞ്ജനത്തിന്റെ മാര്‍ഗങ്ങളിലൂടെ അദ്ദേഹം ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. എന്നാല്‍, എതിര്‍പക്ഷം പ്രശ്‌നപരിഹാരത്തിനു അവരുടെതായ വഴി കണ്ടെത്തിയിരുന്നു. ചക്രവര്‍ത്തിയുടെ രഹസ്യസേനയിലെ അംഗങ്ങള്‍ വഴിയിരികില്‍ വച്ച് ആല്‍ബര്‍ട്ടിനെ കുത്തികൊലപ്പെടുത്തി. വെറും രണ്ടുമാസം മാത്രം മെത്രാനായി ഇരുന്ന ആല്‍ബര്‍ട്ട് ഒടുവില്‍ മരണത്തിനു കീഴടങ്ങി.
Friday 22nd of November
കന്യകയായ വി. സിസിലിയ (രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ട്)
കര്‍ത്താവായ യേശുവില്‍ വിശ്വസിച്ചിരുന്നവരെ ക്രൂരമായി കൊലപ്പെടുത്തിയിരുന്ന കാലത്ത് റോമിലെ ഒരു കുലീന കുടുംബത്തില്‍ ജനിച്ച സിസിലിയയുടെ ജീവിതകഥ ഒരു റോമന്‍ പുരാണകഥയാണെന്നു തോന്നിപ്പോകും. എന്നാല്‍ നാലാം നൂറ്റാണ്ടു മുതല്‍ തന്നെ 'സ്വര്‍ഗരാജ്യത്തിലെ ലില്ലിപുഷ്പം' എന്നറിയപ്പെടുന്ന വിശുദ്ധയാണവര്‍. നിരവധിയായ അനുഗ്രഹങ്ങള്‍ വിശ്വാസികള്‍ക്ക് വാങ്ങിക്കൊടുത്ത വിശുദ്ധ. ക്രിസ്തീയ സംഗീതത്തിന്റെ മാധ്യസ്ഥ കൂടിയാണീ വിശുദ്ധ. സിസിലിയയുടെ കഥ പറയാം. റോമിന്റെ ചരിത്രത്തില്‍ നിര്‍ണായക സ്വാധീനം ചെലുത്തിയിരുന്ന ഒരു കുടുംബമായിരുന്നു സിസിലിയയുടേത്. അതിസമ്പന്നരും തറവാടികളുമായിരുന്നു അവളുടെ മാതാപിതാക്കള്‍. സുന്ദരമായ ഒരു കൊട്ടാരത്തില്‍ എല്ലാ സുഖസൗകര്യങ്ങള്‍ക്കുമിടയില്‍ അവള്‍ ജീവിച്ചു. സ്വര്‍ണനൂലുകളാല്‍ അലങ്കരിക്കപ്പെട്ട വെള്ള വസ്ത്രങ്ങളാണ് അവള്‍ അണിഞ്ഞിരു ന്നത്. അവള്‍ക്കു കളിക്കുവാന്‍ മാത്രമായി വിശാലമായ ഒരു പൂന്തോട്ടമുണ്ടായിരുന്നു. അതിസു ന്ദരങ്ങളായ പുഷ്പങ്ങള്‍ അവിടെ നട്ടുവളര്‍ത്തപ്പെട്ടു. പൂക്കളെയും പ്രകൃതിയെയും സ്‌നേഹിച്ച സിസിലിയ ലില്ലിപ്പൂക്കള്‍ പോലെ സുന്ദരിയുമായിരുന്നു. ഇത്ര സുന്ദരമായ പ്രകൃതിയെ സൃഷ്ടിച്ച സര്‍വശക്തന്‍ എത്ര വലിയവനായിരിക്കുമെന്ന് സിസിലിയ എപ്പോഴും ചിന്തിച്ചിരുന്നു. യേശുവിനെക്കുറിച്ച് കേട്ടറിഞ്ഞ നാള്‍ മുതല്‍ ആ ദിവ്യസ്‌നേഹം അനുഭവിച്ചു ജീവിക്കാന്‍ അവള്‍ കൊതിച്ചു. പൂന്തോട്ടത്തില്‍ ഏകാന്തതയിലിര ിക്കുമ്പോള്‍ മാലാഖമാര്‍ അവളെ സന്ദര്‍ശിക്കുമായിരുന്നു. സിസിലിയയുടെ മാതാപിതാക്കളും ദൈവഭയമുള്ളവരായിരുന്നു. എന്നാല്‍ച്ച വിവാഹപ്രായമെത്തിയപ്പോള്‍ പ്രഭുകുമാരനായ വലേറിയനുമായി അവളുടെ വിവാഹം നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ടു. സിസിലിയ എതിര്‍ത്തുനോക്കി. പക്ഷേ, മാതാപിതാക്കളുടെ നിര്‍ബന്ധത്തിനു അവള്‍ക്കു വഴങ്ങേണ്ടതായി വന്നു. വിവാഹദിവസം രാത്രി അവള്‍ ഭര്‍ത്താവിനോടു പറഞ്ഞു: ''എനിക്കൊരു രഹസ്യം പറയുവാനുണ്ട്. മറ്റാരോടും അത് പറയരുത്. ഞാന്‍ ദൈവദൂതന്റെ സംരക്ഷണയില്‍ കഴിയുന്നവളാണ്. എന്റെ ശരീരത്തില്‍ സ്പര്‍ശിച്ചാല്‍ താങ്കളോട് ദൈവദൂതന്‍ കോപിക്കും.''ഭര്‍ത്താവ് ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു: ''ഞാനിതു വിശ്വസിക്കുകയോ? ആദ്യം നീ ആ ദൈവദൂതനെ എനിക്കു കാണിച്ചുതരു. എന്നിട്ട് ഞാന്‍ നിന്റെ വാക്കുകള്‍ അനുസരിക്കാം.'' സിസിലിയ പറഞ്ഞു: ''ദൈവദൂതനെ നിനക്കു കാണുവാനാകും. പക്ഷേ, ആദ്യമായി താങ്കള്‍ ഏകദൈവവും സത്യദൈവവുമായ യേശു ക്രിസ്തുവില്‍ വിശ്വസിക്കണം.'' സിസിലിയയുടെ വാക്കുകള്‍ സത്യമാണോ എന്നറിയുന്നതിനു വേണ്ടി വലേറിയന്‍ ക്രിസ്തുമതം സ്വീകരിച്ചു. ജ്ഞാനസ്‌നാനം സ്വീകരിച്ചതോടുകൂടി അദ്ദേഹത്തിന്റെ കണ്ണുകള്‍ തുറക്കപ്പെട്ടു. യഥാര്‍ഥ ദൈവത്തെ അദ്ദേഹം അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞു. സിസിലിയയെ കന്യകയായി ജീവിക്കാന്‍ അനുവദിച്ച ശേഷം വലേറിയന്‍ സഹോദരനായ തിബൂര്‍ത്തിയോസിനൊപ്പം ക്രിസ്തുമതത്തില്‍ വിശ്വസിച്ചതിന്റെ പേരില്‍ രക്തസാക്ഷിത്വം വരിക്കുന്നവരെ സംസ്‌കരിക്കുന്നതിനുള്ള ഒരു കൂട്ടായ്മയ്ക്ക് രൂപം കൊടുത്തു. പിന്നീട് ഇരുവരും രക്തസാക്ഷിത്വം വരിക്കുകയും ചെയ്തു. വൈകാതെ റോമന്‍ അധികാരികള്‍ സിസിലിയയെയും തടവിലാക്കി. തടവറയില്‍ അവള്‍ ക്രൂരമായ പീഡനങ്ങളേറ്റുവാങ്ങി. റോമന്‍ ദൈവത്തെ വണങ്ങാന്‍ തയാറാകാത്തതിനെ തുടര്‍ന്ന് അവളെ തീച്ചൂളയിലിട്ട് കൊല്ലുവാന്‍ കല്പനയുണ്ടായി. മൂന്നുദിവസം തീച്ചൂളയില്‍ കിടന്നിട്ടും അവളുടെ തലമുടിനാരു പോലും കരിഞ്ഞില്ല. പിന്നീട് അവളെ കഴുത്തുവെട്ടി കൊലപ്പെടുത്തി. ഒന്‍പതാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ സിസിലിയയുടേത് എന്നു കരുതപ്പെടുന്ന ശവകുടീരം കണ്ടെടുക്കപ്പെട്ടു. റോമിലെ സിസിലിയയുടെ നാമത്തിലുള്ള ദേവാലയത്തില്‍ ഭൗതികാവശിഷ്ടങ്ങള്‍ സംസ്‌കരിക്കപ്പെട്ടു.
Friday 22nd of November
St. Cecilia
In the fourth century a Greek religious romance on the Loves of Cecilia and Valerian was written in glorification of virginal life with the purpose of taking the place of then-popular sensual romances.
Consequently, until better evidence is produced, we must conclude that St. Cecilia was not known or venerated in Rome until about the time when Pope Gelasius (496) introduced her name into his Sacramentary.
It is said that there was a church dedicated to St. Cecilia in Rome in the fifth century, in which Pope Symmachus held a council in 500.
The story of St. Cecilia is not without beauty or merit. She is said to have been quite close to God and prayed often:
In the city of Rome there was a virgin named Cecilia, who came from an extremely rich family and was given in marriage to a youth named Valerian. She wore sackcloth next to her skin, fasted, and invoked the saints, angels, and virgins, beseeching them to guard her virginity
During her wedding ceremony she was said to have sung in her heart to God and before the consummation of her nuptials, she told her husband she had taken a vow of virginity and had an angel protecting her. Valerian asked to see the angel as proof, and Cecilia told him he would have eyes to see once he traveled to the third milestone on the Via Appia (Appian Way) and was baptized by Pope Urbanus.
Following his baptism, Valerian returned to his wife and found an angel at her side. The angel then crowned Cecilia with a chaplet of rose and lily and when Valerian's brother, Tibertius, heard of the angel and his brother's baptism, he also was baptized and together the brothers dedicated their lives to burying the saints who were murdered each day by the prefect of the city, Turcius Almachius.
Both brothers were eventually arrested and brought before the prefect where they were executed after they refused to offer a sacrifice to the gods.
As her husband and brother-in-law buried the dead, St. Cecilia spent her time preaching and in her lifetime was able to convert over four hundred people, most of whom were baptized by Pope Urban.
Cecilia was later arrested and condemned to be suffocated in the baths. She was shut in for one night and one day, as fires were heaped up and stoked to a terrifying heat - but Cecilia did not even sweat.
When Almachius heard this, he sent an executioner to cut off her head in the baths.
The executioner struck her three times but was unable to decapitate her so he left her bleeding and she lived for three days. Crowds came to her and collected her blood while she preached to them or prayed. On the third day she died and was buried by Pope Urban and his deacons.
St. Cecilia is regarded as the patroness of music, because she heard heavenly music in her heart when she was married, and is represented in art with an organ or organ-pipes in her hand.
Officials exhumed her body in 1599 and found her to be incorrupt, the first of all incurrupt saints. She was draped in a silk veil and wore a gold embroidered dress. Officials only looked through the veil in an act of holy reverence and made no further examinations. They also reported a "mysterious and delightful flower-like odor which proceeded from the coffin."
St. Cecilia's remains were transferred to Cecilia's titular church in Trastevere and placed under the high altar.
In 1599 Cardinal Paolo Emilio Sfondrati, nephew of Pope Gregory XIV, rebuilt the church of St. Cecilia.
Saturday 23rd of November
Bl. Miguel Pro
Born on January 13, 1891 in Guadalupe, Mexico, Miguel Agustin Pro Juarez was the eldest son of Miguel Pro and Josefa Juarez.
Miguelito, as his doting family called him, was, from an early age, intensely spiritual and equally intense in hi mischievousness, frequently exasperating his family with his humor and practical jokes. As a child, he had a daring precociouness that sometimes went too far, tossing him into near-death accidents and illnesses. On regaining consciousness after one of these episodes, young Miguel opened his eyes and blurted out to his frantic parents, "I want some cocol" (a colloquial term for his favorite sweet bread). "Cocol" became his nickname, which he would later adopt as a code name during this clandestine ministry.
Miguel was particularly close to his older sister and after she entered a cloistered convent, he came to recognize his own vocation to the priesthood. Although he was popular with the senoritas and had prospects of a lucrative career managing his father's thriving business concerns, Miguel renounced everything for Christ his King and entered the Jesuit novitiate in El Llano, Michoacan in 1911.
He studied in Mexico until 1914, when a tidal wave of anti-Catholicism crashed down upon Mexico, forcing the novitiate to disband and flee to the United States, where Miguel and his brother seminarians treked through Texas and New Mexicobefore arriving at the Jesuit house in Los Gatos, California.
In 1915, Miguel was sent to a seminary in Spain, where he remained until 1924, when he went to Belgium for his ordination to the priesthood in 1925. Miguel suffered from a severe stomach problem and after three operations, when his health did not improve, his superiors, in 1926, allowed him to return to Mexico in spite of the grave religious persecution in that country.
The churches were closed and priests went into hiding. Miguel spent the rest of his life in a secret ministry to the sturdy Mexican Catholics. In addition to fulfilling their spiritual needs, he also carried out the works of mercy by assisting the poor in Mexico City with their temporal needs. He adopted many interesting disguises in carrying out his secret mininstry. He would come in the middle of the night dressed as a beggar to baptize infants, bless marriages and celebrate Mass. He would appear in jail dressed as a police officer to bring Holy Viaticum to condemned Catholics. When going to fashionable neighboorhoods to procure for the poor, he would show up at the doorstep dressed as a fashionable businessmam with a fresh flower on his lapel. His many exploits could rival those of the most daring spies. In all that he did, however, Fr. Pro remained obedient to his superiors and was filled with the joy of serving Christ, his King.
Falsely accused in the bombing attempt on a former Mexican president, Miguel became a wanted man. Betrayed to the police, he was sentenced to death without the benefit of any legal process.
On the day of his execution, Fr. Pro forgave his executtioners, prayed, bravely refused the blindfold and died proclaiming, "Viva Cristo Rey", "Long live Christ the King!"
Information courtesy of ProVision and Brother Gerald Mueller.
Saturday 23rd of November
വി. ക്ലെമന്റ് പാപ്പ (ഒന്നാം നൂറ്റാണ്ട്)
നാലാമത്തെ മാര്‍പാപ്പയായിരുന്ന ക്ലെമന്റ് യഹൂദവംശജനായിരുന്നു. അപ്പസ്‌തോലന്മാരുമായി അടുത്തിടപഴകിയിട്ടുള്ള ക്ലെമന്റ് പാപ്പയെപ്പറ്റി വി. ബൈബിളിലും പരാമര്‍ശമുണ്ട്. സഭാപിതാക്കന്മാ രില്‍ ഒരാളായി ക്ലെമന്റ് പാപ്പ അറിയപ്പെടുന്നു.ഫോസ്റ്റിനസ് എന്ന റോമാക്കാരന്റെ മകനായാണ് ക്ലെമന്റ് ജനിച്ചത്. താന്‍ യഹൂദനാ ണെന്നും യാക്കോബിന്റെ ഗോത്രത്തില്‍പ്പെട്ടവനാണെന്നും ക്ലെമന്റ് തന്നെ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. വി. പത്രോസ് ശ്ലീഹായോ വി. പൗലോസ് ശ്ലീഹായോ ആണ് അദ്ദേഹത്തെ മാനസാന്തരപ്പെടുത്തി ക്രിസ്തുമതത്തിലേക്ക് സ്വീകരിച്ചത്. രണ്ടു ശ്ലീഹന്മാര്‍ക്കുമൊപ്പം ക്ലെമന്റ് സുവിശേഷപ്രവര്‍ത്തനം നടത്തുകയും പ്രേഷിത ജോലികളില്‍ ഇരുവരെയും സഹായിക്കുകയും ചെയ്തു. ആദിമസഭാപിതാക്കന്മാരായ ഒരിജനും വി. ജറോമും ക്ലെമന്റിനെ 'അപ്പസ്‌തോലികന്‍' എന്നാണ് വിശേഷിപ്പിച്ചിട്ടുള്ളത്. പത്രോസ് ശ്ലീഹാ തന്നെയാണ് ക്ലെമന്റിനു മെത്രാന്‍ പദവി കൊടുത്തതെന്നു കരുതപ്പെടുന്നു. പീലിപ്പോസില്‍ വച്ച് എ.ഡി. 62 ല്‍ പൗലോസ് ശ്ലീഹാ വരിച്ച സഹനങ്ങളില്‍ പങ്കാളിയാകുവാനും ക്ലെമന്റിനു കഴിഞ്ഞു. 'ജീവന്റെ പുസ്തകത്തില്‍ പേരുള്ളവന്‍' എന്നാണ് വി. പൗലോസ് ശ്ലീഹാ പീലിപ്പോസു കാര്‍ക്കെഴുതിയ ലേഖനത്തില്‍ ക്ലെമന്റിനെ വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത്. (പീലി. 4:3) വി. ലൂക്കായോടും തിമോത്തിയോടും പൗലോസിനോടുമൊപ്പം ക്ലെമന്റ് എല്ലാ സഹനങ്ങളിലും പങ്കാളിയാകുകയും എല്ലാ പ്രതിസന്ധികളെയും നേരിടുകയും ചെയ്തു. നിരവധി പേരെ യേശുവിലേക്ക് ക്ലെമന്റ് ആകര്‍ഷിച്ചു. ആദിമസഭയുടെ വിശ്വാസങ്ങളെ ശരിയായ വഴിയിലൂടെ തിരിച്ചുവിടാന്‍ അദ്ദേഹത്തിനു സാധിച്ചു. പത്രോസ് ശ്ലീഹായുടെ രക്തസാക്ഷിത്വത്തിനു ശേഷം വി. ലീനസും അതിനു ശേഷം വി. ക്ലീറ്റസും മാര്‍പാപ്പമാരായി. എ.ഡി. 89 ല്‍ നാലാമത്തെ മാര്‍പാപ്പയായി ക്ലെമന്റ് അധികാര മേറ്റെടുത്തു. ഒന്‍പതു വര്‍ഷവും ഇരുപതു മാസവും അദ്ദേഹം മാര്‍പാപ്പ പദവിയിലിരുന്നു. കൊറിന്ത്യക്കാര്‍ക്ക് ക്ലെമന്റ് എഴുതിയ ലേഖനം ഏറെ പ്രസിദ്ധമാണ്. നിരവധി പുസ്തകങ്ങള്‍ അദ്ദേഹം രചിച്ചു. ഡൊമിനിഷ്യന്‍ ചക്രവര്‍ത്തിയുടെ മതപീഡനകാലത്ത് അദ്ദേഹം ചക്രവര്‍ത്തി താമസിച്ച അതേ നഗരത്തില്‍ തന്നെ ക്ലെമന്റും താമസിച്ചു. എ.ഡി. 101 ല്‍ ട്രാജന്‍ ചക്രവര്‍ത്തിയുടെ കാലത്ത് അദ്ദേഹം രക്തസാക്ഷിത്വം വരിച്ചു.
Sunday 24th of November
രക്തസാക്ഷികളായ വി. ഫേïാറയും മേരിയും (ഒന്‍പതാം നൂറ്റാണ്ട്)
ക്രൈസ്തവര്‍ക്കെതിരെ മുസ്‌ലിംവിഭാഗക്കാരുടെ പീഡനം ശക്ത മായിരുന്ന കാലത്ത് രക്തസാക്ഷിത്വം വരിച്ച രണ്ടു യുവതികളാണ് മേരിയും ഫേïാറയും. മേരി ക്രൈസ്തവവിശ്വാസിയായിരുന്നുവെങ്കില്‍ ഫേïാറ മുസ്‌ലിം സമുദായത്തിലെ അംഗമായിരുന്നു. ഫേïാറയുടെ മാതാപിതാക്കളും സഹോദരങ്ങളും മുസ്‌ലിം മതത്തില്‍ വിശ്വ സിച്ചിരുന്നവരായിരുന്നു. ഫേïാറ ക്രൈസ്തവിശ്വാസിയായത് എപ്പോഴാണെന്നോ എങ്ങനെയാണെന്നോ കൃത്യമായി ഇന്ന് അറിവില്ല. ഒരുപക്ഷേ, ഉറ്റസുഹൃ ത്തായ മേരിയുടെ സ്വാധീനം അതിനു പിന്നിലുണ്ടാവാം. ക്രിസ്തുമതത്തിലേക്ക് ചേര്‍ന്നതിന്റെ പേരില്‍ ഫേïാറയ്ക്ക് വീട്ടില്‍നിന്നു തന്നെ പീഡനങ്ങളേറ്റുവാങ്ങേണ്ടിവന്നു. പക്ഷേ, അവള്‍ തളരാതെ പിടിച്ചുനിന്നു. തന്റെ വിശ്വാസത്തിനു ഒരു പോറല്‍ പോലുമേല്ക്കാന്‍ അവള്‍ അനു വദിച്ചില്ല. എന്നും പതിവ്രതയായി ജീവിക്കുമെന്നും യേശുവിന്റെ മാര്‍ഗത്തില്‍നിന്നു വ്യതിചലി ക്കില്ലെന്നും അവള്‍ ശപഥം ചെയ്യുകയും ചെയ്തു. ക്രൈസ്തവ വിശ്വാസം സ്വീകരിച്ചതിന്റെ പേരില്‍ തടവില്‍ കഴിയുന്നവരെ സന്ദര്‍ശിക്കുവാനും അവര്‍ക്ക് ആശ്വാസം പകര്‍ന്നുകൊടുക്കുവാനും ഫേïാറ എപ്പോഴും ശ്രമിച്ചു. പാവപ്പെട്ടവരെ സഹായിച്ചു. ഫേïാറയെ തിരികെ മുസ്‌ലിം വിശ്വാസത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുവരാന്‍ മാതാപിതാക്കള്‍ കഴിയുന്നത്ര ശ്രമിച്ചു. എന്നാല്‍ അവര്‍ പരാജയപ്പെട്ടതേയുള്ളു. അവര്‍ ഫേïാറയുടെ വിവാഹം ഒരു മുസ്‌ലിം യുവാവുമായി നിശ്ചയിച്ചു. വീട്ടുകാര്‍ നിര്‍ബന്ധപൂര്‍വം അവളെ വിവാഹം കഴിച്ചയയ്ക്കു മെന്നു മനസിലാക്കിയ ഫേïാറ സുഹൃത്തായ മേരിക്കൊപ്പം വീട്ടില്‍നിന്ന് ഒളിച്ചോടി. ഫേïാറയുടെ സഹോദരിയുടെ വീട്ടിലേക്കാണ് അവര്‍ പോയത്. എന്നാല്‍ സഹോദരി അവര്‍ക്കു സംരക്ഷണം കൊടുത്തില്ല. ഫേïാറയുടെ സഹോദരന്‍ തന്നെ ഇരുവരെയും ഇസ്‌ലാം അധികാരികള്‍ക്കു പിടിച്ചുകൊടുത്തു. പരസ്യമായി വിചാരണ ചെയ്യപ്പെട്ടശേഷം ക്രൂരമായ മര്‍ദനങ്ങള്‍ ആരംഭിച്ചു. എന്നാല്‍ യേശുവിനെ തള്ളിപ്പറയാന്‍ അവര്‍ തയാറായില്ല. വധശിക്ഷ കാത്തുകിടന്ന സമയത്ത് ഇരുവരും തടവറയില്‍ നിന്ന് രക്ഷപ്പെട്ടു. എന്നാല്‍, അധികം വൈകാതെ വീണ്ടും പിടിക്കപ്പെ ട്ടതിനെ തുടര്‍ന്ന് ഇരുവരെയും തലഛേദിച്ച് കൊലപ്പെടുത്തി. എ.ഡി. 851നും 856നും ഇടയിലാ യിരുന്നു ഇവരുടെ രക്തസാക്ഷിത്വം.
Sunday 24th of November
St. Andrew Dung Lac
Through the missionary efforts of various religious families beginning in the sixteenth century and continuing until 1866, the Vietnamese people heard the message of the gospel, and many accepted it despite persecution and even death. On June 19, 1988, Pope John Paul II canonized 117 persons martyred in the eighteenth century. Among these were ninety-six Vietnamese, eleven missionaries born in Spain and belonging to the Order of Preachers, and ten French missionaries belonging to the Paris Foreign Mission Society. Among these saints are eight Spanish and French bishops, fifty priests (thirteen European and thirty-seven Vietnamese), and fifty-nine lay people. These martyrs gave their lives not only for the Church but for their country as well. They showed that they wanted the gospel of Christ to take root in their people and contribute to the good of their homeland. On June 1, 1989, these holy martyrs were inscribed in the liturgical calendar of the Universal Church on November 24th.
Monday 25th of November
St. Catherine of Alexandria
Saint Catherine of Alexandria is a canonized saint in the Catholic Church who, per Christian tradition, was martyred around 305 in Alexandria, Egypt. Of course, the Church of the first Millennium was undivided. She is also recognized as the Great Martyr and Saint by the Orthodox Church. There are no surviving primary sources attesting to her existence, but the fact that her memory, and the stories about her, have been kept alive - and handed down in the tradition - certainly confirm her existence, and her life of heroic virtue and holiness.
The young saint was born around 287 in Alexandria, Egypt. At that time, Alexandria was one of the finest cities in the world, and a center of learning and culture as well as faith.
Christian tradition states she was of noble birth, possibly a princess. As a member of the nobility, she was also educated and was an avid scholar. Around the age of fourteen, she experienced a moving vision of Mary and the infant Jesus, and she decided to become a Christian.
Although she was a teenager, she was very intelligent and gifted. When the emperor Maxentius began persecuting Christians, Catherine visited him to denounce his cruelty.
Rather than order her execution, Maxentius summoned fifty orators and philosophers to debate her. However, Catherine was moved by the power of the Holy Spirit and spoke eloquently in defense of her faith. Her words were so moving that several of the pagans converted to Christianity and were immediately executed.
Unable to defeat her rhetorically or to intimidate her into giving up her belief, the emperor ordered her to be tortured and imprisoned.
Catherine was arrested and scourged. Despite the torture, she did not abandon her faith. Word of her arrest and the power of her faith quickly spread and over 200 people visited her. According to some legends, the emperor's own wife, Valeria Maximilla was converted by Catherine. The emperor eventually executed his own wife over her conversion. However, this is not mentioned in the historical record and may be a legend. It is believed that Maximilla was alive and with her husband at the Battle of the Milvian Bridge in 312, seven years after the death of Catherina.
Following her imprisonment, Maxentius made a final attempt to persuade the beautiful Catherine to abandon her faith by proposing marriage to her. This would have made her a powerful empress. Catherine refused, saying she was married to Jesus Christ and that her virginity was dedicated to him.
The emperor angrily ordered her to be executed on a breaking wheel. The breaking wheel is an ancient form of torture where a person's limbs are threaded among the spokes and their bones are shattered by an executioner with a heavy rod. It is a brutal punishment that results in a slow and painful death, normally reserved for the worst criminals.
When Catherine was presented before the wheel, she touched it and a miracle occurred that caused the wheel to shatter.
Unable to torture her to death, the emperor simply ordered her beheaded.
One account claimed that angels took her body to Mt. Sinai. In the sixth century, the Emperor Justinian ordered a monastery established in her name. The monastery, Saint Catherine's, remains to this day and is one of the oldest in the world.
Around the year 800, a legend spread that her body has been found with her hair still growing and a constant stream of oil coming from her body. Nothing exists to this day of her remains, and her very existence has been called into question.
Despite these questions, and the possibility that her story may be confused with that of one or more other saints, she is still venerated in the Eastern Orthodox Church as a Martyr. Many Roman Catholics also venerate her to this day as one of the great virgin saints of the early Church.
During the medieval period, St. Catherine was one of the most famous saints of the Church. She has was a popular subject in renaissance art and many paintings from the period are dedicated to her.
Catherine is still a very popular Catholic name.
The spiked wheel is a popular symbol often associated with St. Catherine.
Her feast day is Nov. 25, and she is the patron of a great many professions and causes. Her patronage includes students, unmarried girls, apologists and many more as well as many places around the world.
Monday 25th of November
അലക്‌സാന്‍ഡ്രിയായിലെ വി. കാതറീന് (മൂന്നാം നൂറ്റാണ്ട്)
റോമന്‍ രാജകുടുംബത്തില്‍ പിറന്ന മഹാപണ്ഡിതയായ കാതറീന് ലോകമെമ്പാടുമുള്ള ക്രൈസ്തവരുടെ പ്രിയപ്പെട്ട മധ്യസ്ഥയാണ്. കാതറീന്റെ ജീവിതവും അവളുടെ രക്തസാക്ഷിത്വവും ആദിമ സഭയുടെ കാലം മുതല്‍ തന്നെ കഥകളായി പ്രചരിച്ചുപോരുന്നു. റോമന്‍ ചക്രവര്‍ത്തിയായ മാക്‌സിമസ് ക്രൈസ്തവ വിശ്വാസികളെ തിരഞ്ഞുപിടിച്ചു പീഡിപ്പിക്കുകയും കൊലപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തി രുന്ന കാലം. ചക്രവര്‍ത്തി വിശ്വസിച്ചിരുന്ന റോമന്‍ ദൈവങ്ങളെ ആരാധിച്ചിരുന്നവളായിരുന്നു കാതറീന്. സ്വപ്നത്തില്‍ യേശുവിന്റെ ദര്‍ശനമുണ്ടായതോടെ കാതറീന് യഥാര്‍ഥ ദൈവത്തെ തിരിച്ചറിഞ്ഞ് ക്രൈസ്തവ വിശ്വാസം സ്വീകരിച്ചു. അങ്ങനെയിരിക്കെ ഒരു ദിവസം രാജസന്നിധിയിലെത്തിയ വിജാതീയരായ കുറെ തത്വചിന്തകരു മായി കാതറീന് സംവാദത്തില്‍ ഏര്‍പ്പെട്ടു. ചക്രവര്‍ത്തിയുടെ നിര്‍ദേശപ്രകാരമായിരുന്നു അത്. എന്നാല്‍ച്ച കാതറീന് യേശുവിലാണ് യഥാര്‍ഥ രക്ഷ എന്നു വിളിച്ചുപറഞ്ഞത് ചക്രവര്‍ത്തിയെ ക്ഷുഭിതനാക്കി. സംവാദത്തില്‍ വിജാതീയ തത്വചിന്തകര്‍ പരാജയപ്പെട്ടുവെന്നു മാത്രമല്ല, കാതറീന്റെ വാക്കുകള്‍ അവരെയും ക്രിസ്തുവിന്റെ അനുയായികളാക്കി മാറ്റി. ആ തത്വചിന്തകരെ അപ്പോള്‍ തന്നെ ചക്രവര്‍ത്തി വധിച്ചു. എന്നാല്‍ച്ച കാതറീനു തടവുശിക്ഷ മാത്രമേ നല്‍കിയുള്ളു. സംവാദത്തിനിടെ കാതറീന് അവതരിപ്പിച്ച കാര്യങ്ങള്‍ മാക്‌സിമസിന്റെ ഭാര്യയെയും സൈന്യാധി പനെയും സ്വാധീനിച്ചിരുന്നു. അവര്‍ രഹസ്യമായി തടവറയിലെത്തി ക്രൈസ്തവവിശ്വാസം സ്വീകരിച്ചു. രാജ്ഞിയെയും സൈന്യാധിപനെയും ചക്രവര്‍ത്തി നിഷ്‌കരുണം കൊലപ്പെടുത്തി. അതീവസുന്ദരിയായിരുന്ന കാതറീനെ ചക്രവര്‍ത്തി മോഹിച്ചിരുന്നുവെന്നതായിരുന്നു മരണശിക്ഷ നല്‍കാതിരിക്കാനുള്ള കാരണം. ചക്രവര്‍ത്തി കാതറീനെ തനിക്കൊപ്പം കിടക്ക പങ്കിടാന്‍ ക്ഷണിച്ചു. ഒട്ടേറെ മോഹനവാഗ്ദാന ങ്ങളും അയാള്‍ കാതറീനു കൊടുത്തു. എന്നാല്‍, പാപത്തില്‍ പതിക്കുവാന്‍ അവള്‍ തയാറായില്ല. ചക്രവര്‍ത്തിയുടെ ആജ്ഞ നിരസിച്ചാല്‍ മരണശിക്ഷ ഉറപ്പായിരുന്നു. പക്ഷേ, അവള്‍ അയാളുടെ ക്ഷണത്തെ പുച്ഛിച്ചു തള്ളി. മാക്‌സിമസ് ഒരവസം കൂടി കൊടുത്തു. മനസുമാറി തിരിച്ചു വരുമെന്ന പ്രതീക്ഷയില്‍ അയാള്‍ അവളെ നാടുകടത്തി. കുറെ നാളുകള്‍ക്കു ശേഷം വീണ്ടും കാതറീനെ തന്റെ കിടപ്പറ പങ്കാളിയാകാന്‍ ക്ഷണിച്ചു. കാതറീന് വീണ്ടും ക്ഷണം നിരസിച്ചു. ക്രൂരമായ മര്‍ദ്ദനങ്ങള്‍ ആരംഭിച്ചു. അവളുടെ സുന്ദരമായ അവയവങ്ങള്‍ ഒരോന്നായി ഛേദിച്ചു. ഒടുവില്‍ കഴുത്തറത്ത് കൊലപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു. കാതറീന്റെ ജീവിതകഥയ്ക്ക് ചരിത്രപരമായ തെളിവുകളുടെ അഭാവമുണ്ടെന്ന കാരണത്താല്‍ 1969 ല്‍ കത്തോലിക്കാ സഭ കാതറീനെ ഔദ്യോഗിക വിശുദ്ധരുടെ കലണ്ടറില്‍ നിന്നു നീക്കം ചെയ്തു. കാതറീന്റെ തിരുനാള്‍ ആഘോഷിക്കുന്നതിനോ മാധ്യസ്ഥം യാചിക്കുന്നതിനോ തടസമുണ്ടായിരുന്നില്ല. 2002ല്‍ കാതറീനെ വീണ്ടും കലണ്ടറില്‍ ഉള്‍പ്പെടുത്തി. കാതറീന്റെ നാമത്തില്‍ ലോകമെമ്പാടും നിരവധി ദേവാലയങ്ങളും സന്യാസസമൂഹങ്ങളുമുണ്ട്. നാല്പതു വിശുദ്ധ സേവകരുടെ പട്ടികയില്‍ ഉള്‍പ്പെടുന്ന വിശുദ്ധയാണ് കാതറീന്.
Tuesday 26th of November
വി. ജോണ്‍ ബര്‍ക്ക്മാന്‍സ് (1599-1621)
മലയാളികള്‍ക്കു സുപരിചിതനാണ് ബര്‍ക്ക്മാന്‍സ് എന്ന വിശുദ്ധന്‍. ചങ്ങനാശേരിയിലെ പ്രസിദ്ധമായ സെന്റ് ബര്‍ക്ക്മാന്‍സ് കോളജും ഹൈസ്‌കൂളും ഈ വിശുദ്ധന്റെ നാമത്തില്‍ സ്ഥാപിക്കപ്പെട്ടതാണ്. ബര്‍ക്ക്മാന്‍സ് എന്ന വിശുദ്ധന്‍ ജീവിച്ചിരിക്കെ ഒരു അദ്ഭുതങ്ങളും പ്രവര്‍ത്തിച്ചിട്ടില്ല. സന്യാസസമൂഹങ്ങള്‍ക്കൊന്നും തുടക്കം കുറിച്ചില്ല. പക്ഷേ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ മനുഷ്യസ്‌നേഹവും വിശ്വാസ തീഷ്ണതയും വിശുദ്ധന്‍ എന്ന സ്വര്‍ഗീയ പദവിക്ക് അദ്ദേഹത്തെ അര്‍ഹനാക്കി. ബെല്‍ജിയത്തിലെ ബ്രാബാന്റില്‍ ചെരുപ്പുനിര്‍മാണം തൊഴിലാക്കിയിരുന്ന ആളായിരുന്നു ബര്‍ക്ക്മാന്‍സിന്റെ അച്ഛന്‍. മാതാപിതാക്കള്‍ ഭക്തരായിരുന്നു. അവര്‍ ദൈവഭയമുള്ളവരായി മക്കളെ വളര്‍ത്തി. ബര്‍ക്ക്മാന്‍സിനു നാലു സഹോദരങ്ങള്‍ കൂടി ഉണ്ടായിരുന്നു. അഞ്ചു പേരില്‍ മൂന്നു പേരും ആത്മീയ ജീവിതം തിരഞ്ഞെടുത്തു. ചെറുപ്പത്തില്‍ അള്‍ത്താരബാലനായി വി. കുര്‍ബാനയില്‍ സജീവമായി പങ്കെടുത്തിരുന്ന ബര്‍ക്ക്മാന്‍സ് പാവങ്ങളോടുള്ള അനുകമ്പയും ദൈവത്തോടുള്ള സ്‌നേഹവും ഒന്നുതന്നെയാണെന്നു വിശ്വസിച്ചിരുന്നു. മാതാപിതാക്കള്‍ ബര്‍ക്ക്മാന്‍സിന്റെ സ്വഭാവനിഷ്ഠയിലും ദൈവസ്‌നേഹത്തിലും അതീവസന്തുഷ്ടരായിരുന്നു. അമ്മയെ മാറാരോഗങ്ങള്‍ വലച്ചിരുന്നു. അമ്മയെ ശുശ്രൂഷിക്കുവാന്‍ മറ്റാരെക്കാളും എപ്പോഴും സമയം ചെലവഴിച്ചിരുന്നത് ബര്‍ക്ക്മാന്‍സ് ആയിരുന്നു. പഠനത്തിലും കായികവിനോദങ്ങളിലും എപ്പോഴും മുന്നിലായിരുന്നു അവന്‍. വിശുദ്ധനായിരുന്ന അലോഷ്യസ് ഗോണ്‍സാഗയെക്കുറിച്ചുള്ള പുസ്തകം ഒരിക്കല്‍ വായിച്ചതോടെയാണ് ബര്‍ക്ക്മാന്‍സ് ആത്മീയ ജീവിതം തിരഞ്ഞെടുക്കാന്‍ തീരുമാനിക്കുന്നത്. മലിനസിലെ ജെസ്യൂട്ട് സഭയുടെ കോളജില്‍ ചേര്‍ന്നു. പിന്നീട് തത്വചിന്ത പഠിക്കുന്നതിനായി ബര്‍ക്ക്മാന്‍സ് റോമിലേക്ക് പോയി. ഒരിക്കല്‍ ബര്‍ക്ക്മാന്‍സ് ഒരു സ്വപ്നം കണ്ടു. പലരാജ്യങ്ങളില്‍നിന്നുള്ള പല ഭാഷക്കാരായ അഭയാര്‍ഥികളെ താന്‍ സഹായിക്കുന്നതായിരുന്നു സ്വപ്നം. താന്‍ കണ്ട സ്വപ്നം സത്യമാകണമെങ്കില്‍ മറ്റുഭാഷകളും അറിഞ്ഞിരിക്കണം എന്ന ചിന്തയില്‍ യൂറോപ്പിലെ പ്രമുഖ ഭാഷകളെല്ലാം അദ്ദേഹം പഠിച്ചു. പഠനകാലത്ത് ബര്‍ക്ക്മാന്‍സ് അധ്യാപകരുടെയും സഹപാഠി കളുടെയും പ്രീതി പിടിച്ചുപറ്റി. കന്യകാമറിയത്തോടുള്ള തീവ്രമായ ഭക്തി, വി. കുര്‍ബാനയിലുള്ള ഭക്തിപൂര്‍വമായ പങ്കാളിത്തം, ദരിദ്രരോടുള്ള അനുകമ്പ എന്നിവയെല്ലാം ബര്‍ക്ക്മാന്‍സിന്റെ പ്രത്യേകതകളായിരുന്നു. തത്വചിന്തകനെന്ന നിലയിലും അദ്ദേഹം പേരെടുത്തു. 1621ല്‍ ബിരുദം സമ്പാദിച്ചശേഷം ഒരു ദിവസം ഒരു ആത്മീയ സംവാദത്തില്‍ പങ്കെടുക്കുന്നതിനു ബര്‍ക്ക്മാന്‍സിനെ ചുമതലപ്പെടുത്തി. സംവാദത്തില്‍ ബര്‍ക്ക്മാന്‍സ് മികച്ച പ്രകടനം നടത്തി. അദ്ദേഹത്തിന്റെ പാണ്ഡിത്യവും ആശയങ്ങളുടെ സ്പഷ്ടതയും എതിരാളികള്‍ പോലും അംഗീ കരിച്ചു. സംവാദത്തില്‍ പങ്കെടുത്തു കോളജില്‍ മടങ്ങിയെത്തിയ ബര്‍ക്ക്മാന്‍സിനെ കടുത്ത പനി ബാധിച്ചു. പരിശുദ്ധ ജപമാല ചൊല്ലിക്കൊണ്ടും യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ പീഡാനുഭവത്തെക്കുറിച്ചു ധ്യാനിച്ചുകൊണ്ടും ബര്‍ക്ക്മാന്‍സ് രോഗത്തെ നേരിട്ടു. ദിവസങ്ങള്‍ക്കുള്ളില്‍, പൗരോഹിത്യം സ്വീകരിച്ചശേഷം ചൈനയില്‍ പ്രേഷിതപ്രവര്‍ത്തനത്തിനു പോകണമെന്ന മോഹം ബാക്കിവച്ച് അദ്ദേഹം മരിച്ചു. 1888 ല്‍ പോപ് ലിയോ പതിമൂന്നാമന്‍ ജോണ്‍ ബര്‍ക്ക്മാന്‍സിനെ വിശുദ്ധനായി പ്രഖ്യാപിച്ചു.
Tuesday 26th of November
St. John Berchmans
Eldest son of a shoemaker, John was born at Diest, Brabant. He early wanted to be a priest, and when thirteen became a servant in the household of one of the Cathedral canons at Malines, John Froymont. In 1615, he entered the newly founded Jesuit College at Malines, and the following year became a Jesuit novice. He was sent to Rome in 1618 to continue his studies, and was known for his diligence and piety, impressing all with his holiness and stress on perfection in little things. He died there on August 13. Many miracles were attributed to him after his death, and he was canonized in 1888. He is the patron of altar boys. His feast day is November 26.
Wednesday 27th of November
St. James Intercisus
James was a favorite of King Yezdigerd I of Persia and a Christian. He abandoned his religion when Yesdigerd launched a persecution of the Christians. When the king died, James repented of his apostasy and declared himself to be a Christian to the new king, Bahram. When James refused to apostasize, he was executed by having his body cut apart piece by piece, beginning with his fingers (hence his surname Intercisus - cut to pieces), and then beheaded. His feast day is November 27.
Wednesday 27th of November
വിശുദ്ധ കാതറിന്‍ (1413-1463)
'കാതറിന്‍ ഡി വിര്‍ജി' എന്ന സിസ്റ്റര്‍ കാതറിന്‍ മരണശേഷമാണ് ഏറെ പ്രശസ്തയായത്. 1463 മാര്‍ച്ച് ഒന്‍പതിനായിരുന്നു കാതറിന്റെ മരണം. ശവപ്പെട്ടിയില്‍ അടക്കം ചെയ്യാതെയാണ് അവരെ കുഴിച്ചി ട്ടത്. കാതറിന്റെ കുഴിമാടത്തിനടുത്ത് ഒട്ടെറെ അദ്ഭുതങ്ങള്‍ സംഭവിച്ചു തുടങ്ങിയതോടെ അവരുടെ മൃതദേഹം ദേവാലയത്തിലേക്കു മാറ്റാന്‍ തീരുമാനിക്കപ്പെട്ടു. മരിച്ച് അടക്കം ചെയ്ത് 18 ദിവസ ങ്ങള്‍ക്കുശേഷം മൃതദേഹം പുറത്തെടുത്തു. കാതറിന്റെ മൃതദേഹം ഒട്ടും അഴുകിയിരുന്നില്ലെന്നു മാത്രമല്ല, അവരെ പൂശിയിരുന്ന സുഗന്ധതൈലങ്ങളുടെ ഗന്ധം പോലും നഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നില്ല. ഇറ്റലിയിലെ ബൊലോങ്ങയില്‍ ജനിച്ച കാതറിന്‍ ചെറുപ്പം മുതല്‍ തന്നെ നിര്‍മലമായൊരു ജീവിതമാണ് നയിച്ചത്. ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോള്‍ തന്നെ ഒട്ടെറെ അദ്ഭുതങ്ങള്‍ കാതറിന്‍ വഴി ദൈവം പ്രവര്‍ത്തിച്ചു. കാതറിന്റെ ജനനത്തെപ്പറ്റി വളരെ മുന്‍പ് തന്നെ അവരുടെ പിതാവിനു ദര്‍ശനം ഉണ്ടായിരുന്നു. 14-ാം വയസില്‍ സന്യാസിനിയായ കാതറിന്‍ ഒട്ടെറെ പേരെ യേശുവിലേക്കു കൊണ്ടുവന്നു. ഒരിക്കല്‍ ഒരു ക്രിസ്മസ് ദിനത്തില്‍ കന്യകാമറിയത്തിന്റെ മടിയില്‍ കിടക്കുന്ന യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ രൂപം കാതറിനു സ്വപ്നത്തില്‍ ദൃശ്യമായി. ഇറ്റലിയിലെ പൂവര്‍ ക്ലെയര്‍ കോണ്‍വന്റിനു തുടക്കമിട്ടത് കാതറിനായിരുന്നു.. നല്ലൊരു ചിത്രകാരിയും ശില്‍പിയുമായിരുന്നു അവര്‍. കലാകാരന്‍മാരുടെയും ചിത്രകാരന്‍മാരുടെയും മധ്യസ്ഥയായാണ് വിശുദ്ധ കാതറിന്‍ അറിയപ്പെടുന്നത്.
Wednesday 27th of November
വി. ജോസഫത് (മൂന്നാം നൂറ്റാണ്ട്)
നവംബര്‍ 27 ഓര്‍മദിവസമായിട്ടുള്ള വിശുദ്ധന്‍മാര്‍ ഏറെയുണ്ട്. പക്ഷേ, ഞാന്‍ എഴുതുവാന്‍ പോകുന്നത് ജീവിച്ചിരുന്നതാണെന്ന് ഒരു ഉറപ്പും എനിക്കു നല്കുവാനില്ലാത്ത ജോസഫത് എന്ന വിശുദ്ധന്റെ കഥയാണ്. അതിനു രണ്ട് കാരണങ്ങളുണ്ട്. ഒന്ന് മധ്യകാലത്ത് ജോസഫത്തിനെക്കുറിച്ച് പ്രചരിച്ചിരുന്ന കഥകള്‍ അത്രയ്ക്ക് ഏറെയുണ്ടായിരുന്നു. രണ്ട്, അദ്ദേഹം ഒരു ഇന്ത്യാക്കാ രനായിരുന്നു. ജോസഫത്തിന്റെ കഥ അറിയാത്തവര്‍ ചുരുക്ക മാണെന്നു വേണമെങ്കില്‍ പറയാം. കാരണം അത് സാക്ഷാല്‍ ശ്രീ ബുദ്ധന്റെ കഥയാണ്. കൊട്ടാരം വിട്ട് സത്യം തേടി പോയ ബുദ്ധന്റെ കഥ ക്രിസ്തീയമായി അവതരിപ്പിച്ചിരുക്കുന്നതാണ് ജോസഫത്തിന്റെ കഥയെന്നാണ് പറയപ്പെടുന്നത്. . ഐതിഹ്യങ്ങളില്‍ ജോസഫത്തും ഒരു രാജകുമാരനായിരുന്നു. അബനീര്‍ എന്നു പേരുള്ള ഇന്ത്യയിലെ ഒരു രാജാവിന്റെ മകന്‍. മകന്‍ ജനിച്ചപ്പോള്‍ ജ്യോതിഷരെ വിളിച്ചുവരുത്തി രാജാവ് മകന്റെ ഭാവി അന്വേഷിച്ചു. ലോകം മുഴുവന്‍ കീര്‍ത്തി പരത്തുന്ന മഹാനായ ചക്രവര്‍ത്തിയായി ജോസഫത് മാറുമെന്നായിരുന്നു ജ്യോതിഷരുടെ ഉറപ്പ്. എന്നാല്‍ അവരിലൊരാള്‍ മാത്രം മറ്റൊന്ന് പറഞ്ഞു. രാജകുമാരന്‍ ഒരു ക്രൈസ്തവനായി മാറും. വിശുദ്ധ തോമാശ്ലീഹാ ഇന്ത്യയിലെത്തി നിരവധി പേരെ മാനസാന്തരപ്പെടുത്തി ക്രൈസ്തവരാക്കിയിരുന്നു. ജോസഫത്തിന്റെ രാജ്യത്തി ലും നിരവധി ക്രൈസ്തവ വിശ്വാസികളുണ്ടായിരുന്നു. മകനെക്കുറിച്ചുള്ള പ്രവചനം കേട്ട് അസ്വസ്ഥനായ രാജാവ് ക്രൈസ്തവരെ പീഡിപ്പിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ജനങ്ങളുമായി ഒരു ബന്ധവും ഉണ്ടാവാതിരിക്കാന്‍ കൊട്ടാരത്തില്‍ നിന്നു പുറത്തിറങ്ങാന്‍ പോലും രാജാവ് ജോസഫത്തിനെ അനുവദിച്ചില്ല. അങ്ങനെയിരിക്കെ ഒരു ദിവസം ബാര്‍ലാം എന്നു പേരുള്ള ഒരു ക്രൈസ്തവ സന്യാസി വേഷംമാറി കൊട്ടാരത്തിലെത്തുകയും അദ്ദേഹം ജോസഫത്തിനെ ക്രൈസ്തവനായി മാറ്റുകയും ചെയ്തു. മകന്‍ ക്രൈസ്തവനായി മാറിയതറിഞ്ഞ് രാജാവ് അസ്വസ്ഥനായി. പക്ഷേ, ജോസഫത് ഉറച്ചുനിന്നു. യഥാര്‍ഥ ദൈവം യേശുവാണെന്നു തിരിച്ചറിഞ്ഞു. രാജാവ് മകനു പകുതി രാജ്യം വാഗ്ദാനം ചെയ്തു. രാജ്യഭാരം ഏറ്റെടുത്തെങ്കിലും ക്രൈസ്തവനായി തന്നെ അദ്ദേഹം ജീവിച്ചു. മകന്റെ വിശ്വാസത്തിന്റെ ശക്തി വൈകാതെ തിരിച്ചറിഞ്ഞ രാജാവും ക്രൈസ്തവമതം സ്വീക രിച്ചു. എന്നാല്‍, ഒരുദിവസം ജോസഫത് ബുദ്ധനെ പോലെ കൊട്ടാരത്തെയും ബന്ധുക്കളെയും ഉപേക്ഷിച്ച് യാത്രയായി. ദൈവത്തെതേടി സര്‍വതും ഉപേക്ഷിച്ച് മരുഭൂമിയിലേക്ക് പോയി. അവിടെ വിശുദ്ധ ബാര്‍ലാമിനൊപ്പം പിന്നീടുള്ള കാലം മുഴുവന്‍ ജീവിച്ചു.
Thursday 28th of November
വി. കാതറീന് ലബോര്‍ (1806-1876)
മൂന്നാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ ജീവിച്ച കാതറീന് എന്ന വിശുദ്ധയുടെ കഥ നവംബര്‍ 25 ന് നമ്മള്‍ ധ്യാനിച്ചുവെങ്കില്‍ ഇത് മറ്റൊരു കാതറീന്റെ കഥയാണ്. പത്തൊന്‍പതാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ ധന്യമായ ജീവിതത്തിലൂടെ വിശുദ്ധ പദവിയിലെത്തിയ കാതറീന് ലബോറിന്റെ കഥ. ഫ്രാന്‍ സിലെ ഒരു കര്‍ഷക ദമ്പതികളുടെ പതിനൊന്നു മക്കളില്‍ ഒന്‍പതാ മത്തവളായിരുന്നു കാതറീന്. സോ എന്നായിരുന്നു അവളുടെ ആദ്യ പേര്. ബാല്യകാലം മുതല്‍ ദാരിദ്ര്യവും കഷ്ടപ്പാടുകളും അവളുടെ കൂടെയുണ്ടായിരുന്നു. വേണ്ടത്ര വിദ്യാഭ്യാസം ലഭിച്ചില്ല. എഴുതുവാനോ വായിക്കുവാനോ പഠിച്ചില്ല. എട്ടു വയസുള്ളപ്പോള്‍ അമ്മ മരിച്ചു. അതോടെ വീട്ടുജോലികളുടെ ഉത്തരവാദിത്തം സോയുടെ ചുമരില്‍വന്നു. മൂത്ത സഹോദരി കന്യാസ്ത്രീയാകുവാനായി പോയതോടെ ഭാരം വര്‍ധിച്ചു. പക്ഷേ, ഒരു പരാതിയോ മുറുമുറുപ്പോ പോലുമില്ലാതെ എല്ലാം അവള്‍ ഏറ്റെടുത്തു; ഭംഗിയായി നോക്കിനടത്തി. എല്ലാ വേദനകളും അവള്‍ പങ്കുവച്ചത് യേശുനാഥനുമായായിരുന്നു. പ്രാര്‍ഥനകളില്‍ അവള്‍ ആശ്വാസം കണ്ടെത്തി. ഉപവാസം കരുത്തേകി. ജീവിതം അങ്ങനെ മുന്നോട്ടുപോകവേ, വീട്ടിലെ സാമ്പത്തികഭാരം പിതാവിനെകൊണ്ടു മാത്രം പരിഹരിക്കാനാവാത്ത അവസ്ഥ വന്നു. അങ്ങനെ പാരീസിലെ ഒരു ഹോട്ടലില്‍ വേലക്കാരിയായും വിളമ്പുകാരിയായും സോ ജോലി നോക്കി. പിന്നീട് സിസ്‌റ്റേഴ്‌സ് ഓഫ് ചാരിറ്റി നടത്തുന്ന ഒരു ആശുപത്രിയില്‍ ചേര്‍ന്നു. അവിടെ രോഗി കള്‍ക്ക് ആശ്വാസം പകരുവാനും അവരെ മറ്റാരെക്കാളും ആത്മാര്‍ഥമായി ശുശ്രൂഷിക്കുവാനും സോയുണ്ടായിരുന്നു. അവിടെ കഴിയുന്ന കാലത്ത് ഒരിക്കല്‍ സോയ്ക്കു സെന്റ് വിന്‍സന്റ് ഡി പോളിന്റെ ദര്‍ശനമുണ്ടായി. രോഗികള്‍ക്കാശ്വാസം പകരുവാനായി സോയുടെ ജീവിതം മാറ്റി വയ്ക്കണമെന്നാണ് ദൈവം ആഗ്രഹിക്കുന്നതെന്ന് വിന്‍സന്റ് ഡി പോള്‍ സ്വപ്നത്തില്‍ അവളോടു പറഞ്ഞു. ഇതെതുടര്‍ന്ന് സോ, കാതറീന് എന്ന പേരു സ്വീകരിച്ച് ഉപവിയുടെ സഹോദരിമാരുടെ മഠത്തില്‍ ചേര്‍ന്നു. വി. കുര്‍ബാനയോടുള്ള അടങ്ങാത്ത ഭക്തി കാതറീന്റെ പ്രത്യേകത യായിരുന്നു. വി. കുര്‍ബാനയുടെ മധ്യേ യേശുവിനെ നേരിട്ടുകാണുന്നതുപോലെ അവള്‍ക്ക് അനുഭവപ്പെടുമായിരുന്നു. പരിശുദ്ധ കന്യാമറിയത്തിന്റെ മൂന്നു ദര്‍ശനങ്ങള്‍ കാതറീന് ഉണ്ടായി. ഒരു തവണ ഒരു കാശുരൂപം മാതാവ് അവള്‍ക്കു കൊടുത്തതായും അതിന്റെ ശക്തിയാല്‍ നിരവധി അദ്ഭുതപ്രവര്‍ത്തികള്‍ നടന്നതായും വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു.
Thursday 28th of November
St. Catherine Laboure
St. Catherine Laboure, virgin, was born on May 2, 1806. At an early age she entered the community of the Daughters of Charity, in Paris, France. Three times in 1830 the Virgin Mary appeared to St. Catherine Laboure, who then was a twenty-four year old novice.
On July 18, the first apparition occurred in the community's motherhouse. St. Catherine beheld a lady seated on the rightside of the sanctuary. When St. Catherine approached her, the heavenly visitor told her how to act in time of trial and pointed to the altar as the source of all consolation. Promising to entrust St. Catherine with a mission which would causeher great suffering, the lady also predicted the anticlerical revolt which occurred at Paris in 1870.
On November 27, the lady showed St. Catherine the medal of the Immaculate Conception, now universally known as the "Miraculous Medal." She commissioned St. Catherine to have one made, and to spread devotion to this medal. At that time, only her spiritual director, Father Aladel, knew of the apparitions. Forty-five years later, St. Catherine spoke fully of the apparitions to one of her superiors. She died on December 31, 1876, and was canonized on July 27, 1947. Her feast day is November 28.
Friday 29th of November
St. Saturninus
St. Saturninus Bishop of Toulouse and Martyr November 29 A.D. 257 St. Saturninus went from Rome by the direction of pope Fabian, about the year 245, to preach the faith in Gaul, where St. Trophimus, the first bishop of Arles, had some timebefore gathered a plentiful harvest. In the year 250, when Decius and Gratus were consuls, St. Saturninus fixed his episcopal see at Toulouse. Fortunatus tells us, that he converted a great number of idolaters by his preaching and miracles. This is all the account we have of him till the time of his holy martyrdom. The author of his acts, who wrote about fifty years after his death, relates, that he assembled his flock in a small church; and that the capitol, which was the chief temple in the city, lay in the way between that church and the saint's habitation. In this temple oracles were given; but the devils were struck dumb by the presence of the saint as he passed that way. The priests spied him one day going by, and seized and dragged him into the temple. declaring that he should either appease the offended deities by offering sacrifice to them, or expiate the crime with his blood. Saturninus boldly replied: "I adore one only God, and to him I am ready to offer a sacrificeof praise. Your gods are devils, and are more delighted with the sacrifice of your souls than with those of your bullocks. How can I fear them who, as you acknowledge, tremble before a Christian?" The infidels, incensed at this reply, abused the saint with all the rage that a mad zeal could inspire, and after a great variety of indignities, tied his feet to a wild bull, which was brought thither to be sacrificed. The beast being driven from the temple, ran violently down the hill, so that the martyr's scull was broken, and his brains dashed out. His happy soul was released from the body by death, and fled to the kingdom of peace and glory, and the bull continued to drag the sacred body, and the limbs and blood were scattered on every side, till, the cord breaking, what remained of the trunk was left in the plain without the gates of the city. Two devout women laid the sacred remains on a bier, and hid them in a deep ditch, to secure them from any further insult, where they lay in "wooden coffin" till the reign of Constantine the Great. Then Hilary, bishop of Toulouse, built a small chapel over this his holy predecessor's body Sylvius, bishop of that city towards the close of the fourth century, began to build a magnificent church in honor of the martyr, which was finished and consecrated by his successor Exuperius, who, with great pomp and piety, translated the venerable relics into it. This precious treasure remains there to this day with due honor. The martyrdom of this saint probably happened m the reign of Valerian, in 257.
Friday 29th of November
വി. സത്തൂര്‍ണിനസ് (മൂന്നാം നൂറ്റാണ്ട്)
റോമിലെ ഒരു പ്രഭു കുടുംബത്തില്‍ ജനിച്ച സത്തൂര്‍ണിനസിന്റെ ആദ്യകാലത്തെക്കുറിച്ച് ഇന്ന് അറിവൊന്നുമില്ല. മാര്‍പ്പാപ്പയായിരുന്ന ഫേബിയന്‍ അദ്ദേഹത്തെ സുവിശേഷപ്രചാരണത്തിനായി ഗോളി ലേക്ക് അയച്ചതുമുതലുള്ള ചരിത്രം മാത്രമേ അറിവുള്ളൂ. അവിടെ നിരവധി പേരെ മാനസാന്തരപ്പെടുത്തി യേശുവില്‍ വിശ്വാസമുള്ള വരാക്കി തീര്‍ത്ത സത്തൂര്‍ണിനസിനു ടൂളൂസിലെ മെത്രാന്‍ സ്ഥാനം ലഭിച്ചു. ടുളൂസില്‍ അന്ന് വ്യാജമന്ത്രവാദികളുടെ സുവര്‍ണകാലമായിരുന്നു. ദേവന്മാരെ ആരാധിച്ച് മന്ത്രവാദത്തിലൂടെ പ്രവചനങ്ങള്‍ നടത്തി സാധുക്കളുടെ പണം തട്ടുകയായിരുന്നു അവരുടെ മുഖ്യതൊഴില്‍. സത്തൂര്‍ണിനസ് മെത്രാനായി അവിടെ എത്തിയപ്പോള്‍ കപടദൈവങ്ങളുടെ കള്ളത്തരങ്ങള്‍ പൊളിക്കാന്‍ അദ്ദേഹം തീരുമാനിച്ചു. മന്ത്രവാദികള്‍ പ്രവചനം നടത്തിക്കൊ ണ്ടിരുന്ന ക്ഷേത്രത്തിലേക്ക് അദ്ദേഹം പോയി. സത്തൂര്‍ണിനസ് അവിടെയെത്തിയതോടെ അവരുടെ ദേവന്മാര്‍ പ്രവചനങ്ങള്‍ നിര്‍ത്തി. കുപിതരായ മന്ത്രവാദികള്‍ അദ്ദേഹത്തെ പിടിച്ചുകെട്ടിയിട്ടു. തങ്ങളുടെ ദേവനെ ആരാധിക്കുവാന്‍ അദ്ദേഹത്തോട് അവര്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടു. മരണം ഉറപ്പായിട്ടും അദ്ദേഹം അതിനു തയാറായില്ല. 'നിങ്ങളുടെ ദേവന്മാര്‍ പിശാചുക്കളാണ്. ഞാന്‍ ആരാധിക്കുന്നത് സത്യമായ ദൈവത്തെയാണ്.''- ഇതായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ മറുപടി. ക്ഷുഭിതരായ മന്ത്രവാദികളും അവരുടെ അനുയായികളും ചേര്‍ന്ന് അദ്ദേഹത്തെ ക്രൂരമായി മര്‍ദ്ദിച്ചു. ഒരു പോരുകാളയുടെ കാലില്‍ അദ്ദേഹത്തെ കെട്ടിയിട്ട ശേഷം കാളയെ അടിച്ചോടിച്ചു. നിലത്ത് തലയിടിച്ച് അദ്ദേഹം മരിച്ചു. രണ്ടു ക്രിസ്തീയ യുവതികള്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മൃതദേഹം എടുത്ത് ഒരു കിടങ്ങില്‍ കൊണ്ടുപോയി സംസ്‌കരിച്ചു.
Saturday 30th of November
St. Andrew
St. Andrew, also known as Andrew the Apostle, was a Christian Apostle and the older brother to St. Peter.
According to the New Testament, Andrew was born in the village of Bethsaida on the Sea of Galilee during the early first century. Much like his younger brother, Simon Peter, Andrew was also a fisherman. Andrew's very name means strong and he was known for having good social skills.
In the Gospel of Matthew, it is said Jesus was walking along the shore of the Sea of Galilee and saw Andrew and Simon Peter fishing. It is then he asked the two to become disciples and "fishers of men."
In the Gospel of Luke, Andrew is not initially named. It describes Jesus using a boat, believed to be solely Simon's, to preach to the multitudes and catch a large amount of fish on a night that originally was dry. Later, in Luke 5:7, it mentions Simon was not the only fisherman on the boat, but it is not until Luke 6:14 that there is talk of Andrew being Simon Peter's brother.
However, the Gospel of John tells a separate story, stating Andrew was a disciple of John the Baptist. When Jesus walked by one day, John the Baptist stated, "Behold, the Lamb of God!" It is then that Andrew and another made the decision to follow Jesus.
Little else is said about Andrew in the Gospels, but it is believed Andrew was one of the closer disciples to Jesus. It was he who told Jesus about the boy with the loaves and fishes, according to John 6:8. When Philip wanted to speak to Jesus about Greeks seeking him, he spoke to Andrew first. Andrew was also present at the last supper.
Per Christian tradition, Andrew went on to preach the Good News around the shores of the Black Sea and throughout what is now Greece and Turkey. Andrew was martyred by crucifixion in Patras. He was bound, rather than nailed, to a cross, as is described in the Acts of Andrew. He was crucified on a cross form known as "crux decussata," which is an X-shaped cross or a "saltire." Today this is commonly referred to as "St. Andrew's Cross." It is believed Andrew requested to be crucified this way, because he deemed himself "unworthy to be crucified on the same type of cross as Jesus."
Andrew's remains were originally preserved at Patras. However, some believe St. Regulus, who was a monk at Patras, received a vision telling him to hide some of Andrew's bones. Shortly after Regulus' dream, many of Andrew's relics were transferred to Constantinople by order of Roman emperor Constantius II around 357. Regulus later received orders in a second dream telling him to take the bones "to the ends of the earth." He was to build a shrine for them wherever he shipwrecked. He landed on the coat of Fife, Scotland.
In September 1964, Pope Paul VI had all of St. Andrew's relics that ended up in Vatican City sent back to Patras. Now, many of Andrew's relics and the cross on which he was martyred are kept in the Church of St. Andrew in Patras.
St. Andrew is venerated in Georgia as the first preacher of Christianity in that territory and in Cyprus for having struck the rocks creating a gush of healing waters upon landing on the shore.
His saltire cross is featured on the flag of Scotland and is represented in much of his iconography. He is commonly portrayed as an old man with long white hair and a beard, often holding the Gospel book or a scroll.
St. Andrew is the patron saint of fishermen and singers. He is also the patron saint to several countries and cities including: Scotland, Romania, Russia, Ukraine and Patras and his feast day is celebrated on November 30.
Sunday 1st of December
St. Eligius
Eligius (also known as Eloi) was born around 590 near Limoges in France. He became an extremely skillful metalsmith and was appointed master of the mint under King Clotaire II of Paris. Eligius developed a close friendship with the King and his reputation as an outstanding metalsmith became widespread. With his fame came fortune. Eligius was very generous to the poor, ransomed many slaves, and built several churches and a monastery at Solignac. He also erected a major convent in Paris with property he received from Clotaire's son, King Dagobert I. In 629, Eligius was appointed Dagobert's first counselor. Later, on a mission for Dagobert, he persuaded the Breton King Judicael, to accept the authority of Dagobert. Eligius later fulfilled his desire to serve God as a priest, after being ordained in 640. Then he was made bishop of Noyon and Tournai. His apostolic zeal led him to preach in Flanders, especially Antwerp, Ghent, and Courtai where he made many converts. Eligius died on December 1, around 660, at Noyon. He is the patron of metalworkers and his feast day is December 1. The use of one's talents and wealth for the welfare of humanity is a very true reflection of the image of God. In the case of St. Eligius, he was so well liked that he attracted many to Christ. His example should encourage us to be generous in spirit and kind and happy in demeanor.
Sunday 1st of December
വി. എലിജിയസ്
സ്വര്‍ണപ്പണിക്കാരനായ എലിജിയസ് തന്റെ വിശുദ്ധ ജീവിതത്തി ലൂടെ സ്വര്‍ഗത്തില്‍ പണിത സുവര്‍ണ സിംഹാസനത്തിന്റെ കഥയാണിത്. യേശുവിന്റെ ശിഷ്യനും ഇന്ത്യയുടെ അപ്പസ്‌തോ ലനുമായ തോമാശ്ലീഹാ കേരളത്തില്‍ വന്നപ്പോള്‍ സംഭവിച്ചതായി വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്ന ഒരു കഥയുണ്ട്. മരപ്പണിക്കാരനായി എത്തിയ തോമാശ്ലീഹായോട് രാജാവ് തനിക്കായി ഒരു കൊട്ടാരം പണിയാന്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടു. യഥേഷ്ടം പണവും നല്കി. എന്നാല്‍ ഈ പണ മൊക്കെയും സാധുക്കള്‍ക്ക് വിതരണം ചെയ്യുകയാണ് തോമസ് ചെയ്തത്. ഇടയ്ക്കിടെ രാജാവി ന്റെ പക്കല്‍ചെന്നു പണി പൂര്‍ത്തിയായി വരുന്നുവെന്നു പറഞ്ഞു പണം വാങ്ങിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു. അതും സാധുക്കള്‍ക്ക് കൊടുത്തു. ഒടുവില്‍ രാജാവ് കള്ളം തിരിച്ചറിയുകയും തോമാശ്ലീഹായെ തടവിലാക്കുകയും ചെയ്തു. അന്നുരാത്രി രാജാവിന്റെ സഹോദരന്‍ മരിച്ചു. അയാള്‍ സ്വര്‍ഗരാജ്യ ത്തിലെത്തിയപ്പോള്‍ അവിടെ ഒരു മനോഹരമായ കൊട്ടാരം കാണുകയും തോമാശ്ലീഹാ തന്റെ സഹോദരനായ രാജാവിനു വേണ്ടി പണിത കൊട്ടാരമാണെന്നു മനസിലാക്കുകയും ചെയ്തു വെന്നാണു കഥ. തോമാശ്ലീഹായും എലിജിയസുമായി ബന്ധമൊന്നുമില്ല. പക്ഷേ, ഈ കഥയുമായി എലിജിയസി ന്റെ ജീവിതത്തിനു സാമ്യമുണ്ട്. സ്വര്‍ണപ്പണിക്കാരനായിരുന്നു എലിജിയസെന്നു പറഞ്ഞല്ലോ. ആത്മാര്‍ഥതയോടെ അദ്ദേഹം ജോലി ചെയ്തു. ദൈവാനുഗ്രഹത്താല്‍ മികച്ച സ്വര്‍ണപ്പണിക്കാര നെന്ന പേരും സമ്പാദിച്ചു. പാരീസിലെ ക്ലോട്ടയര്‍ രണ്ടാമന്‍ രാജാവ് എലിജിയസിന്റെ സാമര്‍ഥ്യം കേട്ടറിഞ്ഞ് അദ്ദേഹത്തെ സ്വര്‍ണവും രത്‌നവും കൊണ്ട് ഒരു സിംഹാസനം ഉണ്ടാക്കുവാന്‍ ഏല്‍പിച്ചു. രാജാവ് കൊടുത്ത സ്വര്‍ണവും രത്‌നങ്ങളും കൊണ്ട് ഒരു സിംഹാസനത്തിനു പകരം രണ്ട് സിംഹാസനങ്ങള്‍ പണിതു കൊടുത്തു. സന്തുഷ്ടനായ ക്ലോട്ടയര്‍ എലിജിയസിനെ തന്റെ സ്വര്‍ണഖനിയുടെ സൂക്ഷിപ്പുകാരനാക്കി. ഭക്തരായ മാതാപിതാക്കള്‍ പകര്‍ന്നുനല്‍കിയ ദൈവ സ്‌നേഹവും ഭക്തിയുമായിരുന്നു എലിജിയസിന്റെ സമ്പാദ്യം. വി. ഗ്രന്ഥങ്ങള്‍ വായിച്ചും ദേവാലയ പ്രാര്‍ഥനകളില്‍ പങ്കെടുത്തും ഉപവാസമനുഷ്ഠിച്ചുമാണ് അദ്ദേഹം ജീവിച്ചിരുന്നത്. തന്റെ സമ്പാ ദ്യമെല്ലാം അദ്ദേഹം സാധുക്കള്‍ക്കു വിതരണം ചെയ്തു. രോഗികളെയും പാവപ്പെട്ടവരെയും സഹാ യിച്ചു; ശുശ്രൂഷിച്ചു. അടിമകളെ വിലയ്ക്കു വാങ്ങി അവരെ മോചിപ്പിക്കുകയായിരുന്നു എലിജി യസിന്റെ മറ്റൊരു സദ്പ്രവൃത്തി. കൊട്ടാരത്തില്‍ താമസിക്കവെ പലവിധമായ പ്രലോഭനങ്ങള്‍ നേരിടേണ്ടിവന്നെങ്കിലും അദ്ദേഹം അവയെയെല്ലാം അതിജീവിച്ചു. എലിജിയസിന്റെ വീട് ആര്‍ക്കും പെട്ടെന്നു തിരിച്ചറിയാമായിരുന്നു. അനാഥരും അടിമകളും രോഗികളും ഭിക്ഷക്കാരുമായിരുന്നു ആ വീട്ടിലുണ്ടായിരുന്നത്. അവര്‍ക്കൊപ്പം രാജക്കൊട്ടാര ത്തിലെ ഉദ്യോഗസ്ഥനായ എലിജിയസും. നിരവധി ദേവാലയങ്ങളും ആശ്രമങ്ങളും എലിജിയസ് തന്റെ സമ്പാദ്യം ഉപയോഗിച്ച് പണിതു. സുവിശേഷം പ്രസംഗിച്ച് നിരവധി പേരെ ക്രൈസ്തവ വിശ്വാസികളാക്കി മാറ്റി. എലിജിയസിന്റെ സദ്പ്രവൃത്തികള്‍ എല്ലാവരെയും അദ്ദേഹവുമായി അടുപ്പിച്ചു. ഫ്രാന്‍സിലെ നോയണിലെ ബിഷപ്പായി എലിജിയസിനെ നിയമിക്കാന്‍ സഭാ അധികാ രികള്‍ തീരുമാനിച്ചു. എന്നാല്‍, വൈദികനല്ലാത്തതിന്റെ പേരില്‍ അദ്ദേഹം ആ പദവി ഏറ്റെടുത്തി ല്ല. പിന്നീട് പൗരോഹിത്യപഠനം നടത്തി വൈദികനായി പട്ടം സ്വീകരിച്ചശേഷം മാത്രമേ മെത്രാന്‍ പദവി അദ്ദേഹം സ്വീകരിച്ചുള്ളു. 660 ഡിസംബര്‍ ഒന്നിനു കടുത്ത പനി ബാധിച്ച് എലിജിയസ് മരിച്ചു. 71 വയസു വരെ വിശുദ്ധ ജീവിതം നയിച്ച് എലിജിയസ് മരിക്കുമ്പോള്‍ സ്വര്‍ഗത്തില്‍ അദ്ദേഹത്തിനായി സുവര്‍ണസിംഹാസനം നിര്‍മിക്കപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. സ്വര്‍ണപ്പണിക്കാര്‍, കര്‍ഷകര്‍, ആശാരിമാര്‍ എന്നിവരുടെ മധ്യസ്ഥനായി എലിജിയസ് അറിയപ്പെടുന്നു.
Monday 2nd of December
സ്വര്‍ണപ്പണിക്കാരനായ എലിജിയസ് തന്റെ വിശുദ്ധ ജീവിതത്തി ലൂടെ സ്വര്‍ഗത്തില്‍ പണിത സുവര്‍ണ സിംഹാസനത്തിന്
ഭാഗ്യമരണം എന്നു പറയാറുണ്ട്. ഏറ്റവും ഭാഗ്യമുള്ള മരണമേതാണ്? നൂറു വയസുവരെ ജീവിച്ച്, മക്കളെയെല്ലാം സാക്ഷിയാക്കി, വേദന യൊന്നും അനുഭവിക്കാതെ ഉറക്കത്തിലേക്കു വീഴുന്ന പോലെ ഒരു മരണം. അതാണോ? അല്ല. ഒരു യഥാര്‍ഥ ക്രൈസ്തവ വിശ്വാസി യുടെ ഭാഗ്യമരണം യേശുവിനു വേണ്ടിയുള്ള മരണമാണ്. തനിക്കു വേണ്ടി കുരിശില്‍ പീഡനങ്ങളേറ്റു വാങ്ങി മരിച്ച യേശുക്രിസ്തുവിനു വേണ്ടി പകരമായി ചെയ്യാവുന്ന ഏറ്റവും വലിയ കാര്യം. ആദ്യ നൂറ്റാ ണ്ടുകളില്‍ യേശുവിനു വേണ്ടി രക്തസാക്ഷികളുടെ എണ്ണം കൃത്യമായി പറയുക വയ്യ. അത്രയ്ക്ക് ഏറെയുണ്ട് അവരുടെ സംഖ്യ. ഇവരില്‍ വളരെ കുറച്ചുപേരെ മാത്രമേ വിശുദ്ധന്മാരുടെ പട്ടികയില്‍ ഉള്‍പ്പെടുത്തി നമ്മളിപ്പോള്‍ സ്മരിക്കാറുള്ളു. ക്രിസ്തുവിനു ശേഷം അഞ്ചാം നൂറ്റാണ്ടുവരെ റോം ഭരിച്ചിരുന്ന ചക്രവര്‍ത്തിമാരില്‍ ഏറെപ്പേരും ക്രൈസ്തവ വിരോധികളായിരുന്നു. റോമിന്റെ പ്രവശ്യകള്‍ ഭരിച്ചിരുന്ന ഗവര്‍ണമാരിലും മതമര്‍ദ കര്‍ ഏറെയുണ്ടായിരുന്നു. ജൂലിയാന്‍ ചക്രവര്‍ത്തിയുടെ കാലത്ത് ഇങ്ങനെ രക്തസാക്ഷിത്വം വരിച്ച ഫïാവിയന്‍ എന്നും ഡഫ്രോസ എന്നും പേരുള്ള ദമ്പതികളുടെ മകളായിരുന്നു ബിബിയാന. മാതാപിതാക്കള്‍ കൊല്ലപ്പെടുകയും അവരുടെ സ്വത്ത് കണ്ടുകെട്ടുകയും ചെയ്തതോടെ ബിബി യാനയും അനുജത്തി ഡെമെട്രിയായും ദാരിദ്ര്യത്തിലമര്‍ന്നു. മാതാപിതാക്കളെ പോലെ ദൈവഭയ മുള്ളവരായിരുന്നു ഇരുവരും. സ്വര്‍ഗത്തില്‍ തങ്ങള്‍ക്കായി കാത്തിരിക്കുന്ന സര്‍വശക്തനായ പിതാവിനോട് അവര്‍ പ്രാര്‍ഥിച്ചു. ആ പ്രാര്‍ഥനകള്‍ അവര്‍ക്ക് ആശ്വാസം പകര്‍ന്നു. എന്നാല്‍, ഭൂമിയിലെ അവരുടെ ജീവിതം നരകതുല്യമായിരുന്നു. അങ്ങനെയിരിക്കെ, റൂഫിന എന്നൊരു സ്ത്രീ രണ്ടുകുട്ടികളെയും സംരക്ഷിച്ചുകൊള്ളാമെന്നു വാക്കുകൊടുത്ത് അവരെ കൊണ്ടുപോയി. അതീവസുന്ദരികളായിരുന്ന സഹോദരിമാരെ വേശ്യാവൃത്തിക്കു പ്രേരിപ്പിച്ച് പണം സമ്പാദിക്കുകയായിരുന്നു ആ ദുഷ്ട സ്ത്രീയുടെ ലക്ഷ്യം. എന്നാല്‍ രണ്ടുപേരും വഴങ്ങിയില്ല. പലവിധത്തില്‍ പ്രലോഭനങ്ങളിലൂടെ അവരെ വശത്താക്കാന്‍ റൂഫിന ശ്രമിച്ചു. വഴങ്ങുന്നില്ലെന്നു കണ്ടപ്പോള്‍ പീഡനങ്ങള്‍ ആരംഭിച്ചു. ഇരുവരും ക്രൈസ്തവ വിശ്വാസികളാണെന്നു ഗവര്‍ണറോടു അവര്‍ പരാതിപ്പെട്ടു. ഗവര്‍ണര്‍ ഇരുവരെയും കൊട്ടാരത്തി ലേക്ക് വിളിപ്പിച്ചു. ഡെമെട്രിയ യേശുവിനെ തള്ളിപ്പറയാന്‍ തയാറാവാതെ പീഡനമേറ്റുവാങ്ങി മരിച്ചു. ബിബിയാനയെ റൂഫിന കൊണ്ടുപോയി. ഒരു തൂണില്‍ കെട്ടിയിട്ട് ചാട്ടവാറുകൊണ്ട് അടിച്ച് അവളെ കൊലപ്പെടുത്തി.
Monday 2nd of December
St. Bibiana
St. Bibiana, Virgin and Martyr (Feast day - December 2nd) Other than the name, nothing is known for certain about this saint. However, we have the following account from a later tradition.
In the year 363, Julian the Apostate made Apronianus Governor of Rome. St. Bibiana suffered in the persecution started by him. She was the daughter of Christians, Flavian, a Roman knight, and Dafrosa, his wife. Flavian was tortured and sent into exile, where he died of his wounds. Dafrosa was beheaded, and their two daughters, Bibiana and Demetria, were stripped of their possessions and left to suffer poverty. However, they remained in their house, spending their time in fasting and prayer.
Apronianus, seeing that hunger and want had no effect upon them, summoned them. Demetria, after confessing her Faith, fell dead at the feet of the tyrant. St. Bibiana was reserved for greater sufferings. She was placed in the hands of a wicked woman called Rufina, who in vain endeavored to seduce her. She used blows as well as persuasion, but the Christian virgin remained faithful.
Enraged at the constancy of this saintly virgin, Apronianus ordered her to be tied to a pillar and beaten with scourges, laden with lead plummets, until she expired. The saint endured the torments with joy, and died under the blows inflicted by the hands of the executioner.
Tuesday 3rd of December
St. Francis Xavier
St. Francis Xavier was a Navarrese-Basque Roman Catholic missionary born in the Kingdom of Navarre on April 7, 1506. His father was a privy counselor and finance minister to King John III of Navarre. He was the youngest in his family and resided in a castle which still partially stands today and is in the possession of the Jesuit order.
As the young Francis grew, he was surrounded by war. Navarre was the target of a campaign by King Ferdinand of Aragon and Castile, and the kingdom was eventually conquered.
When the war stopped and Francis came of age, he was sent to study at the University of Paris. While there he roomed with his friend, Peter Favre. The pair met and were heavily influenced by Ignatius of Loyola, who encouraged Francis to become a priest.
In 1530, Francis Xavier earned his master's degree, and went on to teach philosophy at the University of Paris.
On August 15, 1534, Francis Xavier along with Peter Favre, and several other friends, made vows of poverty, chastity, and obedience. The men planned to travel to the Holy Land to convert non-believers. Francis Xavier started his study of theology that same year and was ordained on June 24, 1537.
Pope Paul III approved the formation of their order in 1540, which became The Society of Jesus. The order is more popularly became known as the Jesuits.
While Francis Xavier was becoming a priest, Portugal was colonizing India. The Portuguese settlers in India and elsewhere were losing their faith and Christian values. To restore these values, the King of Portugal asked the Pope to send missionaries to the region.
Pope Paul III asked the new order to take the mission, particularly since they could not undertake their preferred mission to the Holy Land due to warfare there. Ignatius ultimately decided to send Francis.
Francis Xavier left for India in 1541, on his thirty-fifth birthday. As he departed he was informed that the pope appointed him to be the Papal Nuncio in the East. A Papal Nuncio is a diplomat who takes up permanent residence in another country to formally represent the Church there. He arrived in the region and colony of Goa, India on May 6, 1542.
Although Goa had churches and even a bishop in the Portuguese colony, there were few people to preach and minister to the Portuguese, especially outside the walls of the city.
A major problem Francis quickly recognized was the nature of the people and their intentions. Many sailors and settlers were former prisoners who had been recruited from Portuguese jails or were fleeing mistakes they made back home. None of them came to spread or live virtuous lives. Instead they came to escape Portugal, find adventure, or to make fortunes. Still, they settled and made families.
Xavier ministered first to the sick and the children. Then he learned about the native people of the Pearl Fishery Coast, which had been baptized a decade earlier, but were never taught their faith. Xavier began ministering to them. He spent three years among them, but was often embarrassed by the conduct of his Portuguese countrymen who were already Catholic, but frequently misbehaved.
Xavier built 40 churches for the people of the Pearl Fishery Coast. Xavier encountered difficulty in his mission because he usually worked to convert the people first, instead of their leaders.
Xavier eventually decided to travel to Malacca and the Maluku Islands to evangelize the people there. He spent about two years in the region, and while in Malacca, a Japanese man named Anjiro caught up with him. Anjiro was accused of murder in Japan but had managed to flee. Learning about Xavier, he decided to find Xavier and tell him about Japan, which he did. Xavier converted Anjiro to Christianity, making him the first Japanese convert to Christianity.
Xavier returned to Goa for about a year to attend to his official responsibilities, but he was very interested in visiting Japan. In 1549, he finally departed for the country, arriving in July of that year.
The local daimyo warmly received Xavier, but forbade his subjects from converting to Christianity. In addition to the legal obstacle, Xavier found language to be a barrier. The Japanese language was different than any other he had previously encountered.
Xavier was surprised to find that his poverty was a barrier to his communication. Poverty was not respected in feudal Japan as it was in Europe, so Xavier was compelled to change his strategy. On one occasion, when meeting with a local prince, Xavier arranged to be finely dressed and for his fellow missionaries to wait on him. He had gifts from India delivered to him. The charade had the desired effect and improved his reputation.
Despite his efforts, the Japanese were not easily converted. Most held fast to their traditional Buddhist or Shinto beliefs. The Japanese also found the concept of hell as a place of eternal torment to be difficult to accept.
Some traditionalists, including priests from the native religions, grew hostile toward Xavier and Christianity. Xavier established a few congregations, but the religion was suppressed from spreading by the nobility to grew to mistrust the outsiders and their faith. Eventually, Christianity became the subject of great persecution, forcing many to go underground with their belief.
Xavier finished his work in Japan for the time and decided to return to India with a stop in Goa. During his voyage, he was petitioned to meet with the Chinese emperor and argue for the release of several Portuguese prisoners as a representative of their government. Xavier decided to make the trip to China, but first felt the need to return to his headquarters in Goa.
He departed India for the last time in April, 1552 and stopped in Malacca to obtain official documents attesting to his status as a representative of the Portuguese king. However, the harbor in Malacca was now controlled by Alvaro da Gama, the Captain of Malaca and the son of Vasco da Gama.
Da Gama was not friendly to Xavier who refused to recognize his official status as Papal Nuncio. He confiscated the gifts Xavier intended for the Chinese emperor and staffed his ship with a new crew, loyal to himself.
Xavier's ship reached China in August, stopping at an island off the Chinese coast. From there, Xavier was on his own. He managed to find a man to agree to take him to China for a large fee, but while he was waiting for his boat to arrive became ill with a fever. Xavier died on December 3, 1552.
Xavier was buried on the island until February 1553 when his body was removed and taken to Malacca where it was buried at a church for a month. Then one of Xavier?s companions moved his body to his own residence for the rest of the year. In December, his body was moved to Goa. Xavier remains buried in a silver casket enclosed in a glass case.
Several of his bones have been removed. His right arm, used to bless converts, is on display in Rome. Another arm bone is kept on Coloane island, in Macau, which today is part of China.
Xavier was beatified by Pope Paul V on Oct. 25, 1619, and canonized by Gregory XV on March 12, 1622 at the same ceremony as Ignatius of Loyola. He is the patron of Catholic missions and his feast day is on December 3.
Tuesday 3rd of December
വി. ഫ്രാന്‍സീസ് സേവ്യര്‍
ഇന്ത്യ കണ്ടിട്ടുള്ളതില്‍ വച്ച് ഏറ്റവും വലിയ വിശുദ്ധനായിരുന്നു ഫ്രാന്‍സീസ് സേവ്യര്‍. കേരളമടക്കം ഇന്ത്യയുടെ വിവിധ പ്രദേശ ങ്ങളില്‍ ലക്ഷക്കണക്കിനാളുകളെ ക്രൈസ്തവ മതത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്നത് ഈ വിശുദ്ധനാണ്. പഴയ ഗോവയിലെ ഉണ്ണിയേശു വിന്റെ നാമത്തിലുള്ള ബസലിക്കയില്‍ സൂക്ഷിച്ചിരിക്കുന്ന ഫ്രാന്‍ സീസ് സേവ്യറുടെ ഭൗതികശരീരം ഇപ്പോഴും പൂര്‍ണമായി അഴുകിയിട്ടില്ല. ലക്ഷക്കണക്കിനു വിശ്വാസികളെ സാക്ഷിയാക്കി 2002ലാണ് വിശുദ്ധന്റെ ശരീരം അവസാനമായി പുറത്തെടുത്തു പ്രദര്‍ശിപ്പിച്ചത്. സ്‌പെയിനിലെ നവാരയിലുള്ള ഒരു കുലീനകുടുംബത്തില്‍ 1506 ല്‍ ജനിച്ച ഫ്രാന്‍സീസ് സേവ്യര്‍ പൗരോഹിത്യത്തിലേക്ക് തിരിയുന്നത് യാദൃശ്ചികമായിട്ടായിരുന്നു. വി. ഇഗ്നേഷ്യസ് ലയോളയു ടെ (ജൂലൈ 31ലെ വിശുദ്ധന്‍) സ്വാധീനമാണ് അതിനു നിമിത്തമായത്. തത്വശാസ്ത്രത്തില്‍ ബിരുദമെടുത്ത ശേഷം പാരീസ് സര്‍വകലാശാലയില്‍ അധ്യാപകനായി ജോലി നോക്കുമ്പോ ഴായിരുന്നു അത്. ലയോളയുമായി പരിചയപ്പെടാന്‍ ഇടയാക്കിയത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ജീവിതത്തെ മാറ്റിമറിച്ചു. വി. ഇഗ്നേഷ്യസ് ലയോളയ്‌ക്കൊപ്പം അദ്ദേഹം ഇറ്റലിയിലേക്ക് പോയി. ലയോള സ്ഥാ പിച്ച ഈശോ സഭയുടെ സെക്രട്ടറിയായി പ്രവര്‍ത്തനം തുടങ്ങി. 1573 ല്‍ അദ്ദേഹം പൗരോഹിത്യം സ്വീകരിച്ചു. ഇന്ത്യയിലെ പോര്‍ചുഗീസ് അധീനപ്രദേശങ്ങളില്‍ മതപ്രചാരണം നടത്തുന്നതിനായി പോര്‍ചുഗലിലെ ജോണ്‍ മൂന്നാമന് രാജാവ് ഫ്രാന്‍സീസിനെ ഇന്ത്യയിലേക്ക് അയച്ചു. ഗോവയി ലാണ് അദ്ദേഹം എത്തിയത്. ഗോവയിലെ മുക്കുവരുടെയും തടവുകാരുടെയും കുഷ്ഠരോഗികളുടെ യുമൊപ്പം അവരിലൊരാളായി അദ്ദേഹം ജീവിച്ചു. ജനങ്ങള്‍ അദ്ദേഹത്തെ സ്‌നേഹിച്ചു തുടങ്ങിയതോടെ അധികാരികള്‍ ശത്രുക്കളായി. പോര്‍ചുഗീസ് അധികാരികള്‍ ജനങ്ങളെ ഏറെ പീഡിപ്പിച്ചിരുന്നു. ഫ്രാന്‍സീസ് സേവ്യര്‍ എത്തിയതോടെ പീഡനങ്ങള്‍ കുറഞ്ഞു തുടങ്ങി. മതത്തെ രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ ഭാഗമായി കണ്ടിരുന്ന പോര്‍ചുഗീസ് അധികാരികളുടെ എതിര്‍പ്പ് ശക്തമായതോടെ അദ്ദേഹം കേരളതീരത്തേക്ക് തന്റെ പ്രവര്‍ത്തനമേഖല മാറ്റി. തിരുവിതാകൂറി ന്റെ തെക്കന്‍പ്രദേശങ്ങളിലും ഇന്തൊനീഷ്യയിലെ മലാക്കയിലും ജപ്പാനിലും അദ്ദേഹം ആയിരക്ക ണക്കിനാളുകളെ മാനസാന്തരപ്പെടുത്തി. ദരിദ്രരോടൊപ്പമായിരുന്നു അദ്ദേഹം ജീവിച്ചത്. മലര്‍ പൊടിയും കഞ്ഞിവെള്ളവുമായിരുന്നു ഭക്ഷണം. പകല്‍സമയം മുഴുവന്‍ സുവിശേഷപ്രസംഗ ത്തിനും രാത്രി പ്രാര്‍ഥനയ്ക്കുമായി അദ്ദേഹം നീക്കിവച്ചു. വേദനകള്‍ ജീവിതത്തിലുണ്ടാകു മ്പോള്‍ 'കൂറെക്കൂടി വേദനകള്‍ തരൂ, കര്‍ത്താവേ...' എന്നായിരുന്നു അദ്ദേഹം പ്രാര്‍ഥിച്ചിരുന്നത്. സന്തോഷമുണ്ടാകുമ്പോള്‍ 'മതി കര്‍ത്താവേ..മതി' എന്നും. ജപ്പാനില്‍ പ്രേഷിതപ്രവര്‍ത്തനം നടത്തിവരവേ, ചൈനയിലേക്ക് പോകുവാന്‍ അദ്ദേഹം തീരുമാനിച്ചു. അങ്ങോട്ടു യാത്ര തിരിക്കു കയും ചെയ്തു. എന്നാല്‍ വഴിമധ്യേ സാന്‍ഡിയന്‍ ദ്വീപില്‍ വച്ച് 46-ാം വയസില്‍ അദ്ദേഹം മരിച്ചു. അവിടെ തന്നെ മൃതദേഹം അടക്കം ചെയ്തു. പിന്നീട് ഇന്തൊനീഷ്യയിലെ മലാക്കയിലേക്ക് ഭൗതികശരീരം മാറ്റി. എന്നാല്‍ അഞ്ചുമാസത്തിനുള്ളില്‍ മതപരമായ ആവശ്യത്തിനായി കബറിടം തുറന്നപ്പോള്‍ മൃതദേഹം ഒട്ടും അഴുകിയിട്ടില്ലെന്നു മനസിലായതോടെ 'വിശുദ്ധ ശരീരം' എന്ന ഖ്യാതി ലഭിച്ചു. 1677ല്‍ ഭൗതികശരീരം ഗോവയിലെ ബോംജീസസ് ബസലിക്കയില്‍ മാറ്റി പ്രതിഷ്ഠിച്ചു. കേരളത്തിലെ ക്രൈസ്തവ സഭയെ സമ്പന്നമാക്കിയതില്‍ വി. ഫ്രാന്‍സീസ് സേവ്യര്‍ക്കുള്ള പങ്ക് വളരെ വലുതാണ്. ജീവിച്ചിരിക്കെത്തന്നെ നിരവധി അദ്ഭുതങ്ങള്‍ അദ്ദേഹം പ്രവര്‍ത്തിച്ചു. 1544ല്‍ വേണാടിനെ (പിന്നീട് തിരുവിതാംകൂര്‍) വിജയനഗരത്തിന്റെ ആക്രമണത്തില്‍ നിന്ന് ഫ്രാന്‍സീസ് സേവ്യര്‍ അദ്ഭുതകരമായി രക്ഷപ്പെടുത്തിയതായി ഒരു ഐതിഹ്യമുണ്ട്. വിജയനഗരസൈന്യം വിജയം നേടി മുന്നേറവേ, തന്റെ കയ്യിലിരുന്ന കുരിശെടുത്ത് ഉയര്‍ത്തിക്കാട്ടി അദ്ദേഹം സൈന്യത്തെ പിന്തിരിപ്പിച്ചുവെന്നാണ് കഥ. എന്നാല്‍, ഈ കഥയ്ക്ക് ചരിത്രപരമായ പിന്തുണ വേണ്ടത്രയില്ല. 1622ല്‍ പോപ് ഗ്രിഗറി പതിനഞ്ചാമനാണ് ഫ്രാന്‍സീസ് സേവ്യറെ വിശുദ്ധനായി പ്രഖ്യാപിച്ചത്.
Wednesday 4th of December
വി. ഫേïാറിയാന്‍
ഒരു ചെറിയ പാത്രത്തിലെ വെള്ളം കൊണ്ട് തീ പടര്‍ന്നു പിടിച്ച ഒരു നഗരത്തെ തന്നെ രക്ഷിച്ച വിശുദ്ധനായാണ് വി. ഫേïാറിയാന്‍ അറിയപ്പെടുന്നത്. ഇന്നത്തെ ഓസ്ട്രിയയില്‍ തമ്പടിച്ചിരുന്ന റോമന്‍ സൈനിക ഉദ്യോഗസ്ഥരില്‍ ഒരാളായിരുന്നു ഇദ്ദേഹം. യേശുവിന്റെ ഉറച്ച വിശ്വാസിയായിരുന്നു അദ്ദേഹം. റോമന്‍ സൈനികനായിരിക്കുമ്പോള്‍ തന്നെ യേശുവില്‍ വിശ്വസിച്ച ഫേïാറിയാന്‍ രഹസ്യമായി സുവിശേഷപ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ നടത്തുകയും പ്രാര്‍ഥനായോഗങ്ങളില്‍ പങ്കെടുക്കുകയും ചെയ്യുമായിരുന്നു. അക്കാലത്ത് ഇത് വളരെ ഗുരുതരമായ തെറ്റുകളായിരുന്നു. ഒരിക്കല്‍, ആ രാജ്യത്തെ ഒരു നഗരത്തില്‍ വന്‍ അഗ്നിബാധയുണ്ടായി. പല വീടുകളും കത്തിനശിച്ചു. അവിടെ ഓടിയെത്തിയ ഫേïാറിയാന്‍ യേശുവിന്റെ നാമത്തില്‍ വന്‍ അദ്ഭുതം തന്നെ ചെയ്തു. ഒരു ചെറിയ പാത്രത്തില്‍ വെള്ളമെടുത്ത് തീയുടെ മുകളിലേക്ക് ഒഴിച്ചു. കണ്ണുകളടച്ചു പ്രാര്‍ഥിച്ചു. നിമിഷങ്ങള്‍ക്കുള്ളില്‍ അഗ്നിബാധ പൂര്‍ണമായി അണഞ്ഞു. ഒരിക്കല്‍ ഡയോഷ്യന്‍ ചക്രവര്‍ത്തി അവിടെയുള്ള ഒരുപറ്റം ക്രിസ്ത്യാനികളെ കൂട്ടത്തോടെ കൊന്നൊടുക്കാന്‍ കല്പിച്ചു. എന്നാല്‍, ഈ ഉത്തരവ് അനുസരിക്കാന്‍ ഫേïാറിയാനു കഴിയുമായിരുന്നില്ല. അവന്‍ എതിര്‍ത്തു. തന്റെ വിശ്വാസം ഉറക്കെ വിളിച്ചുപറഞ്ഞ ഫേïാറിയാനെ ചക്രവര്‍ത്തി തടവിലാക്കി. ക്രൂരമായ പീഡനങ്ങള്‍ക്കൊടുവില്‍ അവനെ കൊന്നൊടുക്കുകയും ചെയ്തു. ഫേïാറിയാന്റെ കഴുത്തില്‍ ഒരു ഭാരമുള്ള കല്ലു കെട്ടിയ ശേഷം പുഴയിലേക്ക് വലിച്ചെറിയുകയായിരുന്നു. ഫേïാറിയാന്റെ മൃതദേഹം പിന്നീട് ക്രൈസ്തവ വിശ്വാസികളായ ചിലര്‍ ചേര്‍ന്ന് പുഴയില്‍ നിന്നു രഹസ്യമായി തപ്പിയെടുത്തു. 1138 ല്‍ ഫേïാറിയാന്റെ ഭൗതികാവശിഷ്ടങ്ങള്‍ റോമിലേക്ക് മാറ്റി. യുദ്ധങ്ങള്‍, അഗ്നിബാധ, വെള്ളത്തില്‍ വീണു മരണത്തോട് മല്ലടിക്കുന്നവര്‍, വെള്ളപ്പൊക്കബാധിതര്‍ തുടങ്ങിയവരുടെയൊക്കെ മധ്യസ്ഥനായാണ് ഫേïാറിയാന്‍ അറിയപ്പെടുന്നത്.
Wednesday 4th of December
St. John of Damascus
Saint John Damascene has the double honor of being the last but one of the fathers of the Eastern Church, and the greatest of her poets. It is surprising, however, how little that is authentic is known of his life. The account of him by John of Jerusalem, written some two hundred years after his death, contains an admixture of legendary matter, and it is not easy to say where truth ends and fiction begins.
The ancestors of John, according to his biographer, when Damascus fell into the hands of the Arabs, had alone remained faithful to Christianity. They commanded the respect of the conqueror, and were employed in judicial offices of trust and dignity, to administer, no doubt, the Christian law to the Christian subjects of the Sultan. His father, besides this honorable rank, had amassed great wealth; all this he devoted to the redemption of Christian slaves on whom he bestowed their freedom. John was the reward of these pious actions. John was baptized immediately on his birth, probably by Peter II, bishop of Damascus, afterwards a sufferer for the Faith. The father was anxious to keep his son aloof from the savage habits of war and piracy, to which the youths of Damascus were addicted, and to devote him to the pursuit of knowledge. The Saracen pirates of the seashore neighboring to Damascus, swept the Mediterranean, and brought in Christian captives from all quarters. A monk named Cosmas had the misfortune to fall into the hands of these freebooters. He was set apart for death, when his executioners, Christian slaves no doubt, fell at his feet and entreated his intercession with the Redeemer. The Saracens enquired of Cosmas who he was. He replied that he had not the dignity of a priest; he was a simple monk, and burst into tears. The father of John was standing by, and expressed his surprise at this exhibition of timidity. Cosmas answered, "It is not for the loss of my life, but of my learning, that I weep." Then he recounted his attainments, and the father of John, thinking he would make a valuable tutor for his son, begged or bought his life of the Saracen governor; gave him his freedom, and placed his son under his tuition. The pupil in time exhausted all the acquirements of his teacher. The monk then obtained his dismissal, and retired to the monastery of S. Sabas, where he would have closed his days in peace, had he not been compelled to take on himself the bishopric of Majuma, the port of Gaza.
The attainments of the young John of Damascus commanded the veneration of the Saracens; he was compelled reluctantly to accept an office of higher trust and dignity than that held by his father. As the Iconoclastic controversy became more violent, John of Damascus entered the field against the Emperor of the East, and wrote the first of his three treatises on the Veneration due to Images. This was probably composed immediately after the decree of Leo the Isaurian against images, in 730.
Before he wrote the second, he was apparently ordained priest, for he speaks as one having authority and commission. The third treatise is a recapitulation of the arguments used in the other two. These three treatises were disseminated with the utmost activity throughout Christianity.
The biographer of John relates a story which is disproved not only by its exceeding improbability, but also by being opposed to the chronology of his history. It is one of those legends of which the East is so fertile, and cannot be traced, even in allusion, to any document earlier than the biography written two hundred years later. Leo the Isaurian, having obtained, through his emissaries, one of John's circular epistles in his own handwriting -- so runs the tale -- caused a letter to be forged, containing a proposal from John of Damascus to betray his native city to the Christians. The emperor, with specious magnanimity, sent this letter to the Sultan. The indignant Mahommedan ordered the guilty hand of John to be cut off. Johnentreated that the hand might be restored to him, knelt before the image of the Virgin, prayed, fell asleep, and woke with his hand as before. John, convinced by this miracle, that he was under the special protection of our Lady, resolved to devote himself wholly to a life of prayer and praise, and retired to the monastery of Saint Sabas.
That the Sultan should have contented himself with cutting off the hand of one of his magistrates for an act of high treason is in itself improbable, but it is rendered more improbable by the fact that it has been proved by Father Lequien, the learned editor of his works, that Saint John Damascene was already a monk at Saint Sabas before the breaking out of the Iconoclastic dispute.
In 743, the Khalif Ahlid II persecuted the Christians. He cut off the tongue of Peter, metropolitan of Damascus, and banished him to Arabia Felix. Peter, bishop of Majuma, suffered decapitation at the same time, and Saint John of Damascus wrote an eulogium on his memory. Another legend is as follows: it is probably not as apocryphal as that of the severed hand: -- The abbot sent Saint John in the meanest and most beggarly attire to sell baskets in the marketplace of Damascus, where he had been accustomed to appear in the dignity of office, and to vend his poor ware at exorbitant prices. Nor did the harshness of the abbot end there. A man had lost his brother, and broken-hearted at his bereaval, besought Saint John to compose him a sweet hymn that might be sung at this brother's funeral, and which at the same timewould soothe his own sorrow. John asked leave of the abbot, and was curtly refused permission. But when he saw the distress of the mourner he yielded, and sang him a beautiful lament. The abbot was passing at the time, and heard the voice of his disciple raised in song. Highly incensed, he expelled him from the monastery, and only re- admitted him on condition of his daily cleaning the filth from all the cells of his brethren. An opportune vision rebuked the abbot for thus wasting the splendid talents of his inmate. John was allowed to devote himself to religious poetry, which became the heritage of the Eastern Church, and to theological arguments in defense of the doctrines of the Church, and refutation of all heresies. His three great hymns or "canons," are those on Easter, the Ascension, and Satin Thomas's Sunday. Probably also many of the Idiomela an Stichera which are scattered about the office- books under the title of "John" and "John the Hermit" are his. His eloquent defense of images has deservedly procured him the title of "The Doctor of Christian Art." The date of his death cannot be fixed with any certainty; but it lies between 754 and before 787.
Thursday 5th of December
St. Sabas
Sabas was born at Mutalaska, Cappadocia, near Caesarea. He was the son of an army officer there who when assigned to Alexandria, left him in the care of an uncle. Mistreated by his uncle's wife, Sabas ran away to another uncle, though he was only eight. When the two uncles became involved in a lawsuit over his estate, he again ran away, this time to a monastery near Mutalaska. In time the uncles were reconciled and wanted him to marry, but he remained in the monastery. In 456, he went to Jerusalem and there entered a monastery under St. Theoctistus. When he was thirty, he became a hermit under the guidance of St. Euthymius, and after Euthymius' death, spent four years alone in the desert near Jericho. Despite his desire for solitude, he attracted disciples, organized them into a laura in 483, and when his one hundred fifty monks asked for a priest and despite his opposition to monks being ordained, he was obliged to accept ordination by Patriarch Sallust of Jerusalem in 491. He attracted disciples from Egypt and Armenia, allowed them a liturgy in their own tongue, and built several hospitals and another monastery near Jericho. He was appointed archimandrite of all hermits in Palestine who lived in separate cells, but his custom of going off by himself during Lent caused dissension in the monastery, and sixty of his monks left to revive a ruined monastery at Thecuna. He bore them no illwill and aided them with food and supplies. In 511, he was one of a delegation of abbots sent to Emperor Anastasius I, a supporter of Eutychianism, which Sabas opposed, to plead with the Emperor to mitigate his persecution of orthodox bishops and religious. They were unsuccessful. Sabas supported Elias of Jerusalem when the Emperor exiled him, was a strong supporter of theological orthodoxy, and persuaded many to return to orthodoxy. He was a vigorous opponent of Origenism and monophysitism. In 531, when he was ninety-one, he again went to Constantinople, this time to plead with Emperor Justinian to suppress a Samaritan revolt and protect the people of Jerusalem from further harassment by the Samritans. He fell ill soon after his return to his laurafrom this trip and died on December 5 at Laura Mar Saba, after naming his successor. Sabas is one of the most notable figures of early monasticism and is considered one of the founders of Eastern monasticism. The laura he founded in the desolate, wild country between Jerusalem and the Dead Sea, named Mar Saba after him, was often called the Great Laurafor its preeminence and produced many great saints. It is still inhabited by monks of the Eastern Orthodox Church and is one of the three or four oldest monasteries in the world. His feast day is December 5th.
Thursday 5th of December
വി. സാബാസ്
ഇന്നത്തെ തുര്‍ക്കിയുടെ ഭാഗമായ കപ്പഡോസിയ എന്ന സ്ഥലത്തു ജനിച്ച സാബാസ് വളരെ ലളിതജീവിതം നയിച്ച ശാന്തനായ ഒരു മനുഷ്യനായിരുന്നു. പലസ്തീനിയന്‍ സഭയുടെ ഏറ്റവും ഉന്നതമായ സ്ഥാനം അലങ്കരിച്ച വ്യക്തിയായിരുന്ന അദ്ദേഹം. ക്രൈസ്തവ വിശ്വാസികളായ മാതാപിതാക്കളുടെ മകനായി ജനിച്ച സാബാസ് മാതൃസഹോദരന്റെ സംരക്ഷണത്തിലാണ് ആദ്യം കഴിഞ്ഞിരുന്നത്. പിതാവ് സൈനിക ഉദ്യോഗസ്ഥനായിരുന്നതിനാല്‍ അദ്ദേഹം അലക്‌സാന്‍ഡ്രിയായിലായിരുന്നു. മാതൃസഹോദരന്റെ ഭാര്യ ക്രൂരയായ ഒരു സ്ത്രീയായിരുന്നു. അവര്‍ കഠിനമായി പീഡിപ്പിച്ചതിനെ തുടര്‍ന്ന് സാബാസ് അവിടെനിന്നു തന്റെ പിതൃസഹോദരന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പോയി. എന്നാല്‍, സാബാസിന്റെ പിതാവിന്റെ സ്വത്ത് കൂടി തന്റെ പേര്‍ക്ക് എഴുതി ക്കൊടുത്താല്‍ മാത്രമേ മകനെ നോക്കാനാവൂ എന്ന് അയാള്‍ പറഞ്ഞു. ഇത് സാബാസിനെ വേദനിപ്പിച്ചു. എല്ലാറ്റിലും വലുത് പണമാണെന്നു ചിന്തിക്കുന്നവരുടെ ലോകത്ത് നിന്ന് രക്ഷപെടാന്‍ ആഗ്രഹിച്ച സാബാസ് വീടുവിട്ടിറങ്ങി. ഇരുപതാം വയസില്‍ വിശുദ്ധനായ എത്തീമിയസിന്റെ ശിഷ്യനായി. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആശ്രമത്തില്‍ ജീവിച്ചു. എന്നാല്‍ എത്തിമീയസിന്റെ മരണത്തോടെ സാബാസ് ആശ്രമം വിട്ട് മരുഭൂമിയില്‍ ഒരു ഗുഹയ്ക്കുള്ളില്‍ ഏകാന്തജീവിതം ആരംഭിച്ചു. കഠിനമായി അദ്ധ്വാനിച്ചു. ഒരു ദിവസം അരളിച്ചെടി കൊണ്ടുള്ള പത്ത് കുട്ടകള്‍ അദ്ദേഹം നെയ്‌തെടുക്കുമായിരുന്നു. ബാക്കി സമയം മുഴുന്‍ പ്രാര്‍ഥന യില്‍ മുഴുകി. ആഴ്ചയുടെ അവസാനം കുട്ടകള്‍ ഗ്രാമത്തില്‍ കൊണ്ടുപോയി വിറ്റിട്ട് ഒരാഴ്ചത്തെ ഭക്ഷണം വാങ്ങും. വൈകാതെ, സാബാസിന്റെ വിശുദ്ധ ജീവിതം ജനങ്ങള്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞുതുടങ്ങി. അനുയായികള്‍ ഏറെയുണ്ടായതോടെ അദ്ദേഹം ഒരു ആശ്രമം പണിതു. വളരെ വേഗത്തില്‍ അനുയായികളുടെ എണ്ണം പെരുകി. പല സ്ഥലങ്ങളിലും സാബാസിന്റെ നേതൃത്വത്തില്‍ കൂട്ടായ്മകള്‍ തുടങ്ങി. ഏകാന്തജീവിതം നഷ്ടപ്പെട്ടു തുടങ്ങിയതായും തിരക്കുമുലം പ്രാര്‍ഥനയ്ക്കു സമയം കിട്ടുന്നി ല്ലെന്നും തിരിച്ചറിഞ്ഞ സാബാസ് ജോര്‍ദാനിയായില്‍ ഒരു വനപ്രദേശത്തേക്ക് പോയി. അവിടെ ഒരു സിംഹമടയില്‍ അദ്ദേഹം കയറിച്ചെന്നു. സിംഹം നിശ്ശബ്ദനായി പുറത്തിറങ്ങി ആ ഗുഹ പുണ്യാത്മാവായ സാബാസിനു കൊടുത്തു. സാബാസ് കയറി പോയി ഗുഹയില്‍ നിന്ന് സിംഹം പുറത്തിറങ്ങി പോയത് കണ്ട ആരോ ഒരാള്‍ സാബാസ് സിംഹത്താല്‍ കൊല്ലപ്പെട്ടുവെന്നു പറഞ്ഞുപരത്തി. സാബാസിനെ പുറത്താക്കി സന്യാസസമൂഹത്തിന്റെ അധികാരം പിടിച്ചെടുക്കാ ന് തക്കംപാത്തിരുന്ന സന്യാസിമാരില്‍ ചിലര്‍ ജറുസലേം പാട്രിയാര്‍ക്കിനെ സമീപിച്ച് വിവരം പറഞ്ഞു. സാബാസ് കൊല്ലപ്പെട്ടതിനാല്‍ പുതിയ ആശ്രമാധിപനെ തിരഞ്ഞെടുക്കണമെന്നാ യിരുന്നു അവരുടെ ആഗ്രഹം. അവര്‍ ഇതു പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കെ സാബാസ് മുറിയിലേക്ക് കടന്നുചെന്നു. എ.ഡി. 531ല്‍ അദ്ദേഹം മരിച്ചു.
Friday 6th of December
വാഴ്ത്തപ്പെട്ട ആനി ഗാര്‍സിയ
വി. ത്രേസ്യയുടെ സന്തതസഹചാരിയായിരുന്നു ആനി ഗാര്‍സിയ. ആടുകളെ മേയ്ച്ചിരുന്ന ഒരു പാവം പെണ്‍കുട്ടിയായിരുന്നു ആനി. വളരെ ദരിദ്രമായ കുടുംബമായിരുന്നു അവളുടേത്. മലമുകളില്‍ ആടുകളെ മേയ്ക്കുമ്പോള്‍ അവള്‍ക്ക് കൂട്ട് യേശു മാത്രമായിരുന്നു. യേശുവിന്റെ മണവാട്ടിയാകാന്‍ തന്റെ ജീവിതം മാറ്റിവയ്ക്കുമെന്ന് വളരെ ചെറിയ പ്രായത്തില്‍ തന്നെ അവള്‍ ശപഥം ചെയ്തു. പതിമൂന്നു വയസ് മാത്രമുള്ളപ്പോള്‍ കന്യാസ്ത്രീയാകുവാനായി കര്‍മലീത്ത കോണ്‍വന്റില്‍ അവള്‍ എത്തി. എന്നാല്‍, ചെറിയ പ്രായത്തില്‍ കന്യാസ്ത്രീയാകാന്‍ അനുവാദമില്ലെന്നു പറഞ്ഞ് അധികാരികള്‍ അവളെ മടക്കി അയയ്ക്കുകയാണു ചെയ്തത്. പിന്നീടുള്ള വര്‍ഷങ്ങള്‍ തന്റെ ലക്ഷ്യം മാത്രം മുന്നില്‍ കണ്ട് അവള്‍ ജീവിച്ചു. ആനിയുടെ സഹോദരന്‍മാര്‍ക്ക് അവളുടെ തീരുമാനത്തോടെ വിയോജിപ്പാണ് ഉണ്ടായിരുന്നത്. അവര്‍ കര്‍ശനമായി എതിര്‍ത്തു. കന്യാസ്ത്രീയാകാന്‍ ആഗ്രഹിച്ചതിന്റെ പേരില്‍ അവരില്‍ നിന്ന് ശാരീരിക പീഡനങ്ങളും അനുഭവിക്കേണ്ടി വന്നു. എന്നാല്‍, ആനി അതെല്ലാം നിശ്ശബ്ദയായി സഹിച്ചു. ഇരുപതാം വയസിള്‍ ആനി വീണ്ടും കാര്‍മലീത്ത കോണ്‍വന്റിലെത്തി. 1572 ല്‍ അവള്‍ വ്രതവ്യാഖ്യാനം നടത്തി. മഠത്തിന്റെ സുപ്പീരിയറായിരുന്ന അമ്മ ത്രേസ്യക്കു (വി. ത്രേസ്യ) ആനിയോട് പ്രത്യേക താത്പര്യമുണ്ടായിരുന്നു. വി. ത്രേസ്യയുടെ ഒരു സെക്രട്ടറിയെ പോലെയാണ് ആനി ജോലി ചെയ്തിരുന്നത്. അമ്മ ത്രേസ്യയുടെ യാത്രകളിലെല്ലാം ആനി കൂടെയുണ്ടാവും. 1582ല്‍ വി. ത്രേസ്യ മരിക്കുന്നതും ആനിയുടെ മടിയില്‍ കിടന്നായിരുന്നു. കന്യാസ്ത്രീയുള്ള ജീവിതത്തിനിടയ്ക്ക് ഒട്ടെറെ ബുദ്ധിമുട്ടുകള്‍ അനുഭവിക്കേണ്ടി വന്നുവെങ്കിലും അപ്പോഴെല്ലാം വി. ത്രേസ്യയുടെ വാക്കുകളാണ് അവള്‍ക്കു തുണയായി നിന്നത്. ആനി കവിതകളെഴുതുമായിരുന്നു. പ്രാര്‍ഥനയ്ക്കും ഉപവാസത്തിനുമിടയ്ക്ക് കവിതകളിലൂടെ അവള്‍ ദൈവത്തോട് സംസാരിച്ചു. ആനിയുടെ കവിതകള്‍ പിന്നീട് പുസ്തകരൂപത്തില്‍ ഇറങ്ങി. കര്‍മലീത്ത സഭയുടെ വിവിധ സന്യാസിനി സമൂഹങ്ങള്‍ പല ഭാഗത്തായി തുടങ്ങുന്നതിനും ആനി മുന്‍കൈയെടുത്തു. 1826 ല്‍ ബെല്‍ജിയത്തില്‍ വച്ച് ആനി മരിച്ചു. 1917ല്‍ പോപ് ബെനഡിക്ട് പതിനഞ്ചാമന്‍ ആനിയെ വാഴ്ത്തപ്പെട്ടവളായി പ്രഖ്യാപിച്ചു.
Friday 6th of December
St. Nicholas
The great veneration with which St. Nicholas has been honored for many ages and the number of altars and churches all over the world that are dedicated in his memory are testimonials to his wonderful holiness and the glory he enjoys with God. As an episcopal see, and his childhood church falling vacant, the holy Nicholas was chosen bishop, and in that station became famous by his extraordinary piety and zeal and by his many astonishing miracles. The Greek histories of his life agree he suffered an imprisonment of the faith and made a glorious confession in the latter part of the persecution raised by Dioletian, and that he was present at the Council of Nicaea and there condemned Arianism. It is said that St. Nicholas died in Myra, and was buried in his cathedral.
St. Nicholas' episcopate at Myra during the fourth century is really all that appears indubitable authentic, according to Alban Butler, an English Roman Catholic priest from the 1700s. This is not for lack of material, beginning with the life attributed to the monk who died in 847 as St. Methodius, Patriarch of Constantinople. Nevertheless, the universal popularity of the saint for so many centuries requires that some account of the legends surrounding his life should be given.
St. Nicholas, also known as "Nikolaos of Myra," was a fourth century saint and Greek bishop of Myra. Nicholas was born in Asia Minor in the Roman Empire as an only child to Christian parents. Nicholas would take nourishment only once on Wednesdays and Fridays, and that in the evening according to the canons. "He was exceedingly well brought up by his parents and trod piously in their footsteps. The child, watched over by the church, enlightened his mind and encouraged his thirst for sincere and true religion." Both of his parents tragically died during an epidemic when he was a young man, leaving him well off, but to be raised by his uncle - the Bishop of Patara. Nicholas was determined to devote his inheritance to works of charity, and his uncle mentored him as a reader and later ordained him as a presbyter (priest).
An opportunity soon arose for St. Nicholas and his inheritance. A citizen of Patara had lost all his money, and needed to support his three daughters who could not find husbands because of their poverty; so the wretched man was going to give them over to prostitution. Nicholas became informed of this, and thus took a bag of gold and threw it into an open window of the man's house in the night. Here was a dowry for the eldest girl and she was soon duly married. At intervals Nicholas did the same for the second and the third; at the last time the father was on the watch, recognized his benefactor and overwhelmed Nicholas with his gratitude. It would appear that the three purses represented in pictures, came to be mistaken for the heads of three children and so they gave rise to the absurdstory of the children, resuscitated by the saint, who had been killed by an innkeeper and pickled in a brine-tub.
Coming to the city of Myra when the clergy and people of the province were in session to elect a new bishop, St. Nicholas was indicated by God as the man they should choose. This was during the time of persecutions in the beginning of the fourth century and "as he [Nicholas] was the chief priest of the Christians of this town and preached the truths of faith with a holy liberty, the divine Nicholas was seized by the magistrates, tortured, then chained and thrown into prison with many other Christians. But when the great and religious Constatine, chosen by God, assumed the imperial diadem of the Romans, the prisoners were released from their bonds and with them the illustrious Nicholas, who when he was set at liberty returned to Myra."
St. Methodius asserts that "thanks to the teaching of St. Nicholas the metropolis of Myra alone was untouched by the filth of the Arian heresy, which it firmly rejected as death-dealing poison," but says nothing of his presence at the Council of Nicaea in 325.
According to other traditions St. Nicholas was not only there during the Council of Nicaea in 325, but so far forgot himself as to give the heresiarch Arius a slap in the face. The conciliar fathers deprived him of his episcopal insignia and committed him to prison; but our Lord and His Mother appeared there and restored to him both his liberty and his office.
As against Arianism so against paganism, St. Nicholas was tireless and often took strong measures: among other temples he destroyed was that of Artemis, the principal in the district, and the evil spirits fled howling before him. He was the guardian of his people as well in temporal affairs. The governor Eustathius had taken a bribe to condemn to death three innocent men. At the time fixed for their execution Nicholas came to the place, stayed the hands of the executioner, and released the prisoners. Then he turned to Eustathiujs and did not cease to reproach him until he admitted his crime and expressed his penitence.
St. Nicholas' presence was found in a separate occasion involving three imperial officers simply on their way to duty in Phrygia. When the men were back again in Constantinople, the jealousy of the prefect Ablavius caused them to be imprisoned on false charges and an order for their death was procured from the Emperor Constantine. When the officers heard this they remembered the example they had witnessed of the powerful love of justice of the Bishop of Myra and they prayed to God that through his merits and by his instrumentality they might yet be saved. That night St. Nicholas appeared in a dream to Constatine, and told him with threats to release the three innocent men, and Ablavius experienced the same thing. In the morning the Emporor and the prefect compared notes, and the condemned men were sent for and questioned. When he heard they had called on the name of the Nicholas of Myra who appeared to him, Constatine set them free and sent them to the bishop with a letter asking him not to threaten him any more, but to pray for the peace of the world. For a long time, this has been the most famous miracle of St. Nicholas, and at the time of St. Methodius was the only thing generally known about him.
The accounts are unanimous that St. Nicholas died and was buried in his episcopal city of Myra, and by the time of Justinian, there was a basilica built in his honor at Constantinople.
An anonymous Greek wrote in the tenth century that, "the West as well as the East acclaims and glorifies him. Wherever there are people, in the country and the town, in the villages, in the isles, in the furthest parts of the earth, his name is revered and churches are built in his honor. Images of him are set up, panegyrics preached and festivals celebrated. All Christians, young and old, men and women, boys and girls, reverence his memory and call upon his protection. And his favors, which know no limit of time and continue from age to age, are poured out over all the earth; the Scythians know them, as do the Indians and the barbarians, the Africans as well as the Italians." When Myra and its great shrine finally passed into the hands of the Saracens, several Italian cities saw this as an opportunity to acquire the relics of St. Nicholas for themselves. There was great competition for them between Venice and Bari.
Bari won and the relics were carried off under the noses of the lawful Greek custodians and their Mohammedan masters. On May 9, 1087 St. Nicholas' relics safetly landed in Bari, a not inappropriate home seeing that Apulia in those days still had large Greek colonies. A new church was built to shelter the relics and the pope, Bd. Urban II, was present at their enshrining.
Devotion to St. Nicholas has been present in the West long before his relics were brought to Italy, but this happening greatly increased his veneration among the people, and miracles were as freely attributed to his intercession in Europe as they had been in Asia.
At Myra "the venerable body of the bishop, embalmed as it was in the good ointments of virtue exuded a sweet smelling myrrh, which kept it from corruption and proved a health giving remedy against sickness to the glory o f him who had glorified Jesus Christ, our true God." The translation of the relics did not interrupt this phenomenon, and the "manna of St. Nicholas" is said to flow to this day. It was one of the great attractions that drew pilgrims to his tomb from all parts of Europe.
The image of St. Nicholas is, more often than any other, found on Byzantine seals. In the later middle ages nearly four hundred churches were dedicated in his honor in England alone, and he is said to have been represented by Christian artists more frequently than any saint, except our Lady.
St. Nicholas is celebrated as the patron saint of several classes of people, especially, in the East, of sailors and in the West of children. The first of these patronage is most likely due to the legend that during his lifetime, he appeared to storm tossed mariners who invoked his aid off the coast of Lycia and brought them safely to port. Sailors in the Aegean and Ionian seas, following a common Eastern custom, had their "star of St. Nicholas" and wished one another a good voyage in the phrase "May St. Nicholas hold the tiller."
The legend of the "three children" is credited to his patronage of children and various observances, ecclesiastical and secular, connected there with; such were the boy bishop and especially in Germany, Switzerland and the Netherlands, the giving of presents in his name at Christmas time.
This custom in England is not a survival from Catholic times. It was popularized in America by the Dutch Protestants of New Amsterdam who converted the popish saint into a Nordic magician (Santa Claus = Sint Klaes = Saint Nicholas) and was introduced into this country by Bret Harte. It is not the only "good old English custom" which, however good, is not "old English," at any rate in its present form. The deliverance of the three imperial officers naturally caused St. Nicholas to be invoked by and on behalf of prisoners and captives, and many miracles of his intervention are recorded in the middle ages.
Curiously enough, the greatest popularity of St. Nicholas is found neither in the eastern Mediterranean nor north-western Europe, great as that was, but in Russia. With St. Andred the Apostle, he is patron of the nation, and the Russian Orthodox Church even observes the feast of his translation; so many Russian pilgrims came to Bari before the revolution that their government supported a church, hospital and hospice there.
He is also the patron saint of Greece, Apulia, Sicily and Loraine, and of many citiesand dioceses (including Galway) and churches innumerable. At Rome the basilica of St. Nicholas in the Jail of Tully (in Carcere) was founded between the end of the sixth and the beginning of the seventh centuries. He is named in the preparation of the Byzantine Mass. St. Nicholas became recognized as a saint long before the Roman Catholic Church began the regular canonizing procedures in the late 10th century. Therefore, he does not have a specific date of canonization, rather records of him exist in a gradual spread until his stories became widley known and celebrated. St. Nicholas' feast day is December 6.
Saturday 7th of December
St. Maria Giuseppe Rossello
Foundress of the Daughters of Our Lady of Mercy. She was born at Albisola Marina, Liguria, Italy, in 1811, and was baptized Benedetta. At sixteen she became a Franciscan tertiary, and in 1837, she and three companions, Pauline Barla, Angela, and Domenica Pessio, found a community in Savona. The congregation was devoted to charitable works, hospitals, and educating poor young women. In 1840, Maria Giuseppe, also called Josepha, was made superior. By the time she died on December 7, 1888, she had made sixty-eight foundations. She was canonized in 1949.
Saturday 7th of December
മിലാനിലെ വി. ആബ്രോസ്
ഇറ്റലിയിലെ മിലാന്റെ മെത്രാന്‍ സ്ഥാനം ഏറ്റെടുക്കുമ്പോള്‍ ആബ്രോസ് ക്രിസ്ത്യാനി പോലുമായിരുന്നില്ല. ഒരു റോമന്‍ ഗവ ര്‍ണറായിരുന്നു അദ്ദേഹം. ഗവര്‍ണറായിരുന്ന ഒരാള്‍ ക്രിസ്തീയ സഭയുടെ മെത്രാനായി മാറിയത് അപൂര്‍വങ്ങളില്‍ അപൂര്‍വമായി രുന്നു. ഇന്നത്തെ ജര്‍മനിയുടെ ഭാഗമായ ഗോള്‍ എന്ന പ്രവിശ്യയിലെ ട്രയറിലാണ് ആബ്രോസ് ജനിച്ചത്. സമ്പന്നമായ റോമന്‍ പ്രഭു കുടുംബത്തില്‍ ജനിച്ചതിനാല്‍ മികച്ച വിദ്യാഭ്യാസം ആബ്രോസിനു കിട്ടി. സാഹിത്യം, ഗ്രീക്ക് ചിന്തകള്‍, തത്വശാസ്ത്രം എന്നിവയൊക്കെ പഠിച്ചു. റോമിലായിരുന്നു വിദ്യാഭ്യാസം. മികച്ച പ്രാസംഗികനായും അറിയപ്പെടുന്ന കവിയായും ആബ്രോസ് വളരെ വേഗം മാറി. അഭിഭാഷകനായി ജോലി നോക്കിവരവെയാണ് അദ്ദേഹം ലിഗ്ഗൂരിയ, എമിലിയ എന്നീ പ്രദേശങ്ങളുടെ ഗവര്‍ണറായി നിയമിക്കപ്പെടുന്നത്. അന്ന് 33 വയസായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രായം. മിലാനിലെ ബിഷപ്പ് മരിച്ചപ്പോള്‍ പുതിയ ബിഷപ്പിനെ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നതിനെ ചൊല്ലി രണ്ടു വിഭാഗങ്ങള്‍ തര്‍ക്കം തുടങ്ങി. തര്‍ക്കം അക്രമത്തിലേക്കും യുദ്ധത്തിലേക്കും വരെ നീങ്ങുന്ന അവസ്ഥ എത്തിയപ്പോള്‍ ഗവര്‍ണറായ ആബ്രോസ് ഇരുവിഭാഗങ്ങളെയും വിളിച്ചുകൂട്ടി അനുര ഞ്ജന ചര്‍ച്ച നടത്തി. എന്നാല്‍ അധികാരമോഹികളെ രമ്യതയിലെത്തിക്കാന്‍ അദ്ദേഹത്തിനു സാധിച്ചില്ല. ''മറ്റൊരാളെ മുറിവേല്‍പിച്ചിട്ട് ഒരാള്‍ക്കും സുഖംപ്രാപിക്കാനാവില്ല.''- ആബ്രോസ് അക്രമികളോടു പറഞ്ഞു. ബിഷപ്പിന്റെ പദവിക്കുവേണ്ടിയുള്ള പുരോഹിതരുടെ പോരാട്ടം വിശ്വാസികളെ വേദനിപ്പിച്ചു. ശാന്തനായ ആബ്രോസിന്റെ വാക്കുകള്‍ അവരെ സ്വാധീനിച്ചു. ആബ്രോസ് തന്നെ ബിഷപ്പ് സ്ഥാനം ഏറ്റെടുക്കണമെന്ന് വിശ്വാസികള്‍ ഒന്നാകെ ആവശ്യപ്പെട്ടു. താന്‍ ബിഷപ്പ് പദവിക്ക് അര്‍ഹനല്ല എന്നു പറഞ്ഞ് ആദ്യം അദ്ദേഹം ഒഴിഞ്ഞുമാറിയെങ്കിലും അക്രമങ്ങള്‍ അവസാനിപ്പിക്കുന്നതിനു വേണ്ടി ഒടുവില്‍ സമ്മതിച്ചു. ബിഷപ്പായ ശേഷമാണ് അദ്ദേഹം ക്രിസ്ത്യാനിയായി ജ്ഞാനസ്‌നാനം സ്വീകരിച്ചത്. അപ്പോള്‍ തന്നെ തന്റെ സ്വത്തിന്റെ പകുതി അദ്ദേഹം സഭയ്ക്ക് എഴുതിക്കൊടുത്തു. മറ്റേ പകുതി ദരിദ്രര്‍ക്ക് വിതരണം ചെയ്തു. മികച്ച സുവിശേഷപ്രാസംഗികനായും അധ്യാപകനായും ബൈബിള്‍ പണ്ഡി തനായും അദ്ദേഹം വളരെ വേഗത്തില്‍ മാറി. റോമന്‍, ആര്യന്‍ മതങ്ങളുടെ അനാചാരങ്ങള്‍ അദ്ദേഹം പരസ്യമായി എതിര്‍ത്തു. പാപങ്ങളില്‍ മുഴുകി ജീവിച്ച ഹിപ്പോയിലെ അഗസ്റ്റിനെ (ഓഗസ്റ്റ് 28ലെ വിശുദ്ധന്‍) ക്രിസ്തുമതത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്നത് ആബ്രോസായിരുന്നു. . മദ്യപാനം, വ്യഭിചാരം, ചൂതാട്ടം അങ്ങനെ തിന്മകള്‍ക്കു നടുവില്‍ നിന്ന അഗസ്റ്റിന്‍ മാണിക്കേയ മതത്തിന്റെ പ്രചാരകനായിരുന്നു. ആംബ്രോസിന്റെ പ്രസംഗങ്ങള്‍ കേട്ടപ്പോള്‍ ആ മതം സത്യമ ല്ലെന്ന് അഗസ്റ്റിന്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. ആംബ്രാസ് തന്നെയാണ് അഗസ്റ്റിനു ജ്ഞാനസ്‌നാനം നല്‍കിയത്. നിരവധി ആത്മീയ ഗ്രന്ഥങ്ങളും ഗാനങ്ങളും ആബ്രോസ് രചിച്ചിട്ടുണ്ട്.
Sunday 8th of December
പോപ് യുത്തീക്കിയന്‍
വളരെ കുറച്ചു മാത്രമേ പോപ് യൂത്തീക്കിയനെ കുറിച്ച് ഇന്ന് അറിവുള്ളു. ഇരുപത്തിയേഴാമത്തെ പോപ്പായിരുന്നു അദ്ദേഹം. യൂത്തീക്കിയന്‍ മാര്‍പാപ്പയാകുന്നതിനു മുന്‍പുവരെ മതപീഡന ങ്ങളുടെ കാലമായിരുന്നു. റോമന്‍ ചക്രവര്‍ത്തിമാര്‍ ക്രൈസ്തവരെ ക്രൂരമായി പീഡിപ്പിക്കുകയും കൊലപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു. ക്രൈസ്തവര്‍ അന്ന് രഹസ്യമായാണ് ഒത്തുചേരുകയും പ്രാര്‍ഥിക്കു കയും ചെയ്തിരുന്നത്. യൂത്തീക്കിയന്‍ മാര്‍പാപ്പയായപ്പോള്‍ ക്രൈസ്തവ വിരോധിയായ ഔറേലിയന്‍ ചക്രവര്‍ത്തി മരിച്ചിരുന്നു. അതുകൊണ്ടുതന്നെ പീഡനങ്ങളില്ലാത്ത ശാന്തമായ കാലത്താണ് അദ്ദേഹം മാര്‍പാപ്പയായി സഭയെ നയിച്ചത്. ഇക്കാലത്ത് ക്രൈസ്തവരെ ഒരു കൂട്ടായ്മയായി മുന്നോട്ടു കൊണ്ടുപോകാന്‍ അദ്ദേഹത്തിനു കഴിഞ്ഞു. ആരാധനാക്രമം ചിട്ടപ്പെടുത്തിയും ആത്മീയമായ പരിഷ്‌കാരങ്ങള്‍ വരുത്തിയും പോപ് സഭയെ മുന്നോട്ടുകൊണ്ടു പോയി. മതപീഡനങ്ങളില്‍ കൊല്ലപ്പെട്ട 324 രക്തസാക്ഷികളെ യൂത്തീക്കിയന്‍ നേരിട്ട് അടക്കം ചെയ്തുവെന്നാണ് ഐതിഹ്യം. എന്നാല്‍ ചില ചരിത്രകാരന്മാര്‍ ഈ വാദത്തെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നു. പോപ്പിന്റെ കാലത്ത് മതപീഡനങ്ങള്‍ വളരെ കുറവായിരു ന്നതിനാല്‍ 324 രക്തസാക്ഷികള്‍ ഉണ്ടാവാന്‍ സാധ്യതയില്ല എന്നതാണ് അവരുടെ വാദം. എന്നാല്‍ മാര്‍പാപ്പയുടെ സ്ഥാനം ഏറ്റെടുക്കുന്നതിനു മുന്‍പാണ് യൂത്തീക്കിയന്‍ രക്തസാക്ഷി കളെ സംസ്‌കരിച്ചതെന്നു മറ്റുചിലര്‍ വാദിക്കുന്നു.
Sunday 8th of December
St. Romaric
In the account of St Amatus of Remiremont it is related how he brought about the conversion to God of a Merovingian nobleman named Romaric, who became a monk at Luxeuil; and how they afterwards went together to the estate of Romaric at Habendum in the Vosges, and established the monastery which was later known as Remiremont (Romarici Mons). The father of Romaric had lost his life and his lands at the hands of Queen Brunehilda, and his young son became a homeless wanderer; but at the time of his meeting St Amatus, Romaric was a person of distinction at the court of Clotaire II, with considerable property and a number of serfs. These he enfranchised, and it is said that when he was tonsured at Luxeuil several of these newly freed men presented themselves to the abbot for the same purpose. Remiremont was founded in 620 and St Amatus was its first abbot, but his duties soon devolved upon St Romaric, who at the time of his death had governed for thirty years. Among the early recruits was the friend of Romaric, St Arnulfus of Metz, who about 629 came to end his days in a nearby hermitage. Shortly before his death St Romaric was disturbed by the news that Grimoald, the son of another old friend, Bd Pepin of Landen, was plotting to exclude the young prince Dagobert from the Austrasian throne. The aged abbot made his way to Metz, where he remonstrated with Grimoald and warned the nobles who supported him. They heard him quietly, treated him with courtesy, and sent him back to his monastery. Three days later St Romaric died.
Monday 9th of December
വി. ജോണ്‍ റോബര്‍ട്‌സ് (1577-1610)
ഇംഗ്ലണ്ടിലെ വെയില്‍സ് രാജകുടുംബത്തില്‍ ജനിച്ച റോബര്‍ട്‌സിന്റെ മാതാപിതാക്കള്‍ ജോണും അന്നയുമായിരുന്നു. ഇരുവരും പ്രൊട്ട സ്റ്റന്റ് മതക്കാരായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടുതന്നെ റോബര്‍ട്‌സും അങ്ങനെയാണ് വളര്‍ന്നത്. ഓക്‌സ്ഫഡിലെ സെന്റ് ജോണ്‍സ് കോളജിലായിരുന്നു വിദ്യാഭ്യാസം. എന്നാല്‍ ബിരുദം സമ്പാദിക്കു ന്നതിനു മുന്‍പ് റോബര്‍ട്‌സിനു കോളജ് വിടേണ്ടി വന്നു. ഇരുപ ത്തിയൊന്നു വയസുള്ളപ്പോള്‍ റോബര്‍ട്‌സ് നിയമപഠനം ആരംഭിച്ചു. ഒരു സഞ്ചാരപ്രിയനായിരുന്നു അദ്ദേഹം നിരവധി സ്ഥലങ്ങള്‍ സന്ദര്‍ശിച്ചു. ഇരുപത്തിരണ്ടു വയസുള്ളപ്പോള്‍ ഫ്രാന്‍സിലേക്കുള്ള യാത്രയ്ക്കിടെ അദ്ദേഹം ക്രൈസ്തവസഭയില്‍ ചേര്‍ന്നു. വിദ്യാഭ്യാസം തുടരാനായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ തീരുമാനം. പക്ഷേ, ദൈവവിളി റോബര്‍ട്‌സിനെ തേടി ചെന്നിരുന്നു. പുരോഹിതനാകാന്‍ അദ്ദേഹം തീരുമാനിച്ചു. സെന്റ് ബെനഡിക്ടിന്റെ സന്യാസസഭയില്‍ ചേര്‍ന്നു. പിന്നീട് കോംപോസ്‌റ്റെലയിലെ സെന്റ് മാര്‍ട്ടിന്റെ ആശ്രമത്തിലേക്ക് മാറി. അവിടെ വച്ച് അദ്ദേഹം പൗരോഹിത്യം സ്വീകരിച്ചു. സുവിശേഷപ്രവര്‍ത്തകനായി ജന്മനാട്ടിലേക്ക് പോയ റോബര്‍ട്‌സ് തടവിലാക്കപ്പെടുകയും നാടുകടത്തപ്പെടുകയും ചെയ്തു. ഒരു വര്‍ഷത്തിനു ശേഷം അദ്ദേഹം വീണ്ടും ഇംഗ്ലണ്ടിലേക്ക് പോയി. പ്ലേഗ് പടര്‍ന്നു പിടിച്ച കാലമായിരുന്നു അത്. പ്ലേഗ് ബാധിച്ചവര്‍ക്കിടയില്‍ ആശ്വാസം പകരുവാന്‍ റോബര്‍ട്‌സ് ഉണ്ടായിരുന്നു. കത്തോലിക്ക സഭയില്‍ വിശ്വസിച്ചിരുന്നതിനാലും പ്രൊട്ടസ്റ്റന്റ് സഭയില്‍ ചേര്‍ന്നതിനാലും അദ്ദേഹത്തോട് അധികാരികള്‍ക്കു വിരോധമുണ്ടാ യിരുന്നു. അദ്ദേഹം വീണ്ടും നാടുകടത്തപ്പെട്ടു. ഒരു വര്‍ഷത്തിനുശേഷം അദ്ദേഹം വീണ്ടും ഇംഗ്ലണ്ടിലേക്ക് പോയി. വീണ്ടും അറസ്റ്റ് ചെയ്യപ്പെട്ടു. ഇതു വീണ്ടും ആവര്‍ത്തിക്കപ്പൈട്ടു. ഒടുവില്‍ അദ്ദേഹം വധശിക്ഷയ്ക്കു വിധിക്കപ്പെട്ടു. ഇംഗ്ലണ്ടിലെ നാല്പതു രക്തസാക്ഷികള്‍ എന്നറിയപ്പെടുന്നവരില്‍ ഒരാളാണ് ജോണ്‍ റോബര്‍ട്‌സ്.
Monday 9th of December
St. Juan Diego
Saint Juan Diego was born in 1474 as Cuauhtlatoatzin, a native to Mexico. He became the first Roman Catholic indigenous saint from the Americas.
Following the early death of his father, Juan Diego was taken to live with his uncle. From the age of three, he was raised in line with the Aztec pagan religion, but always showed signs of having a mystical sense of life.
He was recognized for his religious fervor, his respectful and gracious attitude toward the Virgin Mary and his Bishop Juan de Zumarraga, and his undying love for his ill uncle.
When a group of 12 Franciscan missionaries arrived in Mexico in 1524, he and his wife, Maria Lucia, converted to Catholicism and were among the first to be baptized in the region. Juan Diego was very committed to his new life and would walk long distances to receive religious instruction at the Franciscan mission station at Tlatelolco.
On December 9, 1531, Juan Diego was in a hurry to make it to Mass and celebrate the Feast of the Immaculate Conception. However, he was stopped by the beautiful sight of a radiant woman who introduced herself, in his native tongue, as the "ever-perfect holy Mary, who has the honor to be the mother of the true God."
Mary told Juan Diego she was the mother of all those who lived in his land and asked him to make a request to the local bishop. She wanted them to build a chapel in her honor there on Tepeyac Hill, which was the site of a former pagan temple.
When Juan Diego approached Bishop Juan de Zumarraga telling of what happened, he was presented with doubts and was told to give the Bishop time to reflect on the news.
Later, the same day, Juan Diego encountered the Virgin Mary a second time and told her he failed in granting her request. He tried to explain to her he was not an important person, and therefore not the one for the task, but she instead he was the man she wanted.
Juan Diego returned to the Bishop the next day and repeated his request, but now the Bishop asked for proof or a sign the apparition was real and truly of heaven.
Juan Diego went straight to Tepeyac and, once again, encountered the Virgin Mary. After explaining to her what the Bishop asked, she agreed and told him she'd provide him with proof on the next day, December 11.
However, on the next day, Juan Diego's uncle became very sick and he was obligated to stay and care for him. Juan Diego set out the next to find a priest for his uncle. He was determined to get there quickly and didn't want to face the Virgin Mary with shame for missing the previous day's meeting.
But the Virgin Mary intercepted him and asked what was wrong. He explained his situation and promised to return after he found his uncle a priest.
She looked at him and asked "No estoy yo aqui que soy tu madre?" (Am I not here, I who am your mother?) She promised him his uncle would be cured and asked him to climb to the hill and collect the flowers growing there. He obeyed and found many flowers blooming in December on the rocky land. He filled his tilma (cloak) with flowers and returned to Mary.
The Virgin Mary arranged the flowers within his cloak and told him this would be the sign he is to present to the bishop. Once Juan Diego found the bishop, he opened his cloak and the bishop was presented with a miraculous imprinted image of the Virgin Mary on the flower-filled cloak.
The next day, Juan Diego found his uncle fully healed from his illness. His uncle explained he, too, saw the Virgin Mary. She also instructed him on her desires to have a church built on Tepeyac Hill, but she also told him she wanted to be known with the title of Guadalupe.
News of Juan Diego's miracle quickly spread, and he became very well-known. However, Juan Diego always remained a humble man.
The bishop first kept Juan Diego's imprinted cloak in his private chapel, but then placed it on public display in the church built on Tepeyac Hill the next year.
The first miracle surrounding the cloak occurred during the procession to Tepeyac Hill when a participant was shot in the throat by an arrow shot in celebration. After being placed in front of the miraculous image of Mary, the man was healed.
Juan Diego moved into a little hermitage on Tepeyac Hill, and lived a solidarity life of prayer and work. He remained there until his death on December 9, 1548, 17 years after the first apparition.
News of Our Lady's apparitions caused a wave of nearly 3,000 Indians a day to convert to the Christian faith. Details of Juan Diego's experience and Mary's words moved them deeply.
During the revolutions in Mexico, at the beginning of the 20th century, nonbelievers attempted to destroy the Image with an explosion. The altar?s marble steps, the flower-holders, and the basilica windows were all very damaged, but the pane of glass protecting the Image was not even cracked.
Juan Diego's imprinted cloak has remained perfectly preserved from 1531 to present time. The "Basilica of Guadalupe" on Tepeyac Hill has become one of the world's most-visited Catholic shrines.
St. Juan Diego was beatified on May 6, 1990 by Pope John Paul II and canonized on July 31, 2002. His feast day is celebrated on December 9 and he is the patron saint of Indigenous people.
Tuesday 10th of December
വി. യുലാലിയ (291-304)
പതിമൂന്നാം വയസില്‍ ക്രൂരമായ പീഡനങ്ങള്‍ ഏറ്റുവാങ്ങി രക്തസാക്ഷിയായ യുലാലിയുടെ കഥ ആരുടെയും കരളലിയിക്കും. യഥാര്‍ഥ ഭക്തി എത്ര സഹനങ്ങള്‍ ആവശ്യപ്പെടുന്നുണ്ടെന്നു നമ്മെ ബോധ്യപ്പെടുത്തുന്ന ജീവിതമായിരുന്നു മരണം സ്വയം ഏറ്റുവാങ്ങി യ ഈ പെണ്‍കുട്ടിയുടേത്. യുലാലിയയുടെ രക്തസാക്ഷിത്വകഥ നാലാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ പ്രുദെന്‍സിയൂസ് കവിതയായി എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. റോം കണ്ട ഏറ്റവും ക്രൈസ്തവവിരുദ്ധരായ ചക്രവര്‍ത്തിമാരുടെ കാലത്താണ് യുലാലിയ ജനിച്ചത്. ഡൈക്ലീഷന്റെയും മാാക്‌സിമിയന്റെയും ഭരണകാലത്ത്. സ്‌പെ യിനിലെ മെരീഡ എന്ന സ്ഥലത്തായിരുന്നു അവളുടെ വീട്. മാതാപിതാക്കള്‍ ക്രൈസ്തവരും ഭക്തരുമായിരുന്നു. ദൈവസ്‌നേഹത്തിന്റെ ചൈതന്യത്തില്‍ അവള്‍ വളര്‍ന്നുവന്നു. യുലാലിയക്ക് പതിനൊന്നു വയസുള്ളപ്പോഴാണ് മതപീഡനവിളംബരം മെരീഡയില്‍ പുറപ്പെടുവിക്കുന്നത്. ക്രൈസ്തവ മതത്തില്‍ ചേര്‍ന്നിട്ടുള്ളവരെല്ലാം ഉടന്‍ അതുപേ ക്ഷിക്കണമെന്നും അല്ലാത്തവര്‍ ശിക്ഷ ഏറ്റുവാങ്ങാന്‍ തയാറാകണമെന്നുമായിരുന്നു വിളംബരം. ഉത്തരവ് നടപ്പാക്കുന്നതിനു വേണ്ടി ഒരു ഗവര്‍ണര്‍ മെരീഡയിലേക്ക് വന്നു. വിളംബരം കേട്ടയുടന്‍ തന്നെ യുലാലിയയുടെ കുടുംബവും മറ്റനേകം ക്രൈസ്തവ കുടുംബങ്ങളും രഹസ്യകേന്ദ്രങ്ങളി ലേക്ക് താമസം മാറ്റി. നിരവധി ക്രിസ്ത്യാനികള്‍ കൊല്ലപ്പെടുന്നതിന്റെ കഥകള്‍ വന്നുകൊണ്ടി രുന്നു. ഏവരും ഭയത്തോടെ കഴിഞ്ഞു. എന്നാല്‍, പീഡനങ്ങളുടെ കഥകള്‍ യുലാലിയയ്ക്ക് ആവേശം പകര്‍ന്നുകൊടുത്തതേയുള്ളു. യേശുവിനു വേണ്ടി രക്തസാക്ഷിയാകണമെന്ന് അവള്‍ മോഹിച്ചു. കൗമാരത്തിലേക്ക് കടക്കുന്ന പ്രായത്തില്‍ മരണം ചോദിച്ചുവാങ്ങുവാന്‍ അവള്‍ തീരുമാനിച്ചു. കൂട്ടുകാരിയായ ജൂലിയായ്‌ക്കൊപ്പം ഒളിവുകേന്ദ്രത്തില്‍ നിന്ന് അവള്‍ പുറത്തുകടന്ന് നേരെ റോമന്‍ ഗവര്‍ണറുടെ കൊട്ടാരത്തിലെത്തി. ക്രിസ്ത്യാനികളെ പീഡിപ്പിക്കുന്നത് അവസാനിപ്പിക്ക ണമെന്ന് ഗവര്‍ണറുടെ മുഖത്ത് നോക്കി അവള്‍ പറഞ്ഞു. ഗവര്‍ണര്‍ സ്തബ്ധനായി. ''നീയേതാണു കുട്ടീ?'' എന്നാണ് അദ്ദേഹം ചോദിച്ചത്. ''സത്യമായ ദൈവത്തില്‍ വിശ്വസിക്കുന്ന ഒരു ക്രിസ്ത്യാനിയാണു ഞാന്‍. യേശുവില്‍ വിശ്വസിക്കുന്നവരെ പീഡിപ്പിക്കുന്ന താങ്കളോട് എനിക്ക് അടക്കാനാവത്ത വെറുപ്പാണുള്ളത്''-യുലാലിയ പറഞ്ഞു. ഗവര്‍ണര്‍ ചിരിച്ചുകൊണ്ടു ചോദിച്ചു: ''ആരോടാണു സംസാരിക്കുന്നതെന്ന് നിനക്ക് അറിയാമോ കുട്ടീ..?'' 'ഗവര്‍ണറോട്', അവള്‍ പറഞ്ഞു. ആദ്യമൊക്കെ ഒരു കൊച്ചുപെണ്‍കുട്ടിയുടെ അറിവില്ലായ്മയായി ഇതിനെ കണ്ട ഗവര്‍ണര്‍ പിന്നീട് ഉപദേശത്തിലേക്കും ഭീഷണിയിലേക്കും കടന്നു. യുലാലിയ എല്ലാം തള്ളിക്കളഞ്ഞു. ഒടുവില്‍ ഗവര്‍ണറുടെ നിര്‍ദേശപ്രകാരം വിചാരണയും പീഡനങ്ങളും ആരംഭിച്ചു. ആ പിഞ്ചുശരീരത്തില്‍ ഇരുമ്പുകൊണ്ടുള്ള ചമ്മട്ടി പ്രയോഗിച്ച് മര്‍ദനം തുടങ്ങി. രക്തം വാര്‍ന്നൊഴുകിയിട്ടും ഒട്ടും ഭാവവ്യത്യാസമില്ലാതെ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അവള്‍ നിന്നു. പൂര്‍ണ നഗ്നയാക്കി പന്തങ്ങള്‍ കൊണ്ട് അവളുടെ മാറിടത്തിലും വയറ്റിലും പൊള്ളലേല്‍പിച്ചു. ഇരുമ്പുകൊളുത്തുകൊണ്ട് മാംസം ചീന്തിയെടുത്തു. കൊടിയ വേദനകള്‍ അവള്‍ സഹിക്കുന്നതു കണ്ട് ഗവര്‍ണര്‍ കൂടുതല്‍ ക്ഷുഭിതനായി. യുലാലിയയുടെ മുടിക്ക് തീകൊടുത്തു. ഒടുവില്‍ അഗ്നിയില്‍ അവള്‍ വെന്തുരുകി. അവള്‍ മരിച്ചപ്പോള്‍ ഒരു പ്രാവ് മൃതദേഹത്തില്‍ നിന്ന് പറന്നുയര്‍ന്നതായി ഐതിഹ്യമുണ്ട്. മരണത്തിനു തൊട്ടുമുന്‍പ് യുലാലിയ പ്രാര്‍ഥിച്ചത് എന്തായിരുന്നുവെന്നു കൂടി കേള്‍ക്കുക: ''എന്റെ ദൈവമേ..എന്റെ ശരീരത്തിലുണ്ടാകുന്നു ഈ മുറിവുകള്‍ എന്നെ അങ്ങയുടെ മണവാട്ടിയാകാന്‍ യോഗ്യയാക്കട്ടെ. അങ്ങയുടെ കാരുണ്യം എന്റെ മേലുണ്ടാവണമേ..''
Tuesday 10th of December
Pope Saint Gregory III
He was just standing there, not doing anything special. As a Syrian priest he must have felt a little out of place among the Roman people mourning that day for the dead Pope. As a good preacher, he must have wanted to speak to the funeral procession about Christ's promise of resurrection. As a learned man, he must have wondered who would follow the holy Saint Gregory II as Pope and where he would take the Church. As a holy man, he must have been praying for Gregory II and for all the people around him to find their place after death in God's arms. But he was just one of the crowd.
Not to God. And not to the people who recognized the well-known holy man in their midst. Right in the middle of the funeral procession they singled him out. They swept him away and clamored for him to be named the next bishop of Rome. Then suddenly, unexpectedly, without his even lifting a finger, his whole life changed and he could no longer just stand there and do nothing.
After he was proclaimed Pope Gregory III, Emperor Leo III attacked the veneration of holy images. Because Leo III thought the honor paid to Jesus, Mary, and the saints by keeping statues and icons was idolatry, he condemned them and wanted them destroyed. Gregory III didn't just stand there but immediately sent a letter to Leo III. He couldn't get the letter through because the priest-messenger was afraid to deliver it. So instead, Gregory called a synod that approved strong measures against anyone who would try to destroy images of Jesus, Mary, or the saints.
Gregory took his stand and Leo III apparently thought the only way to move him was through physical force. So Leo sent ships to kidnap Gregory and bring him to Constantinople. Many people in Rome must have tried to get Gregory to move -- but he just stood there. And once again God intervened. A storm destroyed Leo's ships. The only thing Leo could do was capture some of the papal lands.
So Leo got a few acres of land and we kept our wonderful reminders of the love of God, the protection of Jesus, the prayersof Mary, and the examples of the saints. All because Gregory knew when to take a stand -- and when to stand there and let God work.
Gregory III was Pope from 731-741.
In His Footsteps: Where in your life do you need to take a stand? Take a stand: The next time you here someone say something that indicates religious, racial, gender, or any other kind of prejudice, take a stand and make it clear that such prejudice is not tolerated by God or God's people.
Prayer: Saint Gregory III, it's hard to stand still and wait for God to do his work. Sometimes I doubt God's providence. I'm afraid that God's plan won't work out unless I push it along. Help me, when I'm confused, to stop, pray, and wait for God. Amen
Wednesday 11th of December
വി. ഡമാസസ് ഒന്നാമന്‍ മാര്‍പാപ്പ (306-384)
റോമന്‍ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ഔദ്യോഗിക മതമായി ക്രിസ്തുമതം പ്രഖ്യാപിക്കപ്പെട്ടത് വിശുദ്ധ ഡമാസസ് ഒന്നാമന്‍ മാര്‍പാപ്പയായിരുന്ന കാലത്താണ്. ആരാധനാക്രമത്തിലും പ്രാര്‍ഥനകള്‍ക്കും ശരിയായ രൂപം കൊടുക്കുന്നതില്‍ അദ്ദേഹം നിര്‍ണായക പങ്കുവഹിച്ചു. റോമിലാണ് ഡമാസസ് ജനിച്ചതെങ്കിലും സ്‌പെയിനായിരുന്നു യഥാര്‍ഥ നാട്. ഡമാസസിന്റെ പിതാവ് തന്റെ ഭാര്യയുടെ മരണശേഷം പുരോഹിതനായ വ്യക്തിയായിരുന്നു. റോമിലെ സെന്റ് ലോറന്‍സ് ദേവാലയത്തില്‍ പിതാവിനൊപ്പം ഡീക്കനായി ഡമാസസും സേവനം അനുഷ്ഠിച്ചുപോന്നു. പുരോഹിതനായ ശേഷം മാര്‍പാപ്പയായിരുന്ന ലിബേരിയസിന്റെ സെക്രട്ടറിയായി ജോലി നോക്കി. ലിബേരിയൂസ് മരിച്ചപ്പോള്‍ പുതിയ പോപ്പായി ഡമാസസ് തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടു. എന്നാല്‍, ഈ തിരഞ്ഞെടുപ്പില്‍ ചില തര്‍ക്കങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു. ഒരു വിഭാഗം ഉര്‍സിനസിനെ മാര്‍പാപ്പയായി തിരഞ്ഞെടുത്തു. ഇരു മാര്‍പാപ്പമാരും റോമില്‍ ഭരണം നടത്തി. ഇരുവരുടെയും അനുയായികള്‍ തമ്മില്‍ തര്‍ക്ക ങ്ങളും ഏറ്റുമുട്ടലും ഉണ്ടായിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ഡമാസസ് അക്രമം ഒഴിവാക്കാന്‍ തന്നാലാവുന്ന തെല്ലാം ചെയ്തു. ലളിതമായ ജീവിതമായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റേത്. ആര്യനിസത്തെയും വിഗ്രഹാരാധനയെയും പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്ന വിജാതീയ മതങ്ങളെയും അദ്ദേഹം ശക്തിയായി എതിര്‍ക്കുകയും ചെയ്തു. ലത്തീന്‍ ഭാഷയെ സഭയുടെ പ്രധാന ആരാധനാഭാഷയായി തിരഞ്ഞെടുത്തതും ഡമാസസായിരുന്നു. വിശുദ്ധനായ ജെറോമിനെ (സെപ്റ്റംബര്‍ 30ലെ വിശുദ്ധന്‍) വിശുദ്ധ ഗ്രന്ഥം ലത്തീനിലേക്ക് പരിഭാഷപ്പെടുത്താന്‍ ഡമാസസ് ചുമതലപ്പെടുത്തി. ജെറോമിന്റെ വിശ്വാസത്തിന്റെ ആഴവും അദ്ദേഹത്തിന്റെ അറിവും മനസിലാക്കിയ പോപ്പ് ഡമാസസ് ജെറോമിനെ തന്റെ സെക്രട്ടറിയാക്കുകയും ചെയ്തു. ആദിമസഭാപിതാക്കന്‍മാരുടെ പല ഗ്രന്ഥങ്ങളും പോപ്പിന്റെ നിര്‍ദേശപ്രകാരം ജെറോം പരിഭാഷപ്പെടുത്തി. രക്തസാക്ഷികളെ ആദരിക്കുന്നതിനായി അവരുടെ ശവകുടീരങ്ങള്‍ ഭംഗിയായി അലങ്കരിക്കുകയും അവിടെയെല്ലാം തിരുവചനങ്ങള്‍ എഴുതിവയ്ക്കുകയും ചെയ്തത് ഡമാസസ് ആയിരുന്നു. എ.ഡി. 366 മുതല്‍ പതിനെട്ടു വര്‍ഷക്കാലം അദ്ദേഹം മാര്‍പാപ്പയായിരുന്നു. 384 ഡിസംബര്‍ പത്തിന് അദ്ദേഹം മരിച്ചു.
Wednesday 11th of December
Pope Saint Damasus I
All lovers of Scripture have reason to celebrate this day. Damasus was the pope who commissioned Saint Jerome to translate the Scriptures into Latin, the Vulgate version of the Bible.
Damasus was a sixty-year-old deacon when he was elected bishop of Rome in 366. His reign was marked by violence from the start when another group decided to elect a different pope. Both sides tried to enforce their selections through violence. Though the physical fighting stopped, Damasus had to struggle with these opponents throughout his years as pope.
Damasus may not have won this battle directly, but he won the war by initiating works that outlasted all his opponents. Not only did he commission the Vulgate translation but he also changed the liturgical language of the Church from Greek to Latin. He worked hard to preserve and restore the catacombs, the graves of the martyrs, and relics.
Damasus was a writer -- but he didn't author many-volumed treatises as other Christian writers did. Damasus liked to write epigrams in verse: short sayings that capture the essence of what needed to be said. He wrote many epigrams on martyrs and saints. And he wrote one about himself that shows his humility and the respect he had for the martyrs. In a Roman cemetery is the papal crypt he built. All that is left of him there, however, is this: " I, Damasus, wished to be buried here, but I feared to offend the ashes of these holy ones." Instead, when he died in 384, he was buried with his mother and sister.
From the Decree of Damasus (attributed to Damasus):
The arrangement of the names of Christ, however, is manifold: Lord, because He is Spirit; Word, because He is God; Son, because He is the only-begotten son of the Father; Man, because He was born of the Virgin; Priest, because He offered Himself as a sacrifice; Shepherd, because He is a guardian; Worm, because He rose again; Mountain, because He is strong; Way, because there is a straight path through Him to life; Lamb, because He suffered; Corner-Stone, because instruction is His; Teacher, because He demonstrates how to live; Sun, because He is the illuminator; Truth, because He is from the Father; Life, because He is the creator; Bread because He is flesh; Samaritan, because He is the merciful protector; Christ, because He is anointed; Jesus, because He is a mediator; Vine, because we are redeemed by His blood; Lion, because he is king; Rock, because He is firm; Flower, because He is the chosen one; Prophet, because He has revealed what is to come.
From The Faith of the Early Fathers , by William A. Jurgens, Copyright 1970, the Order of St. Benedict, Collegeville, Minnesota
In His Footsteps:
Damasus' love and respect for Scripture is shown in his authorization of the Vulgate translation. Spend 30 minutes today reading and meditating on Scripture. Try to make this a daily habit. One way to do this is keep a Bible open by your bedside and read it first thing in the morning and last thing before you turn out the light at night.
Prayer: Saint Damasus, instead of worrying about the short term of life on earth, you took God's view and looked to the things that last. Pray for me that I may be able to look beyond immediate popularity and fleeting favors, and choose to do the things that God wants me to do. Amen
Thursday 12th of December
വിശുദ്ധ ഫിന്നിയന്‍ (470-552)
അയര്‍ലന്‍ഡിലെ മൈഷാലിലാണ് ഫിന്നിയാന്‍ ജനിച്ചത്. മാതാ പിതാക്കള്‍ ക്രൈസ്തവരായിരുന്നു. പുരോഹിതനാകും മുന്‍പു തന്നെ മൂന്നു ദേവാലയങ്ങള്‍ സ്ഥാപിച്ച വ്യക്തിയാണ്. അയര്‍ലന്‍ഡില്‍ വിശുദ്ധ പാട്രിക്കിന്റെ (മാര്‍ച്ച് 17ലെ വിശുദ്ധന്‍) നേതൃത്വത്തില്‍ നിരവധി പേര് ക്രിസ്തുമതത്തിലേക്ക കടന്നുവന്ന സമയമായിരുന്നു അത്. ഫിന്നിയന്‍ വിശുദ്ധ പാട്രിക്കിന്റെ വാക്കുകള്‍ അതേപടി ജീവിതത്തില്‍ ആഗ്രഹിക്കുകയും അതിനായി ശ്രമിക്കു കയും ചെയ്തു. അയര്‍ലന്‍ഡിലെ ക്ലൊനാര്‍ദില്‍ അദ്ദേഹം സ്ഥാപിച്ച ആശ്രമം ആയിരം വര്‍ഷ ത്തോളം ആ രാജ്യത്തെ പുരോഹിതരുടെ സര്‍വകലാശാല എന്ന പോലെയായിരുന്നു. പിന്നീട് വിശുദ്ധരായി മാറിയ നിരവധി പേരുടെ ഗുരുവായി ഫിന്നിയന്‍ ജോലിനോക്കി. ഫിന്നിയാന്‍ ഒരു ബിഷപ്പായാണ് പലപ്പോഴും അറിയപ്പെടുന്നത്. എന്നാല്‍, ഇതു പൂര്‍ണമായി ശരിയാണോ എന്നത് സംബന്ധിച്ച് തെളിവുകളൊന്നുമില്ല. നിരവധി അദ്ഭുതങ്ങളും ഫിന്നിയാന്റെ പേരില്‍ പ്രചരിക്കുന്നുണ്ട്. പ്രാവുകളും കിളികളും എപ്പോഴും അദ്ദേഹത്തിന്റെ തലയ്ക്കു മുകളില്‍ പറക്കുമായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആജ്ഞകള്‍ അവര്‍ അനുസരിക്കുമായിരുന്നു. നിരവധി പേരെ സുഖ പ്പെടുത്തുകയും മറ്റുനിരവധി അദ്ുഭതങ്ങള്‍ പ്രവൃത്തിക്കുകയും ചെയ്തു. ഒരിക്കല്‍ ഉത്തരജര്‍മന്‍ വിഭാഗമായ സാക്‌സോണ്‍ ആക്രമിച്ചപ്പോള്‍ അവരെ നേരിടുന്നതിനു വേണ്ടി ഫിന്നിയന്‍ ഒരു ഭൂചലനം സൃഷ്ടിച്ചതായും അക്രമികള്‍ അങ്ങനെ കൊല്ലപ്പെട്ടതായും ഐതിഹ്യമുണ്ട്. എ.ഡി. 549-552 കാലത്ത് പ്ലേഗ് ബാധിച്ചാണ് ഫിന്നിയന്‍ മരിച്ചത്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭൗതികാവശിഷ്ടങ്ങള്‍ ക്ലോനാര്‍ദില്‍ അടക്കം ചെയ്തു. എന്നാല്‍ ഒന്‍പതാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ അവ നശിപ്പിക്കപ്പെട്ടു.
Thursday 12th of December
Our Lady of Guadalupe
An elder Mexican man makes his way to Mass in the early morning twilight of December 9, 1531. He is a peasant, a simple farmer and laborer, and he has no education. Born under Aztec rule, he is a convert to Catholicism, and each step he takes this morning is a step into history.
The morning quiet is broken by a strange music that he will later describe as the beautiful sound of birds. Diverting his path to investigate the sound, Juan Diego comes face to face with a radiant apparition of the Virgin Mary.
uan Diego is 57 years old. He has just encountered the Virgin Mary on Tepeyac Hill, the site of a former Aztec Temple. His wife has died two years earlier, and he lives with his elder uncle, scratching his living from the earth as a humble peasant farmer. Why should this unlearned, man be chosen by Our Lady to carry a message to the Bishop? Perhaps because she would find none other as humble as Juan Diego.
Juan Diego is dazzled by the incredible beauty and miraculous nature of Our Lady's appearance. She appears as a native princess to him, and her words sound more beautiful than the sweetest music ever made.
Our Lady calms the startled traveler, and assures him of who she is. She instructs Juan Diego to visit his bishop and ask that a temple be built on the site of her appearance, so that she will have a place to hear petitions and to heal the suffering of the Mexican people. "Now go and put forth your best effort," Our Lady instructs.
Visibly shaken, Juan Diego approaches the Bishop who is initially very skeptical of his account. What did this peasant truly want? Does he merely seek attention? Notoriety? Money? Or is he possessed by demons? Has Juan Diego been tricked by the Devil?
The Bishop patiently listens to Juan Diego's accounts and dismisses him. The humble farmer has failed.
Juan Diego begins to doubt himself. He returns to Tepeyac Hill where he hopes for some conformation of what he's experienced. Indeed, Our Lady does not disappoint, for she appears again, as radiant as before. Juan Diego tells Our Lady what she already knows, that the Bishop did not believe him. She instructs him to return the next morning and ask again.
The Bishop is beside himself. Why did this peasant insist on telling this story? How could he know if the peasant was lying or perhaps insane? At their second meeting, the Bishop asks for a sign. Juan Diego makes a promise he won't keep, saying he will return the very next morning with a sign from Our Lady.
But that evening, Juan Diego returns home to find his uncle, Juan Bernadino, who is 68 years old, and suddenly, terribly ill. The illness is known to the people there and it brings a burning fever so hot, it's almost always fatal. Juan Diego cannot leave his uncle's bedside to keep his pledge to the Bishop. He spends two days with his uncle, trying to save him. When it becomes apparent his uncle is about to die, he leaves to find a priest who can prepare him for death.
Frightened and saddened, Juan Diego sets off in a great hurry, time is running out, and Juan Diego is afraid his uncle will die without a last confession. On the road, in his way, Our Lady appears for a third time. Upset and afraid, Juan explains himself. Our Lady replies, "Am I not your mother? ... Are you not in the crossing of my arms?" she asks.
Shamed by the admonishment, but emboldened by Our Lady's presence, Juan Diego asks for the sign he promised to the Bishop. He knows he is wrong to doubt Our Lady. Juan Diego is instructed to climb to the top of Tepeyac Hill where he will find flowers. He is to pick the flowers there, which are unlike any he has seen before, and he is to keep them hidden in his tilma until he reaches the Bishop.
Juan Diego is skeptical again. It's December, what flowers could grow on the summit of the hill in this cold?
Nevertheless, he obeys and atop the hill he finds a great number of flowering roses which he picks and hastily gathers into his cloak.
For the third time, Juan Diego is ushered in to see the Bishop. The skeptical cleric has waited for two days to see what sign Our Lady has for him. Juan opens his tilma, letting the roses cascade to the floor. But more than the roses, both men are astonished to see what is painted on his humble tilma - an exquisite image of Our Lady.
In the image, she stands as she appeared, a native princess with high cheekbones. Her head is bowed and her hands are folded in prayer to God. On her blue cloak, the stars are arranged as they appeared in the morning darkness at the hour of her first apparition.
Under her feet, is a great crescent moon, a symbol of the old Aztec religion. The message is clear, she is more powerful than the Aztec gods, yet she herself is not God.
At the same time Our Lady is appearing to Juan Diego, and directing him to cut the flowers on Tepeyac Hill, she also appears to his uncle, Juan Bernadino who believes he is about to die. As soon as she appears, the fever stops and Juan Bernadino feels well again. She tells Juan Bernadino, she wants to be known as "Santa Maria, de Guadalupe."
Our Lady of Guadalupe did not appear again, for her mission was complete. The temple was built and remains there today, in what is now a suburb of Mexico City. Juan Diego's tilma, woven from cactus fibers, with a shelf-life of just 30 years at best, remains miraculously preserved.
The symbolism of Our Lady's dress is obvious to over eight million Native Mexicans, whom all speak different languages. She is brighter than the sun, more powerful than any Aztec god, yet she is not a god herself, and she prays to one greater than her. Her gown is adorned with stars in the correct position as in the night sky, and the gold fringe of her cloak mirrors the surrounding countryside. Millions of natives will convert at the news of what has happened. Millions more will make pilgrimages over the next five centuries to see the miraculous tilma, and to honor Our Lady of Guadalupe. Great miracles continue to occur, even today.
On October 12, 1945, Pope Pius XII, decreed Our Lady of Guadalupe to be "Patroness of all the Americas." Her feast day is December 12, and it is a Holy Day of Obligation in Mexico.
Our Lady of Guadalupe had this to say to Juan Diego:
"Know for certain, least of my sons, that I am the perfect and perpetual Virgin Mary, Mother of the True God through whom everything lives, the Lord of all things near and far, the Master of heaven and earth. It is my earnest wish that a temple be built here to my honor. Here I will demonstrate, I will exhibit, I will give all my love, my compassion, my help and my protection to the people. I am your merciful mother, the merciful mother of all of you who live united in this land, and of all mankind, of all those who love me, of those who cry to me, of those who seek me, of those who have confidence in me. Here I will hear their weeping, their sorrow, and will remedy and alleviate all their multiple sufferings, necessities and misfortunes."
Friday 13th of December
St. Lucy
Lucy's history has been lost and all we really know for certain is that this brave woman who lived in Syracuse lost her life during the persecution of Christians in the early fourth century. Her veneration spread to Rome so that by the sixth century the whole Church recognized her courage in defense of the faith.
Because people wanted to shed light on Lucy's bravery, legends began to crop up. The one that has passed the test of time tells the story of a young Christian woman who vowed to live her life in service of Christ. Her mother tried to arrange a marriage for her with a pagan and Lucy knew her mother could not be swayed by a young girl's vow, so she devised a plan to convince her mother that Christ was the better partner for life.
After several prayers at the tomb of Saint Agatha, Lucy saw the saint in a dream. St. Agatha told Lucy her mother's illness would be cured through faith, which Lucy used to persuade her mother to give the dowry money to the poor and allow her to commit her life to God.
While Lucy and her mother were grateful to God, the rejected bridegroom was deeply angered and betrayed Lucy's faith to the governor Paschasius. The governor attempted to force her into defilement at a brothel, but the guards who came to take her away were unable to move her, even after hitching her to a team of oxen.
The guards heaped bundles of wood around her but it wouldn't burn so they finally resorted to their swords, and Lucy met her death.
Though details of her life remain unknown, it is widely known that during her lifetime Christians were persecuted for their faith. They were forced to endure horrific torture and often met painful ends during Diocletian's reign. Though the details surrounding her death remain only as legends, it is all modern-day Christians can rely on.
Lucy's legend did not end with her death. According to later accounts, Lucy warned Paschasius he would be punished. When the governor heard this he ordered the guards to gouge out her eyes; however, in another telling, it was Lucy who removed her eyes in an attempt to discourage a persistent suitor who greatly admired them.
When her body was being prepared for burial, they discovered her eyes had been restored.
Sigebert (1030-1112), a monk of Gembloux, wrote sermo de Sancta Lucia, in which he described Lucy's body as remaining undisturbed in Sicily for 400 years until Faroald II, Duke of Spoleto, seized the island and transferred Lucy's remains to Abruzzo, Italy. It was later removed by Emperor Otho I in 972 to Metz and left in the church of St. Vincent. There is much confusion about what happened to her body after its stay at St. Vincent's, but it is believed that several pieces of her body can be found in Rome, Naples, Verona, Lisbon, Milan, Germany, France and Sweden.
In 1981, thieves stole all but her head but police were able to recover them on her feast day.
Lucy, whose name can mean "light" or "lucid," is the patron saint of the blind. She is often seen with the emblem of eyes on a cup or plate. In paintings, she is often depicted with a golden plate holding her eyes and often holds a palm branch, which is a symbol of victory over evil.
Saint Lucy's Prayer:
Saint Lucy, you did not hide your light under a basket, but let it shine for the whole world, for all the centuries to see. We may not suffer torture in our lives the way you did, but we are still called to let the light of our Christianity illumine our daily lives. Please help us to have the courage to bring our Christianity into our work, our recreation, our relationships, our conversation -- every corner of our day. Amen
Friday 13th of December
വി. ലൂസി (283-304)
ഗ്രീക്ക് വംശജയായ ലൂസി സിസിലിയയിലെ പ്രധാനനഗരമായ സിറാക്കൂസിലാണ് ജനിച്ചത്. വളരെ സമ്പന്നമായ കുടുംബം. മാതാപിതാക്കള്‍ ഭക്തരായിരുന്നു. ലൂസി കുഞ്ഞായിരിക്കുമ്പോള്‍ പിതാവ് മരിച്ചു. അമ്മയായിരുന്നു അവളെ വളര്‍ത്തിക്കൊണ്ടുവന്നത്. ലൂസി ചെറുപ്രായത്തില്‍ തന്നെ യേശുവിന്റെ അടിയുറച്ച വിശ്വാ സിയായി മാറി. പ്രാര്‍ഥനയിലും ഉപവാസത്തിലും സംതൃപ്തി കണ്ടെത്തിയാണ് അവള്‍ കഴിഞ്ഞിരുന്നത്. യേശുവിനെ മണവാ ളനായി സ്വീകരിച്ച് നിത്യകന്യകയായി തുടരുമെന്ന് അവള്‍ വാഗ്ദാനം ചെയ്യുകയും ചെയ്തു. എന്നാല്‍, അമ്മ ലൂസിയെ വിവാഹം കഴിപ്പിച്ച് അയയ്ക്കണമെന്ന ദൃഢനിശ്ചയത്തിലായിരുന്നു. ഒരു റോമന്‍ യുവാവുമായി അവളുടെ വിവാഹം നിശ്ചയിക്കുകയും ചെയ്തു. എന്നാല്‍, ലൂസി വിവാഹം മൂന്നുവര്‍ഷത്തോളം നീട്ടികൊണ്ടു പോയി. അങ്ങനെയിരിക്കെ, ലൂസിയുടെ അമ്മയെ മാറാരോഗം ബാധിച്ചു. മരിക്കുന്നതിനു മുന്‍പ് മകളെ വിവാഹം കഴിപ്പിച്ച് അയയ്ക്കണമെന്ന് അവര്‍ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു. വിശുദ്ധ അഗതയുടെ ശവകുടീരത്തില്‍ പോയി പ്രാര്‍ഥിച്ചാല്‍ രോഗം മാറുമെന്ന് ലൂസി അമ്മയോടു പറഞ്ഞു. അവര്‍ അവിടെയെത്തി പ്രാര്‍ഥിച്ചു. വിശുദ്ധ അഗതയോടുള്ള പ്രാര്‍ഥന ലൂസിയുടെ വിശ്വാസത്തെ കൂടുതല്‍ ദൃഢമാക്കുകയാണ് ചെയ്തത്. രാത്രിയില്‍ അഗതയുടെ ദര്‍ശനം ലൂസിക്കുണ്ടായി. ''അമ്മയുടെ രോഗം സുഖപ്പെടും. എന്നാല്‍, നീ സകലതും ദരിദ്രര്‍ക്കു നല്കി ദൈവത്തിലേക്ക് അടുക്കണം.'' ഇതായിരുന്നു അഗതയുടെ വാക്കുകള്‍. ലൂസി തനിക്കുള്ളതെല്ലാം ദരിദ്രര്‍ക്കു നല്കി. സകല സ്വത്തുക്കളും ഉപേക്ഷിച്ചു. ലൂസിയുമായി വ ിവാഹം നിശ്ചയിച്ചിരുന്ന യുവാവ് ഈ സംഭവത്തില്‍ ക്ഷുഭിതനായി. അയാള്‍ ലൂസി ക്രിസ്ത്യാനിയാണെന്ന് റോമന്‍ അധികാരികളോട് പോയി ഒറ്റുകൊടുത്തു. അവള്‍ പിടിക്കപ്പെട്ടു. ക്രൂരമായ പീഡനങ്ങളേറ്റുവാങ്ങിയിട്ടും യേശുവിനെ തള്ളിപ്പറയാന്‍ അവള്‍ തയാറായില്ല. ഉദ്യോഗസ്ഥര്‍ അവളെ ക്രൂരമായി മാനഭംഗപ്പെടുത്തി. തീവച്ചു ഒടുവില്‍ കഴുത്തി ലൂടെ വാള്‍ കുത്തിയിറക്കി അവളെ കൊന്നു.
Saturday 14th of December
കുരിശിന്റെ വി. ജോണ്‍ (1542-1591)
ദാരിദ്ര്യത്തിലേക്കാണ് ജോണ്‍ ജനിച്ചുവീണത്. ജോണിന്റെ പിതാവ് ഗോണ്‍സാലസ് സ്‌പെയിനിലെ സമ്പന്ന കുടുംബാംഗമായിരുന്നു. പക്ഷേ, അനാഥയായ ഒരു പെണ്‍കുട്ടിയെ വിവാഹം കഴിച്ചുവെന്ന പേരില്‍ കുടുംബത്തില്‍ നിന്ന് അദ്ദേഹം പുറത്താക്കപ്പെട്ടു. ദാരി ദ്ര്യത്തിലായിരുന്നുവെങ്കിലും ആ കുടുംബം സന്തുഷ്ടമായിരുന്നു. ജോണടക്കം മൂന്നു മക്കള്‍ അവര്‍ക്കുണ്ടായി. എന്നാല്‍, പെട്ടെന്നൊരു ദിവസം ഗോണ്‍സാലസ് മരിച്ചു. അതോടെ, ആ കുടുംബം അനാഥമായി. മക്കളെ വളര്‍ത്തുവാന്‍ നിരാലംബയായ ആ അമ്മയ്ക്കു കഴിഞ്ഞില്ല. അവര്‍ മെഡീനയിലേക്ക് താമസം മാറ്റി. എല്ലുമുറിയെ പണിയെടുത്തു. മെഡീനയില്‍ സാധുക്കള്‍ക്കുവേണ്ടിയുള്ള ഒരാശുപത്രിയില്‍ ജോണിനു ജോലി കിട്ടി. അവിടെ രോഗികളെ ശുശ്രൂഷിക്കുകയായിരുന്നു ജോണിന്റെ ചുമതല. അദ്ദേഹത്തിന്റെ കരുണയും സ്‌നേഹവും രോഗികള്‍ക്ക് ഏറെ ആശ്വാസം പകര്‍ന്നുകൊടുത്തു. ജോലിക്കൊപ്പം പഠനവും ജോണ്‍ തുടര്‍ന്നിരുന്നു. ഈശോ സഭയുടെ പേരിലുള്ള ഒരു സ്‌കൂളി ലായിരുന്നു വിദ്യാഭ്യാസം. ദൈവസ്‌നേഹത്തില്‍ നിറഞ്ഞ് ഭക്തിയില്‍ അലിഞ്ഞ് ജോണ്‍ ജീവിച്ചു. ഇരുപത്തിയൊന്നാം വയസില്‍ ജോണ്‍ കര്‍മലീത്ത സഭയില്‍ ചേര്‍ന്നു. പുരോഹിതനാകുക എന്ന മോഹം അദ്ദേഹത്തിനുണ്ടായിരുന്നില്ല. തന്നാലാവുന്ന വിധം മറ്റുള്ളവരെ സേവിക്കുക മാത്ര മായിരുന്നു ലക്ഷ്യം. കര്‍മലീത്തസഭയുടെ നിയമങ്ങള്‍ കുറച്ചുകൂടി കഠിനമായ രീതിയിലാണ് ജോണ്‍ പാലിച്ചിരുന്നത്. രോമച്ചട്ടയണിഞ്ഞും കഠിനമായ ഉപവാസമനുഷ്ഠിച്ചുമാണ് അദ്ദേഹം ജീവിച്ചത്. ഇരുപത്തിയഞ്ചാം വയസില്‍ അദ്ദേഹത്തെ അധികാരികള്‍ പുരോഹിതനാക്കി പട്ടം നല്കി. ആവിലായിലെ അമ്മത്രേസ്യയുടെ (ഒക്‌ടോബര്‍ 15ലെ വിശുദ്ധ) നിര്‍ദേശപ്രകാരം ജോണ്‍ കര്‍മലീത്ത സഭയെ നവീകരിക്കുവാനുള്ള നടപടികളാരംഭിച്ചു. നിഷ്പാദുക സഭ (ചെരുപ്പു ധരിക്കാത്ത കര്‍മലീത്ത സഭാവിഭാഗം) സ്ഥാപിച്ചു. യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ സഹനങ്ങള്‍ ജീവിതത്തില്‍ പകര്‍ത്തുക എന്ന ലക്ഷ്യത്തില്‍ 'കുരിശിന്റെ വി. ജോണ്‍' എന്ന പേര് അദ്ദേഹം സ്വീകരിച്ചു. ജോണ്‍ വരുത്തിയ പരിഷ്‌കാരങ്ങള്‍ വളരെ കഠിനമായിരുന്നു. ഇത് മുതിര്‍ന്ന സന്യാസികള്‍ക്ക് സ്വീകാര്യമായില്ല. ഇവരുടെ പരാതിയെത്തുടര്‍ന്ന് മെഡീനയിലേക്ക് മടങ്ങി പ്പോകാന്‍ അധികാരികള്‍ ജോണിനോട് ആവശ്യപ്പെട്ടു. അതിനു തയാറാകാതെ വന്നോടെ അദ്ദേഹത്തെ തടവിലാക്കി. ജയിലിലെ ദിനങ്ങള്‍ യേശുവുമായി അദ്ദേഹത്തെ കൂടുതല്‍ അടുപ്പിച്ചു. പ്രാര്‍ഥനയും ഉപവാസവും മാത്രമായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിനു തുണ. ഒന്‍പതാം മാസം അദ്ദേഹം ജയിലില്‍ നിന്നു രക്ഷപ്പെട്ടു. കര്‍മലീത്ത സഭയെ പരിഷ്‌കരിക്കുന്ന നടപടികളുമായി അദ്ദേഹം മുന്നോട്ടുപോയി. മൂന്നു പുസ്തകങ്ങള്‍ രചിച്ചു. 49-ാം വയസില്‍ അദ്ദേഹം മരിച്ചു. 1726 ഡിസംബര്‍ 27 ന് പോപ് ബെനഡിക്ട് പതിമൂന്നാമന്‍ അദ്ദേഹത്തെ വിശുദ്ധനായി പ്രഖ്യാപിച്ചു.
Saturday 14th of December
St. John of the Cross
Saint John of the Cross was born Juan de Yepes y Alvarez, in Fontiveros, Avila, Spain in 1542. His father was employed by wealthy family members as an accountant, but they disowned him when he married a poor woman from the lower class. As a result of his family's poverty, John's family suffered greatly.
His father died when he was three, and his older brother, Luis died two years after that, likely because of malnutrition. John's mother eventually found work weaving which helped her to feed her family.
As a child, John was sent to a boarding school for poor and orphaned children. He was given a religious education from a young age and chose to follow a religious path, even as a child. He served as an acolyte at an Augustinian monastery. As he grew older, he went to work in a hospital while attending a Jesuit school.
In 1563, he was able to join the Carmelite Order and took the name, "John of St. Matthias." He made vows the following year, and was sent to the university in Salamanca to study theology and philosophy. He became an expert in the Bible and dared to translate the Song of Songs into Spanish, an act which was controversial since the Church forbade the translation of the Bible from Latin -a measure to protect the original meanings in the scripture.
John became a priest in 1567 and considered joining the Carthusian Order where monks lived cloistered in individual cells. He was attracted by the simple and quiet life. However, he encountered Theresa of Avila, a charismatic Carmelite nun. Theresa asked John to follow her.
John was attracted by the strict routine followed by Theresa, a routine she hoped to reintroduce to her order, as well as her devotion to prayer and simplicity. Her followers went barefoot, and were therefore known as the discalced Carmelites.
On Nov. 28, 1568, Theresa founded a new monastery. The same day, John changed his name again to John of the Cross. Within a couple years, John and his fellow friars, relocated to a larger site for their monastery. He remained at this location until 1572.
In 1572, John traveled to Avila at the invitation of Theresa to become her confessor and spiritual guide. He remained in Avila until 1577. While there, he had a vision of Christ and made a drawing that remains to this day called, "Christ from Above." The little drawing shows Christ on the cross, looking down on him from above. The image has been preserved for centuries.
Around 1575, a rift within the Carmelite order began to grow and create controversy between various monastic houses. There was disagreement between the Discalced Carmelites and the ordinary Carmelites, over reform.
The Discalced Carmelites sought to restore the original, strict routine and regimen that the order had when it was founded. In 1432, the strict rules of the order were "mitigated" relieving the Carmelites of some of their most strict rules. Some Carmelites, such as Theresa of Avila, felt this liberalization of their rule had interfered with their order and practice. Theresa, along with John, sought to restore the original rule.
The Carmelites had been undergoing reform since 1566, under the direction of two Canonical Visitors from the Dominican Order, sent by the Vatican. The intervention of the Holy See as well as the political machinations of King Phillip II and his court, led to dramatic, even violent disagreement between the Carmelites.
In late 1577, John was ordered to leave the monastery in Avila and to return to his original house. However, John's work to reform the order had already been approved by the Papal Nuncio, who was a higher authority. Based on that, John chose to ignore the lower order and stay.
On December 2, 1577, a group of Carmelites broke into John's residence and kidnapped him. He was taken by force to the order's main house in Toledo. He was brought before a court and placed on trial for disobedience. He was punished by imprisonment.
A cell was made for him in the monastery that was so small he could barely lie on the floor. He was fed only bread and water, and occasional scraps of salt fish. Each week he was taken into public and lashed, then returned to his cell. His only luxuries were a prayer book and an oil lamp to read it by. To pass the time he wrote poems on paper that was smuggled to him by the friar charged with guarding his cell.
John became known as a remarkable and influential poet, especially following his death. He has been cited as an influence to many poets, mystics, and artists, even Salvador Dali.
After nine months, John managed to pry his cell door from its hinges and escape.
He joined Teresa's nuns in Toledo, and spent six weeks in the hospital to recover. In 1579, he was sent to the town of Baeza to be rector of a new college and to support the Discalced Carmelites in Andalusia.
In 1580, Pope Gregory formally authorized the split between the Discalced Carmelites and the rest of the order. This ended the rift within the order. At that time, there were about 500 members in the order living in 22 houses.
During the last few years of his life, John traveled and established new houses across Spain.
In 1591, John became ill with a skin condition that resulted in an infection. He died on December 14, 1591, John of the Cross died.
Shortly following his burial, there was a dispute over where he should be buried. The dispute was resolved by removing his legs and arms. Over the years, parts of his body were placed on display or buried across several places.
Saint John of the Cross was beatified by Pope Clement X in 1675, and Canonized by Pope Benedict XIII in 1726.
He is the patron of Contemplatives, mystics and Spanish poets and his feast day is celebrated on December 14.
Sunday 15th of December
St. Mary Di Rosa
Saint Mary (Paula) Di Rosa December 15 The pounding on the barricaded door of the military hospital sent every heart thudding in terror. In the middle of the war in Brescia (Italy) in 1848, the wounded, sick, and those who cared for them knew what that pounding meant. The shouts from beyond the door came from soldiers, not obeying any command but their inner desire to destroy and plunder. Who could do anything to stop them? The only people here were some Sisters, the Handmaids of Charity, who devoted themselves to helping the sick. The doctors had not even wanted them there. The doctors wanted medical people who were secular and military, not nuns. And in the face of this new danger they were even more useless! Worse than useless -- because that Paula (as she was known) di Rosa was actually moving to open the door!
When the door swung wide, the soldiers saw their way blocked with a great crucifix held by Paula di Rosa and two candlesheld by two of the six sisters who stood by her. Suddenly their frenzy to destroy disappeared, and full of shame before this display of courage and faith, they slunk back into the shadows.
Throughout her life, Paula di Rosa was never afraid to open the door on a new opportunity to serve God, especially when she was unsure of what lay beyond. People who didn't know her well must have thought she was too frail and delicate for these ventures, but she came armed not only with her faith but boundless energy, intelligence, and hunger to serve.
Born in 1813, she had tackled enormous projects from the time she was seventeen, arranging retreats and special missions for her parish and setting up a women's guild. Because of all she accomplished, when she was only twenty-four she was asked to be supervisor of a workhouse for poor girls. After two years, she became concerned because there was no place for the girls to go at the end of the day. Night held special dangers for these girls and Paula wanted to give them a safe place to stay. The trustees refused to provide that place. For Paula the choice was easy -- she once said that she could never go to bed with a clear conscience if she had missed the chance to do some good. So she quit the workhouse to set up a boardinghouse for poor girls while helping her brother with a school for the deaf.
At 27 she stood before another door. She was appointed superior of the Handmaids of Charity, a religious society whose purpose was to dedicate all their time and attention to the suffering in hospitals. With her friends Gabriela Bornati and Monsignor Pinzoni, she won the respect of those who thought of these "handmaids" as intruders.
Then in 1848, her whole life seemed to fall apart. First she lost Gabriela and then Monsignor Pinzoni died, leaving her without the support and friendship she had come to depend on. War started in Europe and her homeland was invaded. Facing that kind of grief and turmoil, many others would have crawled into bed and pulled the covers over their head. But Paula had always seen opportunity in everything that came her way. War meant that many would be wounded and displaced by the war so she and her sisters went to work at a military hospital and even went out to the battlefield to give spiritual and physical comfort to the wounded and dying.
She died in 1855, going through the final door, unafraid and joyful to be joining her Lord forever.
In Her Footsteps :Mary di Rosa would go out at a moment's notice if she felt that someone needed her help. The next timesomeone you know needs your aid, don't put off helping and make excuses. Drop what you are doing and give them what they need.
Prayer : Saint Mary, you weren't afraid to take new opportunities. It's frightening when we are asked to do something that is different or new. We would rather stay in our safe and comfortable routines. Help us to embrace each obstacle in our path as a new opportunity to serve God. Amen
Sunday 15th of December
വി. വിര്‍ജിനിയ (1587-1651)
ഇരുപതാം വയസില്‍ വിവാഹം. അഞ്ചു വര്‍ഷത്തിനുള്ളില്‍ ഭര്‍ത്താവിന്റെ വിയോഗം. പറക്കമുറ്റാത്ത രണ്ടു പെണ്‍മക്കളുമായി കഷ്ടപ്പാടുകള്‍ നിറഞ്ഞ ജീവിതം. കുടുംബഭാരം മുഴുവന്‍ ചുമരി ലേറ്റി ഒരു പരാതിയും കൂടാതെ അവള്‍ കഴിഞ്ഞു; വിര്‍ജിനിയ സെഞ്ചൂറിയോന്‍ ബാര്‍സെല്ലി എന്ന ഇറ്റാലിയന്‍ വിശുദ്ധ. ഒടുവില്‍ സര്‍വസവും ഉപേക്ഷിച്ച് പ്രേഷിതപ്രവര്‍ത്തനത്തിനായി ഇറങ്ങി ത്തിരിച്ച വിര്‍ജിനിയ പാവപ്പെട്ടവരുടെയും രോഗികളുടെയും ആശ്വാസകേന്ദ്രമായി മാറി. എല്ലുമുറിയെ പണിയെടുത്ത് കുടുംബത്തെ മുന്നോട്ടുകൊണ്ടു പോകുന്ന സ്ത്രീകള്‍ക്ക് വിര്‍ജിനിയ ഒരു മാതൃക മാത്രമല്ല, ആശ്വാസം കൂടിയാണ്. വിധവകളുടെയും ഭര്‍തൃപീഡനം ഏറ്റുവാങ്ങുന്നവരുടെയും മധ്യസ്ഥയായി ഇവര്‍ അറിയപ്പെടുന്നു. ഇറ്റലിയിലെ ജനോവയില്‍ സമ്പന്നമെന്നു പറയാവുന്ന കുടുംബത്തിലാണ് വിര്‍ജിനിയ ജനിച്ചത്. മാതാപിതാക്കള്‍ ഭക്തരും ദൈവഭയമുള്ളവരുമായിരുന്നു. ഇത് അവളുടെ വിശ്വാസജീവിതത്തെ സ്വാധീനിച്ചു. ചെറുപ്രായം മുതല്‍ പ്രാര്‍ഥന, ജീവിതത്തിന്റെ ഭാഗമാക്കി വിര്‍ജിനിയ മാറ്റി. കന്യകയായി ദൈവത്തിനു സമര്‍പ്പിച്ച് ജീവിക്കണമെന്നായിരുന്നു അവള്‍ മോഹിച്ചത്. എന്നാല്‍ വീട്ടുകാരുടെ നിര്‍ബന്ധത്തിനു വഴങ്ങി വിര്‍ജിനിയയ്ക്ക് വിവാഹിതയാകേണ്ടിവന്നു. ഗാസ്‌പെറോ എന്നായിരുന്നു ഭര്‍ത്താവിന്റെ പേര്. മുഴുക്കുടിയന്‍. ചൂതുകളിച്ച് പണം കളയുന്നതിലായിരുന്നു അയാളുടെ ശ്രദ്ധ മുഴുവന്‍. അമിതമദ്യപാനം മൂലം രോഗബാധിതനായി ദാമ്പത്യത്തിന്റെ അഞ്ചാം വര്‍ഷം ഗാസ്‌പെറോ മരിക്കുമ്പോള്‍ ഈ ദമ്പതികള്‍ക്കു രണ്ടു പെണ്‍മക്കളുണ്ടായിരുന്നു. ഭര്‍ത്താ വിന്റെ അമ്മയ്‌ക്കൊപ്പം തന്റെ മക്കളുമായി അവള്‍ കഴിഞ്ഞൂകൂടി. മക്കളെ ദൈവസ്‌നേഹത്തില്‍ വളര്‍ത്തി. അവരുടെ വിദ്യാഭ്യാസം നിര്‍വഹിച്ചു. ഒടുവില്‍ അവരെ വിവാഹം കഴിപ്പിച്ച് അയയ്ക്കുന്നതുവരെ വിര്‍ജിനിയ കുടുംബത്തിനൊപ്പം കഴിഞ്ഞു. ഇക്കാലത്തും സമയംപോലെ രോഗികളെ സന്ദര്‍ശിക്കുവാനും അവര്‍ക്കു സാമ്പത്തി കസഹായം ചെയ്യുവാനും അവള്‍ ശ്രമിച്ചിരുന്നു. മക്കളുടെ വിവാഹം കഴിഞ്ഞതോടെ, അനാഥരായ കുട്ടികളെയും വൃദ്ധരെയും സംരക്ഷിക്കുന്നതിനുവേണ്ടി പൂര്‍ണസമയവും മാറ്റിവച്ചു. യുദ്ധം പൊട്ടിപ്പുറപ്പെട്ട സമയമായതിനാല്‍ ദിനംപ്രതി അനാഥരുടെ എണ്ണം പെരുകിവന്നു. അനാഥരായ അഭയാര്‍ഥികള്‍ക്കു താമസിക്കാന്‍ തന്റെ വീടു തന്നെ വിര്‍ജിനിയ നല്കി. അനാഥരുടെ എണ്ണം കൂടിവന്നപ്പോള്‍ ഒഴിഞ്ഞുകിടന്നിരുന്ന ഒരു വലിയ കെട്ടിടം വാടകയ്‌ക്കെടുത്തു. പിന്നീട് ഒരു വലിയ ആശുപത്രിയായി അതു മാറി. അറുപത്തിനാലാം വയസില്‍ വിര്‍ജിനിയ മരിക്കുമ്പോള്‍ രണ്ടു സന്യാസസമൂഹങ്ങളുടെയും നിരവധി അനാഥാലയങ്ങളുടെയും ആശുപത്രികളുടെ യുമൊക്കെ സ്ഥാപകയായും ചുമതലക്കാരിയായും അവര്‍ മാറിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. 2003 ല്‍ പോപ് ജോണ്‍ പോള്‍ രണ്ടാമന്‍ വിര്‍ജിനിയയെ വിശുദ്ധയായി പ്രഖ്യാപിച്ചു.
Monday 16th of December
വി. അഡെലൈഡ് (931-999)
ഫ്രാന്‍സിലെ ബര്‍ഗന്‍ഡിയിലെ രാജാവായിരുന്നു റുഡോള്‍ഫ് രണ്ടാമന്‍. പ്രൊവെന്‍സിലെ രാജാവായിരുന്നു യൂഗോയുമായി റുഡോള്‍ഫ് രണ്ടാമന്‍ ഉടമ്പടി ചെയ്തപ്പോള്‍ അതിലൊരു വ്യവസ്ഥ ഇതായിരുന്നു. ''റുഡോള്‍ഫിന്റെ മകളെ യൂഗോയുടെ മകനു വിവാഹം ചെയ്തുകൊടുക്കും.'' ഈ കരാറില്‍ ഒപ്പുവയ്ക്കുമ്പോള്‍ റുഡോള്‍ഫ് രാജാവിന്റെ മകളുടെ പ്രായം രണ്ടുവയസ്. ഈ മകളായിരുന്നു അഡെലൈഡ്. അതീവസുന്ദരിയായിരുന്നു അഡെ ലൈഡ്. അവളുടെ സൗന്ദര്യം പല രാജാക്കന്‍മാരെയും മോഹിപ്പിച്ചു. പലരും വിവാഹ വാഗ്ദാ നവുമായെത്തി. എന്നാല്‍, പിതാവ് കൊടുത്ത വാക്കുപോലെ പതിനാറാം വയസില്‍ അഡെലൈഡ് യൂഗോയുടെ മകന്‍ ലോത്തെയറിനെ വിവാഹം കഴിച്ചു. അദ്ദേഹം പ്രൊവെന്‍സിലെ രാജാവായി കഴിഞ്ഞിരുന്നു അപ്പോള്‍. അഡെലൈഡിനെ ലോത്തെയര്‍ വിവാഹം കഴിച്ചതില്‍ അസൂയാലുവായ, ഇവ്രയായിലെ ബെറെങ്കാരിയൂസ് ലോത്തെയറിനെ വിഷം കൊടുത്തുകൊന്ന ശേഷം അധികാരം പിടിച്ചെടുത്തു. തന്റെ മകനെ വിവാഹം കഴിക്കാന്‍ അയാള്‍ അഡെലൈഡിനോട് ആവശ്യപ്പെട്ടു. എന്നാല്‍ അവള്‍ അത് നിരസിച്ചു. ക്ഷുഭിതനായ ബെറെങ്കാരിയൂസ് അവളെ തടവിലാക്കി. ജര്‍മന്‍ രാജാവായ ഒട്ടോ ഒന്നാമന്‍ ഇറ്റലിയില്‍ യുദ്ധം ജയിക്കുന്നതുവരെ അഡെലൈഡ് തടവില്‍ കഴിഞ്ഞു. ഒട്ടോ ഒന്നാമന്‍ അഡെലൈഡിനെ വിവാഹം കഴിച്ചു. തൊട്ടടുത്ത വര്‍ഷം റോമിന്റെ ചക്രവര്‍ത്തിയായി ഒട്ടോ ഒന്നാമന്‍ മാറി. ഇരുപതു വര്‍ഷത്തോളം രാജ്ഞി പദവിയില്‍ അഡെലൈഡ് കഴിഞ്ഞു. ഒട്ടോ ഒന്നാമന്‍ മരിച്ചപ്പോള്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മറ്റൊരു ഭാര്യയിലുള്ള മകനായ ഒട്ടോ രണ്ടാമന്‍ സ്ഥാനമേറ്റെടുത്തു. പുതിയ ചക്രവര്‍ത്തി ഇളയമ്മയായ അഡെലൈഡിനെ കൊട്ടാരത്തില്‍ നിന്നു പുറത്താക്കി. പത്തുവര്‍ഷത്തെ ഭരണത്തിനു ശേഷം ഒട്ടോ രണ്ടാമന്‍ പെട്ടെന്നു മരിച്ചു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ മകനെ ചക്രവര്‍ത്തിയാക്കി അമ്മ തെയോഫാന റീജന്റ് ഭരണം ആരംഭിച്ചു. അപ്പോഴും അഡെലൈഡിനു കൊട്ടാരത്തില്‍ സ്ഥാനം കിട്ടിയില്ല. ക്ലൂണിയിലുള്ള ഒരു ആശ്രമത്തില്‍ പൂര്‍ണമായും പ്രാര്‍ഥന യിലും ഉപവാസത്തിലും കഴിയുകയായിരുന്നു അഡെലൈഡ് അപ്പോള്‍. ആശ്രമ ജീവിതം അഡെലൈഡിനു പുതിയൊരു സ്ത്രീയാക്കി. ദൈവസ്‌നേഹം അവള്‍ അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞു. രാജ്ഞി യായിരുന്നിട്ടും ഒരുവിധത്തിലുള്ള സൗകര്യങ്ങളുമില്ലാത്ത ആശ്രമത്തില്‍ അവള്‍ സന്തോഷപൂര്‍വം ജീവിച്ചു. ആശ്രമവാസികള്‍ക്കെല്ലാം ആശ്വാസമേകാന്‍ രാജ്ഞി ശ്രമിച്ചു. റീജന്റായിരുന്ന തെയോഫാന മരിച്ചതോടെ ആ സ്ഥാനമേറ്റെടുക്കാന്‍ അഡെലൈഡിന് കൊട്ടാരത്തില്‍ മടങ്ങി യെത്തേണ്ടിവന്നു. ചക്രവര്‍ത്തിയായ ഒട്ടോ മൂന്നാമന് അപ്പോഴും പ്രായപൂര്‍ത്തിയായിരുന്നില്ല. അധികാരം തിരികെയെത്തിയപ്പോഴും തന്റെ പ്രേഷിതപ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ക്ക് അഡെലൈഡ് കുറ വൊന്നും വരുത്തിയല്ല. പാവപ്പെട്ടവരെ സഹായിക്കുവാനും രോഗികള്‍ക്ക് ആശ്വാസം പകരുവാനും അവള്‍ തന്റെ അധികാരം ഉപയോഗിച്ചു. അടിമകളെ മോചിപ്പിച്ചു. നിരവധി ആശ്രമങ്ങളും ദേവാലയങ്ങളും സ്ഥാപിച്ചു. ഒട്ടോ മൂന്നാമന് പ്രായപൂര്‍ത്തിയായി രാജ്യഭരണം ഏറ്റെടുത്തപ്പോള്‍ വീണ്ടും ക്ലൂണിയിലെ ആശ്രമത്തിലേക്ക് അവള്‍ മടങ്ങി. അവിടെവച്ച് അറുപത്തിയെട്ടാം വയസില്‍ അഡെലൈഡ് മരിച്ചു. പോപ് ഉര്‍ബന്‍ രണ്ടാമന്‍ 1097ല്‍ അഡെലൈഡിനെ വിശുദ്ധയായി പ്രഖ്യാപിച്ചു.
Monday 16th of December
St. Ado of Vienne
An archbishop and scholar, Ado was born in Sens and educated at the Benedictine abbey of Ferrieres. Abbot LupusServatus, an outstanding humanist of the time, trained Ado, and was impressed with the obvious holiness of the young man. A noble by birth, Ado renounced his inheritance and became a Benedictine, in time assigned to the monastery of Prum, near Trier, Germany. Ado's holiness made him enemies, and he was forced to leave Prum. He went to Rome on a pilgrimage and remained there for two years. He then went to Ravenna, where he found an old copy of the Roman Martyrology. Using this, Ado wrote a new version, published in 858. In Lyons, Ado was welcomed by St. Remigius, the archbishop. He served as a pastor in Lyons until 860, when he became the archbishop of Vienne, appointed by Pope Nicholas I. Ado reformed the clergy in Vienne and wrote the lives of St. Desiderius and St. Theuderis. He also opposed the actions of Lothair II, the king of Lorraine, who tried to set aside his lawful wife to marry his mistress. Lothair bribed officials to get a divorce from his queen, Theutberga, but was undone when Ado went to Rome and denounced the plot to the pope. Ado remained in Vienne until his death in 875.
Tuesday 17th of December
St. Olympias
Olympias born into a wealthy noble Constantinople family. She was orphaned when a child and was given over to the care of Theodosia by her uncle, the prefect Procopius. She married Nebridius, also a prefect, was widowed soon after, refused several offers of marriage, and had her fortune put in trust until she was thirty by Emperor Theodosius when she also refused his choice for a husband. When he restored her estate in 391, she was consecrated deaconess and with several other ladies founded a community. She was so lavish in her almsgiving that her good friend St. John Chrysostom remonstrated with her and when he became Patriarch of Constantinople in 398, he took her under his direction. She established a hospital and an orphanage, gave shelter to the expelled monks of Nitria, and was a firm supporter of Chrysostom when he was expelled in 404 from Constantinople and refused to accept the usurper Arsacius as Patriarch. She was fined by the prefect, Optatus, for refusing to accept Arsacius, and Arsacius' successor, Atticus, disbanded her community and ended her charitable works. She spent the last years of her life beset by illness and persecution but comforted by Chrysostom from his place of exile. She died in exile in Nicomedia on July 25, less than a year after the death of Chrysostom. Her feast day is December 17th.
Tuesday 17th of December
വി. ഒളിംപ്യസ് (368-410)
കോണ്‍സ്റ്റാന്റിനോപ്പിളിലെ അതിസമ്പന്നമായ കുടുംബത്തിലാണ് ഒളിംപ്യസ് ജനിച്ചത്. ചെറുപ്പത്തില്‍ തന്നെ മാതാപിതാക്കളെ നഷ്ടമായതിനാല്‍ ബന്ധുവായ പ്രോകോപിയസിന്റെ സംരക്ഷണ യിലാണ് അവള്‍ വളര്‍ന്നത്. വിശുദ്ധയായ ആംബിലേഷ്യസിന്റെ സഹോദരിയായ തിയോഡീഷ്യയായിരുന്നു അവളുടെ വളര്‍ത്തമ്മ. ഭക്തയായ തിയോജീഷ്യ ഒളിംപ്യസിന്റെ വിശ്വാസജീവിതത്തെ ശക്തമായി പടുത്തുയര്‍ത്തുന്നതില്‍ നിര്‍ണായക പങ്കുവഹിച്ചു. വിവാഹപ്രായമെത്തുന്നതിനു മുന്‍പു തന്നെ ചക്രവര്‍ത്തിയുടെ ഖജാന്‍ജിയായ നെബ്രീദിയൂസ് എന്ന യുവാവിനെ വിവാഹം കഴിച്ചു. എന്നാല്‍ അവരുടെ ദാമ്പത്യജീവിതത്തിനു 20 ദിവസത്തിന്റെ ആയുസ് മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നു ള്ളു. വിവാഹം കഴിഞ്ഞ് ഇരുപതാം ദിവസം നെബ്രീദിയൂസ് മരിച്ചു. സുന്ദരിയായിരുന്നതിനാല്‍ നിരവധി വിവാഹ ആലോചനകള്‍ അവള്‍ക്കു വന്നുകൊണ്ടേയിരുന്നു. ചക്രവര്‍ത്തി തന്നെ അവള്‍ക്കുവേണ്ടി വിവാഹാലോചന കൊണ്ടുവന്നു. എന്നാല്‍, എല്ലാ വിവാഹമോഹികളെയും അവള്‍ തള്ളിക്കളഞ്ഞു. തന്റെ ജീവിതം പൂര്‍ണമായി ദൈവത്തിനു സമര്‍പ്പിക്കുവാന്‍ അവള്‍ തീരുമാനിച്ചിരുന്നു. കഠിനമായ ജീവിതരീതികള്‍ അവള്‍ സ്വീകരിച്ചു. ഉപവാസവും പ്രാര്‍ഥനയും അവള്‍ക്ക് എല്ലാറ്റിനും കരുത്തേകി. എളിമയും ശാന്തതയും സഹജീവികളോടുള്ള കരുണയും ഒളിംപ്യസിന്റെ എടുത്തുപറയേണ്ട സ്വഭാവസവിശേഷതകളാണ്. തന്റെ പേരിലുള്ള സകല സ്വത്തുക്കളും അവള്‍ പാവപ്പെട്ടവര്‍ക്കു വിതരണം ചെയ്തു. പാവപ്പെ ട്ടവര്‍ക്കായി ഒരു വലിയ ആശുപത്രിയും അനാഥാലയവും ഒളിംപ്യസ് പണിതു. വിശുദ്ധനായ ജോണ്‍ ക്രിസോസ്റ്റമായിരുന്നു (സെപ്റ്റംബര്‍ 13ലെ വിശുദ്ധന്‍) ഒളിംപ്യസിന്റെ ആധ്യാത്മിക ഉപദേഷ്ടാവും സുഹൃത്തും. വി. ജോണിന്റെ കര്‍ശനമായ ഭാഷയിലുള്ള വിമര്‍ശനവും അഴിമതി ക്കെതിരെയുള്ള പോരാട്ടവും പ്രഭുക്കന്‍മാരുടെയും ചില പുരോഹിതന്‍മാരുടെയും ഉറക്കം കെടു ത്തിയിരുന്നു. അവരുടെ ഗൂഢാലോചനയുടെ ഭാഗമായി അദ്ദേഹം നാടുകടത്തപ്പെട്ടു. ക്രിസോസ്റ്റ ത്തിന്റെ എതിരാളിയായിരുന്ന അര്‍സാസിയൂസ് മെത്രാന്‍ ഒളിംപ്യസിനെയും ദ്രോഹിച്ചു. അവളുടെ ആശ്രമത്തിനു വലിയൊരു തുക പിഴയിട്ടു. ഒളിംപ്യസ് സ്ഥാപിച്ച മഠത്തിലെ സന്യാസിനികളെ അവിടെനിന്ന് ഇറക്കിവിടുക പോലും ചെയ്തു. 42-ാം വയസില്‍ ഒളിംപ്യസ് മരിച്ചു.
Wednesday 18th of December
വി. വിന്നിബാള്‍ഡ് (എട്ടാം നൂറ്റാണ്ട്)
വിശുദ്ധരുടെ കുടുംബത്തിലാണു വിന്നിബാള്‍ഡ് ജനിച്ചത്. സഹോദരരായ വില്ലിബാള്‍ഡും (ജൂലൈ ഏഴിലെ വിശുദ്ധന്‍) വാള്‍ബുര്‍ഗായും വിശുദ്ധപദവി നേടിയവരാണ്. പിതാവ് റിച്ചാര്‍ഡ് രാജാവും വിശുദ്ധപദവി നേടി. വി. ബോനിഫസിന്റെ (ജൂണ്‍ അഞ്ചിലെ വിശുദ്ധന്‍) ബന്ധു കൂടിയായിരുന്നു ഇദ്ദേഹം. എട്ടാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ ഇംഗ്ലണ്ടില്‍ ജനിച്ച വിന്നിബാള്‍ഡ് സഹോദരനായ വില്ലിബാള്‍ഡിന്റെയും പിതാവിന്റെയുമൊപ്പം വിശുദ്ധനാടുകളിലേക്ക് തീര്‍ഥയാത്ര പോയി. റോമിലേക്കുള്ള യാത്രാമധ്യേ പിതാവ് മലേറിയ ബാധിച്ചു മരിച്ചു. വില്ലിബാള്‍ഡിനെയും വിന്നാബാള്‍ഡിനെയും രോഗം ബാധിച്ചു. വില്ലിബാള്‍ഡ് രോഗത്തില്‍നിന്നു പെട്ടെന്നു രക്ഷനേടി. പക്ഷേ, വിന്നിബാള്‍ ഡിനു യാത്ര തുടരാനായില്ല. അദ്ദേഹം അവിടെ തന്നെ തുടര്‍ന്നു. ഏഴു വര്‍ഷക്കാലം. വിദ്യാഭ്യാസകാലവും അവിടെത്തന്നെയായിരുന്നു. ബെനഡിക്ടന്‍ സന്യാസസഭയില്‍ ചേര്‍ന്ന് പട്ടം സ്വീകരിച്ച വിന്നിബാള്‍ഡ് വി. ബോനിഫസിന്റെ നിര്‍ദേശപ്രകാരം ജര്‍മനിയിലേക്ക് പോയി. ജര്‍മനിയിലും ഹോളണ്ടിലും അക്കാലത്ത് അക്രൈ സ്തവ മതങ്ങളായിരുന്നു നിലനിന്നിരുന്നത്. പ്രാചീനമായ ആചാരങ്ങളും അനുഷ്ഠാനങ്ങളുമുള്ള അവരെല്ലാം വിഗ്രഹാരാധന, മനുഷ്യബലി തുടങ്ങിയവ ചെയ്തു പോന്നവരായിരുന്നു. ബോനിഫ സിനൊപ്പം ചേര്‍ന്ന് വിന്നിബാള്‍ ഇവരില്‍ നല്ലൊരു ശതമാനത്തെയും മാനസാന്തരപ്പെടുത്തി. ഹീഡെന്‍ഹെയിം ആശ്രമത്തിന്റെ ചുമതല വഹിച്ചു. സഹോദരി വാള്‍ബുര്‍ഗായും ഈ സമയത്ത് എത്തി. ഇരുവരും ഒന്നിച്ചാണ് സുവിശേഷജോലികള്‍ ചെയ്തിരുന്നത്. നിരവധി പേരെ യേശു വിലേക്ക് ആകര്‍ഷിക്കാന്‍ ഇവര്‍ക്കു കഴിഞ്ഞു. ജര്‍മനിയുടെ പല ഭാഗങ്ങളിലും ബോനിഫസ് ക്രൈസ്തവ ദേവാലയങ്ങള്‍ നിര്‍മിച്ചു. അവിടെ യെല്ലാം വിന്നിബാള്‍ഡിന്റെയും വാള്‍ബുര്‍ഗായുടെയും പിന്തുണയും സഹായവും അദ്ദേഹത്തി നുണ്ടായിരുന്നു. ഇവരെ സഹായിക്കാനായി പിന്നാലെ, ഇംഗ്ലണ്ടില്‍ നിന്നു നിരവധി വൈദികരും സന്യാസിനികളും എത്തി. ജനങ്ങളിലേക്ക് ഇറങ്ങിചെന്ന് അവര്‍ക്കൊപ്പം ജീവിച്ച് അവരെ ക്രിസ്തുവിലേക്ക് നയിക്കുകയായിരുന്നു ഇവരുടെ രീതി. ജര്‍മനിയിലെ ഹീഡെന്‍ഹെയിമില്‍ വച്ചുതന്നെ രോഗബാധിതനായി അദ്ദേഹം മരിച്ചു.
Wednesday 18th of December
വി. വിന്നിബാള്‍ഡ് (എട്ടാം നൂറ്റാണ്ട്)
വിശുദ്ധരുടെ കുടുംബത്തിലാണു വിന്നിബാള്‍ഡ് ജനിച്ചത്. സഹോദരരായ വില്ലിബാള്‍ഡും (ജൂലൈ ഏഴിലെ വിശുദ്ധന്‍) വാള്‍ബുര്‍ഗായും വിശുദ്ധപദവി നേടിയവരാണ്. പിതാവ് റിച്ചാര്‍ഡ് രാജാവും വിശുദ്ധപദവി നേടി. വി. ബോനിഫസിന്റെ (ജൂണ്‍ അഞ്ചിലെ വിശുദ്ധന്‍) ബന്ധു കൂടിയായിരുന്നു ഇദ്ദേഹം. എട്ടാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ ഇംഗ്ലണ്ടില്‍ ജനിച്ച വിന്നിബാള്‍ഡ് സഹോദരനായ വില്ലിബാള്‍ഡിന്റെയും പിതാവിന്റെയുമൊപ്പം വിശുദ്ധനാടുകളിലേക്ക് തീര്‍ഥയാത്ര പോയി. റോമിലേക്കുള്ള യാത്രാമധ്യേ പിതാവ് മലേറിയ ബാധിച്ചു മരിച്ചു. വില്ലിബാള്‍ഡിനെയും വിന്നാബാള്‍ഡിനെയും രോഗം ബാധിച്ചു. വില്ലിബാള്‍ഡ് രോഗത്തില്‍നിന്നു പെട്ടെന്നു രക്ഷനേടി. പക്ഷേ, വിന്നിബാള്‍ ഡിനു യാത്ര തുടരാനായില്ല. അദ്ദേഹം അവിടെ തന്നെ തുടര്‍ന്നു. ഏഴു വര്‍ഷക്കാലം. വിദ്യാഭ്യാസകാലവും അവിടെത്തന്നെയായിരുന്നു. ബെനഡിക്ടന്‍ സന്യാസസഭയില്‍ ചേര്‍ന്ന് പട്ടം സ്വീകരിച്ച വിന്നിബാള്‍ഡ് വി. ബോനിഫസിന്റെ നിര്‍ദേശപ്രകാരം ജര്‍മനിയിലേക്ക് പോയി. ജര്‍മനിയിലും ഹോളണ്ടിലും അക്കാലത്ത് അക്രൈ സ്തവ മതങ്ങളായിരുന്നു നിലനിന്നിരുന്നത്. പ്രാചീനമായ ആചാരങ്ങളും അനുഷ്ഠാനങ്ങളുമുള്ള അവരെല്ലാം വിഗ്രഹാരാധന, മനുഷ്യബലി തുടങ്ങിയവ ചെയ്തു പോന്നവരായിരുന്നു. ബോനിഫ സിനൊപ്പം ചേര്‍ന്ന് വിന്നിബാള്‍ ഇവരില്‍ നല്ലൊരു ശതമാനത്തെയും മാനസാന്തരപ്പെടുത്തി. ഹീഡെന്‍ഹെയിം ആശ്രമത്തിന്റെ ചുമതല വഹിച്ചു. സഹോദരി വാള്‍ബുര്‍ഗായും ഈ സമയത്ത് എത്തി. ഇരുവരും ഒന്നിച്ചാണ് സുവിശേഷജോലികള്‍ ചെയ്തിരുന്നത്. നിരവധി പേരെ യേശു വിലേക്ക് ആകര്‍ഷിക്കാന്‍ ഇവര്‍ക്കു കഴിഞ്ഞു. ജര്‍മനിയുടെ പല ഭാഗങ്ങളിലും ബോനിഫസ് ക്രൈസ്തവ ദേവാലയങ്ങള്‍ നിര്‍മിച്ചു. അവിടെ യെല്ലാം വിന്നിബാള്‍ഡിന്റെയും വാള്‍ബുര്‍ഗായുടെയും പിന്തുണയും സഹായവും അദ്ദേഹത്തി നുണ്ടായിരുന്നു. ഇവരെ സഹായിക്കാനായി പിന്നാലെ, ഇംഗ്ലണ്ടില്‍ നിന്നു നിരവധി വൈദികരും സന്യാസിനികളും എത്തി. ജനങ്ങളിലേക്ക് ഇറങ്ങിചെന്ന് അവര്‍ക്കൊപ്പം ജീവിച്ച് അവരെ ക്രിസ്തുവിലേക്ക് നയിക്കുകയായിരുന്നു ഇവരുടെ രീതി. ജര്‍മനിയിലെ ഹീഡെന്‍ഹെയിമില്‍ വച്ചുതന്നെ രോഗബാധിതനായി അദ്ദേഹം മരിച്ചു.
Wednesday 18th of December
St. Rufus
Rufus and Zosimus were citizens of Antioch (or perhaps Philippi) who were brought to Rome with St. Ignatius of Antiochduring the reign of Emperor Trajan. They were condemned to death for their Christianity and thrown to wild beasts in the arena two days before the martyrdom of Ignatius. Feast Day December 18.
Thursday 19th of December
St. Nemesius
Martyr of Egypt. He was burned alive in Alexandria, Egypt, during the persecutions under Emperor Trajanus Decius. Nemesius was arrested and scourged and then burned to death. Like Christ, he was executed between two criminals.
Thursday 19th of December
രക്തസാക്ഷികളായ വി. നെമെസിയസും കൂട്ടരും (മൂന്നാം നൂറ്റാണ്ട്)
ഈജിപ്തിലെ അലക്‌സാന്‍ഡ്രിയായില്‍ ജീവിച്ച് രക്തസാക്ഷിത്വം വരിച്ച വിശുദ്ധനാണ് നെമെസിയോണ്‍ എന്നും വിളിക്കപ്പെടുന്ന നെമെസിയസ്. യേശു കുരിശില്‍ തുങ്ങി മരിച്ചത് രണ്ടു കള്ളന്മാരുടെ മധ്യേ കിടന്നാണെന്നു നമുക്കറിയാം. നെമെസിയസിന്റെ രക്തസാക്ഷിത്വവും ഈ വിധത്തില്‍ യേശുവിനോടു സാമ്യപ്പെടുന്നു. കള്ളന്മാരുടെ മധ്യേ, അവരിലൊരാളായി കണക്കാക്കിയാണ് അദ്ദേഹത്തെ നിഷ്‌കരുണം കൊല ചെയ്യുന്നത്. ട്രാജനസ് ഡേസിയസ് ചക്രവര്‍ത്തിയുടെ കാലത്തായിരുന്നു നെമെസിയസിന്റെ രക്തസാക്ഷിത്വം. അടിയുറച്ച ക്രൈസ്തവ വിശ്വാസിയായിരുന്നു അദ്ദേഹം. അക്കാലത്ത്, ക്രൈസ്തവര്‍ രഹസ്യ മായാണ് പ്രാര്‍ഥിച്ചിരുന്നതും ഒത്തുചേര്‍ന്നിരുന്നതും. ക്രിസ്ത്യാനിയാണെന്നറിഞ്ഞാല്‍ മരണം ഉറപ്പ്. എന്നാല്‍, നെമെസിയസ് തടവിലാക്കപ്പെട്ടത് ക്രൈസ്തവനാണ് എന്നതിന്റെ പേരിലായി രുന്നില്ല. അദ്ദേഹത്തിന്റെ പേരില്‍ ഒരു മോഷണക്കുറ്റം ചുമത്തപ്പെട്ടു. മറ്റു കള്ളന്മാര്‍ക്കൊപ്പം അദ്ദേഹത്തെ വിചാരണയും ചെയ്തു. എന്നാല്‍, താന്‍ കുറ്റം ചെയ്തിട്ടില്ലെന്നു നെമെസിയസ് തെളിയിച്ചു. അതോടെ, അദ്ദേഹത്തെ വെറുതെവിട്ടു. എന്നാല്‍, ശത്രുക്കള്‍ അദ്ദേഹത്തിനെതിരെ വീണ്ടും ആരോപണവുമായി വന്നു. ഇത്തവണ കുറെക്കൂടി ഗൗരവമുള്ള കുറ്റം. 'നെമെസിയസ് ഒരു ക്രിസ്ത്യാനിയാണ്.' വിചാരണ ചെയ്ത ന്യായാധിപന്‍ അദ്ദേഹത്തോടു ചോദിച്ചു. ''ഈ ആരോപണവും തെറ്റാണെന്നു നിങ്ങള്‍ തെളിയിക്കുമോ?'' നെമെസിയസ് പറഞ്ഞു: ''ഇതു സത്യമാണ്. ഞാന്‍ സത്യമായ ദൈവത്തെ ആരാധിക്കുന്ന ഒരു ക്രൈസ്തവനാണ്.'' ശിക്ഷ ഉടനടി വിധിക്കപ്പെട്ടു. ചമ്മട്ടികൊണ്ട് അടിച്ചു. ക്രൂരമായ മര്‍ദനങ്ങള്‍ ആരംഭിച്ചു. എല്ലാം അദ്ദേഹം നിശ്ശബ്ദമായി സഹിച്ചു. ഒടുവില്‍ മറ്റു കള്ളന്മാര്‍ക്കൊപ്പം തീയില്‍ ദഹിപ്പിക്കാനായിരുന്നു വിധി. ന്യായാധിപന്റെ അംഗരക്ഷകരായി അപ്പോള്‍ അവിടെ അഞ്ചു പടയാളികളുണ്ടായിരുന്നു. ഇവര്‍ അഞ്ചു പേരും ക്രൈസ്തവരായിരുന്നു. നെമെസിയസ് നേരിടുന്ന പീഡനങ്ങള്‍ അവരെ വേദനിപ്പിച്ചു. ശിക്ഷയ്ക്കിടെ അദ്ദേഹത്തെ സഹായിക്കാന്‍ അവര്‍ ഇറങ്ങി. ഇത് ന്യായാധിപനെ ചൊടിപ്പിച്ചു. നെമെസിയസിനൊപ്പം അവരെ അഞ്ചുപേരെയും തീയില്‍ ദഹിപ്പിച്ചു.
Friday 20th of December
വി. ഡൊമിനിക് (1000-1073)വി. ഡൊമിനിക് (1000-1073)
സ്‌പെയിനിലെ നവേറയില്‍ ഒരു കര്‍ഷകകുടുംബത്തിലാണ് ഡൊമിനിക് ജനിച്ചത്. ബാല്യകാലം വേദനകളുടെയും കഷ്ടപ്പാടു കളുടെയുമായിരുന്നു. എന്നും ആടുകളെ മേയ്ക്കാനായി മല മുകളിലേക്ക് പോകും. അവിടെ ഏകാന്തതയില്‍ ആടുകളെയും നോക്കി ഇരിക്കുമ്പോള്‍ ഡൊമിനിക് സംസാരിച്ചിരുന്നത് ദൈവവു മായായിരുന്നു. ആടുകള്‍ തീറ്റതേടി അലയുമ്പോള്‍ എവിടെയെങ്കിലു മിരുന്നു പ്രാര്‍ഥിക്കുകയാവും ഡൊമിനിക് ചെയ്യുക. ആ പ്രാര്‍ഥന കളിലൂടെ അവന്റെ വേദനകള്‍ക്ക് ആശ്വാസം ലഭിച്ചു. തന്റെ ജീവിതം പൂര്‍ണമായും ദൈവത്തിനു സമര്‍പ്പിക്കണമെന്ന തീരുമാനം ഡൊമിനിക് എടുക്കുകയും വൈകാതെ ബെനഡിക്ടന്‍ സന്യാസസഭയില്‍ ചേരുകയും ചെയ്തു. ചുരുങ്ങിയ കാലത്തിനുള്ള പട്ടം സ്വീകരിച്ചു. ഏതാനും വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കുള്ളില്‍ അവിടെ മഠാധിപതിയായി. നവേരയിലെ രാജാവായിരുന്ന ഗാര്‍സിയ മൂന്നാമന് ആശ്രമത്തിന്റെ കുറെ സ്ഥലം വിട്ടുകൊടു ക്കാന്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടു. എന്നാല്‍ ഇതു ഡൊമിനിക് നിരസിച്ചതോടെ രാജാവു പ്രതികാരനടപടികള്‍ തുടങ്ങി. ഡൊമിനിക്കിനെയും ആശ്രമത്തിലെ മറ്റു രണ്ടു സന്യാസിമാരെയും സൈനികര്‍ പിടിച്ചുകെട്ടി. പിന്നീട് ഇവരെ നാടുകടത്തി. ഓള്‍ഡ് കാസ്റ്റിലിലെ രാജാവായ ഫെര്‍ഡിനാന്‍ഡ് ഡൊമിനിക്കിനു അഭയം കൊടുത്തു. സീലോ സിലെ ആശ്രമത്തിന്റെ ചുമതല അദ്ദേഹത്തിനു ലഭിച്ചു. ഇവിടെ നിരവധി പരിഷ്‌കാരങ്ങള്‍ അദ്ദേഹം വരുത്തി. വൈകാതെ, വളരെ പ്രസിദ്ധമായ തീര്‍ഥാടന കേന്ദ്രമായി ആ സ്ഥലം മാറി. ഡൊമിനിക്കിന്റെ പ്രാര്‍ഥനകള്‍ നിരവധി പേര്‍ക്ക് രോഗസൗഖ്യം പകര്‍ന്നുകൊടുത്തു. നിരവധി അദ്ഭുതങ്ങള്‍ അദ്ദേഹം പ്രവര്‍ത്തിച്ചു. മുസ്‌ലിം ഭരണാധികാരികള്‍ അടിമകളാക്കി വച്ചിരുന്ന നിരവധി ക്രൈസ്തവരെ മോചിപ്പിക്കുവാനും ഡൊമിനിക്കിനു കഴിഞ്ഞു. സ്‌പെയിനിലെ ഏറ്റവും ജനപ്രിയനായ വിശുദ്ധനായാണ് ഡൊമിനിക് അറിയപ്പെടുന്നത്. ഇപ്പോഴും നിരവധിയായ അനുഗ്രഹങ്ങള്‍ ഈ വിശുദ്ധന്റെ മാധ്യസ്ഥതയിലൂടെ വിശ്വാസികള്‍ക്ക് കിട്ടികൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഗര്‍ഭിണികളായ സ്ത്രീകളുടെയും കുട്ടികളില്ലാത്ത സ്ത്രീകളുടെയും മധ്യസ്ഥനായി വി. ഡൊമിനിക് അറിയപ്പെടുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശവകുടീരത്തില്‍ ഒരു കുഞ്ഞിനുവേണ്ടി കരഞ്ഞു പ്രാര്‍ഥിച്ച അസയിലെ ജോവാന്‍ എന്ന സ്ത്രീക്ക് ജനിച്ച ബാലനാണ് പിന്നീട് ഡൊമിനിക്കന്‍ സഭയുടെ സ്ഥാപകനായി മാറിയത്. വി. ഡൊമിനിക് (ഓഗസ്റ്റ് എട്ടിലെ വിശുദ്ധന്‍) എന്ന് ഈ വിശുദ്ധനും അറിയപ്പെടുന്നു.
Friday 20th of December
St. Dominic of Silos
Benedictine abbot and defender of the faith. Born in Canas, Navarre, Spain, circa 1000, he entered the Benedictines at San Millan de Ia Cogolla. King Garcia III of Navarre challenged him when he became abbot of the monastery, and Dominic refused to surrender part of the Benedictine lands to the crown. For this he was exiled, going to King Ferdinand I of Castile and Leon, who made him abbot of St. Sebastian Abbey at Silos, now called St. Dominic's. Dominic reformed the abbey, built the cloisters in Romanesque style, and started a scriptorium that became famous throughout the region. One of the most beloved saints in Spain, Dominic also rescued Christian slaves from the Moors. Dominic's shrine is noted for its place in the birth of Dominic de Guzman, the founder of the Order of Preachers. Dominic de Guzman's mother begged for a child there. Dominic was also noted for miracles of healing.
Saturday 21st of December
St. Peter Canisius
In 1565, the Vatican was looking for a secret agent. It was shortly after the Council of Trent and the pope wanted to get the decrees of the Council to all the European bishops. What would be a simple errand in our day, was a dangerous assignment in the sixteenth century. The first envoy who tried to carry the decrees through territory of hostile Protestants and vicious thieves was robbed of the precious documents. Rome needed someone courageous but also someone above suspicion. They chose Peter Canisius. At 43 he was a well-known Jesuit who had founded colleges that even Protestants respected. They gave him a cover as official "visitor" of Jesuit foundations. But Peter couldn't hide the decrees like our modern fictional spies with their microfilmed messages in collar buttons or cans of shaving cream. Peter traveled from Rome and crisscrossed Germany successfully loaded down with the Tridentine tomes -- 250 pages each -- not to mention the three sacks of books he took along for his own university!
Why did the Vatican choose Peter Canisius for this delicate task?
Born in Holland in 1521, Peter had edited and written several volumes on Church history and theology, been a delegate to the Council of Trent, and reformed the German universities from heresy. Called to Vienna to reform their university, he couldn't win the people with preaching or fancy words spoken in his German accent. He won their hearts by ministering to the sick and dying during a plague. The people, the king, and the pope all wanted to make Peter bishop of Vienna, but Peter declined vigorously and administered the diocese for a year.
For many years during the Reformation, Peter saw the students in his universities swayed by the flashy speeches and the well-written arguments of the Protestants. Peter was not alone in wishing for a Catholic catechism that would present true Catholic beliefs undistorted by fanatics. Finally King Ferdinand himself ordered Peter and his companions to write a catechism. This hot potato got tossed from person to person until Peter and his friend Lejay were assigned to write it. Lejay was obviously the logical choice, being a better writer than Peter. So Peter relaxed and sat back to offer any help he could. When Father Lejay died, King Ferdinand would wait no longer. Peter said of writing: "I have never learned to be elegant as a writer, but I cannot remain dumb on that account." The first issue of the Catechism appeared in 1555 and was an immediate success. Peter approached Christian doctrine in two parts: wisdom -- including faith, hope, and charity -- and justice -- avoiding evil and doing good, linked by a section on sacraments.
Because of the success and the need, Peter quickly produced two more versions: a Shorter Catechism for middle school students which concentrated on helping this age group choose good over evil by concentrating on a different virtue each day of the week; and a Shortest Catechism for young children which included prayers for morning and evening, for mealtimes, and so forth to get them used to praying.
As intent as Peter was on keeping people true to the Catholic faith, he followed the Jesuit policy that harsh words should not be used, that those listening would see an example of charity in the way Catholics acted and preached. However, his companions were not always as willing. He showed great patience and insight with one man, Father Couvillon. Couvillon was so sharp and hostile that he was alienating his companions and students. Anyone who confronted him became the subject of abuse. It became obvious that Couvillon suffered from emotional illness. But Peter did not let that knowledgeblind him to the fact that Couvillon was still a brilliant and talented man. Instead of asking Couvillon to resign he begged him to stay on as a teacher and then appointed him as his secretary. Peter thought that Couvillon needed to worry less about himself and pray more and work harder. He didn't coddle him but gave Couvillon blunt advice about his pride. Coming from Peter this seemed to help Couvillon. Peter consulted Couvillon often on business of the Province and asked him to translate Jesuit letters from India. Thanks to Peter , even though Couvillon continued to suffer depression for years, he also accomplished much good.
Peter died in December 21, 1597. He is known as the Second Apostle of Germany and was named a Doctor of the Church.
In His Footsteps
Peter believed in the importance in learning and understanding the Catholic faith. If it is available to you, resolve to read a portion of the new Catechism of the Catholic Church. Don't try to read too much but consider reading a page a day. Before we can spread our faith we must have a solid foundation in ourselves.
Prayer:
Saint Peter Canisius, you saw the good in even the most troublesome of people. You found their talents and used them. Help me to see beyond the behavior of others that may bother me to the gifts God has given them. Amen
Saturday 21st of December
വി.പീറ്റര്‍ കനീഷ്യസ് (1521-1597)
''നിനക്കു ചെയ്തുതീര്‍ക്കുവാനുള്ള ജോലി എത്രയേറെയുണ്ടായാ ലും, ദൈവസഹായമുണ്ടെങ്കില്‍ അവയൊക്കെ എത്രനിസാരം.'' പതിനാറാം നൂറ്റാണ്ടു കണ്ട ഏറ്റവും പ്രശസ്തനായ വിശുദ്ധരില്‍ ഒരാളായ പീറ്റര്‍ കനീഷ്യസ് പറഞ്ഞ വാക്കുകളാണിത്. തിരുസഭ യ്ക്കും സമൂഹത്തിനുമായി അദ്ദേഹം ചെയ്തു തീര്‍ത്ത ജോലികള്‍ എത്ര വലുതായിരുന്നു. അവയെല്ലാം ദൈവസ്‌നേഹത്താല്‍ നിറഞ്ഞ വനായി അദ്ദേഹം ചെയ്തുതീര്‍ത്തു. ഹോളണ്ടില്‍ ജനിച്ചുവെങ്കിലും ജര്‍മനിയിലായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രവര്‍ത്തനം. ജര്‍മനിയുടെ രണ്ടാം അപ്പസ്‌തോലനായിട്ടാ ണ് അദ്ദേഹം അറിയപ്പെടുന്നതു തന്നെ. പഠനത്തില്‍ അതിസമര്‍ഥനായിരുന്നു പീറ്റര്‍ കനീഷ്യസ്. ജര്‍മനിയിലെ കൊളോണിലായിരുന്നു വിദ്യാഭ്യാസം. പത്തൊന്‍പതാം വയസില്‍ അദ്ദേഹം ബിരുദാനന്തര ബിരുദം നേടി. താനൊരു മടിയനാണെന്ന് അദ്ദേഹം പലരോടും പറയുമായിരുന്നു. എന്നാല്‍, സത്യത്തില്‍ മടിയെ ധീരമായി നേരിട്ട് വിജയം വരിച്ചവനായിരുന്നു പീറ്റര്‍. വാഴ്ത്തപ്പെട്ട പീറ്റര്‍ ഫാബറിന്റെ ധ്യാനപ്രസംഗമാണ് ഈശോ സഭയില്‍ ചേര്‍ന്നു യേശുവിനു വേണ്ടി ജോലി ചെയ്യുവാന്‍ പീറ്റര്‍ കനീഷ്യസിനെ പ്രേരിപ്പിച്ചത്. 1543ലായിരുന്നു അത്. മൂന്നുവര്‍ഷത്തിനുള്ളില്‍ അദ്ദേഹം പൗരോഹിത്യപട്ടം സ്വീകരിച്ചു. വിശുദ്ധ ഇഗ്നേഷ്യസ് ലയോളയുടെ (ജൂലൈ 31ലെ വിശുദ്ധന്‍) സന്തതസഹചാരി യായിരുന്നു കനീഷ്യസ്. അദ്ദേഹമെഴുതിയ പല പുസ്തകങ്ങളും കനീഷ്യസാണ് പ്രസാധനം ചെയ്തത്. തിരക്കുപിടിച്ച ജോലികളായിരുന്നു കനീഷ്യസിന്റെ ചുമതലയിലുണ്ടായിരുന്നത്. എന്നാല്‍, ഈ തിരക്കുകള്‍ക്കിടയിലും അദ്ദേഹം കാരാഗൃഹങ്ങള്‍ സന്ദര്‍ശിച്ചു, ആശുപത്രികളില്‍ രോഗികള്‍ക്കു ആശ്വാസവുമായെത്തി. ജര്‍മനയില്‍ സുവിശേഷപ്രവര്‍ത്തനം നടത്തവേ, നിരവധി കോളജുകളും മതപരിശീലന കേന്ദ്ര ങ്ങളും അദ്ദേഹം തുടങ്ങി. നിരവധി പേരെ ക്രിസ്തുമതത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്നു. കനീഷ്യസിന്റെ പ്രസംഗങ്ങള്‍ വിശ്വാസികളെ ആഴത്തില്‍ സ്പര്‍ശിക്കുന്നവയായിരുന്നു. അദ്ദേഹമെഴുതിയ വേദോപദേശം 12 ഭാഷകളിലായി ഇരുന്നൂറിലേറെ പതിപ്പുകള്‍ ഇറക്കി. അദ്ദേഹം ജീവിച്ചിരുന്ന കാലത്തുതന്നെയായിരുന്നു ഇതെല്ലാം. രോഗബാധിതനായി കിടക്കുമ്പോഴും ഒരു സെക്രട്ടറിയുടെ സഹായത്താല്‍ അദ്ദേഹംതന്റെ രചനകള്‍ പൂര്‍ത്തിയാക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു. 1597ല്‍ സ്വിറ്റ്‌സര്‍ലന്‍ ഡില്‍ വച്ചാണ് അദ്ദേഹം മരിച്ചത്. 1925ല്‍ പോപ് പയസ് പതിനൊന്നാമന്‍ അദ്ദേഹത്തെ വിശുദ്ധനായി പ്രഖ്യാപിച്ചു.
Sunday 22nd of December
St. Chaeromon
Bishop of Nilopolis, in Egypt. When the persecution was instituted by Emperor Trajanus Decius, Chaeromon Was quite elderly. He and several companions fled into the Arabian desert and were never seen again. The bishop and his companions are listed as martyrs.
Sunday 22nd of December
വി. ഫ്രാന്‍സെസ സേവ്യര്‍ കബ്രിനി (1850-1917)
'മുള്ളുകളില്‍ കൂടി നടക്കുക; നിങ്ങള്‍ നടക്കുന്നത് മറ്റാരെയും അറിയിക്കാതിരിക്കുക.' ഇങ്ങനെ ഉപദേശിക്കുമായിരുന്നു ഈ വിശുദ്ധ- ഫ്രാന്‍സെസ സേവ്യര്‍ കബ്രിനി. തന്റെ വാക്കുകള്‍ സ്വജീവിതത്തില്‍ പകര്‍ത്തി അവര്‍ മറ്റുള്ളവര്‍ക്കു മാതൃകയാവു കയും ചെയ്തു. ഇറ്റലിലെ ലൊമ്പാര്‍ഡിയിലുള്ള ഒരു കര്‍ഷക കുടുംബത്തില്‍ പതിമൂന്നു മക്കളില്‍ ഒരുവളായാണ് കബ്രിനി ജനിച്ചത്. മണ്ണില്‍ വിയര്‍പ്പൊഴുക്കിയ അപ്പം ഭക്ഷിച്ചിരുന്ന മാതാപിതാക്കളായിരുന്നു അവളുടെത്. തങ്ങളുടെ പ്രയത്‌നങ്ങള്‍ക്കു പ്രതിഫലം നല്‍കേണ്ടത് ദൈവമാണെന്ന തിരിച്ചറിവുണ്ടായിരുന്നു ഇവര്‍ക്ക്. എന്നും ദേവാലയത്തിലെത്തി വി. കുര്‍ബാന സ്വീകരിക്കും. എന്തൊക്കെ തടസങ്ങളു ണ്ടെങ്കിലും കുടുംബപ്രാര്‍ഥനകള്‍ മുടക്കിയിരുന്നില്ല അവര്‍. മാതാപിതാക്കള്‍ തെളിച്ച ദൈവസ്‌നേഹത്തിന്റെ വഴികളിലൂടെയാണ് കബ്രിനി വളര്‍ന്നുവന്നത്. കോണ്‍വന്റ് സ്‌കൂളിലായിരുന്നു വിദ്യാഭ്യാസം. അധ്യാപികയാകുക എന്നതായിരുന്നു കബ്രനിയു ടെ മോഹം. അതിനുള്ള പരിശീലനം പൂര്‍ത്തിയാക്കിയ ശേഷമാണു ഒരു കന്യാസ്ത്രീയാകണ മെന്ന് അവള്‍ തീരുമാനിക്കുന്നത്. കന്യാസ്ത്രീ മഠത്തില്‍ ചെന്നുവെങ്കിലും രോഗങ്ങളും മോശം ആരോഗ്യസ്ഥിതിയും മൂലം അവളെ അവിടെ പ്രവേശിപ്പിച്ചില്ല. പുരോഹിതന്റെ നിര്‍ദേശപ്രകാരം ഒരു അനാഥാലയത്തിലെ അധ്യാപികയായി സേവനം അനുഷ്ഠിച്ചു. 1877 ല്‍ വ്രതവാഗ്ദാനം നടത്തിയതോടെ പരിപൂര്‍ണമായി അനാഥര്‍ക്കുവേണ്ടി അവള്‍ ജീവിതം മാറ്റിവച്ചു. അനാഥാലയം പൂട്ടിയപ്പോള്‍ മിഷനറീസ് ഓഫ് സേക്രട്ട് ഹാര്‍ട്ട് എന്ന സന്യാസ സഭയ്ക്കു കബ്രിനി തുടക്കം കുറിച്ചു. ദരിദ്രരരും അനാഥരുമായ കുട്ടികളെ പഠിപ്പിക്കുന്നതിനുള്ള സ്‌കൂളുകളും നിരവധി ആശുപത്രികളും സഭയുടെ കീഴില്‍ തുടങ്ങി. ചൈനയില്‍ മിഷനറി പ്രവര്‍ത്തനത്തിനു പോകണമെന്ന് കബ്രിനി ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു. എന്നാല്‍, പോപ് അവളെ പ്രേഷിത ജോലികള്‍ക്കായി അയച്ചത് അമേരിക്കയിലേക്കായിരുന്നു. അവിടെ കുത്തഴിഞ്ഞ ജീവിതം നയിച്ചിരുന്ന ഇറ്റാലിയന്‍ കുടിയേറ്റക്കാരെ സഹായിക്കുകയും അവരെ നേര്‍വഴിയിലേക്ക് കൊണ്ടുവരുകയുമായിരുന്നു കബ്രിനിയുടെ ദൗത്യം. തന്നെ ഏല്പിച്ച ചുമതല അവള്‍ ഭംഗിയായി നിര്‍വഹിച്ചു. അമേരിക്കയില്‍ സ്‌കൂളുകളും ആശുപത്രികളും അനാഥാലയ ങ്ങളുമടക്കം 67 സ്ഥാപനങ്ങള്‍ അവര്‍ തുടങ്ങി. അമേരിക്കന്‍ പൗരത്വം സ്വീകരിച്ച കബ്രിനി പിന്നീട് മരണം വരെ അവിടെ കഴിഞ്ഞു. വിശുദ്ധ പദവിയിലേക്ക് എത്തുന്ന ആദ്യത്തെ അമേരിക്കക്കാരിയാണ് ഫ്രാന്‍സെസ സേവ്യര്‍ കബ്രിനി.
Monday 23rd of December
വി. അനറ്റോലിയയും വിക്‌ടോറിയയും (മൂന്നാം നൂറ്റാണ്ട്)
രക്തസാക്ഷികളായ ഈ സഹോദരിമാര്‍ ഇറ്റാലിയന്‍ നാടോടിക്കഥ കളിലെ അറിയപ്പെടുന്ന കഥാപാത്രങ്ങളാണ്. വിശുദ്ധരുടെ പട്ടിക യില്‍ ഉള്‍പ്പെടുത്തപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ചരിത്രകാരന്മാരും ചില ആധു നിക സഭാപണ്ഡിതരും അഭിപ്രായപ്പെടുന്നത് ഇരുവരും കഥകളിലെ കഥാപാത്രങ്ങള്‍ മാത്രമാണെന്നും യഥാര്‍ഥ മനുഷ്യരല്ലെന്നുമാണ്. ആദിമസഭയുടെ കാലം മുതല്‍ തന്നെ ഇവരെകുറിച്ച് എഴുതപ്പെട്ടി ട്ടുണ്ട് എന്നതു മാത്രമല്ല, ഈ വിശുദ്ധരെ ഇവിടെ അവതരിപ്പിക്കാന്‍ കാരണം. വിശ്വാസികള്‍ക്കിട യില്‍ അദ്ഭുതപ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍കൊണ്ട് ഇവര്‍ ഏറെ പ്രിയങ്കരരുമായിരുന്നു. ക്രൈസ്തവ വിശ്വാസികളായിരുന്നു ഇരു സഹോദരിമാരും. അനറ്റോലിയ അതീവസുന്ദരിയായിരു ന്നു. അവളുടെ സൗന്ദര്യം രാജാക്കന്മാരെ പോലും ഭ്രമിപ്പിച്ചു. പക്ഷേ, ലൗകിക ജീവിതത്തിലല്ല, ആത്മീയജീവിതത്തിലായിരുന്നു അവളുടെ താത്പര്യം. ഇരു സഹോദരിമാരെയും രണ്ട് വിജാതീയ റോമന്‍ യുവാക്കളെ കൊണ്ട് വിവാഹം കഴിപ്പിക്കാന്‍ മാതാപിതാക്കള്‍ തീരുമാനിച്ചു. യേശുവിന്റെ മണവാട്ടിയായി നിത്യകന്യകയായി തുടരാനായിരുന്നു അനറ്റോലിയയുടെ താത്പര്യം. അവള്‍ വിവാഹത്തെ എതിര്‍ത്തു. വിക്‌ടോറിയ ആകട്ടെ, വിവാഹം കഴിച്ചാലും യേശുവില്‍ ജീവിക്കാമെന്ന് വിശ്വസിച്ചു. അബ്രാഹവും ഇസഹാക്കും യാക്കോബും അടങ്ങുന്ന ആദിമപിതാക്കന്മാര്‍ വിവാഹം കഴിച്ചിരുന്നുവെന്ന കാര്യം വിക്‌ടോറിയ ചൂണ്ടികാട്ടി. അനറ്റോലിയ വിശുദ്ധ ഗ്രന്ഥത്തില്‍ നിന്നു തന്നെ സഹോദരിക്കു മറുപടി നല്കി. ഒടുവില്‍ അനറ്റോലിയയുടെ വാദങ്ങളോടു വിക്‌ടോറിയ യോജിച്ചു. തന്റെ ആഭരണങ്ങളെല്ലാം അവള്‍ വിറ്റു. ആ പണം ദരിദ്രര്‍ക്കു നല്കി. അനറ്റോലിയയെ പോലെ വിക്‌ടോറിയയും വിവാഹത്തെ എതിര്‍ത്തു. യൂജിനിയസ് എന്നായിരുന്നു വിക്‌ടോറിയയുമായി വിവാഹം നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ടിരുന്ന യുവാവിന്റെ പേര്. അനറ്റോലിയയുടെ പ്രതിശ്രുതവരന്റെ പേര് ടൈറ്റസ് ഔറേലിയസ് എന്നും. രണ്ടു സഹോദ രിമാരും തങ്ങളുമായുള്ള വിവാഹത്തിനു തയാറല്ലെന്നു പ്രഖ്യാപിച്ചതോടെ ഈ യുവാക്കള്‍ അധികാരികളോടു പരാതിപ്പെട്ടു. ക്രൈസ്തവ വിശ്വാസികളെ നിഷ്‌കരുണം കൊലപ്പെടുത്തി ക്കൊണ്ടിരുന്ന കാലമായിരുന്നു അത്. ഇരുസഹോദരിമാരും തടവിലാക്കപ്പെട്ടു. ന്യായാധിപന്‍ സഹോദരിമാരെ പ്രതിശ്രുതവരന്മാര്‍ക്കൊപ്പം വിട്ടു. അവരുടെ മേല്‍നോട്ടത്തില്‍ വീട്ടുതടങ്കലിലാ ക്കി. യേശുവിനെ തള്ളിപ്പറയാന്‍ സഹോദരിമാര്‍ തയാറാവുമെന്നായിരുന്നു യുവാക്കളുടെ പ്രതീക്ഷ. എന്നാല്‍ സംഭവിച്ചത് മറിച്ചാണ്. ഇവര്‍ക്കു കാവലിനായി നിര്‍ത്തിയിരുന്ന പടയാളിക ളും ജോലികള്‍ക്കായി നിര്‍ത്തിയിരുന്ന പരിചാരകരും അനറ്റോലിയയുടെ സ്വാധീനത്താല്‍ ക്രൈസ്തവവിശ്വാസികളായി മാറി. നാളുകള്‍ ഏറെകഴിഞ്ഞിട്ടും ഇരുവരും യേശുവിനെ തള്ളിപ്പറയാന്‍ തയാറാകാതെ വന്നതോടെ മനസുമടുത്ത യൂജിനിയസും ടൈറ്റസും അവരെ അധികാരികള്‍ക്കു തിരിച്ചേല്പിച്ചു. ദിവസങ്ങള്‍ക്കുള്ളില്‍ ഇരുവരും രക്തസാക്ഷികളാകുകയും ചെയ്തു.
Monday 23rd of December
St. John of Kanty
The people of Olkusz in Bohemia in 1431 had every reason to be suspicious of their new pastor. They knew what a Cracowprofessor would think of their small rural town. But even more insulting, their town was once again being used as a dumping ground for a priest who was "in disgrace."
John had indeed been kicked out of his university position -- unjustly. Rivals who resented John's popularity with the students had cooked up a false charge against him. John was not even allowed to appear at his own hearing or testify in his own defense. So at age 41, he was shipped off to be an apprentice pastor.
Certainly no one would have blamed John if he was furious at such injustice. However, he was determined that his new parishioners would not suffer because of what he happened to him.
But there was no overnight miracle waiting of him in Olkusz. He was nervous and afraid of his new responsibilities. And, despite the energy he put into his new job, the parishioners remained hostile. But John's plan was very simple, and came not from the mind but from the heart. He let his genuine interest and concern for these people show in everything he did. Despite working for years without any sign of success, he was very careful not to demonstrate impatience or anger. He knew that people could never be bullied into love, so he gave them what he hoped they would find in themselves.
After eight years, he was exonerated and transferred back to Cracow. He had been so successful that these once-hostile people followed him several miles down the road, begging him to stay.
For the rest of his life, he was professor of sacred Scripture at the university. He was so well-liked that he was often invited to dinner with nobility. Once, he was turned away at the door by a servant who thought John's cassock was too frayed. Johndidn't argue but went home, changed into a new cassock, and returned. During the meal, a servant spilled a dish on John's new clothes. "No matter," he joked. "My clothes deserve some dinner, too. If it hadn't been for them I wouldn't be here at all."
Once John was sitting down to dinner when he saw a beggar walk by outside. He jumped up immediately, ran out, and gave the beggar the food in his bowl. He asked no questions, made no demands. He just saw someone in need and helped with what he had.
John taught his students this philosophy again and again, "Fight all error, but do it with good humor, patience, kindness, and love. Harshness